Anatolij Rybakow - Dzieci Arbatu.pdf - GUŁAGI - raymund45

ANATOLIJ RYBAKOW

DZIECI ARBATU

CZĘŚĆ PIERWSZA

Największy dom na Arbacie stoi między zaułkiem Nikolskim i

Dienieżnym, czyli dzisiejszym zaułkiem Płotnikowa i ulicą Wiesnina. Trzy

siedmiopiętrowe budynki tłoczą się jeden za drugim, fasada pierwszego

wyłożona jest białymi płytkami ceramicznymi. Wiszą tabliczki:

„Hafciarstwo” , „Leczenie wad wymowy” , „Choroby weneryczne i układu

moczopłciowego” . Niskie, łukowo sklepione bramy, obite na krawędziach

żelazną blachą, łączą dwa głębokie ciemne podwórza.

Sasza Pankratow wyszedł z domu i skręcił w lewo, w stronę placu

Smoleńskiego. Przed kinem „Arbacki Ars” przechadzały się już parami

dziewczyny arbackie i dorogomiłowskie, i te z Pluszczychy. Kołnierze

płaszczy niedbale podniesione, umalowane usta, podwinięte rzęsy,

wyczekujące spojrzenia, na szyi kolorowa apaszka — jesienny arbacki szyk.

Skończył się seans, widzów wypuszczano przez podwórze, tłum tłoczył się w

wąskiej bramie, w której dodatkowe wesołe zamieszanie robiła grupka

wyrostków — odwiecznych gospodarzy tych miejsc.

Arbat kończył swój dzień. Po jezdni, już asfaltowej, choć między torami

tramwajowymi wciąż jeszcze brukowanej kocimi łbami, sunęły, wymijając

stare dorożki, pierwsze radzieckie samochody GAZ i AMO, Z zajezdni

wyjeżdżały dwu– lub nawet trzywagonowe tramwaje — beznadziejna próba

zaspokojenia komunikacyjnych potrzeb wielkiego miasta. A pod ziemią

drążono już pierwszą linię metra i na placu Smoleńskim nad wykopem

sterczała drewniana wieża.

Katia czekała na Saszę na Diewiczym Polu, koło klubu zakładów

„Kauczuk” — szarooka stepowa dziewczyna o wystających kościach

policzkowych, ubrana w sweter z grubej wiejskiej wełny. Zalatywało od niej

winem.

— Wypiłyśmy z dziewczynami czerwonego. A ty nie świętujesz?

— A jakie to święto?

— Jakie... Matki Boskiej Orędowniczki.

— Aha...

— Takie to i „aha” .

— Dokąd pójdziemy?

— Dokąd... Do przyjaciółki.

Anatolij Rybakow - Dzieci Arbatu.pdf