siedem_glownych_grzechow.pdf

Billy Graham

Siedem głównych grzechów

Tytuł oryginału: The Seven Deadly Sins

Tłumaczyli: Ruth Kowalczuk i Krzysztof Bednarczyk

Wydawnictwo: Słowo Prawdy – Warszawa 1962 r.

Cytaty biblijne pochodzą z tzw. Biblii Gdańskiej

WSTĘP

Po pewnym porannym nabożeństwie, w czasie którego kaznodzieja ostro

napiętnował grzech, podszedł do niego jeden z członków parafii i powiedział:

„Proszę nie mówić tak otwarcie o grzechu, bo słuchają tego nasi chłopcy i

dziewczęta i przez to łatwiej staną się grzesznikami. Czy nie można tego nazywać

raczej omyłkami, zamiast tak wprost mówić o grzechu".

Kaznodzieja podszedł do półki z lekarstwami, wyjął butelkę strychniny z na-

pisem TRUCIZNA i rzekł: „Rozumiem, czego chcecie ode mnie; chcecie, bym

zmienił etykietkę. Na przykład: zamiast napisu TRUCIZNA, abym nakleił łagod-

niejszy, np. CUKIEREK. Czy nie widzicie, jakie niebezpieczeństwo kryje takie po-

stępowanie? Im łagodniejszy będzie napis na butelce, tym większa groźba zaży-

cia trucizny".

W ciągu ostatnich lat nalepialiśmy łagodne etykietki na grzech. Nazywali-

śmy go błędem, negatywnym działaniem, brakiem nieomylności. Już najwyższy

czas na butelkę z trucizną przyłożyć napis TRUCIZNA i mówić o nim tak otwarcie,

jak to czyni Biblia.

Grzegorz Wielki przy końcu VI wieku podzielił wszystkie grzechy na siedem

grup. Stwierdził, że każdy grzech, który człowiek popełnił, da się określić jednym z

następujących siedmiu słów: Pycha, Gniew, Zawiść, Nieczystość, Obżarstwo, Le-

nistwo i Chciwość. Przez wieki nazywano te grzechy: „siedmioma grzechami

głównymi". Grzechy te w Biblii nigdzie nie są wspomniane łącznie, a jednak każdy

z nich oddzielnie jest potępiony w wielu miejscach. Tomasz z Akwinu i większość

wielkich teologów zgodziła się z Grzegorzem Wielkim i nauka o siedmiu grze-

chach głównych została uznana za część teologii moralnej.

Grzechy te stanowiły również temat dla poetów. Schemat dantejskiego

czyśćca zgadza się z kolejnością siedmiu grzechów głównych. Roztrząsane są

one również w całości w „Opowieściach Kanterberyjskich" Chancera i w „Dokto-

rze Fauście" Marlowe'a.

Poniższe rozdziały, z drobnymi zmianami wydawniczymi, posiadają tę

samą postać, jak w kolejnych odczytach radiowych, zatytułowanych „Godzina de-

cyzji".

PYCHA

Pierwszym z siedmiu głównych grzechów jest pycha. W istocie występuje

też ona najpierw, jak to czytamy w Księdze Przypowieści 16,18: „Pycha przycho-

dzi przed upadkiem". Pycha jest więc moralnym i umysłowym stanem poprzedza-

jącym wszystkie inne grzechy. Grzech w ogóle jest egoizmem w tej, czy innej po-

staci, a pycha polega właśnie na fałszywej ocenie siebie samego, na somozado-

woleniu, na świadomości górowania nad innymi. Pismo Święte w Księdze Przypo-

wieści 16,5 mówi, że „Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca, który

choć sobie innych na pomoc weźmie, nie ujdzie pomsty", a w rozdziale 29,23:

„Pycha człowieka poniża go, ale pokorny w duchu sławy dostępuje".

Pycha, której Bóg nienawidzi, nie jest jakimś uzasadnionym poczuciem

własnej godności, lecz fałszywą oceną siebie samego, nie stojącą w żadnej pro-

porcji do faktycznej wartości człowieka. Jest to odpychające sobkostwo, wstrętne

dla Boga i dla ludzi; jest to oburzająca zarozumiałość, pyszniąca się przed ludźmi

i nadymająca się w obliczu Wszechmogącego. Tego Bóg nienawidzi. Jest to dla

Niego obrzydliwością.

Bóg mówi w Psalmie 101,5: „Oczu wyniosłych i serca nadętego nie będę

mógł cierpieć". Bóg nie może znieść pychy, nienawidzi jej.

Pycha może przybierać rozmaite formy. Wszystkie one pochodzą ze złego

serca ludzkiego. Jednych opanowuje duma z powodu ich wyglądu zewnętrznego,

innych z powodu ich rasy, innych z powodu interesów, czy pozycji towarzyskiej.

Innymi słowy, możemy mieć do czynienia z pychą ducha, pychą umysłu, pychą

dóbr materialnych i pychą społeczną. Najgorszą ze wszystkich jest pycha ducha.

Była tym grzechem, który spowodował upadek szatana i tam właśnie grzech miał

swój początek.

„Jakoż to, żeś spadł z nieba, o jutrzenko — czytamy w Księdze Izajasza

14,12-15 — która wschodzisz rano? Powalonyś aż na ziemię, któryś wątlił narody!

Wszakżeś ty mawiał w sercu swoim: Wstąpię na niebo, nad gwiazdy Boże wy-

wyższę stolicę moją, a usiądę na górze zgromadzenia, na stronach północnych.

Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu. Wszakże strącon je-

steś aż do piekła, w głębokość dołu".

Tutaj szatan pięć razy mówi o sobie: „Ja ponad Boga". To właśnie pycha

jego serca była pierwszym grzechem, popełnionym kiedykolwiek we wszechświe-

cie. W chwili, kiedy zaczynamy odczuwać, podobnie jak szatan, samozadowole-

nie, samowystarczalność — jesteśmy na niebezpiecznej drodze.

Pycha ducha, ponieważ polega na własnej wartości, a nie na łasce Bożej,

podpada pod sąd Boży. Ona wzbudza w nas pogardę dla innych, a tymczasem

nas samych czyn godnymi pogardy. Razem z faryzeuszami mówi: „Dziękuję tobie

Boże, że nie jestem jako inni ludzie drapieżni, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo

jak ten celnik". Jest to wstrętne stanowisko, pełne wyniosłości i złości. Bóg brzy-

dzi się pychą ducha, ponieważ ona mniema, że jest dobra według swojej własnej

miary, jak tramp, który dumnie kroczy w brudnych łachmanach, sądząc, że jest

ubrany najlepiej ze wszystkich. Pycha ducha mogłaby być śmieszna, gdyby nie

była tak tragiczna. Bóg wystosował poważne ostrzeżenie dla naśladowców fary-

zeuszy. W Liście apostoła Jakuba 4,6 mówi on: „Bóg pysznym sprzeciwia się, ale

pokornym łaskę daje".

Są ludzie, którzy pysznią się swoją sprawiedliwością i sumiennością, my-

śląc, że są lepsi od innych. Nie czynią tego lub tamtego, trzymają się litery prawa,

a dawno już zapomnieli o duchu prawa. Są winni duchowej pychy. Inni znów uwa-

żają siebie za czystych, a drugich za nieczystych. Zapomnieli, że nie istnieje taka

rzecz, jak absolutnie czysty Kościół. Jezus uczył, że pszenica i kąkol będą rosły

razem, aż do końca. Mamy jeszcze wielu faryzeuszy, którzy chodzą i próbują

odłączyć kąkol od pszenicy. Chcą dokonać tego, co według słów Jezusa nie może

być wykonane, aż do chwili Jego powtórnego przyjścia. Wielu jest takich, którzy

zajmują się gorliwie wyciąganiem źdźbła z oka bliźniego, a nie widzą belki we

własnym oku — dumni, wyniośli, pogardliwie spoglądający na innych ludzi, tracą

czas na krytykowanie bliźnich i plotki — oto jest najgorszy rodzaj pychy.

Innym rodzajem pychy jest pycha umysłu. Do tych, którzy cierpią na ten ro-

dzaj duchowego złudzenia, Pismo Święte mówi w 1Liście do Koryntian 8,1-2:

„Umiejętność nadyma, ale miłość buduje. A jeśli kto mniema, że umie co, nic jesz-

cze nie poznał tak, jak należy". Ten rodzaj pychy objawia się w arogancji w sto-

sunku do prostaków, niewykształconych, uciśnionych. Zapomina, że zdolności

umysłowe zostały nam dane przez Boga, a osiągnięta wiedza jest wynikiem pracy

innych ludzi. Czyż więc mogą one być pretekstem do intelektualnego zuchwal-

stwa? Apostoł Paweł radzi w Liście do Rzymian 12,16: „Nie rozumiejcie wysoko o

sobie, ale się do niskich skłaniajcie".

Pewnego razu filozof Platon gościł u siebie w pokoju przyjaciół. W pokoju

tym stało wspaniale zdobione łoże. Jeden z przyjaciół wszedł, jak zwykle, bardzo

brudny i siadając na wspaniale zasłanym łożu, rzekł: „Depczę dumę Platona". Na

to Platon odpowiedział łagodnie, ale z godnością: „Raczej własną, przyjacielu".

Pycha umysłu jest bardzo często wrogiem Ewangelii Chrystusowej, ponie-

waż w miejsce zaufania do Boga daje człowiekowi zaufanie w siebie samego. W

Piśmie Świętym czytamy (Przypowieści 3,5): „Ufaj Panu ze wszystkiego serca

twego, a na rozumie twoim nie polegaj". Nie taka jest pycha umysłu. „Bojaźń

Boża jest początkiem mądrości" — mówi Psalmista w Psalmie 111,10.

Prawdziwa religia, wbrew pojęciom niektórych ludzi, raczej rozszerzy swój

umysł, aniżeli go rozproszy. Apostoł Paweł, który sam był uczonym, powiedział w

Liście do Rzymian 12,2: „...ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego".

Ten rodzaj pychy intelektu, który prowadzi do nietolerancji i bigoterii jest znienawi-

dzony przez Boga. Bóg się nim brzydzi. „Ujrzysz-li człowieka, który zda się sobie

być mądrym — nadzieja o głupim lepsza jest, niż o nim" — czytamy w Księdze

Przypowieści 26,12.

Jeszcze innym przejawem pychy jest pycha z rzeczy materialnych. Dobra

materialne, tak jak inne błogosławieństwa pochodzą od Boga. Bóg powiedział w 5

księdze Mojżesza: 8,18 „...ale pamiętaj na Pana, Boga Twego, bo On nadaje to-

bie mocy ku nabywaniu bogactw", a Dawid mówi w księdze Kroniki 29,12: „...i bo-

gactwa i sława od Ciebie są, a Ty panujesz nad wszystkimi, a w rękach Twych

jest moc i siła i w ręce Twojej jest wywyższyć i utwierdzać wszystko".

Pycha z dóbr materialnych osadza na tronie własne ja zamiast Boga. Spra-

wy drugorzędne podnosi do rangi najważniejszych i wykoleja życie ze zrównowa-

żonego biegu, narusza równowagę życia. Człowiek zaczyna skupiać swoją uwa-

gę na tym, co posiada, zamiast na tym, czym jest w oczach Bożych, a jego dusza

zaczyna więdnąć. Pycha z dóbr materialnych chce doprowadzić człowieka do

chciwości i pożądliwości. Żądza pieniędzy może stać się czymś ważniejszym na-

wet, niż pragnienie wody. Psalm 62,12 ostrzega: „Raz ci rzekł Bóg, dwakroć to

słyszałem, że moc jest Boża" i znowu w Liście apostoła Pawła do Tymoteusza 6,9

czytamy: „...a którzy chcą być bogatymi, wpadają w pokuszenie i w sidła wielu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: