Wanda Balicka - Bose anioly z ulicy Henrietty -.pdf - Balicka Wanda - margotbao

WANDA BALICKA

bose

anioły

z ulicy

Henrietty

WYDAWNICTWO

MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ

Okładkę projektowała

MONIKA MORYSIÑSKA

Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1960.

Wydanie I

Nakład 30 000 egz.

Objętość 14 ark.

wyd., 9,875 ark, druk.

Papier druk, mat. VII kl. 70 g. (z fabryki w Myszkowie),

format 70 X100/32.

Oddano do składu 7.1.60 r.

Podpis, do druku 18.III.60 r.

Druk ukończono w sierpniu 1960 r.

Zam, rur. 2022.

Wojskowe Zakłady Graficzne w Warszawie

C-84

Cena zł 20.‒

Nigdy przedtem nie byłam na ulicy Henrietty. I nigdy już tam nie

wrócę ‒ obiecałam to mojemu mężowi. Tak bardzo chcielibyśmy

zapomnieć o jej istnieniu! Ale są kobiety, które mają na imię Hen-

rietta, Cmentarz Południowy jest największy w naszym mieście, a

kino, koło którego codziennie przechodzimy, wyświetla od tygodni

film „Kamienny anioł”...

Pierwszy raz usłyszałam nazwę tej ulicy 17 sierpnia zeszłego ro-

ku. Byłam pewna, że Ryszard zadzwoni, i od chwili powrotu z biura

czekałam na telefon w takim napięciu, że bałam się zamieszać herba-

tę, by nie uderzyć łyżeczką o szkło i nie zagłuszyć sygnału. Ryszard

nie zawsze dzwonił w rocznicę tego dziwnego i rozkosznego dnia,

kiedy poznaliśmy się i od razu zrozumieliśmy ‒ z tych wszystkich

znaków, jakie niebo, wiatr i rzeka dają zakochanym nie tylko w

powieściach, ale i naprawdę ‒ że zaczęło się szczęście. Trwało ono

dwa szybkie lata, ale następne cztery też się nie dłużyły, bo nadzieja

i oczekiwanie, chociaż nie skracają czasu, wprowadzają ‒ na miejsce

dni, tygodni i miesięcy ‒ własny rytm mijania i czynią z czasu coś

tak niepodzielnego i ciągłego, że często zapominałam nie tylko o

dacie bieżącego dnia, ale nawet nie zauważałam pory roku. Od po-

przedniego telefonu Ryszarda minęły właśnie dwa lata, dokładnie:

dwa lata i jeden dzień, bo ostatnim razem zadzwonił 16 sierpnia, a

nie 17. Było już wtedy późno, dochodziła jedenasta; pośród ciszy

dzwonek telefonu wydał mi się tak pełen obietnicy, że zanim pod-

niosłam słuchawkę, wiedziałam, czyj głos usłyszę. Na próżno chcia-

łam potem przypomnieć sobie dokładnie słowa Ryszarda, pamięta-

łam tylko swoją radość i bicie serca, ale nie wiedziałam, czy powie-

dział: „Już niedługo skończę swoją pracę”, czy: „Już niedługo i zo-

baczymy się”. A to było ważne, później okazało się, że wszystko jest

ważne.

Słowami tymi żyłam przez dwa następne lata ‒ do 17 sierpnia ze-

szłego roku.

Był to dzień upalny, duszny i chmurny. Oczekiwana burza nie

nadchodziła, nie spadła ani jedna kropla deszczu, tylko wiatr unosił

ku górze kłęby kurzu, aż gdzieś koło południa ustał, a cisza, która po

nim nastąpiła, była już całkiem nie do zniesienia. Ryszard prawdo-

podobnie nie wiedział, że pracuję do piątej (dawniej, kiedy nie mieli-

śmy przerwy obiadowej, wychodziłam z biura o dwie godziny wcze-

śniej) i bałam się, czy nie zadzwonił zaraz po trzeciej. Wyobrażałam

sobie sygnał telefonu rozbrzmiewający w pustym mieszkaniu, wi-

działam zmarszczone brwi Ryszarda. On tak nie znosił najmniejsze-

go zawodu! Ale mogło być jeszcze gorzej, mógł pomyśleć, że pozna-

łam kogoś, z kim chodzę do baru na obiad. Gdyby coś takiego po-

myślał, oczywiście nie próbowałby już dzwonić drugi raz. O czwar-

tej byłam tak zrozpaczona, że poprosiłam mego szefa, samego Be-

niamina Polly, by pozwolił mi wyjść wcześniej i zabrać robotę do

domu. Około ósmej usłyszałam kroki Małgorzaty, położyłam się i

zgasiłam światło. Małgorzata zawołała z przedpokoju: „Śpisz czy

wyszłaś?”, poczekała chwilę, a potem poszła do siebie. Do jedenastej

Wanda Balicka - Bose anioly z ulicy Henrietty -.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: