Drake Jocelynn - Dni mroku 03 - Posłaniec świtu.pdf - Drake Jocelynn - summer_rain_

JOCELYNN DRAKE

„Posłaniec świtu”

Dni mroku

Księga 3

Rozdział 1

Zapiszczały opony. Minęliśmy róg ponad osiemdziesiąt kilometrów na

godzinę, ślizgając się na zakręcie. Oparłam się o fotel kierowcy i mocno

zacisnęłam zęby, przełykając następne przekleństwo, kiedy Knox o mało nie

zderzył się z zaparkowanym samochodem, wioząc nas kolejną ulicą osiedla.

Inne opony zapiszczały tuż za nami - ford mustang zaczął nas doganiać.

- Wyjedź w końcu z tego miasta, do cholery! - wrzasnęłam na Knoxa. Przy

takiej prędkości narażaliśmy się na wypadek, ale ponieważ naturi nas doganiali,

nie mogliśmy zwolnić. Musieliśmy wydostać się z miasta, zanim kogoś

potrącimy albo policjanci z Savannah w końcu zauważą dwa wozy pędzące na

złamanie karku.

- To nie takie proste! - odkrzyknął Knox. Obiema dłońmi ściskał kierownicę

tak mocno, że zbielały mu kostki. - Wyjeżdżamy z centrum, poza tym kazałaś

mi ich zgubić, a nie wyjeżdżać z miasta.

- No to każę ci teraz. Spadajmy stąd. Zaraz kogoś zabijesz.

- Najprędzej nas - dodała z tylnego siedzenia Amanda. Blond wampirzyca

siedziała koło Tristana, który najwyraźniej niezbyt się przejmował. Oczywiście

bywał już ze mną w większych tarapatach i jakoś wychodził z nich cało.

- Nie pozabijam was - rzucił ze złością Knox, biorąc następny zakręt z

wariacką prędkością. - To bmw M3. Wyścigowy wóz dla znudzonych bogaczy.

Nic mu nie będzie.

- Nie, Knox, powiedz, co naprawdę myślisz - warknęłam. Bmw należało do

mnie. Postanowiłam powierzyć kierownicę Knoxowi, kiedy zauważyłam naturi

śledzących nas na River Walk: wiedziałam, że mogą mi się przydać wolne ręce,

jeśli nie zdołamy ich zgubić. Wyciągnęłam spluwę ze schowka i sprawdziłam

magazynek.

- Wiem, o co ci chodzi. - Nocny wędrowiec zerknął na mnie, a kącik jego ust

uniósł się w słabym uśmiechu.

- Dla znudzonych bogaczy... - powtórzyłam sucho.

- Czy naprawdę czas teraz na taką dyskusję? - zapytała ostro Amanda, kiedy

Knox znów skręcił i zahaczył o zderzak zaparkowanego auta.

- Knox!

- Miro! - odkrzyknął. - Albo dasz mi kierować, albo prowadź sama!

Na to było już za późno. Naturi doganiali nas na kolejnych zakrętach. Mieli

gdzieś, że zagrażali przechodniom, i dlatego musieliśmy wywabić ich na

przedmieścia.

Odprężyłam się trochę, kiedy skręciliśmy w Montgomery Street. Do zjazdu

na autostradę numer 16 było już blisko. Mogliśmy w końcu wyrwać się z miasta

i wyjechać na otwartą przestrzeń.

- Miro... - powiedział spokojnie Tristan. Spojrzałam na niego uważnie we

wstecznym lusterku. - Czy wyjazd z miasta to najmądrzejsze rozwiązanie?

Moje barki nieco się rozluźniły, ale węzeł niepokoju nadal zaciskał mi się w

żołądku. Wiedziałam, dlaczego o to pyta. Porzucaliśmy względne

bezpieczeństwo w mieście i przenosiliśmy ewentualne starcie na terytorium

naturi, na wieś. A oni przecież potrafili panować nad przyrodą.

Tristan i ja już wcześniej walczyliśmy z naturi w lasach i wtedy nie poszło

nam za dobrze. Tristana omal nie rozerwały na strzępy naturi z klanu

zwierzęcego, a mnie zranili ci z klanów wiatru i ziemi. No i tym razem

brakowało w pobliżu Danausa i Sadiry, którzy mogli nam uratować tyłki.

- Nie ma innego wyjścia - stwierdziłam, patrząc na niego spode łba, bo

rozumiałam powód jego strachu. - Nie chcę, w przeciwieństwie do naturi,

prowadzić tej wojny na oczach ludzi.

- A nie mogłabyś ich spalić albo coś takiego? - spytała Amanda, wiercąc się

na tylnym siedzeniu. Ta wampirzyca rwała się do walki, ucieczka nie była w jej

stylu. W trudnych sytuacjach używała szponów i kłów, pozostawiając za sobą

rozszarpane ciała i kałuże krwi. Dlatego była dobrą egzekutorką wśród

żółtodziobów, ale niezbyt godnym zaufania nocnym wędrowcem, bo nie zawsze

kierowała się rozsądkiem.

- Muszę widzieć albo czuć to, co podpalam, a nie wyczuwam naturi -

wyjaśniłam, rzucając jej sfrustrowane spojrzenie.

- A co z ich wozem?

- Nie widzę całego.

- No to zajmij się oponami. Podpal im opony. To ich spowolni.

- Może się udać - przyznałam, opuszczając boczną szybę. Elektryczny

mechanizm zaszumiał ledwo słyszalnie. - Swoją drogą, kto nauczył naturi tak

jeździć? Albo odpalać silnik kradzionego wozu bez kluczyków? - mamrotałam

pod nosem, choć wszyscy nocni wędrowcy w samochodzie mnie słyszeli.

- W Internecie jest pełno ciekawych informacji - powiedział Knox

sarkastycznie.

- W Internecie? - nie przestawałam gderać. - Przecież naturi to stworzenia ze

Starego Świata. Nie kierują pojazdami, nie kradną aut i nie buszują w Internecie.

Zaskoczyło mnie, że Tristan się zaśmiał, powstrzymując mnie, kiedy

złapałam za zewnętrzną ramę drzwi.

- Czasami wydajesz się strasznie staroświecka, Miro. To nie jest wcale

dziwniejsze niż to, że nocny wędrowiec w twoim wieku zajmuje się takimi

rzeczami.

- Przymknij się, Tristan. - Miałam niewiele ponad sześćset lat. Wcale nie tak

dużo.

Zwróciłam się do Knoxa:

- Zwolnij trochę i jedź równo.

Chwyciłam się drzwi od zewnątrz, wysunęłam się przez okno i wsparłam na

karoserii. W takiej pozycji trudno utrzymać równowagę, za to lepiej widziałam

opony czerwonego mustanga, który za nami jechał. Skoncentrowałam myśli i

obie opony po jednej stronie auta stanęły w ogniu. Forda dwa razy zarzuciło i w

końcu dachował na poboczu.

Wsunęłam się z powrotem do środka i wzięłam pistolet z podłogi, gdzie

położyłam go wcześniej.

- Zatrzymaj się. Musimy to dokończyć.

Postawiłam stopy na żwirowym poboczu, zanim Knox zdążył zaciągnąć

ręczny hamulec. Odbezpieczyłam browninga, z którym ostatnio się nie

rozstawałam, i zatrzymałam się, zerkając na pistolet - identyczny jak ten, który

Danaus podarował mi w Wenecji. Nocni wędrowcy nie mieli zwyczaju nosić

broni palnej - większości naszych wrogów nie dało się zabić pociskiem, a

postrzał tylko ich wkurzał. Naturi można było jednak wykończyć celnym

strzałem, więc teraz wszędzie nosiłam ze sobą pistolet i broń sieczną.

Towarzyszący mi wędrowcy jeszcze nie nabrali takiego nawyku.

Tristanie? - zapytałam go w myślach.

Mam broń, potwierdził, zanim spytałam. Ten młody nocny wędrowiec był ze

mną, kiedy walczyłam z naturi w Anglii, i później, gdy pojawili się w Wenecji.

Dobrze wiedział, ile trzeba starań, żeby zabić tych odpornych drani.

- Knox - zawołałam, przesuwając z powrotem bezpiecznik. - Weź to. -

Beztrosko rzuciłam mu pistolet nad samochodem, kiedy Knox wysiadł. - Tylko

celuj dobrze, żeby mnie nie zranić.

Przyganiał kocioł garnkowi. Wszyscy kiepsko celowaliśmy. Nikt z nas nie

nauczył się porządnie strzelać. Ale przecież jeszcze pięć wieków temu - czyli

ostatnim razem, kiedy nocni wędrowcy toczyli regularne potyczki z naturi -

prawie nikt nie znał broni palnej. Czasy się zmieniły i trzeba było nadrobić

zaległości.

Wyciągnęłam nóż z pochwy przy pasie i podeszłam do wywróconego wozu,

który kołysał się na dachu. Ze środka wyczołgało się troje naturi, czwarty wciąż

siedział za kierownicą, bez ruchu. Byli pokaleczeni i potłuczeni, ale

regenerowali się na moich oczach po małej stłuczce. Naturi potrafili zagoić

prawie każdą ranę niemal tak szybko jak nocni wędrowcy. Zabijała ich tylko

kulka w głowę. Postrzał w serce spowalniał ich na tyle, żeby zdążyć przeła-

dować broń i strzelić ponownie, z bliska.

- Gdzie Rowe? - zawołałam, kiedy znalazłam się o kilka metrów od

najbliższego naturi.

- Poluje na ciebie, Krzesicielko Ognia - odparł naturi. Obróciłam nóż w

dłoni, a na długim srebrzystym ostrzu błysnęło światło najbliższej latarni.

- Powiedz coś, o czym nie wiem.

- Chce twojej śmierci - odpowiedział naturi.

Znowu wzruszyłam ramionami. Rowe zwyciężył w pałacu w Knossos, gdzie

udało mu się złamać pieczęć, która więziła naturi, jednak nadał musiał otworzyć

wrota. Wiedział, że będę go ścigała do upadłego, więc w ostatnich miesiącach

mieliśmy serię drobnych potyczek. Próbował mnie wyczerpać.

Zakręciłam nożem i prawą ręką włożyłam go z powrotem do pochwy,

wyciągając lewą i rozwierając dłoń w stronę naturi, z którym rozmawiałam, i

dwóch pozostałych. Zamienili się w trzy wielkie pochodnie, płonące i

rozświetlające noc. Załatwiłam ich, zanim mieli choćby szansę na podjęcie

walki. Wolałam nie ryzykować życia swoich towarzyszy, próbując uzyskać

więcej informacji. Albo Rowe mnie ścigał, albo miałam go spotkać w kolejnym

miejscu składania ofiar.

Rozległ się strzał, a zaraz po tym dwa następne. Odwróciłam się, gasząc

ogień skinieniem ręki. Tristan i Knox byli zwróceni w przeciwną stronę,

trzymali broń i strzelali do sześciu naturi wybiegających z otaczającego nas lasu.

Czekali, aż w końcu pojawimy się poza granicami miasta.

Zaskoczona zobaczyłam, jak dwie ogniste kule rozbłyskują w otwartych

dłoniach jednej z nich i szybują w kierunku Knoxa i Tristana. A więc to naturi z

klanu światła. Cholera. Skupiłam całą uwagę na płomieniach, złapałam dwie

lecące kule i przyciągnęłam do siebie, gasząc je. Nie mogłam już używać ognia,

bo naturi z klanu światła pewnie by sobie z nim poradziła.

Wyciągnęłam z powrotem nóż i podbiegłam do zbliżającej się przeciwniczki.

Rozległy się strzały; to Tristan i Knox starali się wyrównać szanse. Kiedy

podeszliśmy bliżej grupki naturi, w powietrzu rozległ się trzepot skrzydeł. Stado

szpaków zakłębiło się na nocnym niebie. Dałam nura na ziemię i otarłam gołe

ręce o szorstkie, kamieniste podłoże, próbując osłonić się przed ostrymi ptasimi

pazurami. Zanim udało mi się znowu wstać, naturi z klanu światła, ze złocistymi

włosami i śniadą skórą, dopadła mnie, wyciągając krótki miecz. Przetoczyłam

się na lewy bok, ledwie unikając ostrza, które spadło tam, gdzie przed chwilą

leżałam. Postawiłam między nami ścianę ognia, licząc, że w taki sposób

zatrzymam ją na moment i zdołam się podnieść.

Świetlista naturi zgasiła ogień machnięciem ręki. Kiedy podeszła o krok,

rzuciłam w nią nożem, który zatopił się głęboko w jej piersi.

Zataczając się do tyłu, gapiła się na trzonek sterczący z jej ciała. Na ślepo

zamachnęła się mieczem, ale łatwo się uchyliłam. Szybkim kopniakiem

wybiłam jej miecz ze słabnącej dłoni. Uśmiechałam się, podchodząc i wyciąga-

jąc z niej nóż. Odgłos przypominający mlaśnięcie przepełnił nocne powietrze, a

po chwili rozległ się bolesny krzyk i urwał się nagle, kiedy jednym wprawnym

ruchem odcięłam jej głowę.

Pobiegłam w stronę innych naturi, zanim pokonana upadła na ziemię.

Szybko policzyłam, że z szóstki, która nas zaatakowała, zostali tylko trzy. Ptaki

odleciały, co wskazywało, że zginął też naturi z klanu zwierzęcego.

Na niebie zaczęły się kłębić chmury, a ze wschodu nadciągnęła

niespodziewana burza. Zerwał się wiatr, zdmuchując mi na oczy moje rude

włosy. Wyglądało na to, że pozostali naturi należeli do klanu powietrznego. A to

źle. Nie potrafiłam powstrzymywać błyskawic, a żadne z nas raczej by nie

przeżyło trafione piorunem.

- Wycofajcie się! - krzyknęłam. - Wycofajcie.

Zebrałam siły, krzycząc do nocnych wędrowców. Nie mogłam podpalić

żadnego naturi, jeśli przebywali za blisko wampirów; nie zdołałabym uchronić

przyjaciół, gdyby wybuchł pożar.

Tristan i Knox wahali się tylko przez chwilę, a potem zaczęli uciekać w

stronę wozu. Jednak jeden z atakujących złapał w pułapkę Amandę, spychając ją

w stronę lasu, coraz dalej od szosy. Skoncentrowałam się i podpaliłam parę

naturi walczących z Knoxem i Tristanem, a potem podbiegłam do Amandy.

Kątem oka zobaczyłam inny samochód, zatrzymujący się na poboczu za

wozem tamtych. Niepotrzebna mi była publiczność i mogłam się tylko

domyślać, że przyjechał następny naturi, bo cała okolica została zakryta

magiczną zasłoną i nikt inny nie mógł nas widzieć.

Zajmij się tym nowym, poleciłam telepatycznie Tristanowi, biegnąc w

kierunku Amandy.

Wietrzny naturi z jasnobrązowymi włosami przystanął o metr od Amandy i

uniósł wysoko rękę, jakby chciał przyciągnąć kawałek nieba. Amanda nie

patrzyła na niego, a dłonie drżały jej z wyczerpania i pewnie też ze strachu. Nie

miała pojęcia, z czym ma do czynienia. Ja wiedziałam: robiło się nieciekawie.

Widziałam już kiedyś, jak Rowe przyjął identyczną pozę przed burzą, podczas

której grad błyskawic spadł na ziemię.

Zapierając się stopami, skoczyłam na Amandę, przewracając ją na moment

przed tym, jak piorun stopił kawałek ziemi dokładnie w miejscu, gdzie chwilę

wcześniej stała. Ból przeszył mi brzuch, ale nie przejmowałam się tym.

Zmusiłam Amandę, żeby przetoczyła się o parę kroków w bezpieczniejsze

miejsce. Leżąc na boku, cisnęłam ognistą kulą w atakującego naturi wiatru.

Ogarnęły go pomarańczowożółte płomienie, zanim zdołał przywołać następny

grom.

Kiedy spalił się na wiór, położyłam się na plecach i z ulgą zamknęłam oczy.

Naturi zginęli, a żadne z nas nie ucierpiało.

Miro! w ten samej chwili zawołał telepatycznie Tristan i rozległy się kolejne

wystrzały.

Zerwałam się, żeby spojrzeć w tamtą stronę; poczułam w brzuchu ponowne

ukłucie bólu i dostrzegłam troje innych naturi, biegnących w naszym kierunku.

Wcześniej jakoś się ich nie doliczyłam - albo wyłonili się z lasu, korzystając z

dogodnej chwili, kiedy upadłam razem z Amandą.

Amanda uklękła, żeby mnie osłonić, ale złapałam ją za łokieć i odciągnęłam

na bok. Nie mogłam dopuścić, żeby zasłaniała mi widok. Uniosłam drżącą,

Drake Jocelynn - Dni mroku 03 - Posłaniec świtu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: