Drake Jocelynn - Dni Mroku 04 - Nadejście chaosu.pdf - Drake Jocelynn - summer_rain_

JOCELYNN DRAKE

NADEJŚCIE CHAOSU

DNI MROKU

Księga 4

Tytuł oryginału Dark Days 4: Pray for Dawn

Przekład Jolanta Sawicka

Amber

Mojej rodzinie

Jesteście niewyczerpanym źródłem inspiracji

Rozdział 1

Sukinsyn był szybki.

Ciężkie podeszwy jego butów budziły echo, stukając o bruk alejki. Dźwięk odbijał się

od wznoszących się ze wszystkich stron wysokich ceglanych ścian. Nawet już nie próbował

być cicho. Miał nadzieję, że mi ucieknie, ale nie zdawał sobie sprawy, że chociaż był ode

mnie szybszy, i tak w końcu go dopadnę. Wyczuwałem go teraz, węszyłem jak ogar ścigający

zająca. Znalazłbym go, nawet gdyby się zapadł pod ziemię.

Wyskoczyliśmy nagle na pustą ulicę i przecięliśmy ją pędem, przemykając między

zaparkowanymi samochodami, po czym wpadliśmy w kolejną zaśmieconą alejkę, która

prowadziła do labiryntu ciemnych uliczek i zaułków na tyłach domów. Za szybko wziąłem

zakręt, poślizgnąłem się i ramieniem uderzyłem w ścianę budynku po prawej stronie. Kiedy

się odpychałem, stalowe ostrze, które ściskałem w prawej ręce, otarło się o cegłę. Tamten

oddalił się ode mnie, rzucając się z jednej ciemnej alejki w drugą, aż w końcu zupełnie

straciłem go z oczu. Ale za chwilę znów go miałem, byłem tuż za nim, gotów zanurzyć nóż w

jego piersi.

Kiedy przeskakiwałem przez przewrócony kosz na śmieci, z moich płuc wydobył się

biały obłoczek pary, a ze skroni spłynęła mi kropla zimnego potu. W koniuszkach palców rąk

i nóg czułem przenikliwe zimno, chociaż krew pulsowała od biegu. Sięgnąwszy lewą ręką do

pasa, wyjąłem z pochwy jeden z małych noży i chwyciłem go w dwa palce.

Zauważyłem tego wampira po raz pierwszy, kiedy wolnym krokiem wychodził z

ciemnej ulicy po drugiej stronie miasta. Czułem wiszący w powietrzu ciężki zapach krwi i

śmierci. Przemknąłem się obok niego i znalazłem młodą kobietę leżącą bezwładnie między

wypchanymi torbami na śmieci; oddychała z trudem, a jej skóra miała nie zdrowy odcień

bieli. Straciła za dużo krwi i wampir zostawił ją na śmierć wśród gnijących odpadów. Nawet

nie próbował jej ukryć. Nie tracąc czasu, zadzwoniłem na pogotowie, ale nie miałem wielkiej

nadziei, że ambulans zdąży na czas. Wtedy rozpoczął się pościg.

Wycelowałem szybko i rzuciłem w wampira małym nożem. Ostrze wbiło się głęboko

w plecy, między łopatki. Krzyknął. Prawą ręką sięgnął do tyłu, żeby wyciągnąć nóż. Zwolnił

kroku, próbując utrzymać równowagę. Zacisnąłem zęby, by powstrzymać uśmiech, i

ruszyłem do decydującego ataku.

Niemal dwa tysiąclecia minęły w okamgnieniu, a większość tego czasu spędziłem,

tropiąc wampiry, wykorzeniając z powierzchni ziemi szerzone przez nie zło. Za każdym

razem zdobycz była odrobinę łatwiejsza. Oni byli coraz młodsi, bardziej niedoświadczeni,

nieostrożni, a ja byłem w kwiecie wieku. Tylko Mira mi się wymknęła, ale wiedziałem, że w

końcu ją dorwę. Za mną stała wieczność.

Wampir wyszedł z alejki i nagle zatrzymał się pośrodku małego miejskiego placyku.

Mimo zimowego chłodu woda w fontannie bulgotała i migotała, chociaż brakowało świateł.

Było pusto, ale przecież minęła już druga w nocy. Choć biegliśmy długo, na nikogo się nie

natknęliśmy, nawet na przejeżdżający samochód.

Stęknąwszy z bólu, wampir wyciągnął nóż z pleców, odwrócił się do mnie i odrzucił

go na bok. Ostrze zabrzęczało metalicznie na zimnym bruku. Pewny siebie gnojek nie miał

pojęcia, z kim ma do czynienia. Sądził, że łatwo wyśle mnie na tamten świat. Syknął,

szczerząc zakrwawione kły. Był wysoki i szczupły; wyglądał, jakby były w nim tylko mięśnie

i ścięgna A jednak moc, jaką wokół siebie roztaczał, wskazywała na wampira - w najlepszym

razie mógł przeżyć zaledwie kilka stuleci. Jak na wampira był młody. Gołowąs, ale przecież

zabójca.

- Czego, do cholery, chcesz? - warknął do mnie po hiszpańsku z silnym akcentem. Nie

był stąd. - Jesteś łowcą czy co?

- Coś w tym rodzaju - powiedziałem cicho. Wampir zrobił krok do tyłu, zaciskając

pięści.

- Nie masz tu szans, łowco. To włości Sadiry. Nie ucieszy się, że ma łowcę na swoim

terytorium. Jak chcesz przeżyć, wynoś się stąd, póki jeszcze możesz.

Ciche prychnięcie dobyło się z mojej piersi. Zrobiłem krok do przodu i, stojąc na

szeroko rozstawionych nogach, przygotowałem się na atak krwiopijcy. Zrozumiałem,

dlaczego na tym terenie ostatnio tak dużo się działo. Pani wyjechała, więc dzieci postanowiły

się zabawić. Nie miałem nic przeciwko temu, żeby wymierzyć im karę za nieostrożność.

- Sadirę zabili naturi w Peru kilka miesięcy temu. Strzałą w serce.

Wampirowi nieco opadły ramiona, a na jego wąskiej twarzy pojawiło się zaskoczenie.

Nie wiedział, że jego pani została zamordowana. Po prostu korzystał z jej przedłużającej się

nieobecności.

Zaskoczywszy go, błyskawicznie rzuciłem się do ataku. Oczywiście, był nadal

szybszy ode mnie. Zamachnąłem się nożem, który trzymałem w prawej dłoni, i zadałem cios

z ukosa w nadziei, że tnę go przez pierś, ale szarpnął się i nie zdołałem go dorwać. Udało mi

się tylko skaleczyć go w rękę, gdy się odsuwał. Chwyciłem następny nóż.

Wampir zamierzył się na mnie; chciał wykorzystać moją ewidentną powolność.

Otworzył dłoń i pokazał ostre pazury, którymi bez trudu mógłby mnie rozszarpać.

Przekręciłem się niemrawo i zdołałem uniknąć szponów. Zamachnąłem się nożem, który

trzymałem w lewej ręce, i raniłem go w prawe ramię, zanim zdołał uskoczyć. Zawył i wycofał

się o kilka kroków, zaciskając lewą rękę na ranie. Niebieskie oczy świeciły w ciemności i

wyczuwałem, jak jego moc wypełnia nocne powietrze. Najwyraźniej w końcu dojrzał we

mnie zagrożenie.

Powietrze stało się gęste od nowej mocy. Zawirowała wokół nas, a potem, jak się

wydawało, zawisła na moich plecach niczym ciężka peleryna narzucona na ramiona. Niosła

powiew lodowatej energii, jak każdy wampir, którego spotkałem, ale była nieskończenie

potężniejsza niż jakakolwiek, którą w życiu wyczułem. Przeszukałem okolicę, wykorzystując

własne moce, ale tej energii nie mogłem związać z żadnym konkretnym miejscem. Wydawało

się, że jest wszędzie, a jednocześnie, że skupia się na mnie.

Nie odrywałem wzroku od stojącego przede mną wampira, a ten nawet nie drgnął, nie

zrobił nic, co by wskazywało, że za moimi plecami kryje się jakieś wcielenie ciemności i zła.

Po chwili rzucił się na mnie z zaciśniętymi pięściami. Uchyliłem się przed pierwszym ciosem

wymierzonym w moją szczękę, ale nie byłem dość szybki, żeby uniknąć drugiego, w brzuch.

Pękły mi co najmniej dwa żebra. Uderzenie było tak silne, że powietrze uszło mi z płuc, ale to

mnie nie powstrzymało. Nie myśląc o bólu, lewą ręką wbiłem krótki nóż w jego pierś, tuż

koło serca.

Odsunął się, chwiejąc się na nogach. Złapał rękojeść noża i próbował go wyciągnąć,

uskakując przed ciosami mojego miecza, które zadawałem raz po raz, celując w jego szyję.

Kiedy wyszarpnął ostrze, wydał z siebie ciche warknięcie, górujące nad pluskiem wody.

Jednak zamiast odrzucić nóż, ścisnął go mocno w zakrwawionej dłoni. W końcu miał broń,

którą potrafił się posługiwać z nieco większą szybkością i siłą niż ja. Byłem mieszańcem i

moje pochodzenie bardzo mi pomagało w walce z wampirami. Nie tylko je wyczuwałem,

byłem niemal tak szybki i tak silny jak one, moje rany goiły się prawie równie prędko. Ale

ponieważ nie stałem się wampirem, byłem tylko ubogim krewnym. Miałem asa w rękawie,

którego w razie potrzeby mogłem wyciągnąć, ale i bez niego powinienem załatwić tego

młokosa.

Krążyliśmy wokół siebie, czekając na idealną okazję, żeby wepchnąć przeciwnikowi

ostrze pod żebra. Serce waliło mi w piersi jak młotem, a w żyłach płynęła adrenalina. Po tych

wszystkich latach tylko to wprowadzało mnie w stan takiej euforii. Ściganie wampirów było

jedynym wyzwaniem, jakie mi zostało, jedyną uciechą. Wszystko inne straciło koloryt, jakby

świat nabrał niezdrowego odcienia szarości.

Nagle, ku memu zdziwieniu, wampir cofnął nóż i schował go za plecami, odsuwając

Drake Jocelynn - Dni Mroku 04 - Nadejście chaosu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: