Randall Neville - Życie po śmierci.pdf - Życie po śmierci - Arthurus

Neville Randall „Życie po śmierci”

Zegar i wyprawa do Worthing pozostawały

tajemnicą. W kwietniu umarła moja teściowa. Razem z

żoną zamówiliśmy wizytę u Eny Twigg, aby się

przekonać, czy teściowa ją odwiedzi.

Przyszła. Moja matka również.

- Zacząłeś książkę - odezwała się. - Ale nie tę. Inną.

Pomożemy ci przy niej.

Nadal zajmowałem się przeredagowywaniem

broszury, dałem już nawet swemu agentowi kilka

próbnych rozdziałów, aby szukał wydawcy. Nikt

jednak nie był zainteresowany, więc porzuciłem tę

pracę.

Wstęp

Pewnego chłodnego szarego popołudnia,

dwudziestego stycznia 1966 roku, znalazłem się na

zachodnim przedmieściu Londynu, w Acton, pomiędzy

rzędami identycznych domków z cegły. Moja gazeta

zamówiła u mnie wywiad z Eną Twigg, która cieszyła

się sławą jednego z najlepszych mediów w Wielkiej

Brytanii.

Po godzinie odpowiadania na moje pytania

przerwała, aby zrobić herbatę. Nagle dobiegające z

kuchni odgłosy brzęku filiżanek zagłuszył podniesiony

głos pani Twigg. Najwyraźniej prowadziła ożywioną

rozmowę.

Dałbym głowę, że poza nami nie ma w domu nikogo

więcej. Kiedy wróciła z tacą, zapytałem ją, czy miała

gościa.

- Właśnie przybyła pańska matka - oświadczyła. -

Chce z panem rozmawiać.

Moja matka umarła na raka niemal dokładnie rok

temu. - Ona mówi - oznajmiła pani Twigg - że byliście

sobie bardzo bliscy. Stoi tuż za panem.

Obejrzałem się nerwowo. Nikogo nie zobaczyłem.

- Klepie pana po ramieniu - kontynuowała pani

Twigg. - A teraz całuje w czoło.

Nic nie czułem.

Posypała się lawina informacji dotyczących mojej

matki, mnie, mojej rodziny. Niemal wszystko się

zgadzało. Potem pani Twigg rzekła:

- Przyprowadziła pańskiego teścia, którego dobrze

zna i bardzo lubi.

Mój teść, Holender, zmarł w swojej ojczyźnie trzy

tygodnie po mej matce, również na raka.

- Ona twierdzi, że w tym małym domku powstanie

wielkie dzieło.

Patrzyłem bez zrozumienia. - Pojedzie pan do

Worthing.

Nigdy tam nie byłem i wcale się nie wybierałem.

- Tylko pan w tej rodzinie zajmuje się pisaniem.

Nadzwyczaj ciekawi ich ta książka.

Kilka minut później oznajmiła, że mój teść chce ze

mną rozmawiać.

- Wejdzie pan w posiadanie uroczego zegara. - Po

chwili dodała: - Będzie pan przemawiał w imieniu

ogromnej rzeszy ludzi z niewidzialnego świata. Pańskie

pióro utrwali rzeczy wielkie i niezapomniane. Będzie

miał pan własne biuro. Ciche i spokojne.

Wieczorem, gdy dzieci położyły się już do łóżek,

wraz z żoną przejrzałem zapiski z tej dziwnej,

jednostronnej rozmowy. Większość stwierdzeń można

było bez trudu sprawdzić. Rzeczywiście marzyłem o

własnym biurze. Jak dotąd musiałem je dzielić z jeszcze

jednym dziennikarzem i sekretarką. Nie słyszałem

jednak o żadnych planach przeniesienia mnie.

- Mam! - zawołała żona. - W Holandii to samo słowo

oznacza "gabinet" i "biuro".

Po śmierci mej matki żona zamieniła jej mały pokoik

w gabinet, gdzie mogłem spokojnie pracować.

Materiały do książki wyglądały zachęcająco. Seria

napisanych przeze mnie artykułów na temat życia po

śmierci została opublikowana w formie broszury.

Planowałem opracować je od nowa i ułożyć w niewielką

książkę.

Notatki

obydwu

seansów

zostały

skatalogowane i zapomniane.

W 1971 roku pojechaliśmy z żoną do jej siostry

mieszkającej w Zeist w Holandii, aby odebrać kilka

rodzinnych pamiątek, wśród których znajdowały się

między

innymi

dwa

rodzinne

portrety

siedemnastowieczny zegar.

Na początku 1972 roku odwiedził mnie George

Woods, badacz psychiki ludzkiej (parapsycholog).

Gościłem u niego w Brighton w 1960 roku, gdy

zbierałem materiały do artykułów na temat życia po

śmierci. Prezentował mi taśmy magnetofonowe z

bezpośrednim zapisem wypowiedzi zmarłego w 1945

roku Cosmo Langa, arcybiskupa Canterbury -

przemawiającego głosem medium Leslie Flinta.

W 1969 roku jeszcze raz odwiedziłem George'a

Woodsa, przy okazji pisania artykułu o wciąż rosnącej

kolekcji jego taśm. W 1972 roku Woods zaproponował

mi napisanie na podstawie całego zbioru książki o tym,

co nas czeka po śmierci. Nie musiałem jechać daleko.

Przeprowadził się z Brighton kilka mil dalej. Do

Worthing.

To tyle na temat początków tej książki. Mój udział

w niej jest niewielki. Większość pracy wykonał Woods

oraz jego współpracownica Betty Greene. I w tej

książce, i w ich życiowym przedsięwzięciu jestem tylko

ostatnim ogniwem łańcuszka rozpoczynającego się w

świecie niewidzialnym. Jestem tylko ustami.

Historia Alfa Pritchetta

Rok 1960. Czwarty listopada. Mroczny pokój w

londyńskim mieszkaniu. Dwaj mężczyźni i kobieta

siedzą nieruchomo. Tak już od pięciu lat w każdy

poniedziałkowy ranek. Czekają na kogoś, kto przyjmie

zaproszenie, aby zrelacjonować doświadczenia, których

na świecie nie posiadł nikt, a które pewnego dnia staną

się dostępne wszystkim.

Gruby, zachrypły głos z akcentem

charakterystycznym dla londyńskiej biedoty przerwał

ciszę· Magnetofon został włączony. Głos zaczął

opisywać przeżycia samotnego żołnierza w błotnistym

okopie Flandrii podczas piekła zwanego Wielką Wojną,

przed czterdziestoma sześcioma laty.

- Byłem tylko zwykłym człowiekiem - mówił głos. -

I dla większości to, co miałem do powiedzenia, nie

miało żadnego znaczenia.

- Jak się pan nazywa? - zapytała kobieta.

- Och, moje nazwisko nie ma tu nic do rzeczy -

odparł. - Nazywam się Pritchett. Alf Pritchett. To

naprawdę nieistotne.

Musiał być jakiś 1917 lub 1918 rok. Sam już nie

jestem pewien, minęło tyle czasu. Praktycznie cały

dzień znajdowaliśmy się pod ostrzałem artylerii.

Uznałem w duchu, że jeżeli uda nam się przetrwać, to

będzie szczęście. Wczesnym rankiem otrzymaliśmy

rozkaz wyjścia z okopów. "A niech tam", pomyślałem.

Tylko na to mogłem się zdobyć. Biegłem przed siebie.

Jacyś Niemcy pędzili w moją stronę, jakby mnie wcale

nie widzieli! "O Boże, już po mnie", przeleciało mi przez

myśl. Oni jednak zamiast mnie zaatakować lub w

jakikolwiek inny sposób zainteresować się mną, po

prostu mnie minęli. "Dobry Boże! Co to ma znaczyć?",

głowiłem się. Pamiętam, że biegłem do utraty tchu.

Wreszcie postanowiłem: "No cóż, skoro mnie nie

zauważyli, to naprawdę nie będę się tym przejmował.

Schowam się w leju po bombie". Pamiętam, że zaszyłem

się w jakiejś wyrwie, skuliłem i postanowiłem

przeczekać zawieruchę. "W najgorszym razie mogę

zostać wzięty do niewoli. Kto wie, może tak byłoby

lepiej?", zastanawiałem się. Gdy tak leżałem

przyciśnięty do ziemi, kołatały mi się po głowie różne

myśli: "Piekielnie dziwne, że mnie nie widzieli. Przecież

musieli mnie zauważyć. A mimo to minęli mnie". Nie

wiem, jak długo tam się kryłem. W każdym razie

musiałem chyba zasnąć, bo kiedy się ocknąłem, ujrzałem

przed sobą intensywnie jasne światło.

Skąd się tam wzięło? Takiego światła jeszcze nigdy

nie widziałem. Jakby świeciło ze wszystkich stron. Blask

był olśniewający. "To nic takiego", pomyślałem, "taka

gra świateł". Miałem przywidzenia.

Potem nagle wyłoniła się jakaś postać. Przybrała ona

ludzkie kształty. Z każdą chwilą wyraźniejsze.

Spociłem się do suchej nitki. Był to mój stary bliski

przyjaciel, który został zabity przed kilkoma miesiącami.

Nazywał się Smart. Billy Smart. Wołaliśmy na niego

"Ole Bill". Wpatrywaliśmy się w siebie jak

zahipnotyzowani.

Wziąłem się jednak w garść. Uświadomiłem sobie,

że czas wstawać. Leżałem prawdopodobnie całą noc,

cały dzień i noc. Powinienem czuć się sztywny i

ociężały. Ale nic z tego. Byłem lekki jak piórko. "Coś

musiało mi się stać w głowę. Chyba się uderzyłem... „.

W każdym razie, ciągnięty jakąś magnetyczną siłą,

ruszyłem w stronę Billa. Gdy zbliżyłem się trochę

bardziej, spostrzegłem, że jest pełen sił witalnych,

wprost tryska zdrowiem. I wtedy nagle olśniło mnie, że

przecież on umarł!

Na początku wcale tak o nim nie myślałem, chociaż

przypomniałem sobie, że zginął kilka miesięcy temu.

Tak czy inaczej, ciągnęło mnie do niego. On się

uśmiechnął, więc pomyślałem, że powinienem

odwzajemnić się tym samym. Wyciągnął do mnie rękę.

Poczułem się lekko zakłopotany, wypadało uścisnąć mu

dłoń, lecz głupio witać się z umarlakiem! Zlany zimnym

potem, gorączkowo myślałem: "O co tu chodzi? To

chyba jakiś sen".

"W porządku, nie masz się czym przejmować. Nic ci

nie jest, stary. Chodź" - przemówił do mnie Ole Bill.

"Cholernie głupio", stwierdziłem w duchu. "Coś tu

nie gra".

Koniec końców uścisnąłem mu dłoń i nagle

zawładnęło mną dziwne uczucie lekkości. Zanim się

spostrzegłem, z jego dłonią w swojej zacząłem unosić się

w powietrzu. Przypomniał mi się Piotruś Pan. "Zabawny

sen", myślałem.

Nie potrafię powiedzieć dokładnie, na czym to

polegało, ale unosiłem się. Moje stopy oderwały się od

ziemi, a ja byłem coraz wyżej i wyżej, wszystko stawało

się coraz bardziej odległe. Widziałem z góry pole

bitwy, działa, wybuchy. Najwyraźniej wojna trwała

nadal. "To bardzo osobliwy sen", zawyrokowałem.

Następnie w zasięgu wzroku pojawiło się coś, co

przypominało wielkie miasto. Było rozświetlone. Tylko

to określenie przychodzi mi do głowy. Budynki

emanowały blaskiem. Nagle znów poczułem grunt pod

stopami. Bardzo dziwne. Czułem się pewnie.

Przypominam sobie spacer po czymś w rodzaju długiej

alei, między szpalerami przepięknych drzew, z których

każde wydawało się wymodelowane. Po deptaku

przechadzali się ludzie odziani w niezwykłe stroje.

Wyglądali jak Rzymianie lub Grecy, żywcem

przeniesieni z rzeźb i obrazów. Widziałem też piękne

budowle z kolumnami i szerokimi schodami.

Przeważnie o płaskich dachach. Nie zauważyłem

typowo angielskich dachów. Wyglądało to na styl

kontynentalny. Właśnie z nich bił ten blask. Spotkałem

tam mnóstwo ludzi, widziałem dużo koni.

"Oczywiście" - zwrócił się do mnie Bill - wiesz, co

ci się stało".

"Niby co się miało stać? Wiem tylko, że mi się tu

podoba! Wolę być tu niż tam na dole. Przykro mi

będzie się obudzić".

"Nie przejmuj się - zapewnił. - To ci nie grozi". "Jak

to, nie obudzę się?"

"Masz to już za sobą, kolego".

"Co mam za sobą?"

"Śmierć. Umarłeś".

"Nie wygłupiaj się - obruszyłem się. - Jak mogłem

umrzeć? Przecież tu jestem. Wszystko widzę. Widzę

ciebie. Chociaż wiem, że kilka miesięcy temu umarłeś.

Zastrzelili cię. Ale jak to... Sam nie wiem. Ty sobie

mogłeś umrzeć, ale ja tylko śnię".

"Nie śnisz - zapewnił. - Naprawdę umarłeś.

Zginąłeś w bitwie".

"Bzdury - żachnąłem się. - Przecież to niemożliwe.

Nie byłoby mnie tutaj".

"Ano właśnie. Jesteś tutaj, bo umarłeś".

"Co takiego? Nie chcesz chyba powiedzieć, że to

jest niebo?"

"No, niezupełnie niebo - powiedział powoli -lecz

pewna jego odmiana".

"Odmiana? Jak mam to rozumieć?" I wtedy nagle

mnie olśniło.

Żeby już nie przedłużać opowieści, powiem tylko,

że poszliśmy tą uroczą drogą wiodącą przez piękne

miasto i dotarliśmy do jakiegoś wzgórza. Przed sobą,

po prawej stronie, zauważyłem coś, co przypominało

budynek. Wspaniały budynek. Jak by tu go opisać?

Podobny widziałem w londyńskim City. Tylko ten był

bielszy i okazalszy.

"Co to za miejsce?", zapytałem.

"No cóż, idziesz teraz na spotkanie ze starymi

przyjaciółmi - zapowiedział. - Nazywamy to ośrodkiem

przyjęć".

"Jak?"

"To rodzaj szpitala".

"Nie chcę iść do szpitala. Nic mi nie jest. Czuję się

znakomicie. Poza tym nie wiem co jest grane".

"Nie martw się - uspokoił mnie. - Nie przemęczaj

umysłu. Wszystko w swoim czasie. Odpręż się. Czeka

cię dobra zabawa".

"Przecież jestem zadowolony. Ładniej tu niż na

dole".

Ruszyliśmy do nowego miejsca. Ujrzałem tam

tłumy ludzi. Najbardziej uderzyło mnie to, że wszyscy

byli normalnie ubrani, w garnitury i tego typu rzeczy...

Nie przypominam sobie, żebym widział słońce, ale

zewsząd dochodziło mnóstwo światła. W budynku były

duże okna. W środku przy stolikach siedzieli ludzie i

gawędzili. Nie dostrzegłem żadnych łóżek i pomyślałem,

że to dziwny szpital, jeśli w ogóle szpital.

Każdy wydawał się serdeczny i ożywiony.

Zwróciłem uwagę na to, że jedni rozmawiają, a drudzy

jedzą i piją. "I tu go mam, ucieszyłem się. "Mówił, że

jesteśmy w pewnej postaci nieba, a tam chyba nikt nie

powinien jeść".

"Patrz, Bill. Przecież oni jedzą!" - zagadnąłem

przyjaciela. "Nie rozumiesz jeszcze, że gdy tu

przybywasz, czujesz konieczność wykonywania

pewnych czynności. Jeśli uważasz, że musisz jeść i pić,

to po prostu to robisz".

Przysiadłem się do stolika, przy którym siedziała

grupka ludzi.

"Nowo przybyły?" - zapytali. "Tak".

"Słyszeliśmy, że masz się zjawić" - rzucił któryś.

"Jak to? Słyszeliście, że mam przybyć? Przecież

nawet mnie nie znacie".

"Tylko tak ci się wydaje - rzekł. - Mamy tu swoich

zwiadowców. Pomocników. Mnie pomagano w ten sam

sposób. Też jestem tu od niedawna".

"O, dopiero co się osiedliłeś?"

"Tak. Fajnie tu. O wiele lepiej, niż mówiono nam

tam, na dole, prawda?"

"Co masz na myśli?"

"No wiesz, jak to się tam na dole rozprawia o piekle,

niebie... Tak. Wszyscy się mylą"·

"Cóż, na to wygląda" - odparłem z namysłem.

"Te opowieści, że jak jesteś bardzo dobry, to idziesz

do góry na najwyższe piętro, a jak masz wiele na

sumieniu, to trafiasz na dół, do starej piwnicy. Wszyscy

tam się mylą, kolego. Tutaj jesteśmy tacy sami, jak

byliśmy, tylko lepsi. W pełni szczęśliwi. Jutro stąd

wychodzę" - zakończył radośnie mój rozmówca.

"Co takiego? Dokąd się wybierasz?"

"Idę na spotkanie z babcią i dziadkiem" - wyjaśnił.

Pomyślałem sobie, że lepiej, jeśli będę mówił tym

samym językiem. Skoro już tu jestem...

"Tak? A gdzie oni są?" - zainteresowałem się.

"Podobno na tej samej płaszczyźnie, bo tak to miejsce

tutaj nazywają, tylko trochę dalej. Zaprowadzą mnie do

nich".

"Fajnie. Kto?" "Mój przewodnik". "Przewodnik?"

"Tak. Niezły gość. Można by go nazwać stewardem.

Dowiedział się co nieco o moim pochodzeniu i rodzinie.

I dostał zadanie eskortowania mnie. A tak przy okazji,

czy zauważyłeś, jakle to dziwne uczucie znaleźć się

tutaj? Też czułeś się taki lekki? Miałeś wrażenie, że

lecisz?"

"Tak, to niesamowity stan".

"W ten sposób się poruszamy. Nie musimy chodzić.

Chyba niektórzy mogliby to nazwać lataniem. Zdaje się,

że to ci się spodobało".

"A co jeszcze możemy robić? - zapytałem. -

Podobno umarliśmy. Po śmierci pozostaje nam

wypełniać polecenia. I zachowywać się bez zarzutu. W

gruncie rzeczy nigdy me wiadomo, kto będzie nas

sądził”.

"Eee, nikt cię nie będzie sądził - zapewnił. - Z tego,

co się zorientowałem, sam siebie osądzasz. Odkąd tu

przybyłem, stale wracam myślami do przeszłości,

zastanawiam się nad wieloma rzeczami, analizuję swoje

postępowanie. Osądzasz sam Siebie. Przecież to twoje

własne sumienie. Ja mam swoje ty swoje. Wszyscy je

mamy".

"Z tego, co pamiętam - wyznałem - moim jedynym

naprawdę złym uczynkiem było utopienie kota. Aha, i

kiedyś jeszcze nie zapłaciłem za kufel piwa, bo był

tłok, barman zapomniał, a ja sam się nie paliłem do

wyciągania pieniędzy. Ale to chyba nie przestępstwo".

"Wszystko się ułoży. Nie martw się"·

"Chciałbym wrócić i zobaczyć się z rodziną" -

rozmarzyłem się. - Ciekawe, jak sobie radzą i czy

słyszeli o mojej śmierci".

"To się da jakoś załatwić. Ci, co są tutaj

zatrudnieni, gotowi są ci w tym pomóc. Tylko, że to

może być przykre. Nikt na dole cię nie zobaczy. I co

wtedy? Zapukasz do drzwi swego domu? Odwiedzisz

pastora, który i tak cię nie spostrzeże, bo jest ślepy jak

nietoperz?"

W końcu przyszedł po mnie przyjaciel, z którym tu

przybyłem. Chciał mi coś pokazać.

"Nie ma sprawy" - odparłem i poszedłem za nim.

Szliśmy w dół ulicy, mijając wystawne domy z

niewielkimi balkonami i wspaniałymi kwiatami. Na

końcu ulicy znajdował się duży plac. Pośrodku tryskała

fontanna. Usłyszałem muzykę. Cudowną, porywającą.

"To naprawdę przyjemne", pomyślałem. Przypomniały

mi się stare czasy, gdy siadywałem w parku i słuchałem

orkiestry.

Usiedliśmy na małej ławeczce pod rozłożystym

drzewem. "To cię odpręży - odezwał się Bill. - Posiedź

sobie tutaj, a ja za chwilę wrócę"·

Opuściłem powieki i wtopiłem się w muzykę·

Wtem odniosłem wrażenie, że ktoś się do mnie

przysiadł. Otworzyłem oczy i ujrzałem obok przepiękną

kobietę. Miała blond włosy, wyglądała na jakieś

dziewiętnaście, dwadzieścia lat. Byłem całkowicie

zaskoczony.

Odezwała się do mnie po imieniu.

"Zabawne, pomyślałem. "Przecież ja jej nie znam!"

"Bardzo tu przyjemnie, prawda?"

"Tak - potwierdziłem. - Dziękuję pani".

"Nie musisz zwracać się do mnie tak formalnie.

Nie znasz mnie? Nazywam się Lilly".

"Lilly? Nie znam żadnej Lilly".

"Jestem twoją siostrą. Umarłam, gdy byłam

dzieckiem". "Zgadza się! - wykrzyknąłem. - Pamiętam,

jak matka opowiadała mi o małej siostrzyczce, kt6ra

umarła w kilka dni po urodzeniu. Ale to nie możesz być

ty. Ty jesteś dorosła".

"To prawda - odrzekła. - Jestem twoją siostrą.

Umarłam jako dziecko i dorastałam tutaj".

"No cóż, aż trudno w to uwierzyć!"

"Będę się tobą opiekować. Chciałabym zabrać cię

do domu".

"Do domu?" - powt6rzyłem z niedowierzaniem.

"Owszem. Do domu".

"Och!" - jęknąłem.

Zabrała mnie na szeroką, porośniętą drzewami

aleję. Wspięliśmy się na górkę, a potem zeszliśmy w

dół - przed nami rozciągał się wiejski krajobraz. Po

jakimś czasie dotarliśmy do małego, typowego

angielskiego domku. Ujrzałem niewielką bramę,

przydomowy ogródek, werandę i mnóstwo wspaniałych

kwiatów.

Weszliśmy do środka. Mały korytarz prowadził do

pokoiku.

Robił

w niektórych batalionach z tysiąca żołnierzy pozostał

jeden oficer i trzydziestu ludzi. Woods nigdy nie

zapomniał tego przeżycia. Zwłaszcza jeden epizod

poruszył go do żywego. Jego śmiertelnie ranny kolega

złożył ręce i szeptem zapytał:

- Co się ze mną stanie? Czy istnieje życie po

śmierci?

- Istnieje - odparł z przekonaniem, którego wcale

nie miał.

Żołnierz umarł. Woods zadał to pytanie

kapelanowi.

- Co się dzieje z tymi wszystkimi biedakami,

którzy polegli?

- Musimy wierzyć w słowa Biblii - odparł kapelan.

- Czy ktokolwiek wrócił i udowodnił, że istnieje

życie po śmierci? - zapytał Woods.

- Nie, nikt - rzekł ksiądz. - Z wyjątkiem Jezusa.

Woodsowi dopisało szczęście. W 1915 roku został

ranny w głowę i oślepł. Po sześciu miesiącach w

szpitalu odzyskał widzenie w prawym oku. Na lewe nie

przejrzał już nigdy. Nazwali go Ślepy.

Został zwolniony do cywila. W 1916 roku

powrócił do domu, by pomagać ojcu prowadzić nową

posiadłość czterystuakrową farmę w Hardwicke w

pobliżu Aylesbury w Buckinghamshire. Miał jednak

większe ambicje: chciał znaleźć odpowiedź na pytanie,

którego nie potrafił rozstrzygnąć kapelan. Co się z nami

dzieje, gdy umieramy? Całe lata dwudzieste i sporą

część trzydziestych zajęły mu próby uzyskania od

różnych odłamów Kościoła chrześcijańskiego

satysfakcjonującego, popartego dowodami wyjaśnienia

dręczącej go kwestii. Nie udało mu się. Lata trzydzieste

dobiegały końca. Ojciec umarł. George nie dawał sobie

rady z uprawą ziemi. Wraz z żoną i synem Nigelem,

który przechodził rekonwalescencję po zapaleniu opon

mózgowych, przeprowadził się do Croydon

znajdującego się na południowych przedmieściach

Londynu. Pewnego razu, przechodząc obok

nowoczesnego budynku z czerwonej cegły, zauważył

napis: "Chodź i posłuchaj, jak przemawiają zmarli".

wrażenie

przytulnego

wygodnego.

Brakowało kominka.

"Nie widzę kominka ani pieca" - zauważyłem.

"Nie potrzeba nam pieców ani kominków, bo

zawsze jest ciepło i przyjemnie".

"Czy tu nigdy nie pada deszcz?" "Nie, czasami jest

tylko rosa".

Usiedliśmy i rozmawialiśmy o matce, ojcu i bracie,

kt6rzy nadal żyją na ziemi. Lilly m6wiła, że często ich

widuje, tak samo jak niegdyś mnie. Nie opuszczała mnie

przez wszystkie lata wojny. Nie była ze mną w godzinie

śmierci, ale wiedziała, że mam przybyć, i wszystko dla

mnie przygotowała.

"Miło z jej strony", pomyślałem, ale zaraz się

zreflektowałem: "Sam nie wiem, wszystko jest takie

dziwne". Niemniej zostałem z siostrą. Może przybędę

jeszcze innym razem i opowiem więcej. Słyszę, że mój

czas dobiega końca. Muszę iść. Pa, pa.

Głos umilkł i zapanowała cisza. Skąd dochodził?

Czy to rzeczywiście mógł być głos żołnierza zabitego

podczas pierwszej wojny światowej?

Istnieją zapiski o każdym brytyjskim żołnierzu

poległym podczas wojny. Znajdują się pod pieczą

Komisji Pochówków Wojennych w Maidenhead, w

Berkshire.

Pritchett nie należy do popularnych nazwisk. W

kartotece znajdują się teczki tylko czterech żołnierzy o

tym nazwisku. Jednym z nich był żołnierz Korpusu Dział

Maszynowych A. Pritchett. Poległ w 1917 roku.

Pochowano go na cmentarzu Potijze Chateau, milę od

Ypres.

Czy to on opowiedział historię własnej śmierci? Dał

jeszcze jedną wskazówkę. Nazwisko swego przyjaciela i

przewodnika. Billy Smart. Według Pritchetta został

zabity kilka miesięcy wcześniej.

Smart to popularne nazwisko w armii brytyjskiej.

Podczas pierwszej wojny światowej poległy setki

Smart6w i wiele z nich nosiło chrześcijańskie imię

William. Lecz tylko jeden pasował do opisu Pritchetta.

William Smart, również Korpus Dział Maszynowych.

Zabity w 1916 roku nie opodal Arras.

Historia Pritchetta jest jedną z pięciuset

zarejestrowanych na taśmach przez George'a Woodsa i

Berty Greene w Worthing za pośrednictwem głosu

medium - Leslie Flinta. To tylko jedna z biblioteki

pięciuset relacji nagranych w celu przekazania nam

wiedzy o tym, co się dzieje po śmierci.

Trzy lata przed śmiercią Alfa Pritchetta, na początku

sierpnia 1914 roku, George Woods popłynął do Francji

jako żołnierz brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego. Miał

dwadzieścia lat. Był wrażliwym chłopcem, synem

właściciela ziemskiego. Ojciec George'a utykał od czasu,

gdy koń przygniótł mu nogę i zmiażdżył kość. Była to

niezwykle religijna rodzina. Młodego Woodsa ogarniało

przerażenie na myśl o zabijaniu kogokolwiek, a

zaciągnął się tylko na życzenie ojca. Wziął udział w

krwawej bitwie znanej z podręczników historii jako

ofensywa pod Mons.

Przy przewadze armii cesarza zostali

zdziesiątkowani. Pod koniec pierwszej bitwy pod Ypres

W następną niedzielę poszedł tam i zajął

nierzucające się w oczy miejsce blisko drzwi. Był to

jego pierwszy kontakt ze spirytualizmem.

Wszystko wskazywało na to, że miał się odbyć

mało interesujący pokaz jasnowidzenia. Już miał ochotę

się wymknąć, kiedy zagadnęła go kobieta pełniąca

funkcję gospodyni: - Chcę się zwrócić do tego

dżentelmena z tyłu.

Z przerażeniem i zakłopotaniem zdał sobie sprawę,

że to jego ma na myśli.

- Jest tu pański ojciec - zaczęła. Wymieniła imię i

nazwisko: William Woods. Kaleka. Podczas pobytu na

ziemi zdarzył mu się wypadek. Twierdzi, że chce

rozmawiać ze swym synem George'em. - Mówi, że

mieszkał pan w Hardwicke. Niepokoi się też o

pańskiego syna Nigela, który powinien wcześniej

chodzić spać, bo inaczej może mieć nawrót choroby.

Woods osłupiał. Czy to jakaś sztuczka? Skąd

kobieta, której nigdy nie widział na oczy, może

posiadać takie informacje? Czy to możliwe, aby ojciec

przyszedł z zaświatów odpowiedzieć na jego pytanie?

Był zdezorientowany. Podczas powrotu do domu nie

mógł myśleć o niczym innym. Po raz pierwszy

rzeczywiście miał nad czym pracować.

Wstąpienie do Towarzystwa Badań

Parapsychologicznych umożliwiło nadanie jego

poszukiwaniom nowego kierunku i wymiaru. Tam też

spotkał człowieka, który pomógł mu wytyczyć kurs na

niezmierzonych wodach parapsychologii.

Wielebny Drayton Thomas był duchownym w

kościele metodystów i dołączył do grupy jasnowidzów,

którzy, mimo sprzeciwów ortodoksyjnych chrześcijan,

zjednoczyli się, by razem czegoś dokonać. Co prawda

jeszcze dokładnie nie wiedzieli, co chcą zdziałać. Na

początek wyszli z założenia, że skoro liczące tysiąc

dziewięćset lat zapiski o zmartwychwstaniu Chrystusa

straciły moc przekonywania, to należy skupić siły na

znalezieniu dowodów na istnienie możliwości

komunikowania się ze zmarłymi we współczesności.

Taki był cel nadrzędny. W dzisiejszych czasach

rozwijające się Kościelne Stowarzyszenie Studiów

Parapsychologicznych i Spirytualistycznych organizuje

seanse przy poparciu biskupów Kościoła Anglikańskiego

i Metodystycznego. W 1945 roku arcybiskup Lang

zmienił swój stosunek do spirytualizmu i poszukiwanie

kontaktów ze zmarłymi uznane zostało za dzieło szatana.

Drayton Thomas zapoznał Woodsa z najlepszym w

Wielkiej Brytanii medium ściągającym głosy.

Mówiło się, że Leslie Flint obdarzony jest dziwnym

i rzadkim darem - zdolnością przyciągania duchów

ludzkich istot, które zmarły i przeniosły się w inny świat

egzystencji, oraz że posiadł umiejętność dostarczania im

substancji zwanej ektoplazmą, którą wyciągają z jego

ciała i ciał uczestników seansu w celu uformowania

repliki narządów głosu - swego rodzaju "przekaźnika"

lub eterycznego mikrofonu…

Dzięki temu zjawisku, jak Woods się dowiedział,

duch mógł wyrażać swe myśli z wysokości trzech stóp

ponad głową medium. Dzięki procesowi nie

wyjaśnionemu przez żadnego z żyjących naukowców,

wytwarzał drgania pozwalające mu mówić głosem

bardzo podobnym do ziemskiego - jak przez telefon.

Woods wziął udział w sesji. Przemawiało do niego

kilka głosów podających się za zmarłych krewnych.

Barwa tych głosów i podawane przez nie informacje

utwierdziły Woodsa w przekonaniu, że są autentyczne.

Znalazł odpowiedź na swoje pytanie. Wydawało się,

że jego misja dobiega końca. W gruncie rzeczy był to

dopiero początek.

seansu - i tłumaczy je własnym głosem. Rzetelność

informacji zależy od umiejętności interpretacyjnych

medium.

Mediumizm fizyczny należy do zjawisk rzadszych;

nie daje pola do interpretacji. Medium ani nie słyszy,

ani nie widzi. Nie doznaje żadnych wrażeń i nie

potrzebuje otwierać ust. Może działać jako pasywny

widz lub w uśpieniu. Jedyny udział medium to

przekazywanie nieograniczonej ilości substancji lub

siły życiowej zwanej ektoplazmą, którą w mniejszym

lub większym stopniu obdarzona jest każda ludzka

istota.

Robione na seansach zdjęcia w podczerwieni

ukazują zwoje ektoplazmy emitowane od medium i, w

mniejszym zakresie, od uczestników sesji, łączące się w

kształt przypominający kulę mgły znajdującą się kilka

stóp ponad głową medium. To właśnie nazywane jest

"przekaźnikiem" i uchodzi za replikę ludzkich

narządów głosu. Duch ¨nadawca na niskich

częstotliwościach przesyła myśli do "przekaźnika". W

sposób nie wytłumaczony przez naukę zamieniają się

one w skuteczną imitację głosu, którym duch władał na

ziemi.

Teoria ta wyjaśniona została przez pragnące

nawiązać kontakt duchy, które - nie bez trudu - mogą w

ten sposób porozumiewać się ze światem ziemskim.

Opisem sposobu stosowania praktycznych testów do

oceny tego zjawiska zajmiemy się później.

Do 1945 roku, kiedy to George Woods po raz

pierwszy wziął udział w sesji z Flintem, głosy z

zaświatów słyszane były przez nielicznych. Wnioski

wyciągano jedynie na podstawie zapamiętanych przez

uczestników sesji opowieści głosów lub robionych w

ciemności notatek. Jedynie wąskie grono ludzi nie

podchodziło do tego zjawiska z niedowierzaniem lub

sceptycyzmem.

Po wojnie nastąpiły zasadnicze zmiany. Przyniósł

je wynalazek będący dla parapsychologii tym, czym

prasa Caxtona dla rozpowszechnienia książek -

przenośny magnetofon.

Woodsowi udało się zdobyć jeden z

wcześniejszych modeli. Zaczął zabierać go na sesje. Po

raz pierwszy był w stanie zarejestrować całą

wypowiedź głosu i odtworzyć przyjaciołom, którzy

słyszeli ją tak wyraźnie, jakby siedzieli obok medium.

Flint znajdował się właśnie u szczytu formy.

Jednak niewiele osób spoza kręgów spirytualistów

wiedziało o jego istnieniu przed opublikowaniem w

1971 roku nakładem Macmillan and Co. Ltd. jego

autobiografii pod tytułem Voices in the Dark ("Głosy w

ciemności”).

Jest to dziwna, niemal niewiarygodna opowieść o

chłopcu urodzonym w przytułku Armii Zbawienia. Jego

ubodzy rodzice rozwiedli się, gdy był dzieckiem.

Wychowywał się w biedzie, odseparowany od innych

dzieci, które bały się go z powodu umiejętności

widzenia ludzi, którzy - jak twierdzili dorośli - dawno

zmarli.

Podejmował się dorywczych prac. Pewnego razu

został wciągnięty do grupy spirytualistów, którzy

odkryli jego dziwny dar, i zaczął przyciągać głosy na

seansach, gdzie zjawiało się coraz więcej klientów bez

ociągania płacących po gwinei za wejście.

Kiedy pod koniec lat trzydziestych ugruntowała się

jego sława, do skromnego domu, najpierw w St.

Nagrania

Kontakty ze zmarłymi nadal budzą kontrowersje. Ci,

którzy uważają, że śmierć jest końcem, nazywają je

kuglarskimi sztuczkami. Ortodoksyjni chrześcijanie

uznają je za dzieło diabła. Zajmujący się

parapsychologią naukowcy, którzy przekonali się, że

prawdziwość kontaktów ze zmarłymi zależy od ich

przebiegu, dzielą media na dwa zasadnicze typy -

umysłowe i fizyczne.

Media umysłowe nie należą do rzadkości.

Obdarzone są zdolnością jasnowidzenia - widzenia

duchów niedostrzegalnych dla normalnych ludzi, lub

jasnosłyszeniem - darem słyszenia głosów duchów, na

które zamknięte są uszy zwykłych śmiertelników. Ci,

którzy mają na koncie najwięcej osiągnięć, jak na

przykład Ena Twigg, łączą w sobie te zdolności. Medium

utrzymuje, że widzi lub słyszy informacje pochodzące od

ducha - niewidzialne lub niesłyszalne dla uczestników

Randall Neville - Życie po śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: