Gudrymowicz Schiller Eva - Do widzenia profesorze.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

PROLOG

Telefon dzwonił jak opętany. Ktoś po drugiej stronie linii nie brał pod uwagę,

że nikogo może nie być w domu. Kaja pokonała ostatnie stopnie i dobiegła do

aparatu lekko zdyszana.

- Hallo?

- Is Margaret there?

- No, she is not here!

- Okay, thanks!

Za chwilę w słuchawce odezwał się przeciągły sygnał. Kobieta powróciła na

schody prowadzące do piwnicy, gdzie na podeście zostawiła kosz z upraną

i wysuszoną bielizną.

Piwnica nie była typową piwnicą, małą i ciemną, w której przechowuje się

węgiel i ziemniaki na zimę. Było to duże pomieszczenie, rozlokowane pod całym

domem. Z oknem i drzwiami prowadzącymi do niewielkiego ogródka. Architekt

sprytnie wykorzystał nierówność terenu. Wprawdzie ogródek położony niżej niż

front domu był miejscem wilgotnym, ale w upalne, słoneczne dni był prawdzi

wym błogosławieństwem. Pod stopami wyczuwało się orzeźwiający chłód ziemi.

Pas drzew rosnących nieco dalej dawał zbawczy cień przed bezlitosnym słoń

cem, a w połączeniu z wilgotnością w powietrzu, typową dla tej części Kanady,

tworzył wspaniały mikroklimat.

W piwnicy Kaja Roztowicz urządziła pokój telewizyjny. Tutaj też bliźniacy

ustawili swoje przyrządy do ćwiczeń: Małgorzata - rowerek gimnastyczny,

a Krzysztof - wielofunkcyjną maszynę do kształtowania mięśni. Po drugiej stro

nie, za ścianą, znajdowało się pomieszczenie służące za pralnię. Tu stała pralka

i suszarka, a także dodatkowa, nieduża zamrażarka.

Kaja zabrała kosz z praniem i skierowała się na górę, gdzie na najwyższym

poziomie znajdowały się trzy sypialnie. Fortuna, czarna spanielka, jak cichy,

bezszelestny duch, podążyła za swoją panią.

Sypialnie nie były duże. Największa należała do Kai. Było w niej duże, po

dwójne łóżko, od lat tak niepotrzebnie duże, tak niewykorzystane. Oprócz niego,

dwie nocne szafki, podłużna toaletka z lustrem i dość duża szafeczka na osobistą

bieliznę. W rogu na ścianie wisiała wiązanka niegdyś czerwonych róż. Kaja, jak

zawsze przy wejściu do pokoju, na sekundę zatrzymała na niej wzrok. Róże od

Dominika. Dostała je od niego ponad trzy lata temu. Doskonale pamiętała tę

chwilę. Czekali na przystanku autobusowym, w centrum Warszawy. Niedaleko

stała kobieta z naręczem kwiatów. Dominik przeprosił Kaję na chwilę i podszedł

do kwiaciarki. Wrócił wkrótce, niosąc dziewięć czerwonych róż.

- Za każdy rok twojej nieobecności - powiedział.

- Powinno być tylko trzy, bo przecież widzieliśmy się trzy lata temu - odpo

wiedziała mu. I zaraz utonęli we wspomnieniach z tych kilku dni, które zdarzyły

się im przed trzema laty.

Kaja westchnęła. Przypomniał jej się sen, jaki miała około dwóch tygodni te

mu. A w kilka dni po nim, następny. Dziwny i szczęśliwy. Nie były to zresztą jedy

ne sny związane z Dominikiem na przestrzeni lat. Śnił jej się dość często, ale

właśnie te dwa sny obudziły w niej jakiś niepokój. Nie, nawet nie niepokój, ale

niezrozumiałe, irracjonalne odczucie. Właściwie sama nie umiała nazwać tego,

co czuła. Było to połączenie odrobiny smutku z wielką tęsknotą, ale te uczucia

zawsze, od ponad dwudziestu lat, towarzyszyły jej, kiedy myślała o Dominiku.

Tym razem jednak było coś jeszcze. Doznała szalonej potrzeby zrobienia czegoś.

Usłyszenia choć jego głosu, skoro o zobaczeniu nie mogło być mowy. Niestety,

jego warszawski telefon milczał.

Pierwszy z tych snów miała z niedzieli na poniedziałek. Cały sen był biały

i złoty. Kaja zdawała sobie sprawę, że brzmi to idiotycznie, ale ta właśnie barwa

najbardziej jej utkwiła w pamięci. Żadne szczegóły w tym śnie nie były ostre

i wyraźnie zarysowane. Znajdowali się oboje, ona i Dominik, w jakiejś alei wy

sadzanej brzozami, w oddali stała jedna samotna ławeczka. Nie całowali się, ale

byli blisko siebie, trzymając się za ręce. Kaja nie umiałaby opowiedzieć dokład

nie tego, co jej się śniło. Zapamiętała jednak dokładnie ten złoto-biały kolor, jaki

się przewijał przez cały sen oraz atmosferę przeogromnej czułości i ciepła. Nie-

wysłowionej słodyczy. Budziła się tej nocy dwa razy, a potem zasypiała znowu,

a sen trwał dalej. Nieprzerwanie.

W parę dni później Dominik przyśnił jej się znowu. Tym razem sen był bardzo

wyraźny. Znajdowali się w niedużym pokoju. Kaja nie wiedziała, czy ten pokój

jest w Kanadzie czy w Polsce, ale znów byli razem. Siedziała przy stole. Za

oknem zapadał pierwszy zmierzch. Dominik stał oparty o okienny parapet. Wi

działa wyraźnie jego postać na tle szyby. Patrzył na nią, słuchając tego, co mówi.

Podniosła rękę, akcentując swoje słowa. Przerwał jej w pół zdania, nie ruszając

się z miejsca.

- Kocham cię! - powiedział cicho.

I znów w jego głosie była ta olbrzymia czułość, ale również jakiś wielki smu

tek. Ręka Kai zamarła w pół gestu, a zaraz potem kobietę wypełniła szalona

radość - wprost nie do ogarnięcia.

Gudrymowicz Schiller Eva - Do widzenia profesorze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: