Szatan.pdf

SZATAN

1 . Przeszkadza i odwraca od modlitwy

2 . Zastawia pułapkę

3 . Zniechęca

4 . Zazdrości człowiekowi dobra

5 . Atakuje za przyzwoleniem Boga

6 . Zanim będzie za późno

7 . Atakuje nas z najsłabszej strony

8 . Albo walczyć albo poddać się

9 . Wielki wróg życia kontemplacyjnego

. Napięcia między dobrem a złem

. Zawzięty jest na tych , którzy wytrwale go odrzucają

. Najskuteczniejsza broń - pokora

. Przedstawia nam zło jako dobro a dobro jako zło

. Potrzebne jest rozeznanie duchowe

. Działa za pomocą jakiejś przyczyny

. Niedostrzega duszy ukrytej w ciemnościach kontemplacji

. Atakuje nasz umysł

. Fragmenty z Pisma Świętego

. Cytatay, zdania, powiedzenia

1. PSZESZKADZA I ODWRACA OD MODLITWY

Szatan za wszelką cenę będzie się starał nas odwrócić od modlitwy, zbyt dobrze zna stawkę

tej gry. Ten, kto pozostaje wierny kontemplacji - wymyka się, a w każdym razie pewne jest,

że wymknie się któregoś dnia. Dlatego szatan robi wszystko, żeby przeszkodzić wierności.

Kiedy człowiek chce się modlić, nieprzyjaciele starają się mu przeszkodzić: widzą bowiem, że

mu inaczej nic nie zrobią, jak tylko gdyby go powstrzymali od modlitwy. I w każdym innym

ćwiczeniu, jakiego by się człowiek podjął, jeżeli jest wytrwały, zdobywa łatwość;

w modlitwie zaś aż do ostatniego tchu potrzeba walki.

Złośliwe duchy ciemności, ze swej strony, w podwójny sposób sprawiają duszy uprzykrzenie.

Pobudzają najpierw i podnoszą te pożądania z wielką gwałtownością a przez nie wyobrażenia

i wszelkie inne niepokoje i wiodą uporczywą walkę o to spokojne i kwitnące królestwo duszy.

Gdy zaś widzą, że tym sposobem nie mogą dopiąć swego celu, chwytają się drugiego,

gorszego środka, uderzają na nią z całą potęgą rozgwaru i utrapień cielesnych, by ją

rozproszyć. I co jeszcze gorsze, walczą przeciw niej obawami i przeraźliwymi lękami

duchowymi, a niekiedy istną męczarnią. W tym czasie bowiem, jeśli mają wolność, mogą to

czynić bardzo dobrze, gdyż dusza w tym przeżyciu popada w wielkie ogołocenie duchowe, a

on, będąc również duchem, może z łatwością przed nią się pojawić.

Kiedy indziej napawa ją przerażeniem, zanim zacznie kosztować tego słodkiego kwiecia, w

czasie gdy Bóg zaczyna ją wyprowadzać z siedliska jej zmysłów, by weszła przez to

ćwiczenie wewnętrzne do ogrodu Oblubieńca. Wie bowiem, że gdy raz wejdzie w to głębokie

skupienie, jest tak odporna, że choćby nie wiem jak się silił, nie może jej nic zaszkodzić. Lecz

bardzo często dusza, gdy widzi, jak szatan zastępuje jej drogę, wchodzi z całą szybkością w

najgłębszą tajnię swego wnętrza i tam znajduje rozkosz i obronę. I choć wtedy cierpi jakieś

strachy, to jednak tak zewnętrzne i dalekie, że nie tylko nie powodują w niej obawy, lecz

sprawiają wesołość i radość.

ZASTAWIA PUŁAPKĘ

Szatan - oskarżyciel zastawia na nas często występującą pułapkę. Ukazuje nam z całą

jasnością, jak niedojrzała i słaba jest jeszcze nasza miłość Boga, jak wiele w nas poszukiwania

siebie. . . Czyni to tak skutecznie, że się zniechęcamy.

3. ZNIECHĘCA

Szatan będzie więc czasem starał się nas podejść za pomocą takiego argumentu: Jak możesz

sądzić, że ty, jak słaby i nędzny mógłbyś swoją modlitwą sprawiać Bogu radość! Należy na to

odpowiedzieć tą prawdą, która jest sercem Ewangelii i którą przypomniała nam natchniona

Duchem Świętym mała Teresa: człowiek podoba się Bogu nie dzięki swym cnotom i

zasługom, ale przede wszystkim dzięki bezgranicznemu zaufaniu w Jego miłosierdzie.

4. ZAZDROŚCI CZŁOWIEKOWI DOBRA

Szatan, widząc to wielkie szczęście duszy, w swej wielkiej złości zazdrości jej wielkiego

dobra, jakie posiada i używa wtedy całej swej zręczności, próbuje wszystkich swoich

środków, byle ją tylko pozbawić choćby tylko najmniejszej cząstki tego dobra. Bo bardziej on

pragnie, by ta dusza uroniła choćby odrobinę z tych bogactw i chwalebnej rozkoszy, niż tego,

by popchnąć wielu innych do ciężkich i licznych grzechów. Ci bowiem nie mają nic do

stracenia a ona ma bardzo dużo, gdyż ma zebrane wielkie i bezcenne skarby; podobnie utracić

odrobinę najczystszego złota jest o wiele większą szkodą, niż zgubić znacznie więcej

lichszych metali.

5. ATAKUJE ZA PRZYZWOLENIEM BOGA

(. . .) Kiedy indziej, gdy dusza doznaje tych łask za pośrednictwem dobrego anioła, może i

szatan poznać te łaski, jakich Bóg chce duszy udzielić. Pan Bóg pozwala bowiem, że to, co

dostaje się duszy za pośrednictwem dobrego anioła, może być zazwyczaj zrozumiane przez jej

przeciwnika. Pozwala zaś dlatego, aby szatan mógł, w sprawiedliwej mierze atakować duszę,

jak tylko potrafi, a także dlatego, aby nie zarzucał, że nie może korzystać ze swojego prawa

do walki o duszę, jak to mówił o Jobie (1, 1-9). A byłoby tak rzeczywiście, gdyby mu Bóg nie

dał sposobności i równego pola w podwójnej walce, tj. w walce anioła dobrego i anioła złego

o duszę. Stąd zwycięstwo każdej ze stron walczących jest tym cenniejsze, a również i dusza

wierna i zwycięska w tych pokusach otrzyma [większą] nagrodę.

Szatan nie ma jednak zupełnej wolności. W wielu wypadkach musi mieć do tego, co

zamierza, Boże przyzwolenie. Ale wówczas nie oznacza to, że dobrowolnie z "serca" poddaje

się Woli Bożej. Dla człowieka oznacza to tylko tzw. "dopust Boży". Szczególnie wyraźnie

widzimy to w przypadku Hioba (por. Mi 1,12). Szatan pracuje zatem zasadniczo i

dobrowolnie przeciwko Woli Ojca Niebieskiego i przeciwko szczęściu człowieka.

6. ZANIM BĘDZIE ZA PÓŹNO

Łatwiej jest zapobiedz chorobie, niż później ją leczyć. Podobnie lepiej zawczasu zastosować

różne środki ochrony przed złymi duchami, niż dopuścić do zniewolenia lub opętania i potem

toczyć walkę z piekłem.

7. ATAKUJE NAS Z NAJSŁABSZEJ STRONY

W walce duchowej to nie my wybieramy miejsce walki i rodzaj broni, ale zły duch atakuje nas

sam z najsłabszej strony i najbardziej skuteczną bronią. Trzeba nam dobrze znać siebie

samych, nasze słabości, szczególnie słabości w wierze, aby być nieustannie uzbrojonymi

("zaopatrzonymi") przeciw atakom złego ducha.

Najmniejsze niezdecydowanie i zamęt szatan wykorzystuje, aby wprowadzić człowieka na

swe kręte drogi.

8. ALBO WALCZYĆ ALBO PODDAĆ SIĘ

Każdy chrześcijanin musi wybrać: albo walczyć, albo poddać się nieprzyjacielowi. Inna

możliwość nie istnieje. Ale prowokuje nas w ten sposób nie tylko diabeł. Chrystus sam

wzywa nas, abyśmy walczyli tak jak On: "Jeśli chcesz, walcz, jeśli nie, poddaj się twoim

nieprzyjaciołom". Przerwanie walki jest równoznaczne z oddaniem się w ręce nieprzyjaciela.

Czy mogę się wahać w wyborze?

9. WIELKI WRÓG ŻYCIA KONTEMPLACYJNEGO

Skoro natura nie daje żadnych predyspozycji do życia kontemplacyjnego, nie z niej też biorą

się największe przeszkody tego życia. Przeszkody, które rodzą się w nas, nie są na tym

samym poziomie, co nasze życie kontemplacyjne. Naszym właściwym wrogiem jest szatan;

będąc czystym duchem, znajduje się na tej samej płaszczyźnie, co kontemplacja.

Doświadczenie uczy, że diabeł próbuje siać niepokój szczególnie w monasterach. Utracił

miłość, jaką dano mu podczas stworzenia, nie utracił jednak inteligencji; i dobrze zdaje sobie

sprawę ze strategicznych punktów Kościoła. Swoim zwolennikom zostawił zadanie rozpętania

różnorodnych form zmysłowości na świecie, aby poprzez nie łapać dusze w pułapkę; sam

natomiast bierze osobistą odpowiedzialność za trudniejsze cele - mianowicie za

kontemplatyków. Jest ich osobistym wrogiem, szczególnie tych, którzy powierzyli się

Najświętszej Pannie.

Na pierwszy rzut oka wydaje się raczej dziwne, że szatan był całkowicie nieświadom roli

Najświętszej Panny, gdy Ona przebywała na ziemi. Sam utraciwszy łaskę, nie rozpoznał Jej

wielkości. W Ewangelii widzimy, że atakował naszego Pana i Apostołów, Piotra i Judasza, ale

nie Maryję. Ponieważ w Maryi była doskonała harmonia między naturą a łaską i między

ciałem a duszą, być może Jej życie kontemplacyjne mogło pozostać całkowicie wewnętrzne i

ukryte. W nas, z powodu naszej słabości, życie kontemplacyjne zawsze do pewnego stopnia

pozwala się zauważyć. W przypadku Maryi prawdopodobnie było jeszcze jakieś szczególne

przyzwolenie Boga; w każdym razie wydaje się, że nasz Pan nie chciał, aby diabeł zauważył

Maryję. Jeśli tak, możemy domyślać się jego wściekłości w dniu Wniebowzięcia, gdy Maryja

została mu objawiona jako Królowa Sprawiedliwości; a także zniewagi dla jego naturalnej

inteligencji, gdy być może po raz pierwszy został wprowadzony w błąd, oraz złości, gdy

widział, jak zajmuje Ona miejsce, które niegdyś należało do niego. Wtedy odkrył wielkość Jej

macierzyństwa. Od tego czasu szuka okazji, by zaatakować Maryję w Jej dzieciach —

jednocześnie z nienawiści do Niej i ponieważ rozumie, że są one bardzo bliskie naszemu Panu

(por. Ap. 12, 17).

Ważne jest, aby wyraźnie widzieć cele diabła w tej bitwie, w której Najświętsza Panna jest

naszym dowódcą. Dopóki jesteśmy posłuszni Bogu, nasza wiara i osobiste kontakty z Bogiem

uniemożliwiają szatanowi otwartą walkę. Dlatego też nie atakuje on nas wprost; usiłuje raczej

trapić dusze za pomocą wszelkich możliwych środków, nawet tych niegodnych czystego

ducha.

Życie kontemplacyjne wymaga ogromnego zaufania. Skoro intymne poznanie Boga wzrasta

jedynie w pokoju, kontemplatycy są szczególnie narażeni na niepokoje. Życie

kontemplacyjne, życie w wierze i ciemności, jest bardzo delikatne; zatem brakuje w nim

poczucia bezpieczeństwa, które bierze się z jasnego widzenia rzeczy. To powoduje, że nasze

życie jest narażone na niepokoje w chwili, gdy zostajemy oddzieleni nawet odrobinę od serc

Jezusa i Maryi.

W tym sanktuarium, w najgłębszej części naszej duszy, diabeł nie może działać. Jest to sfera

modlitwy kontemplacyjnej, w której tylko Duch Święty jest mistrzem. Serce Jezusa jest dla

nas twierdzą obronną. Strategia diabła jest próbą zmuszenia nas do opuszczenia tej twierdzy

miłości i wyprowadzenia nas na pole wyobraźni czy fałszywego światła, gdzie może nas

zaatakować.

Ponieważ w klasztorach spotykamy szczególną obecność Boga, jest tu także szczególna

obecność diabła, dlatego Kościół święci te miejsca. Kiedy bez żadnego wyraźnego powodu

czujemy się ciężko przygnębieni, powinniśmy prosić Najświętszą Pannę, aby uwolniła nas od

diabła. Bardzo często to wystarcza, aby wrócił nam spokój. Zamiast sami próbować pokonać

martwiące nas fantazje i rozumowania, powinniśmy szukać ucieczki w Maryi. W przeciwnym

razie będziemy tylko pobudzać swoje uczucia, czego właśnie pragnie diabeł. Nie może on od-

działywać bezpośrednio na naszą wolę, może jednak robić użytek z naszych uczuć,

wprowadzając do nich niepokój i nadając im skrajność i gwałtowność, jakich normalnie nie

mają. Podczas gdy Duch Święty działa w głębi naszej duszy poprzez miłość, diabeł

oddziaływuje na nasze uczucia, budząc niepokój.

Diabeł został stworzony do kontemplacji; dlatego życie kontemplacyjne jest dla niego czymś

normalnym. Obok swej inteligencji zatrzymał także zmysł życia kontemplacyjnego; tylko że

ono nie rozkwita już miłością. Odrzuciwszy Boga jako swój nadprzyrodzony cel, nie mógł

znajdować w Bogu odpoczynku. Nie może zatem nigdzie odpocząć, choćby w jakimś miejscu

na tej ziemi; dlatego — jak powiada św. Augustyn — włóczy się po świecie niczym intruz.

Możemy więc zrozumieć jego nienawiść do zakonników, ubogich istot ludzkich, które w

przeciwieństwie do niego nie zostały z natury stworzone do życia czysto kontemplacyjnego,

ale które dzięki łasce posiadają teraz to, co on odrzucił. Znając bardzo dobrze wymagania

kontemplacji, czyni wszelkie wysiłki, aby ją utrudnić, budząc niepokój.

Drugim jego celem jest sianie chwastów niezgody i podziału. Łatwo mu to czynić, albowiem

jedyną podstawą całkowitej i trwałej jedności między kontemplatykami jest miłość Boga; gdy

tylko wyjdziemy z tej miłości, pojawia się okazja do podziału. W wyniku swego grzechu

szatan znalazł się w królestwie podziału i pragnie nas pociągnąć za sobą. Lekarstwo jest

bardzo proste. Powinniśmy wciąż próbować wracać pokornie do obecności naszego Pana i do

Jego pokoju. Powinniśmy naśladować świętych i nie lekceważyć diabła, nie patrzeć na

pokusę. Jeśli zostaniemy na jego poziomie, będziemy zawsze wystawieni na

niebezpieczeństwo porażki: „Szatan jest wspaniałym dialektykiem". Mamy jednak obronę,

wobec której on jest bezradny: wiarę, zaufanie, miłość i uległość wobec Ducha Świętego.

Dopóki jesteśmy w modlitwie kontemplacyjnej z Najświętszą Panną, jesteśmy bezpieczni;

gdy tylko ją opuścimy, może on zrobić z nami, co zechce. Nie wolno nam z nim igrać ani

nawet go obrażać. Może to być subtelna pokusa, lecz bardzo niebezpieczna, ponieważ jest on

inteligentny i silny.

Jeden z bohaterów Byrona pyta szatana: „Czy ty jesteś dobry?" „Jestem piękny" —

odpowiada on. Diabeł z pewnością nie jest dobry, ale jest piękny. Będzie próbował kusić nas

swym pięknem, a my możemy dać się uwieść. Dzieci Najświętszej Panny nie powinny

postępować jak dzieci Ewy, powinny powstrzymywać się od ciekawości i nie igrać z

szatanem. Powinny raczej naśladować wiarę, posłuszeństwo i pokorę Maryi.

Nie byłem w stanie znaleźć tego tekstu w dziełach Byrona. Jedyny fragment, jaki znalazłem,

a który przypomina go w pewien sposób, pojawia się w poemacie Kain. Kiedy Lucyfer

wchodzi na scenę, Kain pyta go: „Czy jesteś szczęśliwy?", a Lucyfer odpowiada: „Jestem

potężny". Ojciec Philippe nie czytał tego po angielsku, zatem mógł to wziąć z jakiegoś

tłumaczenia Byrona, na jakie się natknął. Ponieważ nie był szczególnie oddany czytaniu

poezji (jest to jego jedyne odniesienie do poezji, jakie sobie przypominam), prawdopodobnie

przywołał cytat zrobiony przez kogoś innego w jakiejś filozoficznej czy teologicznej pracy.

Co więcej, cytaty ojca Philippe'a są zawsze bardzo dowolne, nawet gdy pochodzą z jego

ulubionego autora, św. Tomasza z Akwinu. Bez względu jednak na to, czy jest to dokładny

cytat czy nie, nie ma to znaczenia dla przedstawianej idei.

10. NAPIĘCIA MIĘDZY DOBREM A ZŁEM

(. . .) A teraz zastanowimy się nad jednym słowem, które może nam wyjaśnić tajemnicę wielu

tragedii życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Chodzi tu o słowo "NAPIĘCIE". Znamy

wiele napięć wśród ludzi, w rodzinach, między rodzinami, napięcia w polityce, w gospodarce,

w kulturze, napięcia międzynarodowe, napięcia religijne, międzywyznaniowe i jakie tam

jeszcze... Ale skąd się biorą te NAPIĘCIA? Znając napięcia w naturze - napięcie elektryczne,

pól magnetycznych…, można powiedzieć, że źródłem wszelkich napięć są

PRZECIWIEŃSTWA. Największe przeciwieństwa są między piekłem a Niebem. Dlatego też

największe napięcia występują między szatanem a Bogiem, oraz między diabłami i Aniołami

Bożymi oraz między diabłem a ludźmi wiernymi Bogu. Ale są też przeróżne napięcia nawet

między samymi szatanami. Nie ma jednak żadnego napięcia między mieszkańcami Nieba. W

środku tej atmosfery świata często pełnego niewidocznych napięć panujących między złymi a

dobrymi duchami, stoi człowiek. Napięcie więc człowieka zależy od tego, kto stoi za jego

plecami i kto ma na niego wpływ, lub kto kieruje myślami człowieka.

Jeżeli spotka się dwóch ludzi, którzy mają serca i umysły otwarte na Wolę Ojca Niebieskiego,

wtedy Aniołowie z Nieba pomagają im myśleć, dyskutować, dialogować, wyjaśniać,

rozwiązywać problemy i to się dzieje w zgodzie, jedności, pokoju i miłości bez żadnych

napięć!

Jeżeli spotka się dwóch ludzi, z których jeden ma serce i umysł otwarty na Wolę Ojca

Niebieskiego, drugi zaś jest oderwany od Boga, wtedy za jednym stoi Anioł Boży a za drugim

diabeł i tu może dojść do NAPIĘCIA, którego Pan Jezus zaleca unikać, choćby ze stratą

własną. Lepiej więc stracić coś materialnego, czy tym podobnego, niż POKÓJ (por. Mt 5, 38-

42 oraz dalsze). Dlatego Jezus poucza bardzo radykalnie: "Jeśli cię kto uderzy w (jeden)

policzek, nadstaw mu i drugi! Jeśli bierze ci płaszcz, nie broń mu i szaty!" (Łk 6. 29).

Może też być i tak, że spotyka się dwoje ludzi, którzy są wrogami Boga. Tu zdawać by się

mogło, że będzie wśród nich pokój i zgoda. Ale rzeczywistość pokazuje, że tylko w niewielu

punktach zgadzają się razem. W pozostałych tzw. OSOBISTYCH punktach widzenia, zaczyna

się mniejsza lub cięższa walka. Tam, gdzie wkraczają w grę tzw. osobiste interesy, które są

najczęściej bardzo różne, tam zawsze dochodzi do napięć. Ale znowu pojawia się pytanie:

SKĄD? Oczywiście o to troszczą się już od początku skłócone ze sobą diabły. Tak jak ludzie

mają stałego Anioła Stróża od Boga, podobnie i piekło wysyła swoich kusicieli, którzy jednak

nie są stali. A ponieważ między nimi panują ciągłe walki, dlatego te walki jak gdyby

przelewają na człowieka. Wtedy ludzie nie wierzący w istnienie diabłów, kusicieli, sami

zaczynają się między sobą kłócić, obwiniać, atakować na wszelki sposób kłamstwem,

oszczerstwem, obelgami itp. , w czym diabli im chętnie dalej pomagają.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: