Międzynarodowe kartele warunkujące rozwój III Rzeszy.doc

Międzynarodowe kartele warunkujące rozwój III Rzeszy.

I.G. FARBEN

Kartel I.G. Farben został utworzony w 1925 roku przez Hermana Schmitza, zresztą dzięki ogromnemu finansowemu wsparciu ze strony Wall Street.  W jego skład weszło sześć, już wcześniej istniejących dużych niemieckich firm z branży chemicznej - "Badische Anilin", "Bayer", "Agfa", "Hoechst", "Weilerter-Meer", "Griesheim-Elektron". Firmy te polączono w jeden kartel o nazwie "Inernationale Gesellschaft Farbenindustrie A.G." -  w skrócie "I.G. Farben". Co ciekawe w skład międzynarodowej rady nadzorczej  "I.G. Farben" i to aż do 1938 roku, wchodził  Max Warburg ze znanej dynastii bankierskiej. Z kolei jego brat Paul Warburg był jednym z inicjatorów powołaniaSystemu Rezerwy Federalnej w USA, jak również znajdował się on w zarządzie "American I.G."  ([1] str. 33). Była to amerykański oddział  "I.G. Farben",  powstały zresztą dzięki  funduszom w wysokości 30 milionów dolarów otrzymanych w 1929 roku z  Wall Street  ([1] str. 34). Dyrektorzy "American I.G."  stanowili elitę finansową ściśle powiązaną z kapitałem międzynarodowym. Przykładowo w latach 1930-tych byli nimi  ([1] str. 48) : 

C.E.Mitchell - dyrektor "National City Bank" (Rockefeller) oraz "Federal Reserve Bank of New York"

Edsel B.Ford  - prezes "Ford Motor Company", syn Henry Forda

W.C.Teagle - dyrektor "Standard Oil of New Jersey" Rockefellera

Paul Warburg -  "Federal Reserve Bank of New York" oraz prezes "Bank of Manhattan" 

Później, bo w 1956 roku, banki "Chase" (Rockefellerów) i "Manhattan" (Warburgów) połączyły się w jeden  "Chase-Manhattan Bank".

Dyrektorzy "American I.G." w latach 1930-tych ( [1] str. 46).

Dyrektorzy "American I.G."  (oddział "I.G.Farben" w Stanach Zjednoczonych) byli także prominentnymi przedstawicielami finansjery Wall Street i amerykańskiego przemysłu  ( [1] str.47).

Co ciekawe z całego zarządu "American I.G." jedynie trzej niemieccy dyrektorzy tj. W.Schmitz, F.T.Meer, M.Ilgner  zostali uznani za winnych w procesie w Norymberdze. O udziale pozostałych jakoś dziwnie "zapomniano". Jak się okazuje dyrektorzy "I.G. Farben" wspierali materialnie Hitlera i jego partię także bezpośrednio. A.C.Sutton  podaje przykład przelewu  w wysokości 400 000 marek dokonanego  na specjalny fundusz polityczny Hitlera, który pomógł mu w przejęciu władzy w 1933 roku ([1] str. 34). Ponadto zdaniem wielu fachowców hitlerowskie Niemcy nie mogłyby rozpocząć wojny w 1939 roku bez istnienia "I.G. Farben". W 1938 roku kartel ten kontrolował 380 firm w Niemczech i 500 filii za granicą  ([1] str. 34), a siedem lat później miał  decydujący udział w gospodarce III Rzeszy produkując między innymi: 100% niemieckiego syntetycznego kauczuku, 95%  gazów trujących (w tym Cyklon B służący do uśmiercania  ludzi w obozach koncentracyjnych), 84%  materiałów wybuchowych, 70% prochu, 46% paliwa wysokooktanowego dla samolotów, 30% kwasu siarkowego ([1] str. 36). Jak podaje A.C.Sutton  raport z 1942 roku (The Kilgore Committee Report) wskazuje, że  wszyscy dyrektorzy "I.G.Farben" , także ci ze Stanów Zjednoczonych ("American I.G.") , zdawali sobie doskonale sprawę z istnienia hitlerowskich obozów koncentracyjnych i faktycznego przeznaczenia gazów trujących produkowanych przez ich kartel  ([1] str. 37). Z wiadomych względów w 1939 roku zmieniono formalnie nazwę amerykańskiej filii "I.G. Farben" z "American I.G." na "General Aniline & Film", co w żadnym wypadku nie zakłóciło dalszej owocnej współpracy z gospodarką hitlerowskich Niemiec ([1] str. 153). 

Zlecenie przelewu z datą 27 lutego 1933 r. na sumę 400 000 marek (RM) z  "I.G. Farben" do "Delbruck, Schickler Bank" w Berlinie na konto "Nationale Treuhand" - czyli  fundusz wyborczy Hitlera, zarządzany przez Hjalmara Schachta i Rudolfa Hessa ( [1] str.64).

Zródło - Trybunał w Norymberdze , dokument nr. 391-395.

AEG - GERMAN GENERAL ELECTRIC

Założycielem "AEG" czyli "Allgemeine Elekrizitats Gesellschaft" był w XIX wieku żydowski  przemysłowiec Emil Rathenau. Począwszy od 1899 roku funkcję dyrektora tej firmy objął jego syn Walhter Rathenau , który pozostawał na tym stanowisku aż do swojej śmierci w 1922 roku. Co ciekawe tenże Rathenau, pełniący również funkcje ministra spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej, był zwolennikiem koncepcji "przemysłu zorganizowanego pod kontrolą państwa, w kierunku Ogólnoświatowej Organizacji Ekonomicznej" jak również bolszewizmu "jako systemu prezentującego wielkość, do którego  należy przyszłość " ([2] str. 153). W radach nadzorczych "AEG" i około stu spółek, które powołały Rathenaua do swego kierownictwa  można odnaleźć także znanego już Owena Younga , który dał swoje imię planowi odbudowy Niemiec 1928 r. i który już wcześniej zasiadał w komisji opracowującej Plan Dawesa w 1924 r ([1] str. 57). Young , prezes firmy "General Electric" kontrolowanej przez J.P.Morgana był, wspierany przez Gerarda Swope, prezesa równocześnie "International General Electric", "National City Bank", "RCA", sieci radiowych "NBC" i niemieckiego trustu lamp "Osram".  Postacie te są  warte wspomnienia gdyż są one orędownikami "socjalizmu korporacyjnego" reprezentując ciągle interesy tej samej grupy ludzi, którzy najpierw finansują Weimar, następnie Trzecią Rzeszę, Mussoliniego oraz socjalizm sowiecki , a później socjalistów amerykańskich, to znaczy Roosevelta i jego program "New Dealu".   We wszystkich tych przypadkach zastosowano ten same zasady, czyli - "Państwo-Cezar i jego jedyna partia decydująca, wcielająca i kontrolująca gospodarkę i społeczeństwo ."  ([2] str. 146-147). Podobnie jak inne firmy na terenie Niemiec, tak i "AEG"  zawdzięczało swój dynamiczny rozwój głównie pożyczkom z zagranicznych banków. Dzięki tym ogromnym funduszom nastąpiła kartelizacja niemieckich firm i obsadzenie ich rad nadzorczych osobami powiązanymi z międzynarodowym kapitałem. W przypadku "AEG" nici tych powiązań prowadzą do firmy "General Electric Company" kontrolowanej przez Morgana.  Od 1915 roku jedna z jej struktur czyli "International General Electric" , mająca zresztą swą siedzibę przy 120 Broadway,  zajmowała się zagranicznym inwestowaniem swych środków finansowych ([1] str. 55). Pod koniec lat 1920-tych dzięki tym działaniom "General Electric"  przejmuje w znacznym stopniu kontrolę nad firmami "AEG" i "Osram". W 1929 roku  na mocy  porozumień osiągniętych z trzema niemieckimi przedsiębiorstwami: "AEG", "Siemens & Halske" oraz "Koppel & Co." - "General Electric"  wykupiła 25% udziałów "AEG" oraz blisko 17% udziałów  "Osram" i  zaczęła mieć wpływ na kontrolę  rynku produkcji lamp. Oprócz tego zawarte wówczas porozumienia umożliwiły również dostarczenie niemieckim firmom amerykańskiej technologii i patentów ([1] str. 52). Niedługo poźniej , bo w latach 1930-tych  "General Electric" była już w 30% właścicielem "AEG" i miała  tutaj swoich czterech amerykańskich dyrektorów (Young, Swope, Minor, Baldwin). Stanowiło to największy pojedynczy udział w tej firmie  i w konsekwencji także największy wpływ na jej politykę ekonomiczną i finansową. ([1] str. 59). Oprócz wymienionych osób wśród dyrektorów "AEG" można znaleźć także Roberta Pferdmengesa z  banku Oppenheima (także finansującego Hitlera) oraz Gunthera Quandta , posiadającego 75% udziałów w niemieckiej firmie "Akumulatoren-Fabrik" ([1] str. 55).  Tak więc "General Electric" był nie tylko współwłaścicielem niemieckich firm "AEG" i "Osram" , ale był także powiązany z "Akumulatoren-Fabrik" jak również z koncernem Kruppa. Jak wiadomo  firmy te miały duży udział w bezpośrednim dostarczaniu finansów na fundusz wyborczy Hitlera, który umożliwił  mu  przejęcie władzy w 1933 roku ...