fenomen-ksiezniczki,71.pdf

80 | ˚YCIE WEWN¢TRZNE | TO NIE BAJKA | KSI¢˚NICZKA NA ZIARNKU GROCHU

| 81

guje na ksi´˝niczk´, a bycie ksi´˝niczkà jest... no mo˝e troch´ ekstra-

waganckie. Teraz mnie to Êmieszy. Równie˝ to, ˝e prawdziwà ksi´˝-

niczk´ mo˝na wykryç za pomocà ziarenka grochu.

– Zauwa˝, ˝e ten test odnosi si´ do jednej strony ˝ycia:

rozkapryszenia i przyzwyczajenia do luksusu. Taka postawa

ka˝e ksi´˝niczce myÊleç, ˝e gdy wszystko nie jest idealne,

ona ma prawo i obowiàzek czuç si´ okropnie i marudziç.

– Taka postawa jest kłopotliwa w ˝yciu nie tylko dla otoczenia,

ale te˝ dla ksi´˝niczki. Przecie˝ całe ˝ycie składa si´ z sytuacji,

w których tkwi jakiÊ „groszek”, ksi´˝niczka jest wi´c nara˝ona

na ciàgłe cierpienie.

– Z tymi „groszkami” wià˝e si´ coÊ, co mnie ostatnio

bardzo zajmuje, a jest z pozoru z innej bajki. Mianowicie:

im dłu˝ej ˝yj´, tym bardziej zaczynam si´ obstawiaç ró˝-

nymi rzeczami. Na przykład przed snem musz´ mieç

przy łó˝ku szklank´ z wodà, chusteczk´ do nosa, kap-

ciuszki pod łó˝kiem, ciepłe i mi´ciutkie, poduszk´ specjal-

nà, ja nie Êpi´ na byle poduszkach...

– Ja te˝ mam poduszk´ zdrowotnà i nie ruszam si´ bez niej ni-

gdzie.

– Wo˝´ ze sobà poduszk´, budzik, zatyczki do uszu...

Tego si´ nauczyłam, wyje˝d˝ajàc z grupami, które hasajà

po nocach. Liczba tych rzeczy roÊnie. Mo˝na powiedzieç,

˝e bez nich zaczynam si´ czuç jak ksi´˝niczka na ziarnku

grochu. Gdy czegoÊ zabraknie, czuj´ autentyczny dyskom-

fort. Musz´ poÊwi´ciç sporo uwagi i energii, ˝eby przejÊç

nad tym do porzàdku dziennego. A wiem, ˝e mnóstwo lu-

dzi ma tak samo. To chyba przychodzi z wiekiem…

– W tym roku byłam w górach na warsztacie. Pi´kne miejsce,

ale bez bie˝àcej wody, pràdu, ogrzewania, zdobyczy cywilizacji. I ja-

koÊ musiałam zrewidowaç te swoje „potrzeby”. Okazało si´, ˝e choç

niektórych rzeczy mi brakuje, bez innych mog´ si´ spokojnie obyç.

Zrozumiałam, ˝e zostały mi narzucone, a ja je bezrefleksyjnie przy-

j´łam. To była o˝ywcza konfrontacja.

– Do wszystkiego mo˝na si´ przyzwyczaiç. MyÊmy

kiedyÊ mieszkali w naro˝nym mieszkaniu, przed domem

zakr´cały tramwaje o trzeciej nad ranem. Przez pierwsze

noce budziły nas, potem ju˝ nie.

– Gdzie le˝y granica? Za to, ˝e si´ adaptuje do trudnych wa-

runków, płaci si´ te˝ jakàÊ cen´. Przyszło mi w zwiàzku z tym do gło-

wy, ˝e nasza ksi´˝niczka nie ˝yczy sobie ponosiç tych kosztów.

– Dobrze byłoby sobie zadaç takie pytanie co jakiÊ

czas. ˚eby nie wpadaç w to uzale˝nienie, ale te˝ nie da-

waç si´ wmontowaç w ka˝dà idiotycznà sytuacj´, bo to te˝

nam nie słu˝y. Ksi´˝niczka na ziarnku grochu to jednak

okreÊlenie kogoÊ, kto generalnie stroi fochy. Zawsze: tam

nie wejd´, bo mi za wysoko, tego nie zrobi´, bo mi si´

w głowie zakr´ci. Taka jestem mała i trzeba si´ mnà za-

opiekowaç. To raczej gra ni˝ autentyczne emocje.

– I dlatego wkurza.

– Ale dla niektórych jest słodkie. Sporo osób, nie tyl-

ko m´˝czyzn, si´ na to łapie. Dlatego takich pseudoksi´˝-

niczek troch´ biega po Êwiecie. Wymagajà ciàgłej atencji,

absorbujà innych swojà osobà. Majà postaw´ roszczenio-

wà wobec Êwiata i ludzi. Ksi´˝niczka na ziarnku grochu

– tego si´ o kimÊ nie mówi z aprobatà. To bardziej kpina,

szyderstwo, a nawet ostrze˝enie.

– Czy sà jeszcze na Êwiecie prawdziwe ksi´˝niczki?

– Prawdziwych, z urodzenia, prawie nie ma, dzisiejsze

ksi´˝niczki to tak zwane celebrities. Kim jest Paris Hilton,

Fenomen

ksi´˝niczki

Âwiat jest pełen ksi´˝niczek.

Roszczeniowe i pró˝ne, odgrywajà

role prawie ideałów. Nie zniosà

najmniejszej niedoskonałoÊci,

wyczujà jà w lot, niczym bajkowe

ziarnko grochu przez 20 pierzyn.

Tak zachowujà si´ zwykle gwiazdki

z pierwszych stron gazet.

Co sprawia, ˝e ich ˝ycie fascynuje

ludzi do tego stopnia,

˝e zapominajà o własnym?

– pyta Katarzyn´ Miller

Tatiana Cichocka

Ilustracja Joanna Szachowska–Tarkowska

Katarzyna Miller: Był sobie ksià˝´, który bardzo

chciał mieç za ˝on´ prawdziwà ksi´˝niczk´. Jak si´ z ta-

kim zdaniem czujesz?

Tatiana Cichocka: Ju˝ si´ pogodziłam z faktem, ˝e nie jestem

kandydatkà dla ksi´cia, bo chyba o to pytasz?

– A ksià˝´ dla ciebie?

– Taki raczej nie. Ale to wiem teraz, kiedyÊ pewnie chciałam

ksi´cia. Wydawało mi si´, ˝e takie sà reguły Êwiata, ˝e ksià˝´ zasłu-

zwierciadło 12/06

www.zwierciadlo.pl

82 | ˚YCIE WEWN¢TRZNE | TO NIE BAJKA | KSI¢˚NICZKA NA ZIARNKU GROCHU

jak nie takà właÊnie ksi´˝niczkà? Głupiutkà córkà bogaczy.

Zdumiewa mnie obecnoÊç tej damy na łamach prasy Êwia-

towej. Ale ludzie si´ fascynujà: a to takiego pieska ma, a to

raz w majteczkach z koronkà lila, a raz z koronkà blue...

– Dlaczego si´ fascynujà takimi głupiutkimi lalami?

– Bo oferujà ˝ycie zast´pcze. W jakimÊ sensie wiodà

za nas to wspaniałe ˝ycie, którego my, szaraczki, nigdy nie

dostàpimy. Nie ka˝dy sławny człowiek spełnia t´ funkcj´.

Nie ka˝da pi´knoÊç staje si´ gwiazdà, choç mo˝e nawet wy-

konywaç zawód, który jà do tego predestynuje. Gwiazdà

mo˝e byç ktoÊ brzydszy, głupszy, ale za to w lot wyczuwa-

jàcy „ten groszek”, czyli ktoÊ na tyle pusty czy w tym sen-

sie naddelikatny, ˝e skoncentrowany tylko na tym, by ˝yç

„idealnie”, modnie, na topie. Wiemy, ˝e nie ma ideałów, ale

mimo to wcià˝ ich szukamy. Gwiazdy odgrywajà rol´ takich

prawie ideałów. W ten sposób wypełniajà pustk´.

– Pustk´?

– Wewn´trznà pustk´.

Ksi´˝niczka jest tà, której si´

udało. Jej pustka wewn´trzna zo-

stała otoczona piernatami, stro-

jami, paparazzi i fotami w kolo-

rowych czasopismach. A w przy-

padku tłumów, które si´ w nià

wpatrujà, to jest wypełnienie ich

pustki. Bo im si´ nie udało. I ra-

czej im si´ nie uda. Bo pociàgajà

ich jedynie zewn´trzne atrybuty

„idealnego” ˝ycia. Wolà si´ fa-

scynowaç ˝yciem ksi´˝niczki, ni˝ zajàç swoim.

– I jeszcze jà skrytykujà, ponabijajà si´ z niej, ˝eby si´ lepiej

poczuç. Zrobià jej wiwisekcj´ typu: wcale nie jest pi´kna, ma długi

nos i cellulit. BezlitoÊnie jà oceniajà, a z drugiej strony chcà byç

w jej skórze. Paradoks.

– Cały Êwiat zamarł, bo Fergie (ksi´˝niczka!) utyła,

a potem cały Êwiat odetchnàł z ulgà, bo Fergie schudła,

i ju˝ mo˝emy spokojnie zasnàç…

– Przyszło mi do głowy, ˝e Diana była prawdziwà ksi´˝niczkà.

– A prawdziwy ksià˝´ miał jà i jej nie chciał.

– To dopiero odwrócenie bajki.

– Przypadek ksi´cia Karola pokazuje, ˝e ksià˝´ mo˝e

woleç zamiast prawdziwej ksi´˝niczki starszà panià, któ-

ra wyglàda jak normalna kobieta. Ale za to ma poczucie

humoru i nie jest pusta.

– Diana była pusta?

– Takie miałam wra˝enie.

– Dla wielu to niemal Êwi´ta...

– Tak, idealna ikona. Młoda, pi´kna, bez skazy, bez cha-

rakteru. Dlatego mogła byç obiektem projekcji. Pasowały

do niej jak ulał takie obrazki, jak dobroç, subtelnoÊç, mi-

łoÊç, skromnoÊç. Była kwintesencjà kobiecoÊci idealnej, wy-

marzonej, czyli „ksi´˝niczkowatoÊci”. A jak tu na Camill´

Parker-Bowles coÊ projektowaç – przecie˝ jaka jest, ka˝dy

widzi. I dobrze, szczerze jej ˝ycz´ szcz´Êcia, bo u boku Ka-

rola nastàpiła zamiana prawdziwej ksi´˝niczki na prawdzi-

wà kobiet´. I wyglàda na to, ˝e b´dzie to szcz´Êliwa para.

MyÊl´, ˝e mo˝na si´ czegoÊ nauczyç z takiego przykładu.

– Czego?

– ˚e „Był sobie ksià˝´, który szukał prawdziwej ksi´˝-

niczki” mówi o neurotycznym chłopcu i nierealnej, ideal-

nej dziewczynie, a nie o kimÊ, kogo warto naÊladowaç.

Tymczasem ta historia mogłaby si´ zaczynaç tak: „Ksià˝´,

gdy dorósł, rozejrzał si´ i zobaczył, ˝e jest wokoło kupa

fajnych dziewczyn, wi´c zaczàł szukaç wÊród nich kogoÊ

dla siebie. Szukał, próbował, a˝ wybrał t´, przy której po-

czuł si´ najlepiej. Lubili to samo robiç, Êmiaç si´ razem,

mieli ochot´ si´ dotykaç i kochaç, i mieli na ró˝ne sprawy

podobny poglàd...”.

Skàd chłopiec ma takà idée fixe, ˝e jakaÊ ksi´˝niczka mu si´

nale˝y? Kto mu to szeptał do uszka od dzieciƒstwa? Mamusia.

Zapatrzona w synka jak w obrazek, wmontowuje mu przekonanie,

˝e musi mieç wszystko, co najlepsze, a za ˝on´ prawdziwà

ksi´˝niczk´. Wyjàtkowà, jedynà. A kto to jest? To ju˝

mamusia wybierze

– Przyszło mi do głowy, ˝e ksi´˝niczka na ziarnku grochu

w ogóle nie nadaje si´ do codziennego ˝ycia. Co z nià mo˝na robiç?

– Jak z takà seks uprawiaç? Z takà ksi´˝niczkà nie ma

˝ycia ani szcz´Êcia. Zresztà ksià˝´ nie chce tej ksi´˝nicz-

ki po to, ˝eby z nià ˝yç.

– To po co mu ona?

– Ma le˝eç na piernatach, pachnieç i nie zawracaç gło-

wy. A dziecko ksià˝´ zrobi jakiejÊ słu˝ebnej… jak to ksià˝´.

– Ksià˝´ neurotyk. Czyli kto?

– Niedojrzały, wiecznie niezaspokojony, w gł´bi duszy

niepewny siebie.

– Nie potrafi si´ zaanga˝owaç?

– Bo nie kocha nikogo poza sobà samym. Ma wizj´,

do której rzeczywistoÊç nie przystaje. Mo˝na powiedzieç

z góry, ˝e ksi´˝niczki nie znajdzie. Bo ta wizja nie jest

konkretna. Zauwa˝, ˝e je˝d˝àc po Êwiecie, ksià˝´ nie robi

˝adnych testów. Nie przymierza pantofelka ani nie ka˝e

spaç na grochu, nie wie, kogo szuka. Ale mamusia wie...

– Ach, to tak…

– Jak myÊlisz, skàd chłopiec ma takà idée fixe, ˝e jakaÊ

prawdziwa ksi´˝niczka mu si´ nale˝y? Kto mu to szeptał

do uszka od dzieciƒstwa? Mamusia. Zapatrzona w synka

jak w obrazek, wmontowuje mu przekonanie, ˝e on sam

jest tak wspaniały, ˝e dla niego nic nie jest wystarczajàco

zwierciadło 12/06

84 | ˚YCIE WEWN¢TRZNE | TO NIE BAJKA | KSI¢˚NICZKA NA ZIARNKU GROCHU

dobre. Musi mieç wszystko najlepsze, a za ˝on´ prawdziwà

ksi´˝niczk´. Wyjàtkowà, jedynà. A kto to jest? To ju˝ mamu-

sia wybierze.

– Wiem ju˝, dlaczego ona wybiera mu właÊnie takà mimoz´,

która przy najmniejszej przeszkodzie robi smutnà mink´ i woła

„uuu...”. Po prostu nie chce, ˝eby przy boku jej syna pojawiła si´

konkurencja!

– Bo mimoza w niczym nie zaszkodzi, nie b´dzie si´

stawiaç, nie b´dzie si´ liczyç, nie b´dzie go odciàgaç

od mamusi. Mamusia nadal b´dzie w jego ˝yciu najwa˝-

niejszà kobietà. A ˝ona b´dzie jednym z trofeów synecz-

ka. Pi´knà ozdobà.

– A gdzie miłoÊç? Przecie˝ tu nie ma słowa o miłoÊci.

– OczywiÊcie, ˝e nie. Owa mamusia te˝ najpewniej

wiele miłoÊci nie zaznała. Gdyby miała sensownego m´˝a,

nie musiałaby si´ tak obsesyjnie kochaç w synku – zo-

bacz, w tej bajce pró˝no szukaç wzmianki o królu.

– Teraz jest dla mnie jasne, dlaczego ksià˝´ nie mo˝e nikogo zna-

leêç – nie wie, kogo szuka, bo nie szuka dla siebie, tylko dla królowej...

– Gdyby szukał dla siebie, zaraz za rogiem by znalazł.

Choçby jakàÊ pastereczk´. Nie wiadomo, czy na całe ˝y-

cie, ale na pewno by próbował. I pewnie taka ksi´˝niczka,

która przez 20 pierzyn wyczuwa ziarenko grochu, by mu

nie zaimponowała.

– Dlaczego w takim razie tak chcemy byç ksi´˝niczkami?

– Bycie ksi´˝niczkà to symboliczny obrazek, który jest

spełnieniem marzeƒ ka˝dego dziecka. To poczucie, ˝e si´ jest

downie, udowodnij naszà wartoÊç albo zakryj to wszystko,

czego nie chcemy pokazaç, albo przyprowadê pijanego ta-

tusia do domu z knajpy. Dziecko staje si´ pustà, pi´knà

etykietkà. Uczy si´, ˝e nie jest wa˝ne samo w sobie, tylko

akceptowane w roli, którà gra. ˚e tylko b´dàc ksi´˝niczkà,

jest w centrum uwagi. Wi´c albo o tym całe ˝ycie marzy,

albo zaczyna w sobie nieÊç przez ˝ycie t´ ksi´˝niczk´. Na-

tomiast gdy dziecko dostanie swojà porcj´ prawdziwej bez-

interesownej troski i uwagi, poczuje, ˝e jest kochane za to,

jakie jest, bez uczenia pró˝noÊci i bez wykorzystywania,

wtedy wie, ˝e ˝adnà ksi´˝niczkà byç nie musi. Dlatego tak

sobie myÊl´, ˝e biedna jest taka Paris Hilton. Co ona ma?

Pieniàdze i bycie dobrze urodzonà. Domy sobie mo˝e zmie-

niaç, samochody, pieski…

– Ale mnóstwo ludzi jej zazdroÊci i chciałoby byç na jej miej-

scu. Teraz to jest zresztà bardziej mo˝liwe ni˝ kiedykolwiek, bo me-

dia sà wiecznie głodne nowych twarzy i sensacji. Wi´c ludzie próbu-

jà byç tymi ksi´˝niczkami choçby przez minutk´. Za wszelkà cen´.

Gdzie jest granica?

– Czasem po tym, co widz´ w telewizji i czytam w ga-

zetach, zaczynam myÊleç, ˝e dla niektórych taka granica

nie istnieje. Wi´c mo˝liwe, ˝e i w bajce ta panienka po no-

cy sp´dzonej u paƒstwa królestwa nie czuje ˝adnego

groszku, ale jest cwana i wie, ˝e trzeba si´ uskar˝aç

na niewygody, bo wtedy udowodni si´ swà delikatnoÊç.

Mo˝e to zwykłe oszustwo?

– Ludzie kłamià, sà w stanie oddaç prywatnoÊç, ka˝de uczu-

cie, intymnoÊç, ciało...

– Ciało to jeszcze, ale oddaç

ducha, psychik´, daç si´ oÊmie-

szyç, upokorzyç publicznie, daç

z siebie zrobiç idiot´?!

– Przygn´bia mnie to, ale te˝ coÊ

uÊwiadamia. To ludzkie – tacy jeste-

Êmy naprawd´. Spragnieni uwagi, go-

towi zapłaciç najwy˝szà cen´ za po-

zór, obrazek.

– Za chwil´ zaistnienia...

Stàd popularnoÊç wszelkich reality show, telenowel, które

udajà prawdziwe ˝ycie. Oglàdajàc program w telewizji, je-

steÊmy bezpiecznie oddzieleni od tego, co si´ dzieje

na ekranie. Nie musimy wchodziç z nikim w relacje, a te

sà trudne, coraz trudniejsze w dzisiejszym Êwiecie. Wi´c

sobie oglàdamy, czytamy, obcujemy z kimÊ, ale przez

szybk´. Nie otwieramy si´, bo nie musimy, nic z siebie nie

dajemy, a mamy złudzenie brania. Mo˝emy sobie bez-

piecznie zobaczyç prawdziwe ˝ycie w reality. I popatrzeç,

jak to jest byç ksi´˝niczkà.

Dla mnie w ka˝dym razie wynika z tego jedna bardzo

miła rzecz: jak ktoÊ musi byç ksi´˝niczkà, to niech sobie

b´dzie – dzi´ki temu my ju˝ nie musimy.

Bycie ksi´˝niczkà to symboliczny obrazek, który jest spełnieniem

marzeƒ ka˝dego dziecka. To poczucie, ˝e si´ jest dla innych

najwa˝niejszà osobà. Człowiek czuje si´ tak naprawd´

najwa˝niejszy przez krótkà chwilk´ w ˝yciu, kiedy jest mały,

i tylko w rodzinie, w której dzieje si´ nie najgorzej

dla innych najwa˝niejszà osobà. Człowiek czuje si´ tak na-

prawd´ najwa˝niejszy przez krótkà chwilk´ w ˝yciu, kiedy

jest mały, i tylko w rodzinie, w której dzieje si´ nie najgorzej

– wtedy wszyscy dziecko oglàdajà, przytulajà, zachwycajà

si´ nim. To trwa przewa˝nie krótko, zwykle do momentu, kie-

dy ono zacznie byç tak zwanym niegrzecznym dzieckiem.

Chyba ˝e si´ mu uda byç takà ÊlicznoÊcià chodzàcà, anioł-

kiem o złotych loczkach. Ale wtedy pojawia si´ niebezpie-

czeƒstwo, ˝e w tym zasmakuje, ˝e nie b´dzie umiało inaczej

˝yç. Tak si´ dzieje, gdy dziecka w rodzinie si´ u˝ywa.

– W jaki sposób?

– To nie musi byç nic wielkiego. Choçby: popisz si´

przed ciocià, poka˝ teÊciom, ˝e w naszej rodzinie jest cu-

zwierciadło 12/06

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: