Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 02 - Szkarłat Północy.pdf - Adrian Lara - KA-KAA

Adrian Lara

Szkarłat północy

Kiedy w klinice weterynaryjnej pojawia się ranny mężczyzna,

doktor Tess Culver nie ma pojęcia, że jej życie właśnie

na zawsze się zmienia. Nie wie, że wysoki, ubrany w czerń

nieznajomy nie jest człowiekiem, lecz wampirem-wojownikiem.

Jego dotknięcie budzi w Tess ukryte pragnienia,

których istnienia nie przeczuwała.

Jeden krwawy pocałunek przenosi ją

do jego świata – namiętności, grozy i walki

z tymi przedstawicielami jego

rasy, którymi rządzi nałóg krwi…

Rozdział 1

Dante przesunął palcem po szyi kobiety, zatrzymując go na chwilę na

tętnicy, gdzie najmocniej można było wyczuć puls. Jego tętno również

przyspieszyło, reagując na wyczuwalne pulsowanie krwi pod

delikatną białą skórą. Pochylił ciemną głowę i lekko musnął językiem

to miejsce.

- Powiedz mi - wymruczał niskim, zmysłowym głosem, nie odrywając

ust od jej szyi. Jego głos ledwie przebijał się przez głośną muzykę.

- Jesteś dobrą czy złą czarownicą?

Kobieta wierciła się przez chwilę na jego kolanach, a potem oplotła go

nogami w czarnych kabaretkach. Czarny koronkowy gorset podnosił

jej piersi. Przysunęła je do podbródka mężczyzny, jakby mu je

podawała na tacy. Wsunęła dłoń w jaskraworóżową perukę, po czym

zjechała palcem na celtycki krzyż wytatuowany na jej dekolcie.

- Och, jestem bardzo, bardzo złą czarownicą. Dante chrząknął.

- Właśnie takie lubię najbardziej.

Uśmiechnął się, patrząc w jej zamroczone alkoholem oczy. Nawet się

nie fatygował, by ukryć kły. W ten halloweenowy wieczór był tylko

jednym z wielu wampirów, choć trzeba przyznać, że większość to byli

przebierańcy; ich kły były plastikowe, a krew sztuczna. Niemniej

kilka wampirów - on i kilkoro przybyszów z bostońskich Mrocznych

Przystani - było niewątpliwie prawdziwych.

Byli członkami rasy, bardzo różnymi od gotyckich wampirów o bladej

cerze z ludzkich legend. Nie byli ani żyjącymi umarłymi, ani

pomiotem diabła, tylko krzyżówką Homo sapiens z niebezpiecznymi

przybyszami z kosmosu. Ich przodkowie, nazywani Prastarymi, grupa

najeźdźców, która rozbiła się na Ziemi tysiące lat temu, krzyżowali się

z kobietami, przekazując swojemu potomstwu pragnienie -

i prymitywną potrzebę -krwi.

Te obce geny odpowiedzialne były za największe zalety i najgorsze

słabości rasy. Tylko ludzkie dziedzictwo, przekazywane potomkom

Prastarych przez ich śmiertelne matki, pozwalało im prowadzić

cywilizowane życie. Jednak wielu członków rasy ulegało dzikiej

naturze odziedziczonej po obcych i zmieniało się w Szkarłatnych,

których droga naznaczona była krwią i szaleństwem.

Dante nie znosił tej strony swojej natury, a jako członek klasy

wojowników miał obowiązek likwidować Szkarłatnych. Nie

odmawiał sobie również innych męskich przyjemności i czasami

zastanawiał się, co woli: pulsującą żyłę Karmicielki czy to uczucie,

które towarzyszy wbijaniu tytanowego ostrza w ciało wroga,

natychmiast obracające się w proch.

- Mogę ich dotknąć? - Różowowłosa czarownica siedząca na jego

kolanach przyglądała się zafascynowana jego kłom. - Rany, wyglądają

niesamowicie prawdziwie! Muszę ich dotknąć.

- Uważaj - ostrzegł, kiedy przysunęła palce do jego ust.

- Gryzę.

- Tak? - Zachichotała i otworzyła szeroko oczy.

-Mogę się o to założyć, kotku.

Dante wziął w usta jej palec, zastanawiając się, jak najszybciej uda mu

się ją ułożyć w pozycji horyzontalnej. Musiał się pożywić, ale nigdy

nie miał nic przeciwko łączeniu tego aktu z seksem - czy to przed, czy

po, bez znaczenia. Pod tym względem było mu naprawdę wszystko

jedno.

Po, zdecydował, delikatnie nakłuwając kłami czubek jej palca.

Westchnęła, kiedy nie pozwolił jej go cofnąć i zaczął ssać krew z

maleńkiej ranki. Ta odrobina krwi rozpaliła go, spowodowała, że

źrenice zwęziły mu się w pionowe kreski, niemal niewidoczne w

bursztynowych, błyszczących tęczówkach. Ogarnęło go pożądanie,

którego efektem był potężny wzwód rozpychający krocze czarnych

skórzanych spodni.

Kobieta jęknęła, zamknęła oczy i wygięła się na jego kolanach jak

kotka. Dante puścił jej palec, przytrzymał ręką głowę i zbliżył usta do

jej szyi. Pożywianie się w miejscu publicznym nie było w jego stylu,

ale czuł się rozpaczliwie znudzony i tęsknił za jakąś odmianą. Zresztą

i tak wątpił, żeby ktokolwiek to dziś zauważył. W klubie kłębiły się

fałszywe potwory, atmosfera wibrowała seksem, a jego potencjalna

Karmicielka poczuje jedynie rozkosz, dając mu to, czego Dante

potrzebuje. Później nic nie będzie pamiętać, gdyż usunie wszelkie jej

wspomnienia o sobie.

Pochylił się, przechylił na bok głowę kobiety. Głód spowodował, że

do ust napłynęła mu ślina. Uniósł wzrok i zobaczył, że obserwują go

dwa wampiry z Mrocznej Przystani. To były jeszcze dzieciaki. Bez

wątpienia

należały do najmłodszego pokolenia rasy. Musieli rozpoznać w nim

wojownika, bo szeptali między sobą, czy do niego podejść, czy nie.

Spadajcie, nakazał im w myślach i otworzył usta, gotów zatopić kły w

szyi Karmicielki.

Ale młode wampiry zignorowały ostrzeżenie. Wyższy, blondynek w

wojskowych spodniach, ciężkich martensach i czarnym podkoszulku,

ruszył w jego stronę. Jego towarzysz w workowatych dżinsach,

wysokich butach i za dużej bluzie Lakersów podążył za nim.

- Cholera. - Niedyskretne zachowanie w miejscu publicznym to jedno,

ale pożywianie się na oczach publiczności to zupełnie co innego.

- Co jest? - jęknęła jego niedoszła Karmicielka, kiedy cofnął głowę.

- Nic, kochana. - Położył dłoń na jej czole, usuwając z jej pamięci

ostatnie pół godziny.

- Wracaj do przyjaciół.

Posłusznie wstała z jego kolan i odeszła, znikając w kołyszącym się

tłumie. Dwa wampiry z Mrocznej Przystani obrzuciły ją przelotnym

spojrzeniem i podeszły do stolika Dantego.

- O co chodzi? - spytał Dante bez najmniejszego zainteresowania.

- Hej. - Blondynek w wojskowych spodniach skłonił głowę. Przybrał

bojową pozę i skrzyżował na piersiach umięśnione ramiona. Na

skórze nie miał ani jednego dermaglifu. Zdecydowanie należał do

najmłodszego pokolenia, zapewne nie przekroczył jeszcze

trzydziestki. - Przepraszam, że przeszkadzamy, ale chcemy ci

powiedzieć, że podziwiamy sposób, w jaki rozprawiliście się z całą

kolonią Szkarłatnych w jedną noc. Wszyscy ciągle o tym mówią. Po

prostu roznieśliście wszystko w drzazgi. Nieźle, naprawdę niezła

robota.

- Zgadza się - dodał jego kumpel.

- Więc się zastanawialiśmy... to znaczy słyszeliśmy, że Zakon szuka

rekrutów.

- Czy to prawda?

Dante odchylił się na oparcie i westchnął lekko znudzony. Nie po raz

pierwszy wampiry z Mrocznych Przystani wypytywały go o

możliwość wstąpienia do Zakonu. Od zeszłorocznej spektakularnej

akcji przeciwko Szkarłatnym, którzy mieli bazę w nieczynnym

zakładzie psychiatrycznym, wojownicy działający do tej pory w

ukryciu stali się niezwykle popularni. Zostali gwiazdami.

Szczerze mówiąc, było to potwornie irytujące. Dante odsunął krzesło

od stolika i wstał.

- Nie ze mną powinniście gadać - rzucił.

- Zresztą Zakon sam wybierze potencjalnych ochotników. Przykro mi.

Odszedł. W kieszeni kurtki zaczęła wibrować mu komórka.

Wyciągnął telefon i wcisnął przycisk.

- Tak?

- Jak idzie? - Z kwatery dzwonił Gideon, geniusz nad geniuszami.

- Coś się dzieje na górze?

- Niewiele. W zasadzie nic.

- Dante przyjrzał się tłumowi falującemu w klubie i zauważył, że dwa

młode wampiry też postanowiły wyjść. Ruszyły za dwiema

przebranymi kobietami. - Żadnych Szkarłatnych w zasięgu wzroku.

Nudy! Mam ochotę na jakąś akcję, Gid.

- Spróbuj się zabawić - poradził Gideon, a w jego głosie można było

wyczuć rozbawienie.

- Noc jest jeszcze młoda.

Dante zachichotał.

- Powiedz Lucanowi, że przegoniłem dwóch szczeniaków. Chcieli się

zaciągnąć do Zakonu. Wiesz co? Wolałem czasy, kiedy wzbudzaliśmy

strach, a nie podziw. Czy Lucan szuka kogoś do grupy, czy nadal jest

zajęty Dawczynią Życia?

- Jedno nie wyklucza drugiego - odparł Gideon.

-Jeśli chodzi o rekrutację, to niedługo zjawi się kandydat z Nowego

Jorku, a Nikolai skontaktował się ze znajomymi w Detroit. Musimy

chyba zorganizować jakiś egzamin. No wiesz, żeby pokazali, co

potrafią, nim ich przyjmiemy.

- Przetrzepiemy im tyłki i zobaczymy, który wróci po więcej?

- A jest inny sposób?

- Możesz na mnie liczyć - stwierdził Dante, kierując się do wyjścia z

klubu.

Wyszedł w noc. Omijał grupę klubowiczów przebranych za zombie.

Mieli na sobie podarte ubrania, a twarze pomalowali na trupi kolor.

Dante wychwytywał setki dźwięków - od ulicznego ruchu po okrzyki i

śmiechy pijanych imprezowiczów okupujących chodniki.

Usłyszał też coś innego.

Coś, co zaalarmowało jego wyostrzone zmysły wojownika.

- Muszę iść - szepnął do Gideona.

Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 02 - Szkarłat Północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: