ANNA GERMAN rodzina - MĄŻ Zbigniew TUCHOLSKI, syn Zbigniew junior, matka Irma GERMAN, ojczym Herman Berner >>>
- Tak szlachetna osoba jak Ania... Wywiązywała się ze wszystkich domowych i towarzyskich zobowiązań. Była wspaniałą matką i córką, i przyjaciółką, i koleżanką. Teraz wchodzi na ekrany w Polsce film. Ma przedstawiać życie. To były cudowne chwile chociaż przecież ciężkie, bo codziennie się zdarzało, że przygotowuje się program na wyjazd a czterech pianistów nie może (...). Mnóstwo takich problemów, które trzeba godzić z tym ugotowaniem zupki. Bardzo lubiliśmy gości. Robiliśmy czasem spotkania. Wtedy też Ania gotowała jakiś tam uzbecki płow, tak jak babcia ją nauczyła - opowiedział Zbigniew Tucholski, mąż Anny German.
ANNA GERMAN - więcej o serialu
- Kiedy Ania zmarła, trzy miesiące potem ochrzciłem się, to już miałem taką jak gdyby opokę, której znajomość pogłębiałem, która mi wiele wyjaśniała i ja już wtedy wzmocniłem się jeszcze bardziej. Niestety w czasie tej największej próby, wtedy kiedy Ania się gorzej czuła, to był ten stan wojenny... To tak nam utrudniało, mogę powiedzieć, że też leczenie - wspominał w wywiadzie.
Anna German miała trzy nowotwory. Białaczka zaatakowała Annę German
Jak zmarła Anna German? Na co chorowała Anna German? Choroba Anny German. Anna German choroba nowotworowa. Jak umarła Anna German?
Serial Anna German przypomniał Polakom tragiczny życiorys Anny German. Piosenkarka zmarła 25 sierpnia 1982 roku, w wieku zaledwie 46 lat, na nowotwór kości. Anna German przez kilka lat chorowała na mięsaka złośliwego kości, ale mało kto wiek, że rak zaatakował też inne narządy. Krzysztof Cwynar po latach wspominał w jednym z wywiadów, że Anna German miała trzy nowotwory, w tym także białaczkę. Choroba Anny German była ciosem dla jej rodziny - męża Zbigniewa Tucholskiego i matki Irmy Martens-Berner.
Anna German, od 1972 r. Anna Wiktoria German-Tucholska (ur. 14 lutego 1936 w Urgenczu w Uzbeckiej SRR (ZSRR), zm. 25[1]/26[2] sierpnia 1982 w Warszawie) – polska piosenkarka i kompozytorka, aktorka, z wykształcenia geolog. Śpiewała w siedmiu językach.
Laureatka festiwali m.in. w Monte Carlo, Wiesbaden, Bratysławie[3], San Remo, Neapolu, Viareggio, Cannes, Ostendzie, Sopocie, Opolu, Kołobrzegu, Zielonej Górze. Dwukrotnie uznana za najpopularniejszą polską piosenkarkę wśród Polonii amerykańskiej (1966, 1969). Zdobywczyni złotej płyty za longplay Człowieczy los (1972 r.).
Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Australii, Francji, Portugalii, Włoszech, na Węgrzech, w Mongolii, NRD, RFN, CSRS oraz ZSRR. Wydała płyty w języku polskim, rosyjskim i włoskim.
Biografia[edytuj]
Ojcem Anny German był Eugen Hörmann (ros. Евгений Герман, pol. Eugeniusz German) (ur. 1910 zm. 1938), księgowy urodzony w Łodzi. Przodkowie od strony ojca pochodzili z Niemiec. Na przełomie XVIII i XIX w. osiedlili się na Ukrainie. W 1819 pradziadek Anny założył wieś Hoffnung (obecnie Olgino). Tam urodził się Friedrich Hörmann (Hermann). Studiował w Seminarium Ewangelickim w Łodzi. Tam ożenił się z Anną Balach i w 1910 przyszedł na świat jego syn Eugen. Po ukończeniu studiów wraz z rodziną wrócił na Ukrainę. W 1929 r. w wyniku represji został aresztowany i zesłany do obozu pracy. Eugen postanowił uciec z ZSRR przez Środkową Azję i Iran[4].
Matka, Irma German, secundo voto Berner z domu Martens (ur. 1909, zm. 30 stycznia 2007), wywodziła się z holenderskich mennonitów, zamieszkałych w Wielikokniażeskoje na Kubaniu, których do Rosji sprowadziła caryca Katarzyna II[5]. Po wojnie przez wiele lat była wykładowcą języka niemieckiego na Akademii Rolniczej we Wrocławiu.
Babka Anny German przeniosła się z rodzinnego Kubania do Fergany w Uzbekistanie, jej córka Irma tam poznała swego męża. Uciekając przed NKWD przenieśli się do Urgencza, tam też urodziła się Anna. Potem rodzina przeniosła się do Taszkentu. W 1937 r. gdy Irma była po raz drugi w ciąży mąż został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i w 1938 r. rozstrzelany. Po aresztowaniu ojca zostały wysiedlone z Fergany i zesłane do Kirgistanu. W tym samym roku urodził się ich syn Fridrich. Mając dwa lata brat Anny zmarł na szkarlatynę[6]. W 1942 Irma wyszła ponownie za mąż, za Hermana Bernera. Rok później Herman, jako oficer Ludowego Wojska Polskiego zginął w Bitwie pod Lenino, o czym rodzina dowiedziała się znacznie później. W 1946 r. Irma German, jako żona Polaka, złożyła dokumenty repatriacyjne i razem z córką i matką wyjechały do Polski[7]. Początkowo mieszkały w Nowej Rudzie. W 1949 r. przeprowadziły się do Wrocławia i zamieszkały przy ulicy Trzebnickiej. Anna uczęszczała do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego we Wrocławiu, które ukończyła w 1955 r. W styczniu 1962 r. uzyskała tytuł magistra geologii na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy magisterskiej "Zdjęcie geologiczne okolic Zatonia (Ustronie)" [8]. Studia ukończyła z wyróżnieniem.
Kariera artystyczna[edytuj]
Jako piosenkarka debiutowała w 1960 r. we wrocławskim Kalamburze. W 1963 roku wzięła udział w III Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła II nagrodę w dniu polskim za utwór „Tak mi z tym źle”. Natomiast w 1964 r. zdobyła drugą nagrodę na Festiwalu Piosenki w Opolu śpiewając piosenkę „Tańczące Eurydyki”. Następnie zdobyła dwie nagrody za „Tańczące Eurydyki” podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1964 r.: I (w dniu polskim) i III (w dniu międzynarodowym).
Podczas III Festiwalu Piosenki w Opolu w 1965 r. zdobyła I nagrodę za piosenkę „Zakwitnę różą”. W tym okresie spotkała przyszłego męża – Zbigniewa Tucholskiego. Została także zaproszona przez włoską firmę fonograficzną „Company Discografica Italiana” (CDI) do Włoch. W 1966 r. podpisała trzyletni kontrakt z CDI. W tym samym roku wystąpiła na scenie paryskiej Olimpii. W 1967 r. jako pierwsza i jedyna w historii polska artystka zaśpiewała na XVII Festiwalu w San Remo, a także jako pierwsza cudzoziemka na XV Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej.
W 1967 r.[9] wracając z koncertu we Włoszech, uległa wypadkowi samochodowemu na Autostradzie Słońca[10]. Są jednak źródła, które podają inną wersję: "Początkowo Renato jechał drogą publiczną, bo oszczędzał na opłatach autostradowych. W końcu jednak wybrał autostradę. Wbrew jednak temu, co piszą biografowie Anny German, nie słynną Autostradę Słońca, czyli A-1, lecz A-14 z Rimini, która dopiero na północny zachód od Bolonii łączy się z A-1"[11]. Powracała do zdrowia przez trzy lata. Podczas rekonwalescencji napisała książkę biograficzną pt. Wróć do Sorrento?, w której wspominała swoją karierę oraz pracę artystyczną we Włoszech. W 1968 r. otrzymała Nagrodę Komitetu ds. Radia i TV za wybitne osiągnięcia w dziedzinie polskiej piosenki popularyzowanej w radiu i telewizji[12].
Na scenę powróciła w 1970 r. Nagrała trzecią płytę po polsku pt. Człowieczy los. W czerwcu 1970 r. pojawiła się ponownie na Festiwalu Piosenki w Opolu. Zdobyła tam nagrodę za piosenkę „Człowieczy los” oraz „Być może”. W 1971 r., także na festiwalu w Opolu, otrzymała nagrodę publiczności za „Cztery karty”. W maju 1971 r. brała udział w gali podczas otwarcia katowickiego Spodka przy 12 tys. publiczności. Również w 1971 r. otrzymała Nagrodę Miasta Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury[12].
23 marca 1972 r. zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Tucholskim. Oboje byli członkami Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. 27 listopada 1975 r. urodził się ich syn Zbigniew. Z powodu macierzyństwa German na rok zawiesiła swoją działalność artystyczną.
W 1973 r. na Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Ballada o niebie i ziemi”. W 1974 w związku z jubileuszem Polski Ludowej odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi[13]. W 1978 r. na cześć pierwszego Polaka lecącego w kosmos, Mirosława Hermaszewskiego nagrała utwór pt. „W wielkiej kosmicznej rodzinie”. Artystka wielokrotnie występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie w 1979 r. zdobyła Złoty Pierścień za piosenkę „O czym Bałtyk opowiada” i Złoty Kord (honorową nagrodę tygodnika „Żołnierz Polski”) oraz na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (ostatni raz w 1979 r.). Jej ostatnia polska płyta została zarejestrowana w 1979 r., a ostatnia w języku rosyjskim w 1980 r.
W 1980 za osiągnięcia artystyczne została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za popularyzację polskiej piosenki w ZSRR otrzymała Honorową Odznakę TPPR (Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej).
W połowie lat 70. wykryto u niej chorobę nowotworową. Jesienią 1980 r. po powrocie z koncertów w Australii nastąpił nawrót choroby zdiagnozowanej jako mięsak kości. Będąc w zaawansowanym stadium choroby komponowała psalmy i pieśni poświęcone Bogu. Wykonywane utwory zapisywała na domowym magnetofonie. Po dwóch latach przegrała walkę z ciężką chorobą umierając we śnie 25 sierpnia 1982 r. w warszawskim Szpitalu Klinicznym przy ulicy Szaserów. Pogrzeb Anny German odbył się 30 sierpnia 1982 r. Artystka została pochowana na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kw. 3, rząd 4, grób 8a); na tablicy nagrobnej umieszczono cytat z Psalmu 23: „Pan jest pasterzem moim”.
Typ głosu
Tessytura głosowa Anny German charakteryzowała się swobodnym opanowaniem dźwięków od najniższych do najwyższych. Posiadała umiejętność wykorzystania rezonatorów z podparciem oddechowym.
Śpiewała sopranem liryco-spinto (wł. spinto soprano, nazywany również lirico-spinto) – najrzadziej spotykany niezwykłej siły głos kobiecy, osiągający brzmienie zarówno liryczne, jak i dramatyczne. Charakteryzuje się rozległą skalą w rejestrze od „c1” do „d3”[14].
Operowała sopranem liryczno-koloraturowym niecodziennego, przeźroczystego, wysokiego tembru. Swym unikalnym sposobem śpiewania sprawiała wrażenie lekkości brzmienia zarówno niskich, jak i wysokich nut
Upamiętnienie
Imię Anny German nosi główna ulica miasta Urgencz, w którym się urodziła[16].
Jej imieniem została nazwana asteroida (2519) Annagerman krążąca wokół Słońca pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Od 1987 r. nosi jej imię amfiteatr w Zielonej Górze.
W 2001 r. w Zielonej Górze zorganizowano Ogólnopolski Konkurs na Interpretację Piosenki z Repertuaru Anny German.
W 2002 r. przerodził się on w Festiwal Tańczące Eurydyki im. Anny German[10]. Festiwal skierowany do wokalistów z kraju i zagranicy organizuje Zielonogórski Ośrodek Kultury. Zadaniem imprezy jest popularyzacja repertuaru Anny German oraz twórczości polskich kompozytorów muzyki rozrywkowej.
Niepubliczna Szkoła Muzyczna I i II Stopnia im. Anny German w Białymstoku.
W lutym 2012 r. przy wejściu do domu, w którym mieszkała Anna German we Wrocławiu (ul. Trzebnicka 5) została odsłonięta tablica pamiątkowa ku jej czci.
Gwiazda imienna na Alei Sławy w Moskwie.
W kwietniu 2013 r. Rada Miasta Rzeszowa podjęła uchwałę o nadaniu imienia Anny German jednej z nowych ulic w mieście.
Ciekawostki
Wykonywała w polskiej wersji językowej piosenkę „Je te remercie mon cœur” (I nagroda w Sopocie 1964 – Nadia Constantopoulou), a podczas koncertów we Włoszech śpiewała z Domenico Modugno.
W 1966 r. zagrała w filmie Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz pt. Marynarka to męska przygoda, a w 1970 r. w dramacie Krajobraz po bitwie w reżyserii Andrzeja Wajdy.
Rosyjski adwentystyczny ośrodek radiowo-telewizyjny „Głos Nadziei” zrealizował film biograficzny o Annie German[21]. W 2012 zrealizowano rosyjski serial biograficzny (w koprodukcji z Ukrainą, Polską i Chorwacją) – Anna German.
Mimisiak