XVIII Wydawało mu się, że Brown zasnšł, w palenisku mrugały pojedyncze iskierki. Ptak Zoltan schował głowę Pod skrzydło. - Proszę, proszę - odezwał się Brown, kiedy rewolwerowiec miał już zamiar wstać i rozłożyć sobie siennik w kšcie. - Opowiedziałe o tym. Poczułe się lepiej? Rewolwerowiec żachnšł się. - Dlaczego miałbym czuć się le? - Powiedziałe, że jeste człowiekiem. Nie demonem, a może skłamałe? - Nie skłamałem. - Rewolwerowiec wyczuł w jego głosie niechętnš aprobatę; polubił Browna. Szczerze polubił, i ani razu go nie okłamał. - Kim jeste, Brown? Tak naprawdę? - Po prostu sobš - odparł wcale niezbity z tropu osadnik. - Dlaczego uważasz, że kryjesz w sobie takš tajemnicę? Rewolwerowiec nie odpowiedział i zapalił skręta. - Moim zdaniem bardzo się zbliżyłe do twojego człowieka w czerni - stwierdził Brown. - Czy jest zdesperowany? - Nie wiem. - A ty? - Jeszcze nie - odpowiedział rewolwerowiec i zmierzył zadziornym spojrzeniem Browna. - Zrobię to, co muszę zrobić. - No i dobrze - mruknšł osadnik, po czym przekręcił się na drugi bok i zasnšł. XIX Rano Brown nakarmił go i wysłał w drogę, w wietle dnia sprawiał przedziwne wrażenie, z wychudłš spalonš piersiš, ołówkowatymi obojczykami i grzywš kręconych rudych włosów. Ptak przycupnšł na jego ramieniu. - Co z mułem? - zapytał rewolwerowiec. - Zjem go - odparł Brown. - Dobrze. Brown podał mu rękę i rewolwerowiec ucisnšł jš. Osadnik wskazał głowš południe. - Niech ci się lekko idzie. - Wiesz, jak będzie. Skinęli sobie głowami na pożegnanie i rewolwerowiec odszedł, objuczony rewolwerami i wodš. Obejrzał się tylko raz. Brown zaciekle pielił swoje małe poletko. Kruk przycupnšł niczym gargulec na niskim dachu jego chaty. XX Ognisko zgasło i gwiazdy zaczynały blaknšć. Wiatr nie mógł znaleć sobie miejsca. Rewolwerowiec wzdrygnšł się we nie i z powrotem zastygł w bezruchu. niło mu się, że jest spragniony, w ciemnoci nie widać było zarysu gór. Poczucie winy słabło. Wypalała je pustynia. Odkrył, że zamiast o Tuli coraz częciej myli o Córcie, który nauczył go strzelać. Cort wiedział, co jest czarne, a co białe. Ponownie wzdrygnšł się i obudził. Mrugajšc oczyma, spojrzał na własne ognisko, którego kształt nałożył się na inny, bardziej geometryczny. Był romantykiem, wiedział o tym i strzegł zazdronie tej tajemnicy. To oczywicie sprawiło, że znów pomylał o Córcie. Nie miał pojęcia, gdzie jest teraz Cort. wiat poszedł naprzód. Rewolwerowiec zarzucił sakwę na ramię i ruszył dalej przed siebie.
max_jan