Roberts Nora - 01 - Zrodzona z ognia.pdf - anuszkaw

Zrodzona z ognia

NORA ROBERTS

ZRODZONA Z OGNIA

SAGA RODU CONCANNONÓW

TOM 1

Przekład: Aleksandra Komornicka

Nora Roberts

SZANOWNY CZYTELNIKU

Przez całe życie pragnęłam odwiedzić Irlandię. Moi przodkowie

przybyli z Irlandii i Szkocji, zawsze więc mnie ciągnęło, by zobaczyć zielone

wzgórza i usiąść w zadymionym pubie, słuchając starej irlandzkiej muzyki.

Gdy wreszcie mogłam odbyć tę podróż z moją rodziną, już w chwili

wylądowania na lotnisku w Shannon wiedziałam, że jestem w domu.

Umiejscowienie akcji powieści w Irlandii było decyzją naturalną.

Ziemia i ludzie inspirują, tam ożywają niestworzone historie. Chciałam napisać

o Irlandii i o rodzinie, i o tym, jak obie splatają się w moim sercu. W każdej

książce tej trylogii opowiadam o jednej z trzech sióstr, tak różnych, lecz

połączonych więzami krwi. Ich życie różnie się potoczyło, ale źródłem

inspiracji dla nich, podobnie jak dla mnie, jest Irlandia.

Bohaterką tomu „Zrodzona z ognia” jest Margaret Mary Concannon,

najstarsza z sióstr, artystka tworząca szkło dekoracyjne, obdarzona silnym

rysem niezależności, równie gwałtownym, co jej wybuchowy temperament.

Jest typem kobiety, która zarówno znajduje siłę i pociechę w rodzinie, jak i jest

przez nią rozdarta, i której ambicje doprowadzą ją do odkrycia samej siebie i

swoich talentów. Ręczna obróbka szkła jest sztuką trudną, wymagającą

precyzji. Maggie potrafi tworzyć rzeczy delikatne i kruche, a jednocześnie jest

kobietą silną i upartą, kobietą z Clare, z całą niesfornością jego nieokiełznanej

przyrody i burzliwą naturą tego fascynującego hrabstwa zachodniej Irlandii. Jej

związek z wyrafinowanym znawcą sztuki, właścicielem dublińskiej galerii,

Roganem Sweeneyem, nie będzie spokojny, mam jednak nadzieję, że wciągnie

i zaintryguje czytelnika.

Mam również nadzieję, że czytelnik tej pierwszej książki z mojej

trylogii „Zrodzona z...” ucieszy się z odwiedzin w hrabstwie Clare, kraju

zielonych wzgórz, dzikich urwisk skalnych i nieprzemijającego piękna.

Nora ROBERTS

Zrodzona z ognia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jasne, na pewno jest w pubie. Gdzie indziej przecież może szukać

schronienia i ciepła rozumny mężczyzna w to zimne i wietrzne popołudnie?

Oczywiście, że nie w domu, przy własnym kominku! Co to, to nie, pomyślała

Maggie. Tom Concannon jest rozumnym mężczyzną i nie siedzi w domu.

Jej ojciec jest w pubie, wśród gromady wesołych przyjaciół. Uwielbia

się pośmiać, pokrzyczeć i wymyślać niestworzone historie. Ktoś mógłby go

nazwać zwariowanym facetem. Ale nie Maggie, o nie.

Wyjechała ryczącą ciężarówką z ostatniego zakrętu przed wsią Kilmihil.

Nie dostrzegła żywej duszy na ulicy. Nic dziwnego, było już dobrze po lunchu,

a pogoda bynajmniej nie zachęcała do przechadzek. Od Atlantyku wiał tak

lodowaty wicher, że nawet psa żal by wypuścić z domu. Całe zachodnie

wybrzeże Irlandii dygotało z zimna i z utęsknieniem wypatrywało wiosny.

Pośród innych pojazdów rozpoznała rozklekotanego fiata ojca. Z daleka

było widać, że tego dnia u Tima O’Malleya zebrała się niezła gromada.

Zaparkowała jak najbliżej frontowego wejścia do pubu, przycupniętego wśród

licznych w tym miejscu sklepów.

Ruszyła przed siebie. Wicher bił ją po plecach. Wtuliła nos w kożuszek,

naciągnęła głębiej czarną, wełnianą czapkę. Policzki zarumieniły się jej od

chłodu. W powietrzu wisiało coś złowieszczego. Zanosi się na nielichy mróz,

pomyślała. I to jeszcze przed zapadnięciem zmroku.

Nie przypominała sobie równie paskudnego stycznia, a w każdym razie

nie pamiętała, kiedy ostatnio hrabstwo Clare nawiedziła tak uporczywa,

lodowata zawierucha. Ogródek, który w pośpiechu mijała, drogo już za to

zapłacił. Wszystko w nim poczerniało od wiatru i mrozu, i drzewa wyciągały

martwe ramiona jakby w niemym błaganiu.

Zrobiło się jej żal ogródka, ale wiadomość, jaką miała w zanadrzu, była

radosna, i przez chwilę dziwiło ją nawet, że kwiaty nie zakwitają i nie

podnoszą główek, domyślając się wiosny.

U O'Malleya było ciepło i swojsko. Poczuła to zaraz po przekroczeniu

progu. Zapachniało rozpalonym torfem, który żarzył się wesoło w kominku, i

gulaszem, który Deirdre, żona O’Malleya, ugotowała na lunch. A także

tytoniem, piwem i unoszącą się w powietrzu oleistą smugą aromatu smażonych

frytek.

Pierwsza spostrzegła Murphy'ego. Siedział na małym stoliku, z

wyciągniętymi przed siebie nogami, wygrywając melodię na irlandzkim

akordeonie, którego dźwięk tak doskonale współbrzmiał z jego słodkim

głosem. Inni bywalcy pubu słuchali go rozmarzeni nad swoim piwem i

porterem. Melodia była smutna, jak wszystkie najlepsze irlandzkie melodie,

rzewna i tkliwa jak łzy kochanki. Piosenka nosiła jej imię i mówiła o

Nora Roberts

dorastaniu.

Murphy dostrzegł ją, uśmiechnął się nieznacznie. Niesforne pasmo

czarnych włosów opadło mu na brwi, potrząsnął więc głową i odrzucił je do

tyłu. Tim O'Malley stał za barem, brzuchaty mężczyzna w fartuchu, który z

trudem obejmował go w pasie. Miał szeroką, pobrużdżoną twarz oraz oczy,

które, kiedy się śmiał, ginęły w fałdach skóry.

Wycierał do połysku kufle. Na widok Maggie nie przerwał swojego

zajęcia. Wiedział, że zachowa się jak należy i poczeka z zamówieniem do

końca melodii.

Zobaczyła Davida Ryana puszczającego dym z jednego z

amerykańskich papierosów, które brat przysyłał mu co miesiąc z Bostonu, a

także zawsze schludną panią Logan robiącą różową włóczką na drutach i

wystukującą nogą rytm melodii. Był stary Johnny Conroy, zastygły w

bezzębnym uśmiechu, trzymający zniekształconą ręką równie pokrzywioną

dłoń swojej pięćdziesięcioletniej żony. Siedzieli obok siebie jak para

młodożeńców, zasłuchani w piosenkę Murphy'ego.

Dźwięk stojącego na barze telewizora był wyłączony, ale obraz

zostawiono - połyskiwał teraz brytyjską mydlaną operą. Ludzie w pięknych

strojach, z lśniącymi włosami, rozprawiali gorączkowo wokół dużego stołu,

który jarzył się od świec w srebrnych lichtarzach i świateł odbitych w

wytwornych, kryształowych kieliszkach.

Jakże odległe to były światy: pełna blasku opowieść i mały pub z

podniszczonym barem i ciemnymi od dymu ścianami.

Pełna pogardy reakcja Maggie na widok wyelegantowanych typów

oddających się jałowej dyspucie w bogato urządzonym wnętrzu była szybka i

automatyczna. Podobnie jak przelotny skurcz zazdrości.

Pomyślała, że gdyby była tak bogata, choć oczywiście nie zależało jej

na tym, wiedziałaby z pewnością, jaki z tego uczynić pożytek.

A potem zobaczyła jego, siedzącego oddzielnie w rogu. Nie żeby był

samotny, nic z tych rzeczy. Stanowił tak nierozłączną część tego

pomieszczenia, jak krzesło, na którym siedział. Jedną rękę przełożył przez

oparcie krzesła, podczas gdy w drugiej trzymał filiżankę, w której, jak słusznie

się domyślała, miał mocną herbatę zaprawioną irlandzką whisky.

Bywał nieobliczalny, pełen zrywów i zahamowań, nieoczekiwanych

zmian nastroju, ale znała go. Ze wszystkich mężczyzn jakich znała, żadnego

nie kochała żarliwiej od Toma Concannona.

Bez słowa podeszła do niego, usiadła i oparła głowę na jego ramieniu.

Poczuła, jak jej miłość wzbiera, rozpala się jak ogień, który grzeje,

przenika na wskroś, lecz nigdy nie spala. Zdjął rękę z oparcia krzesła i

przygarnął ją do siebie. Wargami musnął jej skroń.

Kiedy przebrzmiały ostatnie dźwięki piosenki, ujęła jego dłoń i

Zrodzona z ognia

pocałowała.

- Wiedziałam, że cię tu znajdę.

- A skąd wiedziałaś, że myślę o tobie, moja śliczna Maggie?

- Może także myślałam o tobie?

Pochyliła się ku niemu i uśmiechnęła się. Był drobnym mężczyzną, ale

o mocnej budowie. „Jestem jak byczek”, mówił często, śmiejąc się tym swoim

grzmiącym śmiechem. W takich chwilach zmarszczki wokół oczu pogłębiały

mu się na kształt małych wachlarzyków. Niegdyś miał wspaniałe rude, gęste

włosy. Z czasem przerzedziły się nieco, a siwe pasemka wyglądały jak smużki

dymu pośród płomieni. Dla Maggie był najbardziej porywającym mężczyzną

na świecie.

Był jej ojcem.

- Tato - odezwała się. - Mam dobre wiadomości.

- Nie wątpię, czytam to z twojej twarzy.

Mrużąc oczy, zdjął z jej głowy czapkę, na ramiona wysypały się długie,

ognistorude włosy. Zawsze lubił na nie patrzeć, były takie lśniące i sprężyste.

Nigdy nie zapomni, gdy po raz pierwszy trzymał ją na ręku: jej drobniutkiej,

zabawnie wykrzywionej buzi, wyrażającej niepohamowaną radość życia, i

maleńkich, zaciśniętych piąstek, wymachujących co sił na wszystkie strony. I

jej włosów, błyszczących jak nowiutki miedziak.

Nie był rozczarowany, że to nie jest syn, pokornie dziękował losowi, iż

obdarował go córką.

- Przynieś mojej dziewczynce coś do picia, Tim.

- Poproszę herbatę - zawołała. - Jest paskudnie zimno.

Teraz, kiedy już się tu znalazła, zapragnęła odwlec przyjemność

podzielenia się nowiną, delektować się nią jak najdłużej.

- Murphy, śpiewasz sobie tutaj piosenki i popijasz, a kto ogrzewa twoje

krowy? - zawołała.

- Same się grzeją - odkrzyknął. - I jeśli ta pogoda utrzyma się dłużej,

będę miał na wiosnę więcej cieląt, niż zdołam oporządzić. W długie zimowe

wieczory bydło zabawia się podobnie jak wszyscy na tym świecie.

- Czyżby? Siedzi przy kominku z dobrą książką w ręku? - zawołała

Maggie, a sala wybuchnęła śmiechem. Dla nikogo bowiem miłość Murphy'ego

do lektur nie była tajemnicą.

- No właśnie, próbowałem zaszczepić im rozkosz, jaką daje dobra

literatura, ale krowy wolą oglądać telewizję. - Postukał palcem w pustą

szklanicę. - A ja przyszedłem tutaj, żeby odpocząć od twojego pieca, który

huczy dzień i noc, jakby pioruny waliły. Dlaczego nie jesteś w domu i nie

bawisz się swoim szkłem?

- Tato - Maggie ujęła ponownie rękę ojca. - Tobie pierwszemu muszę to

powiedzieć. Wiesz, że rano zawiozłam kilka sztuk do Ennis, do sklepu

Roberts Nora - 01 - Zrodzona z ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: