Wylie Jonathan - Zniszczona ziemia 1 - Sny kamienia.pdf - ebooki Fantasy i horrory - nyks503

WYLIE JONATHAN

Zniszczona ziemia #1 Sny

kamienia

JONATHAN WYLIE

Zniszczona ziemia

Księga I

Przełożył JACEK KOZERSKI

Tytuł oryginału DREAMS OF STONE

Amber 1994

Dla Annis i Jimmy’ego, Heleny, Iris i Briana z wyrazami miłości

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Szła, choć ruch nie miał już znaczenia. Krajobraz wokół niej rozciągał się aż po sam horyzont,

płaski, niezmienny. Nic się w nim nie poruszało z wyjątkiem wiatru. Nawet jej własna

wędrówka wydawała się złudzeniem.

Przed trzema dniami skończyła się jej woda. Paski suszonego mięsa i twardy jak kamień

chleb, które wciąż miała w torbie, stanowiły teraz bezsensowne obciążenie. Nie mogła już

przełykać.

W ciągu dnia słońce lśniło na bezlitosnym błękitno-białym niebie, zmieniając równinę w

gigantyczny piec. Nocą krystaliczne powietrze stawało się tak zimne jak światło gwiazd i

drogocenny płyn wypocony za dnia zmieniał się w lód na udręczonych bezsennością członkach,

dopóki nie wzeszło znowu słońce i cały cykl nie rozpoczął się od nowa.

W całej okolicy nie było niczego, co mogłoby dać jej jakąś nadzieję. Grunt był mieszaniną

nagich, popękanych skał i piasku. Jedyną roślinność stanowiły niskie, brunatne krzewy rosnące

w każdej szczelinie. Nie rodziły żadnych owoców ani liści, a z ich poskręcanych, niełamliwych

gałęzi sterczały jedynie ostre jak igły kolce. Krzewy nie dawały ani cienia, ani niczego, co

można by zjeść, i jakakolwiek próba ich wykorzystania wywoływała tylko ból i przygnębienie.

Doskonale pasowały do swego otoczenia.

Raz – przed iloma dniami? – zobaczyła w oddali gęsty kłąb mgły, który poruszał się z dużą

prędkością w poprzek jej szlaku, ale szybko uświadomiła sobie, że to złudzenie, miraż. Nie

próbowała nawet podążyć za nim, po prostu wlokła się dalej tylko, dlatego, że alternatywą było

położyć się i umrzeć.

Sterczący pionowo kamień zwrócił jej uwagę, ponieważ stanowił wyraźny wyłom w monotonii

skał i cierni. Przyciągał ją jak magnes.

Będzie tak dobrym kamieniem nagrobnym jak każdy inny.

Ów punkt orientacyjny, ku któremu zmierzała, uświadomił jej, jak wolno się porusza.

Potykając się, szła ku niemu krok po kroku. Szary monolit szydził z niej swym niezmiennym

oddaleniem, a ona zastanawiała się, czy on również nie jest mirażem, na zawsze poza jej

zasięgiem.

Wciąż była w pewnej odległości od swego celu, gdy zapadła noc; spędziła ją skulona, drżąc w

piaszczystym zagłębieniu.

Dopiero, gdy znalazła się bliżej, w pełni oceniła prawdziwe rozmiary kamienia. Sterczał na

wysokość chyba pięciokrotnie przekraczającą wzrost wysokiego mężczyzny, a jednak miał

tylko dwa łokcie średnicy. Wskazywał w niebo jak jakiś monstrualny palec. Jego nierówna,

szara powierzchnia nie nosiła śladów obróbki, jednak z pewnością nie mogły go tam ustawić

same siły natury. To nie miało sensu. Nawet jego barwa była obca w tym żółtobrunatnym

świecie.

Tajemnica.

Dotarła do kamienia w południe, kiedy nie rzucał cienia, i stwierdziła, że jego podstawa

znajduje się we wgłębieniu. Zajrzała tam bez nadziei; oczywiście, ani śladu wody. Wyciągnęła

rękę, oparła dłoń na powierzchni skały i… zatoczyła się. Odruchowo wygięła plecy w łuk,

wymachując ramionami, by nie runąć w rozwierającą się wyrwę u swych stóp. Kiedy znowu

stanęła pewnie, spojrzenie na kamień potwierdziło jej przypuszczenia. Potężny gaz odchylił się

pod najzwyklejszym dotknięciem. Tkwił teraz w dziurze pod zupełnie innym kątem, choć wciąż

wskazywał w niebo. Znowu wydawał się nieruchomy, lecz ją ogarnął nagły strach.

Była zbyt zaskoczona, by zauważyć coś więcej, kiedy kamień się odchylał, lecz teraz

uświadomiła sobie, że słyszała głośny trzask i czuła pod stopami drganie gruntu, jak gdyby jej

działanie wywołało pod ziemią jakąś tajemniczą reakcję.

Kołyszący się kamień?

Równie zaintrygowana, jak przestraszona, zastanawiała się, czy taki ogrom może być

jednocześnie tak chwiejny. Obserwacja kamienia niczego nie wyjaśniła. Pozostawał

nieruchomy i milczący, władca własnych tajemnic. Lecz potem coś się poruszyło na obojętnej

szarej powierzchni; maleńkie błękitne światełka, jak duchy płomieni, zaczęły rozbłyskiwać

wzdłuż bruzd i chropowatości. Powiększyły się szybko, pojaśniały i zdumiona poczuła nagły

chłód pomimo palącego słońca.

Wylie Jonathan - Zniszczona ziemia 1 - Sny kamienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: