03_Nietykalny - Stelar Marek.pdf

(1545 KB) Pobierz

Wydanie I, Poznań 2019

Projekt okładki: © Mariusz Banachowicz

Zdjęcie na okładce: © niwat chaiyawoot/Shutterstock

Redakcja: Jacek Ring

Korekta: Dorota Wojciechowska

Skład i łamanie: Jacek Antoniuk

ebook lesiojot

eISBN: 978-83-8075-609-0

Wydawnictwo Filia

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

kontakt@wyadwnictwofilia.pl

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Spis treści

Strona tytułowa

Karta redakcyjna

***

I POLOWANIE

II GRA

III OSACZENIE

OD AUTORA

Jest wieczór, prawie noc. Brzęczenie nastawionej na milczący tryb komórki przerywa

panującą w moim domu ciszę. Nagle, a przy tym jakby mimochodem zauważam, że tej ciszy jest

w nim coraz więcej. Biorę telefon do ręki, odłączam kabel ładowarki i zerkam na wyświetlacz.

Odbieram.

– Dzień dobry, panie Suder – słyszę rozbawiony głos.

– Cześć… – mruczę w odpowiedzi.

– Chciałam tylko wiedzieć, czy spotkamy się w najbliższym czasie? Może jutro? Co ty na to?

Milczę. Przełykam ślinę, szykując się do powiedzenia jej tego, czego nie miałem odwagi

powiedzieć w twarz wczoraj, kiedy dzieliła nas tylko wąska przestrzeń nad stolikiem

w restauracji, a nie kilka kilometrów.

– To chyba nie ma sensu, Svetlana – mówię wreszcie cicho.

– Słucham?

– Mówię, że to nie ma sensu – powtarzam trochę głośniej. – Ja… Nie potrafię. I chcę być

uczciwy wobec ciebie, zanim to wszystko zajdzie za daleko, rozumiesz?

– Za daleko?

– Zanim się za bardzo zaangażujesz.

Cisza. Oboje milczymy przez chwilę. Słyszę pisk paska alternatora przejeżdżającego za

oknem samochodu. Sąsiadka Aśka wraca z miasta.

– A co, jeśli jest już za późno, Darek? Jeśli już się zaangażowałam? Nawet gdy to trwa tylko

dwa tygodnie?

– To tym bardziej – odpowiadam bezlitośnie, ale naprawdę uważam, że tak będzie na pewno

nie prościej, ale uczciwiej; jestem o tym przekonany. – Przykro mi. Nawet nie wiesz jak bardzo,

ale nie zamierzam cię okłamywać ani niczego udawać. Ja po prostu nie potrafię… Już nie… I nic

z tym nie zrobimy. Ani ty, ani ja. Przykro mi – powtarzam i czekam, sam nie wiedząc na co.

Svetlana jest przesympatyczną kobietą po czterdziestce. Litwinką z pochodzenia od dziecka

mieszkającą w Polsce i rozwódką z odchowanymi dziećmi. Nie wiem, co odbiło jej byłemu

mężowi, że ją zostawił. Jeszcze mi tego nie powiedziała, choć mogę się łatwo domyślić, nawet

tego, że tamta nie ma jeszcze trzydziestki. Nie rozumiem faceta i dziwię mu się, choć nie

powinienem, zważywszy na własną historię. A może jednak rozumiem, choć wciąż się dziwię.

Poznaliśmy się ze Svetlaną jakiś miesiąc temu w hipermarkecie, w banalnych okolicznościach,

jak to czasami bywa.

Oszczędzam jej tekstów o pozostaniu przyjaciółmi, bo za bardzo ją szanuję i lubię. Żegnamy

się spokojnie i grzecznie; mówimy sobie „dobranoc” i rozłączamy się w tym samym momencie.

Wiem, że będzie przeze mnie płakać, i jestem na siebie zły, że do tego doszło. Nie, nie doszło.

To ja do tego dopuściłem. Ja. Pozwoliłem na to, wiedząc, że i tak mi się nie uda. Nie tym razem

i zapewne żadnym następnym.

Kładę telefon na udzie i czując przez materiał spodni ciepło rozgrzanej baterii, patrzę przez

okno na noc. Wiem, że jeśli kiedykolwiek spotkam Svetlanę, będzie to czysty przypadek.

Stan, w którym się znajduję od dwóch lat, sprawia, że rośnie we mnie przekonanie o czymś

w rodzaju własnej wyjątkowości. Nie powodowanej posiadaniem nadnaturalnej mocy sprawiania

czegokolwiek: cudu czy katastrofy, nic w tym rodzaju. To niedefiniowalne uczucie. Coś

nadprzyrodzonego, ale rozrzedzonego wrodzonym sceptycyzmem. Jak wiara w Boga złamana

03_Nietykalny - Stelar Marek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: