Hines Joanna - Piąty sekret.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Hines Joanna

Piąty sekret

Jane przeżywa kryzys małżeński - ma dość słodkiego jak

miód męża i problemów finansowych wspólnej firmy. Kiedy

dowiaduje się, że jej przyjaciółka z lat dziecinnych została

brutalnie zaatakowana i zapadła w śpiączkę, ożywają w jej

pamięci wspomnienia tragicznej śmierci ukochanego brata.

Wtedy właśnie zaskakuje ją nocny telefon od przyjaciela

proszącego o pomoc. Ciekawość i chęć odmiany

monotonnegożycia popychają Jane do wyprawy w przeszłość.

Odkryje sekrety dręczące ją od dzieciństwa lecz prawda

będzie bolesna.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rankiem tego dnia, kiedy doszły nas słuchy na temat Esme, jak zwykle

przepełniał mnie niczym nie uzasadniony optymizm. Nic, ale to zupełnie

nic nie zapowiadało mających nastąpić zmian ani tym bardziej

burzliwych wydarzeń. No dobrze, przyznaję, że sytuacja nie

przedstawiała się różowo: Laura i Billy z racji rozpoczynających się

właśnie ferii jesiennych mieli spędzać większość czasu w domu, który jak

przewidywałam, wkrótce zamieni się w arenę bratobójczych walk; na

zewnątrz lało jak z cebra, a na dodatek w dużej szklarni czekało na nas

jedenaście tysięcy sadzonek sałaty, wymagających rychłego wetknięcia

w życiodajną glebę. Niemniej podczas śniadania nawet ta perspektywa

nie była w stanie zepsuć mi dobrego humoru.

Owen przeglądał przy stole pocztę, a ja przyglądałam się jemu. Nawet w

wystrzępionym swetrze i wytartych dżinsach prezentował się nieziemsko

przystojnie. Można by pomyśleć, że po tylu latach znajomości —

poznaliśmy się jeszcze jako dzieci — i siedmiu latach małżeństwa

powinnam być odporna na jego wdzięki, cóż z tego jednak, skoro wciąż

fascynował mnie jego widok. Uwielbiałam mu się przypatrywać, kiedy

był zajęty jakąś codzienną czynnością, niczym anioł Botticellego

wynoszący śmieci.

Kiedy tak z uwagą obracał w palcach każdą kopertę, odczytując adres

nadawcy, po czym odkładał ją na rosnącą przed nim równiutką kupkę,

mars na jego czole, który od pewnego

czasu na dobre się tam zadomowi}, stał się jeszcze głębszy. Jakby na

przekór sobie nachyliłam się przez stół, żeby rzucić okiem na

korespondencję. Dzisiejszy ładunek wieści zawierał cztery upomnienia

odnośnie do nie uregulowanych rachunków, których termin zapłaty minął

tygodnie temu, dwie reklamówki zachęcające nas do wydania pieniędzy,

których nie mieliśmy i raczej nie mieliśmy mieć, oraz utrzymany w

oschłym tonie list z banku, którego urzędnik czarno na białym dowodził,

że swoją głęboką depresję finansową zawdzięczamy ni mniej, ni więcej

tylko brakowi poszanowania dla ich oferty. Nie uszło mojej uwagi, że

żadna z firm, które były winne pieniądze n a m , nie poczuła się na siłach,

żeby przysłać czek.

— To gnojki — skomentowałam.

Ku mojemu zdumieniu Owen uśmiechnął się szeroko, a ja poczułam się,

jakby nagle zaświeciło słońce.

— Więc stąd to wziął — powiedział.

— Kto... skąd? — nie zrozumiałam.

— Wczoraj nasz syn nazwał listonosza gnojkiem, jak gdyby posłaniec był

czemukolwiek winien. — Owen odwrócił się do Billy'ego, który

skończywszy owsiankę siedział z otwartą buzią, jak to mają w zwyczaju

astmatyczni czterolatkowie. — Listonosz tylko dostarcza listy —

wyjaśnił dziecku — które wysyłają inni ludzie. Poza tym to nieładnie

wyzywać ludzi od gnojków, nie zdobędziesz sobie w ten sposób

przyjaciół.

Billy pociągnął nosem, zlazł z krzesła, po czym obszedł stół dookoła i z

mozołem wgramolił się Owenowi na kolana. Mimowolnie jęknęłam.

— A nie lepiej mu po prostu powiedzieć, że nie wolno mieć

niewyparzonej jadaczki i przeklinać? — spytałam.

— Ach tak... — Słoneczny uśmiech Owena zniknął, jakby przesłoniła go

chmura gradowa. — To ta słynna teoria, mówiąca, że dzieci należy bić,

żeby nie wdawały się w bójki...

Nie wiem, czy on to robi celowo czy nie, ale ta jego powściągliwość i

zdrowy rozsądek w każdej sytuacji naprawdę działają mi na nerwy.

— Dość tych sofizmatów. Psujesz mi śniadanie — zripo-stowałam.

— Przepraszam.

— Nie przepraszaj, do cholery! Przez to czuję się jeszcze gorzej.

W jego oczach zapalił się ognik gniewu, tylko na ułamek sekundy, ale

zdołałam go dostrzec, nim Owen mrugnął powiekami przybierając

kamienny wyraz twarzy. Laura wodziła wzrokiem pomiędzy nami.

Wreszcie podjęła decyzję, przysunęła się z krzesłem do ojca i odezwała

cieniutkim głosikiem:

— „Cholera" to też przekleństwo, prawda, tatusiu? Owen wyciągnął rękę

i poklepał małą po głowie, a potem

delikatnie zsunął Billy'ego z kolan. Jeszcze zanim wstał, zaczął zbierać

brudne naczynia. Twarz miał zaciętą, jak zawsze gdy siłą starał się nad

sobą zapanować, co ostatnio zdarzało mu się coraz częściej —

przynajmniej w moim towarzystwie. Obserwowałam go, jak napuszcza

wody do zlewu i metodycznie myje kubek po kubku, talerz po talerzu, by

w końcu położyć je wszystkie do góry nogami na ociekaczu. Kiedy był

małym chłopcem, wyglądał tak, że żadna starsza pani, z tych co mijały go

na ulicy, nie mogła się powstrzymać, żeby nie przystanąć i do niego nie

potiutiać. Minęło tyle lat, a on nadal ma strzechę słomianych włosów,

długaśne rzęsy wokół piwnozielonych oczu i delikatne, niemal kobiece

rysy. Jedyne co się zmieniło, to wyraz tych wielkich, szeroko otwartych

oczu, które w dzieciństwie patrzyły na świat z bezpośrednią naiwnością,

teraz wszakże z dnia na dzień stawały się coraz zimniejsze i bardziej

odpychające. Inna sprawa, że temu połączeniu wrażliwości i rezerwy

mało która kobieta potrafiła się oprzeć, i to bez względu na wiek.

Naturalnie Owen nigdy nie robił użytku ze swego najmocniejszego atutu,

był na to za szlachetny; udawał, że nie dostrzega wrażenia, jakie robi na

płci przeciwnej, a być może rzeczywiście nie był go świadomy, sądząc, że

w jego wyglądzie nie ma nic specjalnego.

Patrząc na Owena zdałam sobie nagle sprawę, że nie wiem, czy go jeszcze

kocham czy już nienawidzę. Wiedziałam tylko, że w jego obecności czuję

się coraz bardziej nieswojo i że często w sytuacjach takich jak ta, kiedy

nie podjął rzuconej przeze mnie rękawicy, z jakiegoś powodu ściska mnie

w dołku. Nie, nie byłam już oczarowana jego charme'em; raczej do pasji

doprowadzał mnie jego ośli upór i niezdolność do przy-

Hines Joanna - Piąty sekret.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: