Cornick Nicola - Waśń rodowa 02 - W aurze skandalu.pdf - Cykl Waśń rodowa - KA-KAA

Nicola Cornick

W aurze skandalu

PROLOG

Grudzień 1813 roku

Gdy Kit Mostyn stanął tego wieczoru w drzwiach Almacka,

trudno było orzec, kto był bardziej zaskoczony - opiekunki

zgromadzonych tu, pełnych nadziei debiutantek, czy Kit. Almack nie

należał do miejsc, w których zazwyczaj szukał rozrywki, toteż tego

dnia dość długo, aczkolwiek bez przekonania, zmagał się z impulsem,

który kazał mu tu przybyć. Impuls ów był tak silny, że Kit nie mógł

się oprzeć, a ponieważ nie zwykł spierać się z przeznaczeniem, w

końcu postanowił się poddać.

Pannę Eleonorę Trevithick, córkę zmarłego wicehrabiego

Trevithicka i młodszą siostrę obecnego earla, zobaczył zaraz po

wejściu do sali balowej. Tańczyła z podstarzałym lubieżnikiem,

lordem Kemble'em. Na widok tych dwojga Kit omal nie stracił

panowania nad sobą. W końcu zmuszony był przyznać w duchu, że

nie ma większego znaczenia, kto jest partnerem Eleonory, liczy się

bowiem tylko to, że nie on sam.

Smukła, słodka Eleonora Trevithick była najskromniejszą i

najniewinniejszą z debiutantek, a jednak od początku między nią i

Kitem powstało wzajemne przyciąganie, z którego obydwoje zdawali

sobie sprawę, jak też i obydwoje wiedzieli, że muszą je zignorować.

Spadło to na Kita jak grom z jasnego nieba, a choć nigdy o tym nie

rozmawiali, wyczuwał, że siła tego przyciągania na równi przeraża i

fascynuje Eleonorę. On początkowo cynicznie zaparł się swych uczuć,

bo przecież mężczyzna w jego wieku i z jego doświadczeniem, jeśli

idzie o płeć przeciwną, nie mógł zakochać się w panience, która

dopiero zadebiutowała w towarzystwie. Uczucia, które w nim

wzbudziła, nie mogły więc być niczym innym jak pożądaniem, silnym

wprawdzie, bezsprzecznie zaskakującym, ale bez wątpienia

przelotnym.

Mylił się. Pragnął Eleonory Trevithick przez cały ubiegły rok, od

pierwszego wspólnego tańca na balu wydanym z okazji jej

osiemnastych urodzin, i nic nie wskazywało na to, że pragnienie

słabnie. Wprost przeciwnie. Kit był bliski przyznania, że zakochał się,

tyle że nie chciał być wobec siebie aż tak szczery. To by go jeszcze

bardziej osłabiło. Nie można mieć wszystkiego, czego się chce, a on

nie mógł mieć Eleonory.

Kit, którego tytuł i pozycja czyniły w oczach większości młodych

dam i ich opiekunek ze wszech miar pożądanym kandydatem na męża,

był zarazem człowiekiem, którego zaloty nie mogły zostać

zaaprobowane przez krewnych Eleonory. Między rodzinami

Trevithicków i Mostynów ciągnęła się waśń wszczęta przed setkami

lat, toteż ilekroć spotykali się na gruncie towarzyskim, wicehrabina

wdowa, matka Eleonory, udawała, że go nie widzi. Na domiar złego

jego kuzynka Beth toczyła ostatnio spór z obecnym earlem o prawo do

części posiadłości Trevithicka. Kit nie miał zamiaru dać się w to

wciągnąć. Nie szukał też żony, miał bowiem inne zobowiązania.

A jednak...

Podszedł do Eleonory najszybciej, jak zdołał, wyprzedzając

młodego wicehrabiego, przekonanego, że następny taniec należy do

niego. Kit zdawał sobie sprawę, że oczy zebranych skierowane są na

nich, widział, że lady Trevithick nadyma się jak rozgniewany indor,

słyszał też poskrzypywanie jej wyplatanego krzesełka, kiedy

niespokojnie kręciła się, jakby szukając ratunku. Zignorował ją

jednakże, zlekceważył badawcze spojrzenia innych kobiet

towarzyszących dziewczętom i zazdrosne, gniewne zerknięcia

niektórych debiutantek. Z uśmiechem spojrzał Eleonorze prosto w

oczy.

- Dobry wieczór, panno Trevithick. Jakże miło panią widzieć.

Eleonora apatycznie odwzajemniła spojrzenie. Nie uśmiechnęła

się. W jej ciemnych oczach, typowych dla Trevithicków, nie było

zwykłej żywości. Zaraz zresztą uciekła wzrokiem i patrzyła teraz

ponad ramieniem przybysza w kierunku rzędu krzeseł przy parkiecie,

gdzie ramię w ramię siedzieli jej matka i lord Kemble.

- Dziękuję, milordzie.

Kit nieznacznie zmarszczył brwi. Nie spodziewał się wprawdzie,

że Eleonora zareaguje z większym entuzjazmem, była zbyt dobrze

urodzona, by wystawiać swoje uczucia na widok publiczny, ale będąc

z natury spostrzegawczym, nie mógł nie zauważyć, że dzieje się coś

złego, a nawet bardzo złego. Dziewczyna twarz miała ściągniętą,

mroczną, jakby pozbawiono ją światła. Wciąż unikała wzroku

stojącego przed nią Kita.

Kit ujął jej dłonie.

- Eleonoro - powiedział z naleganiem w głosie. Uniosła głowę.

Przez ułamek sekundy dostrzegł w jej oczach ogrom bezbrzeżnej

tęsknoty i serce w nim zamarło. Zaraz jednak spuściła powieki.

- Zapewne chce mi pan życzyć szczęścia, milordzie - zaczęła

cicho, niemniej wyraźnie. - Jestem zaręczona z lordem Kemble'em.

- Nie! - To słowo wyrwało mu się z ust, zanim zdołał się

opanować. Ścisnął jej dłonie. Skrzywiła się z bólu, toteż zmusił się, by

je uwolnić. - Nie - powtórzył, tym razem bardzo spokojnie. - To

niemożliwe.

- Zapewniam pana, że tak właśnie jest. - Ciemne rzęsy Eleonory

zatrzepotały nerwowo. - Zawiadomienie ukaże się jutro w „Morning

Post". Wszystko zostało już uzgodnione.

- To niemożliwe!

Przez chwilę wpatrywała się w niego, a w jej wzroku dostrzegł

błaganie.

- Dlaczego? Pan przecież nie ma do zaproponowania niczego w

zamian, milordzie.

Do tej pory rozmawiali cicho, teraz jednak Eleonora podniosła

głos, jakby nie była w stanie zapanować nad bólem. Na jej bladą twarz

nagle napłynął rumieniec, który po chwili znikł, przez co policzki

dziewczyny wydały się jeszcze bielsze niż przed chwilą.

- Bardzo przepraszam - rzekła, z trudem odzyskując panowanie

nad sobą. - Nie powinnam była tego mówić.

Serce mu się krajało. Pod tą kruchą godnością dostrzegał rozpacz,

co go głęboko poruszyło. Owładnęło nim pragnienie otoczenia

Eleonory opieką, silniejsze niż cokolwiek, czego doświadczył dotąd.

- Jeśli mógłbym pani w czymś pomóc... Przerwał mu

ugrzeczniony głos lorda Kemble'a:

- Eleonoro! Zdaje się, że pora na naszego walca. - Skłonił się

Kitowi, bacznie zerkając spod obwisłych powiek. - Do usług, Mostyn.

Nie pogratulujesz mi? Cały ten garnuszek miodu jest mój. Kit odkłonił

się.

- Nie bądź taki pewny, Kemble, dobrze ci radzę. - Uśmiechnął się

do Eleonory. - Panno Trevithick, teraz już muszę panią pożegnać.

Obserwował, jak Kemble prowadzi narzeczoną na środek sali.

Ten typ emanował pełną samozadowolenia, odrażającą wprost

lubieżnością. Myśl o kruchej figurce Eleonory przygniecionej jego

cielskiem, oddanej jego żądzy, była nie do wytrzymania dla Kita.

Chciał wyzwać tamtego na pojedynek i wpakować w niego kulę. A

właściwie nie był pewien, czy zawracałby sobie głowę

formalnościami pojedynku, raczej zastrzeliłby go chyba na miejscu.

Mógłby też po prostu udusić Kemble'a jego własnym fularem.

Eleonora uśmiechnęła się sztywno, gdy narzeczony wziął ją w

objęcia. Ruszyli do walca. Kit odwrócił się i mijając grupki

rozszczebiotanych debiutantek, skierował się w stronę drzwi. Zimne

nocne powietrze nieco ostudziło jego gniew. Musiał pomyśleć, musiał

zdecydować, co teraz. Gdyby nie było to tak piekielnie

skomplikowane...

Zanim doszedł do domu przy Upper Grosvenor Street, jego

zdenerwowanie ustąpiło miejsca chłodnemu rozumowaniu, niemniej

wciąż nie miał pojęcia, co należałoby uczynić. Wiedział tylko, że

Eleonora Trevithick należy do niego, a więc nie można dopuścić do

jej małżeństwa z lordem Kemble'em.

Później, dużo później do gabinetu wszedł kamerdyner i oznajmił,

że w holu czeka jakaś młoda dama, która prosi o przyjęcie przez lorda.

Kit zdążył do tego czasu wypić pół butelki brandy, a więc tylko się

roześmiał.

- Nie wydaje mi się to dobrym pomysłem, a tobie, Carrick? -

mruknął. - Po pierwsze, jestem do niczego, a po drugie, młode damy -

zaakcentował te słowa - o tej porze zapewne leżą grzecznie w

łóżkach... same... a nie spacerują po londyńskich ulicach.

Jednakże Carrick, który był na tyle światowym kamerdynerem,

by wiedzieć, że jego pan ma rację, obstawał przy swoim.

- Pozwolę sobie zauważyć, milordzie, że to z pewnością dama.

Młoda dama, milordzie, zrozpaczona.

Kit westchnął z irytacją. W pierwszej chwili przyszło mu do

głowy, że to Eleonora Trevithick postanowiła go odwiedzić, ale

szybko porzucił tę myśl, uznawszy ją tylko za swe pobożne życzenie.

Eleonora, osóbka nadzwyczaj dbała o formy, była tak dobrze

wychowana, że nie pozwoliłaby sobie na podobnie karygodny krok. Z

pewnością nawet nie przy - szłoby jej do głowy udać się samotnie do

domu dżentelmena, zwłaszcza w środku nocy. Godne szacunku młode

damy nie postępowały w ten sposób.

W takim razie musiała być to dama innego pokroju. Może po

prostu przedsiębiorcza prostytutka, a niewykluczone, że jakaś

debiutantka, mająca mniej skrupułów i zdecydowana złapać go w

Cornick Nicola - Waśń rodowa 02 - W aurze skandalu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: