Albert Wojt - Droga bez powrotu.pdf - Albert Wojt - uzavrano

Droga bez powrotu

Albert Wojt

* Osłona judasza szczęknęła metalicznie. Więźniowie, jak na

komendę, odwrócili się w stronę żelaznych drzwi i stojąc na

baczność zastygli w bezruchu. W celi przez dłuższą chwilę

panowała kompletna cisza. W końcu judasz zgrzytnął ponownie i

na korytarzu ciężko zadudniły kroki oddalającego się strażnika.

Któryś z więźniów odetchnął z wyraźną ulgą, inny bluznął

wulgarnym przekleństwem. Napięcie wywołane nieoczekiwaną

wizytą funkcjonariusza służby więziennej ustąpiło bez śladu i

tylko drobny, piegowaty blondyn koło czterdziestki nie mógł jakoś

opanować dręczącego go niepokoju.

— Co jest? — bąknął ni to do siebie, ni do barczystego rudzielca o

zaczątkach łysiny i twarzy żywo przypominającej zawodowego

boksera. — Przecież powinien być już spacer.

— Jeszcze nie wrócili ci spod siódemki. — Albin

Załiwskil obojętnie wzruszył ramionami. — Nie gorączkuj się,

Jasiu. Na wszystko przyjdzie pora.

— Ale coś musiało się stać — nie ustępował Jóź-wiak. — Pewno

klawisze dorwali gryps na spacer-niaku albo któryś z chłopaków

wykręcił jakiś numer.

— Co za różnica?

— Wszystko się opóźni i znowu skrócą nam spacer.

— Pies z nimi tańcował! — Zaliwski opadł na najbliższą pryczę i

nie bacząc na protesty właściciela wyciągnął się na niej wygodnie.

— Ja w ogóle nie muszę nigdzie wychodzić.

W celi ponownie zapanowało milczenie. Piegowaty blondyn

przytknął ucho do drzwi, nasłuchując uważnie dochodzących z

korytarza odgłosów, inni więźniowie za przykładem Albina

przysiedli albo rozłożyli się na pryczach. Prawdę powiedziawszy

dzisiejszy dzień nie różnił się niczym od innych. Od czasu do

czasu gdzieś daleko trzasnęły drzwi, czy szczęknęła krata, z

rzadka słychać było przenikliwy brzęk dzwonków

sygnalizacyjnych albo ciężkie kroki strażników. Zakład karny żył

swoim specyficznym, ale monotonnym życiem.

Jóźwiak miał już zamiar odejść od drzwi, kiedy nagle za ścianą

ktoś załomotał blaszaną menażką. Niemal jednocześnie gdzieś po

sąsiedzku rzucony z impetem taboret grzmotnął w zakratowane

okien

ko. Brzękowi tłuczonego szkła towarzyszył przeraźliwy, trudny do

zrozumienia, krzyk kilku więźniów.

— O rany! — W głosie piegowatego blondyna zadźwięczał nie

ukrywany strach. — U nas też się zaczyna.

— Przynajmniej będzie wesoło — roześmiał się Zaliwski. — Jak

dobrze pójdzie, napędzimy klawiszom cykora.

— Jasne! — przytaknął niski, dwudziestokilkuletni chłopak o

bladej, zdecydowanie zbyt inteligentnej jak na kryminalistę

twarzy. — Dlaczego i my nie mamy sobie poprotestować?

Słyszałem, że w jednym z kiciów chłopaki wleźli na komin i

nawet strażacy nie mogli ich stamtąd wykurzyć.

— U nas, Tadziu, nie ma takiego komina.

— W razie czego wymyśli się jakiś inny numer.

— Dajcie spokój! — Jóźwiak aż^ szczęknął zębami. — Przed

wami jeszcze sporo odsiadki i możecie pozwolić sobie na

rozróbki, ale mnie za miesiąc mieli puścić na warunkowe.

— Tego miesiąca też szkoda — zarechotał Tadek Kielecki. —

Puść się, Jasiu, sam, bez cudzej łaski.

— Gadanie.

— No, chłopaki, na co czekacie? — Albin ruszył się z pryczy i

odsuwając na bok piegowatego blondyna chwycił ciężki,

więzienny taboret. — My też dajmy popalić klawiszom.

— Żeby ich szlag! — Poparł go Kielecki.

'Taboret grzmotnął z łoskotem o drzwi celi. Zaliwski zamierzył się

ponownie, Tadek zawył niczym wilk do księżyca, a i pozostali

więźniowie nie czekali na dalsze zachęty. Kto żyw, zaczął tłuc,

czym popadło, w ściany i drewniane prycze. Nawet Jóźwiak

przestał biadolić i raz; i drugi przyłożył swoją menażką o żelazną

futrynę.. •

Tymczasem hałas z zewnątrz wzmagał się z minuty na minutę, a

dochodzące przez zakratowane okienko odgłosy świadczyły

niedwuznacznie, że bunt objął wszystkie piętra więziennego

pawilonu. Teraz niomal już w każdej celi łomotały miednice,

menażki i taborety, nie mówiąc o brzęku tłuczonego szkła i

krzykach więźniów. Nagle, na korytarzu, zadudniły kroki

kilkunastu biegnących. Huknął pojedynczy, choć zwielokrotniony

więziennymi murami, strzał. Odpowiedział mu dziki, pełen

nienawiści, wrzask i niemal jednocześnie szczęknął zamek w

drzwiach sąsiedniej celi.

— Otwórzcie, otwórzcie!! — ryknął na całe gardło Kielecki. —

Wypuśćcie nas z tej nory!

— Dosyć tego siedzenia! Chcemy na wolność!

Na korytarzu ponownie huknął strzał i znowu zadudniły kroki

biegnących. Tym razem odgłosy walki, czy może raczej pościgu,

wyraźnie się oddalały. Jeszcze przeraźliwie zgrzytnęła wyrwana z

zawiasów krata i harmider dochodzący z okolicznych cel

zagłuszył wszystko.

— Jasna cholera! — zaklął Albin.ą, njet-ukryiwa-nym zawodem.

— Dlaczego nie otworzyli?

— Może wyłamać drzwi? — zaproponował Kielecki.

— Nie damy rady.

— Nigdy nic nie wiadomo.

Ciężkie, piętrowe prycze były przyśrubowane do podłogi, nie

minęło jednak nawet pół minuty, kiedy jedna z nich zamieniła się

w taran. Po pierwszym uderzeniu żelazne drzwi nawet nie drgnęły.

Więźniowie zgodnie cofnęli się aż pod okienko i z impetem

ruszyli do kolejnego ataku. Coś głucho chrupnęło. Teraz byli już

pewni swego. Za trzecim razem każdy z nich napiął mięśnie do

granic wytrzymałości. Chwilę później ogłuszył ich potworny

łoskot pękających desek. Niestety, wbrew oczekiwaniom, drzwi

trzymały się dalej, a z zaimprowizowanego taranu została tylko

sterta połamanego drewna.

— Dalej, dalej! — Tadeusz ani myślał dać za wygraną. — Nie

ruszajcie się jak muchy w smole!

— Chyba nie poradzimy — nieśmiało zaoponował Jóźwiak,

gramoląc się spod desek. — To pudło budowali ze sto lat temu, a

wtedy nie było fuszerki.

— Nie chrzań głupot! — jeden z pozostałych więźniów

zdecydowanie poparł Kieleckiego. — Co tam jakieś głupie drzwi

dla dwunastu chłopa.

Kolejna prycza z rumorem została oderwana od

podłogi. Tym razem starali się działać metodycznie. Pokrzykując

gromko dla zachęty, raz za razem atakowali przeszkodę

zagradzającą im wyjście na korytarz. Miarowe uderzenia coraz

silniej wstrząsały drzwiami, aż w końcu tynk zaczął rysować się

przy futrynie. Wprawdzie i z zaimprowizowanego taranu zdążyło

już wypaść kilka desek, ale nikt poza Jóź-wiakiem nie wątpił w

powodzenie przedsięwzięcia.

Cofali się właśnie pod okienko, kiedy na korytarzu ponownie

zadudniły kroki biegnących. Zaliwski nie miał wątpliwości, że to

więźniowie, a nie strażnicy. Tym razem było ich znacznie więcej

niż przed kilkoma minutami i nie musieli już pokonywać

niczyjego oporu. Hałas w całym pawilonie wzmógł się jeszcze, a

chwilę później zaczęły szczękać zamki i pełne triumfu okrzyki

obwieściły wszem i wobec, że mieszkańcy kolejnych cel dołączają

do oswobodzonych wcześniej buntowników.

Albin bez zastanowienia zostawił rozwalającą się pryczę i dopadł

drzwi. Zaczął wrzeszczeć, co sił w płucach, by skłonić tych na

zewnątrz do pośpiechu. Teraz sekundy wlokły się niczym godziny.

Wreszcie przyszła kolej i na celę Zaliwskiego. Zamek zgrzytnął

metalicznie i drzwi stanęły otworem.

— Wyłaźcie! — wrzasnął łysy jak kolano grubas z pękiem kluczy

w ręku. — No, szybko, póki nie ma klawiszy!

Zaliwski i Kielecki pierwsi wyrwali się na korytarz.

Było tu aż ciemno od więziennych drelichów. Podekscytowany

tłum miotał się to w jedną, to w drugą stronę bez widocznego

sensu ani celu. Prawie każdy coś wykrzykiwał, niektórzy tłukli o

Albert Wojt - Droga bez powrotu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: