Ernest Hemingway - Mieć i nie mieć przeł Krystyna Tarnowska.pdf - Ernest Hemingway - morefaya2006

Ernest HEMINGWAY

Mieć i nie mieć

Przełożyła Krystyna Tarnowska

Tytuł oryginału angielskiego To Have and Have Not

Część pierwsza

WIOSNA

ROZDZIAŁ I

Wiecie, jak to jest wczesnym rankiem w Hawanie, kiedy łaziki śpią jeszcze pod

murami domów, a wozy-chłodnie nie zaczęły rozwozić lodu do barów? No więc szliśmy z

portu przez plac do „Perły San Francisco”, żeby napić się kawy, i na placu tylko jeden łazik

nie spał, pił wodę z fontanny. Ale kiedyśmy weszli do kawiarni i usiedli, zobaczyłem, że

tamci trzej już czekają.

Jeden podszedł do nas.

– Więc jak? – spytał.

– Nie mogę – powiedziałem. – Chętnie bym to dla was zrobił. Ale mówiłem już

wczoraj wieczorem, że nie mogę.

– Zapłacimy każdą sumę.

– Nie o to chodzi. Nie mogę tego zrobić. Zwyczajnie nie mogę.

Tamci dwaj podeszli i stanęli przy nas, miny mieli zmartwione. Wyglądali na

porządnych facetów i naprawdę chętnie bym im się przysłużył.

– Po tysiąc dolarów od sztuki – powiedział ten, który mówił dobrze po angielsku.

– Aż mi nieprzyjemnie tego słuchać – odparłem. – Powiadam wam uczciwie, że nie

mogę.

– Później, jak się wszystko zmieni, sam pan na tym skorzysta.

– Wiem. Jestem całym sercem z wami. Ale nie mogę.

– Dlaczego?

– Zarabiam tym kutrem na życie. Jak go stracę, nie będę zarabiał.

– Zarobi pan na kupno drugiego.

– Ale nie w więzieniu.

Pewnie im się zdawało, że ustąpię, jak mnie będą namawiali, bo jeden ciągnął dalej:

– Zarobi pan trzy tysiące dolarów i później, jak się wszystko zmieni, sam pan na tym

skorzysta. To nie może już długo trwać.

– Posłuchajcie – zacząłem. – Nic mnie nie obchodzi, kto jest tutaj prezydentem. Ale

nie wwiozę do Stanów niczego, co umie mówić.

– Uważa pan, że my będziemy mówili? – spytał ten, który się dotąd nie odzywał. Był

cholernie zły.

– Powiedziałem: nie wwiozę niczego, co umie mówić.

– Myśli pan, że jesteśmy lenguas largas ?

– Nie.

– Wie pan, co to jest lenguas largas ?

– Wiem. Facet z długim językiem.

– A wie pan, co my z takim robimy?

– Nie bądź pan taki groźny. To wyście do mnie przyszli. Ja wam nic nie

proponowałem.

– Milcz, Puncho – wtrącił ten, który przedtem ze mną rozmawiał.

– On powiedział, że my będziemy mówili – rzucił się Puncho, wciąż cholernie zły.

– Zrozumcie – zacząłem im tłumaczyć. – Powiedziałem tylko, że nie wwiozę do

Stanów niczego, co umie mówić. Worki z butelkami wódki nie mówią. Ani szklane gąsiory.

Różne inne rzeczy też nie mówią. Ludzie mówią.

– A Chińczycy?

– Chińczycy mówią, tylko że ja ich nie rozumiem.

– Więc nie?

– Powiedziałem wam już wczoraj wieczorem. Nie mogę.

– Ale mówić pan nie będzie? – upierał się Puncho.

Nie zrozumiał tej jednej rzeczy i to go tak rozwścieczyło. Rozczarowanie też pewnie

zrobiło swoje. Nawet mu nie odpowiedziałem.

– Pan nie jest lenguas larga, co? – dopytywał się Puncho, ciągle cholernie zły.

– Chyba nie.

– A to co? Pogróżka?

– Nie bądź pan taki chojrak od samego rana. Na pewnoś już niejednemu poderżnął

gardło. Ale ja jeszcze nie zdążyłem nawet wypić kawy.

– Tak? Jest pan pewien, że podrzynałem ludziom gardła?

– Nie. I guzik mnie to obchodzi. Czy koniecznie musisz się pan ciskać, jak załatwiasz

interesy?

– Teraz jestem zły – wybuchnął. – Miałbym ochotę pana zabić.

– Rany boskie – powiedziałem. – Nie gadaj pan tyle.

– Chodź, Puncho – odezwał się ten pierwszy. Potem do mnie: – Bardzo żałuję.

Myślałem, że nas pan przewiezie.

– Ja też żałuję. Ale nie mogę.

Wszyscy trzej skierowali się do drzwi, a ja patrzałem za nimi. Przystojni chłopcy,

dobrze ubrani, bez kapeluszy. Wyglądali na takich, co mają dużo pieniędzy. W każdym razie

mówili tak, jakby mieli dużo pieniędzy, i po angielsku mówili jak bogaci Kubańczycy.

Dwaj wyglądali na braci, a trzeci, Puncho, był trochę wyższy, ale podobny do nich.

Wiecie – smukły, dobrze ubrany, włosy błyszczące. Podług mnie wcale nie był taki zły, jak

udawał. Był tylko cholernie zdenerwowany.

Po wyjściu na ulicę skręcili w prawo i wtedy zobaczyłem, że przez plac wali w ich

stronę zamknięty samochód. Zaraz poszła szyba wystawowa, kula trzepnęła w rząd butelek w

gablotce na ścianie po prawej. Usłyszałem terkot automatu i trach, trach, trach – butelki

rozpryskiwały się w różnych miejscach na ścianie.

Skoczyłem za bar, z lewej strony, i patrząc nad ladą widziałem wszystko. Samochód

stanął, obok przykucnęli dwaj faceci. Jeden trzymał w ręku pistolet maszynowy Thompsona,

drugi śrutówkę automatyczną z przyciętą lufą. Ten, który miał Thompsona, był Murzynem.

Drugi miał na sobie biały szoferski kombinezon.

Jeden z Kubańczyków leżał na trotuarze, twarzą w dół, o krok od tej roztrzaskanej

szyby wystawowej. Tamci dwaj schowali się za wóz-chłodnię z piwem tropikalnym, kilka

takich stało obok przed barem Cunarda. Jeden koń zaprzęgnięty do wozu padł i rzucał się w

uprzęży, drugi szarpał łbem jak wszyscy diabli.

Kubańczyk strzelił zza wozu, kula odbiła się od chodnika. Murzyn z Thompsonem

schylił się, prawie przytknął twarz do bruku i puścił serię dołem, na tył wozu; naturalnie jeden

z nich dostał, upadł na chodnik i leżał z głową nad samym krawężnikiem. Rzucał się tam jak

ryba, rękami zakrywał głowę; szofer strzelił do niego z automatu, a tymczasem Murzyn

ładował magazynek. Ale strzał szofera był za daleki. Widziałem na chodniku ślady po

grubym śrucie, jak rozsypane srebrne wiórki.

Ten drugi złapał rannego za nogi i przeciągnął go za wóz; widziałem, jak Murzyn

znowu przytyka twarz do bruku, żeby puścić nową serię. Potem zobaczyłem, że Puncho

wychodzi zza furgonu i idzie pod osłoną konia, tego, co jeszcze stał. Potem wysunął się cały

zza konia, twarz miał bladą jak brudne prześcieradło i kropnął w szofera z Lugra; trzymał

pistolet oburącz, żeby nie odbijał. Wciąż idąc strzelił dwa razy nad głową Murzyna i raz za

nisko.

Musiał trafić w oponę samochodu, bo widziałem na chodniku słup kurzu wypchnięty

uchodzącym powietrzem i z odległości dziesięciu stóp Murzyn strzelił mu w brzuch, chyba

ostatnią kulę, bo zaraz odrzucił pistolet; Puncho siadł ciężko i przewalił się do przodu. Chciał

się podnieść, cały czas nie wypuszczając broni, ale nie mógł podźwignąć głowy i wtedy

Murzyn schwycił strzelbę, która stała obok szofera, oparta o koło samochodu, i odłupał mu

Ernest Hemingway - Mieć i nie mieć przeł Krystyna Tarnowska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: