Danuta Adamska-Rutkowska
Wielofunkcyjna rola wody w organizmach żywych
Kolejne istotne zasługi dla naszej wiedzy w dziedzinie stosowania technik uzdrawiania organizmu wniósł francuski immunolog dr Jacques Benveniste, który zwrócił uwagę świata nauki na zdolność wody do odwzorowywania właściwości substancji w niej rozpuszczonych, czyniąc ją tym samym biologicznie czynną. Efekt przypominał działanie leków homeopatycznych, traktowanych przez naukę podejrzliwie, zatem jego publikacje w tym temacie napotkały ostry sprzeciw środowiska naukowego. Prestiżowe czasopismo Nature posunęło się nawet do działań zmierzających do ośmieszenia tego odkrycia, co pociągnęło za sobą uniemożliwienie przez Radę Naukową INSERM kontynuowania przez Benveniste’a prac nad specyficznymi właściwościami wody. Po rozstaniu się z INSERM poszukał zatem wsparcia w firmie prywatnej DigiBio (Digital Biology Foundation). Wielokrotnie eksperymentalnie wykazana przez Benveniste’a i innych badaczy „pamięć” wody o substancji w niej rozpuszczonej [36] skłoniła go do poszukiwań mechanizmu komunikacji wykorzystywanego przez cząsteczki chemiczne w ich środowisku, a zatem i w żywych organizmach. Wiadomo było, że substancja chemiczna aktywując stosowny białkowy receptor wywoływała pożądaną reakcję komórki. W jaki sposób przekazywała informację?
Okazało się, że niekoniecznie za pomocą jej bezpośredniego kontaktu z receptorem. Każdą cząsteczkę wyróżnia bowiem
Jacques Benveniste
tylko jej właściwa charakterystyka drgań. Eksperymenty wykazały, że to właśnie do niej „dostrojona” jest cząsteczka receptora, dzięki czemu może on wejść z przesyłanym sygnałem w rezonans, a wytwarzając impulsy elektromagnetyczne zainicjować pożądaną reakcję. Benveniste udowodnił, że częstotliwości te można wzmocnić i nagrać za pomocą nowoczesnych urządzeń technicznych, a nawet przetworzyć w sygnał cyfrowy, po czym wykorzystać nagranie do wywołania w żywej komórce takiej reakcji, jaka była charakterystyczna dla danej substancji chemicznej, chociaż jej w pobliżu komórki nie było [37]. Doświadczenie to powtarzano wielokrotnie z wykorzystaniem różnych substancji chemicznych i za każdym razem układ biologiczny dawał się oszukać [38]. Cząsteczki komunikowały się więc między sobą za pomocą drgań oscylacyjnych.
Zespół DigiBio testował biologię cyfrową w wielu wariantach. Zapisane cyfrowo na dyskietce w Northwestern University (Chicago) sygnały ovoalbuminy, acetylocholiny i dekstranu przesłane zostały pocztą do DigiBio w Clamart (Francja), gdzie poddano wodę obróbce za pomocą dostarczonych nagrań, a następnie serwowano ją dożylnie wyizolowanym sercom świnek morskich. Serca poddane działaniu wody digitalizowanej wykazywały znaczące zmiany w krążeniu wieńcowym, charakterystyczne dla wykorzystanych w eksperymencie substancji. Zwykła woda nie wywoływała takich efektów w próbach kontrolnych. Równie dobre rezultaty uzyskiwano przy przesyłaniu nagrywanych drgań substancji drogą elektroniczną [39]. Warto dodać wobec niezmiennego uznawania wyników badań Benveniste’a za podejrzane przez liczne ortodoksyjne środowiska naukowe, że uzyskane przez niego rezultaty zaczęły przyciągać uwagę liczących się naukowców. W 1992 roku FASEB (Federation of American Societes for Experimental Biology) zorganizowała sympozjum poświęcone oddziaływaniom między polami elektromagnetycznymi i układami biologicznymi [40]. Nie tylko doświadczenia z dużymi rozcieńczeniami substancji aktywnych zostały wielokrotnie powtórzone, ale uzyskano też pozytywne wyniki przy powtarzaniu eksperymentów z digitalizowaną informacją cząsteczkową [41, 42].
Wyniki te rzuciły nowe światło na niezwykłe właściwości wody. Wykazano, że jej cząsteczki w obecności cząsteczek innych związków ulegały polaryzacji „magazynując” ich charakterystyczne wibracje w wytworzonych strukturach niczym taśma magnetofonowa, a wytrząsanie roztworu najwyraźniej wspomagało ten proces tłumacząc skuteczność uzdrawiających preparatów homeopatycznych. Badania Benveniste’a w zakresie biologii cyfrowej ujawniły jednak również możliwość przekazywania wodzie właściwości innych substancji jedynie poprzez oddziaływanie wysyłanych przez ich cząsteczki sygnałów. Tym samym wyjaśniły dlaczego rola wody w transmisji informacji w organizmach biologicznych jest tak ważna [43]. Woda nie tylko stanowi bowiem medium, w który może zostać „wpisana” przekazywana informacja, ale będąc naturalnym środowiskiem wszystkich komórek działa jako przekaźnik charakterystycznych częstotliwości cząsteczek we wszystkich procesach biologicznych.
Graficzna wizualizacja klastra wody ⁄na podstawie filmu dokum. Woda ‹44›⁄
Warto w tym miejscu dodać, że wbrew powszechnemu mniemaniu woda wcale nie stanowi cieczy jednorodnej, bowiem jej cząsteczki (dipole) łączą się ze sobą poprzez mostki wodorowe tworząc różnorodne, cząsteczkopodobne formy o kształcie regularnym (klastry) pozostające w stabilnej termodynamicznie dynamicznej równowadze, bądź tworzą nieuporządkowane skupiska cząsteczek. Struktura wody zależy od dostarczanych jej sygnałów (informacji) w postaci rezonansów falowych z cząsteczkami chemicznymi pozostającymi z nią w bezpośrednim kontakcie lub z oddziaływaniami falowymi dochodzącymi z otaczającego ją środowiska i ma niebagatelny wpływ na dobrostan organizmów żywych. Badania wykazały, że tylko woda ustrukturyzowana w klastry posiada duży zasób energii i właściwości służące procesom życiowym, dlatego uważana jest za wodę żywą. Woda o nieuporządkowanej strukturze nie służy życiu, nazywana jest więc wodą martwą.
Niebagatelną rolę struktury wody dla podstawowych funkcji fizjologicznych w organizmach biologicznych wykazali też
Peter C. Agre i Roderick MacKinnon
dwaj amerykańscy biochemicy dr Peter C. Agre (profesor w School of Medicine, Johns Hopkins University, Baltimore) oraz dr Roderick MacKinnon (profesor w Centrum Neurobiologii Molekularnej i Biofizyki na Uniwersytecie Rockefellera w Nowym Jorku). Wyjaśnili oni mechanizm przenikania wody i jonów przez błony komórkowe do wnętrza i na zewnątrz komórek. Agre wyodrębnił w 1988 roku białko, które stanowi przepust (kanał) umożliwiający wodzie przenikanie przez błonę komórkową [45], natomiast MacKinnon wykazał, że kanały te są wykorzystywane do transportu jonów i przeprowadził badania ich struktury oraz mechanizmów wybiórczego transportu jonów przez błonę komórkową [46]. Cząsteczki wody transportowane są przez błonę komórkową w postaci ustrukturyzowanych pojedynczych klastrów, natomiast jony transportowane są wewnątrz nich. Zaburzenia w funkcjonowaniu kanałów wodnych w błonach komórkowych mogą skutkować licznymi zaburzeniami chorobowymi we wszystkich żywych organizmach, a więc także ludzkich. Obaj uhonorowani zostali za to odkrycie nagrodą Nobla w dziedzinie chemii.
Wynika z tego jasno, że właściwa (naturalna) struktura wody komórkowej jest niezmiernie ważna dla wszystkich organizmów biologicznych. Tymczasem w naszych ciałach zakłócają tę strukturę każdego dnia nasze własne negatywne emocje, stres, agresywna muzyka (np. haevy metalowa) smog elektromagnetyczny pochodzący z licznych stosowanych przez nas urządzeń, spożywana przez nas woda wodociągowa o strukturze zniszczonej początkowo w procesach jej przemysłowego „uzdatniania”, a następnie w wyniku przepływu przez liczne skonfliktowane ludzkie skupiska i niszczycielski wpływ pól elektromagnetycznych pochodzących z wszechobecnych instalacji elektrycznych. Warto zatem w tym miejscu zaznaczyć, że słabe, zmienne pole elektromagnetyczne oddziałuje pozytywnie na dynamiczny układ strukturalny wody komórkowej, zmieniając go na formę klastrową, sprzyjającą prawidłowym przebiegom procesów życiowych.
Magnetostymulacja jako skuteczny sposób uzdrawiania
Każdy żywy organizm składając się z atomów jest równocześnie zbiorem ładunków elektrycznych znajdujących się w ciągłym ruchu, zatem zjawiska magnetyczne występują w nim już na poziomie atomowym. Biopole nie jest jedynie polem elektrodynamicznym (jak początkowo sądzono), bowiem elektrony obracające się wokół własnej osi tworzą miniaturowe pola magnetyczne. Każda komórka, tkanka, narząd organizmu biologicznego wytwarza pole elektromagnetyczne, które powinno pozostawać w harmonii z polem magnetycznym Ziemi, ponieważ jest ono naturalnym źródłem energii podtrzymującej funkcje życiowe wszystkich ziemskich organizmów biologicznych. Każda komórka żywego organizmu jest bowiem akumulatorem gromadzącym i wydatkującym energię. Natężenie ziemskiego pola magnetycznego, w którym egzystujemy, zmniejsza się jednak sukcesywnie wraz z rozwojem cywilizacji, ponieważ coraz bardziej się od niego izolujemy. W ciągu pięciuset ostatnich lat pole to straciło dla nas ok. 50% swego potencjału i jego obniżanie postępuje nadal [47]. Starannie separujemy się od otaczającej nas naturalnej przyrody pokrywając ziemię asfaltem i betonem, mieszkamy w żelbetonowych budynkach, jeździmy metalowymi pojazdami, itp., które ekranują oddziaływania dobroczynnego dla nas pola magnetycznego Ziemi. Przykładowo, wewnątrz budynków potencjał pola magnetycznego stanowi poniżej 30% pola magnetycznego Ziemi, w metalowej windzie około 10%, w samochodzie zaledwie 1,5%, w kajucie statku jest natomiast tak mały, że nie daje się go zarejestrować [48]. Im nas jest więcej, im bardziej rozwija się technologia i postęp cywilizacyjny, tym bardziej izolujemy się od energii tego pola. Dostęp do gołej ziemi staje się luksusem, a człowiek coraz bardziej narażony jest na niedobór oddziaływań naturalnego pola magnetycznego, które ma istotny wpływ na dobrostan jego organizmu. Zespół jego niedoboru obejmuje cały szereg objawów, takich jak zanik energii życiowej (syndrom stałego zmęczenia), zaburzenia hormonalne i enzymatyczne, częste bóle głowy, bóle ramion i pleców, osteoporoza, bezsenność oraz wzmożone napięcie nerwowe. Do długotrwałych konsekwencji niedoboru pola magnetycznego należy zaliczyć rozwój przewlekłych chorób zwyrodnieniowych, utratę naturalnej zdolności samouzdrawiania oraz nieskuteczną obronę przed zakaźnymi mikroorganizmami i toksynami środowiskowymi (np. szkodliwym oddziaływaniem wszechobecnej sieci elektrycznej i zasilanych nią urządzeń, nieświadomym przebywaniem w anomalnych warunkach geopatycznych [49], nierozważną ingerencją na szeroką skalę w procesy przetwarzania żywności, także w wyniku nieprzemyślanej inżynierii genetycznej). Powoduje to ustawiczne zakłócenia przebiegu procesów fizjologicznych w organizmie, skutkujące rozwijaniem się w nim procesów chorobowych. W tej sytuacji stosowanie magnetostymulacji organizmu i jego suplementacja za pomocą urządzeń osobistego użytku (magnetorelaksatorów stymulujących dobrostan organizmu) nie stanowi już właściwie jedynie alternatywy dla innych sposobów uzdrawiania, lecz staje się dla nas wręcz koniecznością. Tylko takie działania są w stanie zrekompensować niedobory naturalnego pola magnetycznego i zneutralizować (lub choćby tylko skorygować) skutki szkodliwych naturalnych wpływów geopatycznych oraz wygenerowanych przez postęp cywilizacyjny. Organizmy żywe wykorzystują wprawdzie własne pola magnetyczne, lecz w coraz większym stopniu potrzebują także wsparcia pola zewnętrznego dla prawidłowego funkcjonowania. Wyraźnie można to zauważyć np. w wypadku zakłóceń prawidłowego obiegu krwi, ponieważ pole magnetyczne orientuje paramagnetyczne erytrocyty nie dopuszczając do ich agregacji. Zwiększa się dzięki temu stopień utlenienia hemoglobiny (białka zawartego w erytrocytach) i obniża się lepkość krwi, co skutkuje obniżeniem ciśnienia w naczyniach krwionośnych.
Jakie są istotne różnice między magnetostymulacją a stosowaną powszechnie fizykoterapią? W ramach fizykoterapii oddziałuje się na ludzki organizm różnego rodzaju bodźcami fizycznymi, w tym również bodźcami elektrycznymi i magnetycznymi w szerokim zakresie zmienności parametrów operacyjnych. Zmienne pola magnetyczne stosowane od kilkudziesięciu lat w fizykoterapii cechuje zwykle prostokątny, trójkątny lub sinusoidalny kształt impulsów oraz wysoka wartość indukcji magnetycznej. Magnetostymulacja natomiast jest jedną z wielu technik stosowanych w fizykoterapii, przy czym wykorzystuje się w niej wyłącznie słabe i ultrasłabe impulsowe prądy elektryczne o charakterystyce dostosowanej zakresem częstotliwości i kształtem impulsów do drgań występujących w komórkach organizmu. Oscylujące pole elektryczne generuje oscylujące pole magnetyczne, co oznacza, że magnetostymulacja jest w istocie elektromagnetostymulacją i terminy te traktowane są w praktyce terapeutycznej jak synonimy. W terapii tej wykorzystywane są w procesach życiowych zarówno oddziaływania elektryczne, jak i magnetyczne, co pozwala rozszerzyć zakres oddziaływań stymulacyjnych. Zwykle przyjmuje się, że granicę między magnetoterapią i magnetostymulacją stanowi wartość indukcji magnetycznej 0,1 mT (militesli). Zastosowanie pola o wyższych wartościach indukcji magnetycznej określane jest jako magnetoterapia, niższych jako magnetostymulacja. Praktyka wykazała, że wartość indukcji magnetycznej o wartości około 0,05 mT jest wystarczająca do wywołania pożądanych efektów stymulacyjnych.
Wyniki przeprowadzonych badań podstawowych i doświadczenia kliniczne wykazały, że niedobór pola magnetycznego w organizmie możemy z powodzeniem uzupełniać za pomocą niewielkich elektromagnetostymulatorów indywidualnego użytku generujących pulsujące pole magnetyczne o niskiej wartości indukcji i niskiej częstotliwości. Pole takie zaaplikowane miejscowo skutecznie i szybko łagodzi lub usuwa przyczynę dolegliwości chorobowych, ponieważ dostarcza bodźca energetycznego komórkom, których funkcje fizjologiczne zostały zahamowane. Terapia taka wykorzystuje równocześnie cały szereg mechanizmów stymulacji procesów fizjologicznych przebiegających w ciele biologicznym, bowiem zmienne pole elektromagnetyczne oddziałuje poprzez:
→ efekt biomagnetyczny poprawiający przewodnictwo między neuronami, kontrolujący aktywność neuronów oraz wpływający na dobowe rytmy wydzielania melatoniny w szyszynce (jest ona wymiataczem wolnych rodników odpowiedzialnych m.in. za starzenie organizmu); niejednorodne pole magnetyczne wpływa również w sposób istotny na transportowane w organizmach komórki krwi (zmniejsza stopień agregacji erytrocytów, obniża lepkość krwi, zwiększa stopień jej utlenienia), strukturę wody i cząsteczki innych związków chemicznych,
→ efekt bioelektryczny wspomagający strukturyzację wody komórkowej, transport jonów, normalizację potencjału błony komórkowej (w przypadkach patologicznych potencjał ten spada zaburzając metabolizm komórek i powodując ich niewydolność, a dla odwrócenia tego procesu potrzebne jest dostarczenie energii), pobudzenie pracy komórek kościotwórczych przy zahamowaniu demineralizacji kości,
→ efekt biochemiczny związany ze zwiększeniem aktywności enzymatycznej w procesach oksydoredukcyjnych (utleniania i redukcji) w komórkach oraz wzrostem wydzielania endogennych opiatów z grupy β-endorfin, które charakteryzują się działaniem przeciwbólowym,
→ efekt bioenergetyczny stymulujący cykle mitozy, a następnie odżywianie i wzrost komórek, oraz regulujący procesy międzykomórkowe prowadzące do regeneracji organizmu w wyniku intensyfikacji procesów oddychania tkankowego,
→ efekt relaksacyjny organizmu na skutek zmiany wartości częstotliwości fal mózgowych w kierunku rytmów alfa i teta.
Warto podkreślić, że nie tylko wodę komórkową warto poddawać działaniu elektromagnetostymulacji w celu zmiany jej
Uzdatnianie (strukturyzacja) wody pitnej za pomocą elektromagnetostymulatora
struktury na uporządkowaną. Tej samej obróbce powinniśmy poddawać również wodę pitną, bowiem zarówno woda butelkowana jak i woda wodociągowa nie zachowują swej naturalnej struktury. Instalacje przemysłowe niszczą ich klastrową strukturę zmieniając je w chaotyczne skupiska cząsteczek. Taka woda wprowadzana do organizmu sprzyja krystalizacji związków chemicznych tworzących kamienie nerkowe, kamienie żółciowe czy zwapnienia naczyń krwionośnych i stawów. Warto pamiętać o tym, że tylko woda o uporządkowanej strukturze zapewnia nam sprawną komunikację międzykomórkową i pożądany transport jonów przez błony komórkowe. Ułatwia ona również rozpuszczanie i usuwanie z organizmu nadmiaru wszelkich soli. Klastry wody ustrukturyzowanej tworzą też w pobliżu błony komórkowej rodzaj bariery ochronnej, nieprzepuszczalnej dla toksyn, bakterii i wirusów. Koreański naukowiec prof. dr Mu Shik Jhon, uważany za jednego z wiodących badaczy właściwości wody, twierdzi, że „Proces starzenia się organizmu związany jest z utratą heksagonalnej wody z narządów, tkanek i komórek, oraz z ogólnym spadkiem całkowitej zawartości wody w organizmie. Uzupełnianie heksagonalnej wody w naszym ciele może zwiększyć witalność, spowolnić proces starzenia i zapobiegać chorobom.” [50]. Organizm sam jest w stanie przekształcić wodę w formę strukturalną, ale wymaga to rezerw energetycznych, którymi nie dysponują chore komórki. Elektromagnetostymulacja może uzupełnić te niedobory.
W przeciwieństwie do elektromagnetoterapii magnetostymulacja za pomocą subtelnych impulsów pola elektromagnetycznego jest całkowicie bezpieczna, co wykazały liczne badania kontrolne prowadzone w różnych ośrodkach medycznych na świecie [51-61]. Wykazują one ponadto, że tego rodzaju wspomaganie organizmu przynosi pożądane skutki w bardzo szerokim zakresie przypadków medycznych, począwszy od traumatologii, poprzez choroby wewnętrzne i ortopedię, aż do chorób zakaźnych. Stymulacje te są skuteczne, ponieważ wykorzystują mechanizmy oddziaływania rezonansowego impulsów słabego pola elektromagnetycznego o starannie dobranej charakterystyce, odpowiadającej właściwościom biopola organizmów biologicznych. Korekta aktywowana jest bezpośrednio w miejscu o zakłóconej fizjologii, a towarzyszy temu zmiana struktury wody komórkowej na formę sprzyjającą prawidłowym przebiegom procesów życiowych.
Wieloletnie badania prowadzone w placówkach naukowych na całym świecie świadczą jednoznacznie o stymulującej roli pulsującego pola magnetycznego niskiej częstotliwości na różne biokatalizatory, ponieważ pola te aktywują procesy enzymatyczne, stymulują układ nerwowy i odblokowują w organizmie kanały przepływu bioplazmy. Sztucznie wytworzone, słabe, zmienne pola magnetyczne o niskich wartościach indukcji (niższych od wartości charakterystycznej dla pola ziemskiego) są wystarczające do wyzwolenia korzystnych reakcji biologicznych w komórkach. Uzyskane wyniki eksperymentów pozwoliły wprowadzić techniki stymulacyjne do praktyki medycznej, umożliwiając w ten sposób aktywację procesów uzdrawiania w przypadkach wielu jednostek chorobowych w obrębie różnych specjalności medycznych. Wysoka skuteczność, bezpieczeństwo stosowania i nowatorskie rozwiązania konstrukcyjne pozwalają na wykorzystanie metody nie tylko w klinikach, szpitalach, sanatoriach, placówkach rehabilitacji, w medycynie sportowej, stomatologii i ośrodkach odnowy biologicznej. Mogą być one również stosowane w ramach osobistego użytku (w domu, w pracy lub podczas podróży). Stosowanie tej metody wspomagania organizmu to nie tylko leczenie chorób przewlekłych, urazów, złamań, bólu, stanów zapalnych, bezsenności, depresji, ale również profilaktyka zdrowotna, która pozwala wzmocnić własne siły obronne organizmu. Stosować ją można z powodzeniem w przypadkach następujących schorzeń i dolegliwości [62]:
→ alergii, → astmy i innych przewlekłych schorzeń dróg oddechowych, → artrozy, → blizn, → chorób zwyrodnieniowych stawów, → chorób skóry (także związanych z wypadaniem włosów), → cukrzycy, → depresji, → infekcji bakteryjnych i wirusowych,
→ miażdżycy,
→ migreny,
→ nadciśnienia tętniczego,
→ nadpobudliwości (zwłaszcza u dzieci),
→ nerwobóli,
→ nerwicy,
→ osteoporozy,
→ poparzeń,
→ przeciążenia mięśni,
→ przewlekłych bóli głowy,
→ rwy kulszowej,
→ reumatoidalnego zapalenie stawów,
→ stanów zapalnych,
→ syndromu chronicznego zmęczenia,
→ urazów sportowych,
→ wyczerpania nerwowego (przewlekłego stresu),
→ zaburzenia potencji,
→ zaburzeń snu (trudności z zaśnięciem),
→ złamania kości,
→ zaburzeń krzepnięcia krwi (łagodnych krwawień),
→ zaburzeń układu krążenia,
→ zaburzeń ukrwienia obwodowego,
→ zaburzeń psychosomatycznych,
→ zespołów bólowych (kręgosłupa i innych),
→ złamań.
oraz przy wspomaganiu:
→ działań przeciwnowotworowych,
→ gojenia ran,
→ natleniania krwi,
→ ...
MandolinkaBramborowa