Dom Nocy 09 - Przeznaczona - rozdział 16-17 TŁUMACZENIE OFICJALNE.pdf - ebooki - klarella

)

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Zoey

- Podoba mi się ten koń - powiedziałam do Lenobii.

- Mnie też - odparła, chociaż zabrzmiało to tak, jakby

wcale nie chciała się do tego przyznać.

Stałyśmy w zagrodzie, w pewnym oddaleniu od grupki

adeptów otaczających Travisa i jego potężnego perszerona.

Kowboj pokazywał swoim skupionym widzom (adepci plus

Darius, plus Rephaim, plus Stark), jak używać kopii i miecza

na grzbiecie konia.

- Czyli co? - zapytał Johnny B. - Ona tylko tyle potrafi?

Kłusować do przodu i do tyłu w linii prostej?

Travis siedzący na grzbiecie Bonnie zdawał się mieć sto

metrów wzrostu. Trzymał w ręku długą kopię i przez moment

zastanawiałam się, czy nie zrobi szaszłyka z wymądrzającego

się Johnny'ego B. Jednak kowboj zsunął tylko

kapelusz na tył głowy i oparł kopię na biodrze.

- Moja mała robi wszystko to co mniejsze konie. Zna

wszystkie chody: stęp, kłus, galop, cwał - powiedział i zerknął

na Lenobię. Jej przyjazny uśmiech nagle przeszedł

w skrzywienie. - Bonnie potrafi zawracać szybko jak koń

wyścigowy, biega prędko i wytrzymale jak rasowa klacz.

I może ścigać się w terenie z najlepszymi końmi.

212

Nie zapominaj też, że nosi na grzbiecie mnie, stertę zbroi i broni,

a do tego może pociągnąć za sobą chałupę. W tym samym czasie.

niedocenianie jej to poważny błąd. - Rzucił jeszcze jedno

spojrzenie na Lenobię i dodał: - Ale niedocenianie kobiet

w ogóle nie jest dobrym pomysłem, chłopcze.

Zamaskowałam śmiech kaszlem.

Lenobia spojrzała na mnie.

- Nie dawaj mu okazji do tego, żeby się jeszcze bardziej

nakręcił. Przez cały dzień wszystkich zabawia. Dziewczęta

chcą iść z nim na randkę. Chłopcy chcą być tacy jak on. Już

mnie od tego boli głowa.

- A więc lubisz go trochę?

Aż się skrzywiłam pod lodowatym spojrzeniem Lenobii,

lecz w tej samej chwili Travis podniósł głos.

- Musielibyście zapytać panią profesor, ale ja osobiście

chętnie się wybiorę na przejażdżkę w teren - oznajmił głośno.

Co? Przejażdżka w terenie? Nadstawiłam uszu.

- Jeździmy w terenie?

- Odkąd walczymy ze złem, nie - mruknęła Lenobia

pod nosem. Ruszyła w stronę kowboja i jego klaczy, mówiąc

głośniej: - Przepraszam, nie słuchałam. O co pytałeś?

- Jeden z chłopaków chciał zobaczyć Bonnie w akcji

w terenie. Chętnie wezmę parę osób na konie w jakąś pogodną noc.

Dorastałem w okolicach Sapulpy, więc stare ścieżki

idące grzbietami wzgórz znam jak własną kieszeń.

Widziałam, że Lenobia aż się zapowietrzyła, i byłam

pewna, że za chwilę kowboj poszybuje w kawałkach do stratosfery,

a wtedy Ant, najmniejszy ze wszystkich adeptów,

wyciągnął rękę i oszołomiony pogłaskał Bonnie po pysku.

- Wow! Jazda w terenie! Tak jak robili kowboje? Byłoby

fantastycznie. - Spojrzał na Lenobię z wyrazem bezbrzeżnego

zachwytu w oczach. - Profesor Lenobio, naprawdę będziemy mogli?

213

Uderzyło mnie to samo, na co musiała zwrócić uwagę

Lenobia - Ant prosił o coś zupełnie normalnego: chciał

po prostu pojechać na wycieczkę konną i być zwyczajnym

dzieckiem, a nie adeptem najpierw martwym, potem ożywionym,

nie przejmować się walką z nieśmiertelnymi i ich

potworami ani zamartwiać się kwestią ocalenia świata.

- Być może - odparła Lenobia swoim nauczycielskim

głosem. - Muszę zobaczyć, czy uda mi się to wpleść w plan.

Już i tak ostatnio wprowadzono kilka zmian.

Johnny B westchnął.

- Zmiany... W lekcjach namieszało nasze ożywienie

i powrót do szkoły.

- Mam wrażenie, że pani profesor ma na myśli raczej

mnie niż was - odezwał się Rephaim. - To przeze mnie

Stark i Darius zaczęli prowadzić tu całkiem nowe zajęcia

- Żaden z was nie ma racji i jednocześnie macie ją obaj

- odparła Lenobia stanowczo. - Jesteście motorem zmian

w Domu Nocy, ale zmiany niekoniecznie są złe. Lubię traktować

je jako coś pozytywnego. Zmiany zapobiegają stagnacji.

Cieszę się też, że w mojej stajni odbywają się zajęcia dla

wojowników. Jak wam dzisiaj Travis tak umiejętnie zademonstrował,

wojownicy i konie mają długą i bogatą wspólną historię.

Zauważyłam zdziwione spojrzenie Rephaima i jego

ostrożny uśmiech. A potem zadzwonił dzwonek, lecz zanim

ktokolwiek zdążył ruszyć do drzwi, Travis odezwał się

gromkim głosem:

- Prrr, moi drodzy! Nikt nie wyjdzie ze stajni, dopóki

wszystko nie znajdzie się na swoim miejscu. Wy pomóż-

cie Starkowi i Dariusowi odłożyć broń oraz tarcze. A wy

dwaj - Travis pokazał na Rephaima i Anta – pomożecie mi

zdjąć siodło i wytrzeć Bonnie. Sporo się dzisiaj napracowała.

214

Wszyscy stanęli w miejscu. Lenobia się zawahała, po

czym jakby skinęła głową do siebie, zmieniła kierunek

zniknęła w swoim biurze.

Hm. A więc teraz, za zgodą najbardziej surowej z surowych

wampirek, ludzki kowboj mówi dawnemu Krukowi

Prześmiewcy, paru uczniom, którzy powstali z martwych,

z grupie adeptów, co mają robić. Hm.

Zanim zebraliśmy się wszyscy, wsiedli do autobusu i wrócili

do tuneli, dochodziła już szósta rano. Nawet ja byłam

zmęczona i niewiarygodnie zadowolona z tego, Że zaczął

się weekend. Przysięgam, że miałam ochotę wyłącznie na

spanie, oglądanie byle czego w telewizji i może na jakieś

niewielkie przemeblowanie. Właśnie myślałam o grubym

niebieskim kocu (który zabrałam, kiedy pakowałam w karton

ciuchy i inne rzeczy z mojego dawnego pokoju w szkole)

i o tym, jak fajnie byłoby zwinąć się pod nim ze Starkiem i Nalą,

kiedy Stevie Rae pokrzyżowała mi szyki.

- Słuchajcie, musimy się pospieszyć - powiedziała,

obejmując gestem mnie, Rephaima, Starka, Dariusa, Afrodytę,

Bliźniaczki i Damiena. - Za jakieś półtorej godziny zacznie świtać.

Rephaim i Zoey muszą nam powiedzieć o Kalonie.

- Dobra - westchnęłam. - W kuchni.

I tak sporo czasu zeszło, zanim udało nam się wywalić

z kuchni wszystkich głodnych adeptów.

- Dłużej tak nie może być. Potrzebne nam miejsce,

gdzie moglibyśmy odbywać własne spotkania bez debili mieszających

się do naszych spraw - rzekła Kramisha, krzywiąc się na widok

Johnny'ego B, który najwyraźniej sprawdzał, ile płatków Cheetos jest

w stanie wepchnąć do ust na jeden raz.

- Um hm umum - powiedział Johnny B zapchany cheetosami.

215

- Zjeżdżaj stąd, palancie. Mamy sprawy do obgadania.

- Kramisha potrząsnęła głową, po czym wyrzuciła z kuch-

ni jego i ostatnich czerwonych adeptów. Wtedy odwróciła się

do nas. - Nie, ja nie wychodzę.

- Ja pierniczę, masz znowu jakiś wierszyk? - odezwa-

ła się Afrodyta.

- Czytałam w magazynie People, że negatywne nastawienie

powoduje pojawianie się zmarszczek - powiedziała do niej

Kramisha. - Może powinnaś przemyśleć swoje podejście za

każdym razem, kiedy spojrzysz w lustro. Bo wiem, że uwielbiasz

w nie zerkać. - Popatrzyła na mnie i Stevie Rae. – Przyszedł mi

do głowy na łacinie.

- Na łacinie? Poważnie? - wtrąciła Afrodyta. - Przecież ty nawet

językiem ojczystym ledwo się posługujesz.

- Non scholae sed vitae discimus - odpowiedziała

gładko Kramisha.

Zapadła długa cisza, którą wreszcie przerwała Stevie Rae

- Cholera. Łacina zawsze brzmi tak dostojnie. Dobra

robota, Kramisha.

- Dziękuję. Miło zostać docenionym przez najwyższą

kapłankę. W każdym razie ... - Kramisha zaczęła grzebać

w swojej super hiper gigantycznej torbie, aż w końcu znalazła

fioletowy zeszyt. Wyjęła go, podeszła do stołu i rzuciła przede mną.

- Dla ciebie.

- Dlaczego? - zapytałam, zanim zdołałam się powstrzymać.

Kramisha wzruszyła ramionami.

- Nie wiem, ale powinnaś go przeczytać.

- Naprawdę by nam pomogło, gdybyś mogła wyciągnąć

nieco więcej informacji, kiedy je dostajesz - odezwała się

sarkastycznie Afrodyta.

- Zmarszczki - przypomniała Kramisha, nawet na nią

nie spoglądając.

216

Dom Nocy 09 - Przeznaczona - rozdział 16-17 TŁUMACZENIE OFICJALNE.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: