Danielle Steel - Chata.pdf - Danielle Steel - szymanska.iwona

- Danielle Steel

- “Chata”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy Abe Braunstein pokonywał ostatni zakręt podjazdu ciągnącego się z

pozoru w nieskończoność, słońce roziskrzyło elegancki mansardowy dach Chaty,

imponującej rezydencji w stylu francuskim, której widok nie zaparł Abe'owi tchu

w piersiach tylko, dlatego, że podczas wielu poprzednich wizyt zdążył się do

niego przyzwyczaić?

Chata, jeden z ostatnich legendarnych domów Hollywoodu, przypominała pałace z

przełomu wieków, jakie w Newport na Rhode Island wznosili Vanderbiltowie i

Astorowie.

Utrzymana w poetyce osiemnastowiecznego francuskiego chateau, łączyła przepych z

wdziękiem i elegancją, a nawet najdrobniejszym szczegółom architektonicznym

niczego nie można było zarzucić.

Wzniesiono ją w roku 1918 dla Very Harper, wielkiej gwiazdy filmu niemego, która

jako jedna z nielicznych sław pionierskiego okresu kina nigdy nie popadła w

ubóstwo, kilkakrotnie bogato wychodziła za mąż i dożyła w swej rezydencji

sędziwego wieku.

Rok po jej śmierci w 1959 roku dom od spadkobierców nie mając dzieci ani

krewnych Vera Harper wszystko, łącznie z Chatą, zapisała Kościołowi. Odkupił ją

za niemałą nawet jak na tamte czasy kwotę Cooper Winslow.

Mógł sobie na to pozwolić, jego kariera była wówczas w rozkwicie, niemniej

jednak fakt, iż zaledwie dwudziestoośmioletni młody człowiek funduje sobie tak

okazałą siedzibę, wywołał falę plotek i domysłów, a niebawem istną burzę.

Sam Coop wprowadził się do Chaty bez najmniejszego zakłopotania: było mu w niej

wygodnie, a poza tym uważał, że jest wręcz dla niego stworzona.

Dom, położony w samym sercu Bel Air, otaczało czternaście akrów parku i

nienagannie wypielęgnowanych ogrodów; nie brakło kortu do tenisa, olbrzymiego

basenu wyłożonego niebieskimi i złotymi kafelkami, a wreszcie fontann,

rozrzuconych to tu, to tam po całym terenie.

Projekt założenia był ponoć wzorowany na Wersalu.

We wnętrzach królowały łukowe sklepienia w tym kilka z freskami będącymi dziełem

specjalnie sprowadzonych francuskich malarzy ściany jadalni i biblioteki

pokrywały boazerie, które kiedyś, tak samo jak posadzka salonu, zdobiły

najprawdziwszy zamek we Francji.

Tak, siedziba Very Harper, a po niej Coopera Winslowa była zaiste spektakularna:

Abe Braunstein niejednokrotnie dziękował Opatrzności, że Coop nabył ją bez

namysłu w roku 1960.

Chociaż dwukrotnie od tego czasu stanowiła zabezpieczenie kredytu, to przecież

nie straciła przez to na wartości, wręcz przeciwnie stała się najcenniejszą

zapewne nieruchomością w Bel Air, a może nawet w całych Stanach Zjednoczonych, o

ile, bowiem podobne rezydencje istniały w Newport, o tyle z cenami

obowiązującymi w Bel Air żadne inne nie mogły iść w zawody.

Chata była wprawdzie nieco zaniedbana, lecz i to nie miało szczególnego wpływu

na jej trudną do oszacowania wartość.

Wysiadając z auta Abe dostrzegł dwóch ogrodników wyrywających chwasty w

pobliżu głównej fontanny i dwóch innych krzątających się przy nieodległym

klombie, natychmiast, więc zakonotował sobie, żeby zredukować personel

ogrodniczy o połowę: koszty utrzymania posiadłości, niebosiężne wedle wszelkich

norm, były wręcz zatrważające z punktu widzenia Abe'a, który znał je, co do

grosza i oczyma wyobraźni widział, jak z okien domu wyfruwają ciskane garściami

dolary.

Prowadził księgowość niemal połowie największych hollywoodzkich gwiazdorów i już

dawno nauczył się nie rozdziawiać ust, nie mdleć i nie zdradzać choćby gestem,

co sądzi o kwotach wydawanych przez nich na domy i samochody czy też futra i

brylantowe naszyjniki dla przyjaciółek.

Wszelkie ekstrawagancje bladły jednak w porównaniu z rozrzutnością Coopera

Winslowa, który w przekonaniu Abe'a trwonił więcej gotówki niż król Faruk,

czynił to z żelazną konsekwencją od niemal półwiecza, przy czym od przeszło

dwudziestu lat nie miał żadnej większej roli, a przez dziesięć ostatnich

najwyżej przemykał przez ekran w nic nie znaczących i słabo opłacanych

epizodach, grając zresztą zawsze tę samą postać: oszałamiająco przystojnego

uwodziciela, później zaś starzejącego się dandysa o nieodpartym wdzięku.

Nieodparty wdzięk wcale jednak nie przysparzał Cooperowi nowych ról; w istocie,

uświadomił sobie Abe, wciskając guzik dzwonka, w ciągu dwóch z górą minionych

lat Coop nie zagrał żadnej roli, chociaż utrzymywał, że niemal codziennie

spotyka się z producentami i reżyserami.

Dziś Abe zamierzał porozmawiać z nim bez ogródek zarówno o tym, jak i o

radykalnej redukcji wydatków w najbliższej przyszłości.

Przez pięć ostatnich lat Coop żył na kredyt, teraz musiał się wziąć do pracy,

nawet gdyby miała polegać na kręceniu reklamówek pobliskiego sklepu mięsnego.

Zresztą musi dokonać wielu zmian:

ograniczyć wydatki, i to drastycznie, zredukować personel, sprzedać część

swoich samochodów, przestać kupować ciuchy i zerwać z zamiłowaniem do

zatrzymywania się w najdroższych hotelach świata.

Jedyne wyjście stanowiła sprzedaż domu i było to rozwiązanie sercu Abe'a

najbliższe.

Ubrany w szary letni garnitur, białą koszulę i popielato-czarny krawat, z

powagą odpowiedział lekkim skinieniem głowy na takiż ukłon lokaja nazwiskiem,

Livermore, który otworzył mu drzwi i który doskonale wiedział, że każda wizyta

księgowego wpędza jego pracodawcę w parszywy nastrój.

Czasem potrzeba było całej butelki szampana cristal niekiedy w towarzystwie

puszki kawioru, aby wróciła mu zwykła pogoda ducha.

Uprzedzony przez Liz, sekretarkę Coopa, o południowej wizycie księgowego,

Livermore przewidująco wstawił do lodu i szampana, i kawior.

Liz, która czekała w wyłożonej boazerią bibliotece, na dźwięk dzwonka

przyoblekła twarz w uśmiech i wyszła do holu.

Od dziesiątej przygotowywała dokumenty na spotkanie, ale już od wczoraj ściskało

ją w dołku.

Usiłowała przestrzec Coopa, czego zapewne będzie dotyczyć narada, ten jednak był

zbyt zajęty, żeby jej wysłuchać szedł na uroczyste przyjęcie, przedtem, więc

musiał się ostrzyc, wziąć masaż i zażyć drzemki.

A dziś z rana był nieosiągalny, jeszcze, bowiem przed przybyciem Liz pojechał do

Beverly Hills Hotel, gdzie się umówił z producentem, który ponoć miał dlań rolę

w planowanym filmie.

W ogóle Coopa niełatwo było dopaść, zwłaszcza, gdy spodziewał się złych wieści

albo jakichś nieprzyjemnych zdarzeń: miał szósty zmysł, szczególny radar

psychiczny, który przestrzegał go przed podobnymi rzeczami i pozwalał ich unikać

jak nadlatujących pocisków SCUD.

Tym jednak razem, zdawała sobie sprawę Liz, nie miał wyjścia.

Zapowiedział, że wróci o dwunastej, co oznaczało, iż wedle wszelkiego

prawdopodobieństwa będzie około drugiej.

Witaj, Abe, miło cię widzieć powiedziała serdecznie.

Ani spodnie khaki, które nosiła, ani biały sweter, ani nawet sznur pereł nie

przydawały wdzięku jej sylwetce, znacznie pogrubiałej w ciągu owych dwudziestu

lat, jakie minęły, odkąd Liz zaczęła pracować u Coopa.

Miała jednak ładną twarz i naturalne blond włosy; w młodości była naprawdę

piękna i z powodzeniem mogłaby reklamować jakiś cudowny szampon.

Połączyła ją z Coopem może nie w dosłownym sensie, przynajmniej z punktu

widzenia Winslowa miłość od pierwszego wejrzenia.

Czterdziestoośmioletni wówczas Coop szybko docenił nienaganną kompetencję Liz i

macierzyńską troskę, z jaką się nim od razu zajęła.

Trzydziestoletnia wtedy Liz obdarzyła go wręcz uwielbieniem, niebawem również

skrywaną miłością i z uporem godnym lepszej sprawy czternaście godzin dziennie,

czasem siedem dni w tygodniu, wypruwała sobie żyły, aby sprawy Coopera Winslowa

szły jak po maśle.

Nic dziwnego, że nie miała czasu pomyśleć o zamęściu ani o dzieciach; tę ofiarę

zresztą złożyła Coopowi ochoczo uważała, iż jest jej wart.

Niekiedy zaś, zwłaszcza w ostatnich latach, z niepokoju o niego odchodziła

od zmysłów.

Bo dla Coopera Winslowa rzeczywistość nie miała żadnego znaczenia: była, co

najwyżej drobną niedogodnością, czymś na kształt natrętnego komara, któremu pod

żadnym pozorem nie należy pozwolić się ukąsić.

I ta sztuka prawie zawsze się Coopowi udawała.

Słyszał tylko to, co pragnął usłyszeć, a pragnął słyszeć wyłącznie dobre wieści.

Cała reszta osiadała na jego filtrach mentalnych i nie miała szans dotrzeć do

mózgu.

Na razie uchodziło mu to wszystko bezkarnie.

Dziś, czy się Coopowi spodoba, czy nie, Abe miał zamiar zaserwować mu końską

dawkę rzeczywistości.

Witaj, Liz.

Jest w domu?

zapytał posępnie Abe.

Nie znosił rozmawiać z Coopem, różnili się diametralnie.

Jeszcze nie odparła Liz z uśmiechem, prowadząc Abe'a do biblioteki.

Ale wróci lada chwila.

Ma spotkanie w sprawie głównej roli.

W czym?

W kreskówce?

Liz dyplomatycznie zmilczała.

Cierpiała, gdy mówiono o Coopie nieprzyjemne rzeczy, chociaż rozumiała powody

irytacji księgowego.

Coop, bowiem nie przyjmował do wiadomości żadnych rad Abe'a, przez co jego już

od dawna niewesoła sytuacja finansowa w ciągu ostatnich dwóch lat pogorszyła się

katastrofalnie.

„To się musi skończyć”, oświadczył wczoraj Abe, odkładając słuchawkę po rozmowie

telefonicznej z Liz.

Dziś, w niedzielny poranek, przyjechał, aby osobiście to przekazać Coopowi, i

był rzecz jasna wściekły, że Coop jak zwykle się spóźnia.

Ale po pierwsze, Coop był tym, kim był, po drugie zaś umiał, kiedy mu na tym

zależało zachowywać się tak zniewalająco, że ludzie cierpliwie na niego czekali.

Nawet ludzie pokroju Abe'a.

Masz ochotę na drinka?

zapytała Liz, wchodząc teraz w rolę gospodyni.

Livermore, czekając na ewentualne polecenie, stał z kamiennym wyrazem

twarzy, jedynym zresztą i to wyjątkowo doń pasującym wyrazem twarzy, jaki

demonstrował światu.

Chociaż krążyły pogłoski, że raz czy dwa razy, niemiłosiernie wykpiwany przez

Coopa, naprawdę się uśmiechnął.

Tak przynajmniej utrzymywał, Coop:

żadnych osób trzecich przy tym nie było.

Dziękuję, nie odparł Abe.

Był z pozoru niemal tak samo opanowany jak lokaj, a jednak Liz zorientowała się,

że jego irytacja narasta lawinowo.

A może na mrożoną herbatę?

zaproponowała lekkim tonem, usiłując, choć trochę go rozluźnić.

Chętnie.

Jak sądzisz, kiedy wróci?

Było pięć po dwunastej; oboje zdawali sobie sprawę, że jedno - czy nawet

dwugodzinne spóźnienie jest dla Coopa zgoła nieistotne.

Zjawiał się z jakąś sensowną wymówką i olśniewającym uśmiechem, który sprawiał,

że kobietom miękły kolana.

Ale nie Abe'owi.

Miejmy nadzieję, że niedługo.

To tylko wstępne spotkanie, mieli mu dać do przeczytania scenariusz.

Po co?

Ostatnie role Coopa były praktycznie statystowaniem.: prawie zawsze w

wieczorowym stroju, zawsze obejmując piękną dziewczynę wkraczał na jakąś

premierę albo z niej wychodził bądź też zjawiał się czy siedział w barze.

Ale że na ekranie roztaczał taki sam magiczny urok jak w życiu, jeszcze teraz

potrafił zagwarantować sobie w kontrakcie, że po zdjęciach zachowa kostiumy

szyte dlań na miarę przez jego ulubionych krawców z Paryża, Londynu czy

Mediolanu.

To mu jednak ku rozpaczy Abe'a nie wystarczało: na każdym kroku kupował nowe, a

oprócz tego antyki, kryształy, obrusy i przerażająco drogie obrazy.

Rachunki za te wszystkie drobiazgi piętrzyły się na biurku Abe'a, ostatnio

doszedł do nich rachunek za najnowszego rollsa, a jakby i tego było jeszcze

mało, Coop jeśli wierzyć pogłoskom miał teraz na oku produkowany w limitowanej

serii kabriolet bentley azure za pół miliona dolarów.

Uznał zapewne, że ta kosztowna maszyna będzie stanowić efektowny dodatek do

dwóch rollsów, kabrio i sedana, oraz wykonanej na zamówienie limuzyny bentley,

które miał już w garażu.

Auta i stroje zaspokajały, zdaniem Coopa, nie wyższe, lecz podstawowe ludzkie

potrzeby.

Wyższe potrzeby zaspokajało coś innego.

Mrożoną herbatę przyniósł na srebrnej tacy młody pokojowiec; Livermore'a,

kiedy wychodził z biblioteki, Abe, który spodziewał się ujrzeć popatrzył

na Liz spode łba?

Musi wylać personel oświadczył stanowczo.

I to jeszcze dzisiaj.

Liz spostrzegła, że pokojowiec z obawą zerka przez ramię, uśmiechnęła się,

więc do niego pokrzepiająco: jej zadanie polegało na tym, żeby wszyscy byli

zadowoleni, a rachunki w miarę możności popłacone.

Pensje personelu zajmowały najwyższe miejsce na liście priorytetów Liz, ale i tu

zdarzały się jedno - czy nawet dwumiesięczne poślizgi.

Pracownicy byli do tego przyzwyczajeni.

Sama Liz, co jej narzeczony przyjął do wiadomości nie bez oporów nie otrzymywała

wynagrodzenia od pół roku.

Tak bywało już wcześniej i zawsze w końcu Liz odbierała jakoś swe zaległości,

gdy Coop nakręcił reklamówkę albo zagrał epizod.

Poza tym mogła sobie pozwolić na cierpliwość, w przeciwieństwie, bowiem do

Winslowa miała uciułany kapitalik: żyła oszczędnie od lat zresztą brakło jej

czasu na trwonienie pieniędzy a Coop, ilekroć było go stać, hojnie ją

wynagradzał.

Może byśmy liczbę pracowników redukowali stopniowo, Abe

uśmiechnęła się prosząco.

I tak doznają wstrząsu.

Coop nie ma, z czego ich opłacać, Liz, sama o tym wiesz.

Zamierzam mu poradzić, żeby sprzedał samochody i dom.

Za auta nie dostanie wiele, jeśli jednak sprzeda dom, będzie mógł spłacić kredyt

hipoteczny i wszelkie pozostałe długi, a za resztę godziwie żyć.

Kupiłby sobie mieszkanie w Beverly, Hills i znowu stanął na nogi.

Ale dom, pojmowała Liz, stanowił ważną cząstkę Coopa.

Był jego sercem, od czterdziestu lat istotnym elementem wyrażającym jego

osobowość.

Coop wolałby umrzeć, niż spieniężyć Chatę.

Nie rozstanie się również, uznała, z samochodami, bo Coopera Winslowa za

kierownicą innego wozu niż rolls czy bentley trudno było sobie wyobrazić.

Wizerunek Coopa był częścią prawdy o nim, a w rzeczy samej

całą prawdą, niewielu, zatem zdawało sobie sprawę, w jak ciężkie popadł

tarapaty finansowe: na ogół sądzono, że bywa po prostu nonszalancki, jeśli

chodzi o płacenie rachunków.

Gdy kilka lat temu nastąpił poślizg w rozliczeniach z fiskusem, Liz dopilnowała,

żeby cały dochód Coopa z pewnego filmu kręconego w Europie został przeznaczony

na jak najszybsze uiszczenie zaległości podatkowych.

Taka sytuacja nie powtórzyła się już nigdy, ale teraz było naprawdę ciężko.

Coop powtarzał, że potrzebuje tylko roli w jednym przebojowym filmie, a Liz,

broniąc go jak zawsze w ciągu minionych dwudziestu lat, powtarzała to Abe'owi.

Ostatnio zresztą coraz trudniej było jej znaleźć argumenty na obronę szefa, bo

Coop wciąż zachowywał się nie odpowiedzialnie.

Abe miał zdecydowanie dosyć jego zagrywek.

Ma siedemdziesiąt lat oświadczył.

Od dwóch lat nie zagrał żadnej roli, a dużej od dwudziestu.

Udział w większej liczbie reklamówek na pewno by pomógł, chociaż niczego nie

rozwiąże do końca.

Nie możemy tego ciągnąć, Liz.

Coop wyląduje w pudle, jeśli nie uporządkuje bałaganu, jakiego narobił.

Abe wiedział, że od przeszło roku Liz spłaca kartami kredytowymi karty

kredytowe i że mimo to pozostają niezapłacone rachunki, ale jego pomysł, iż Coop

mógłby trafić do więzienia, wydał się sekretarce kompletnie absurdalny.

O pierwszej Liz poprosiła Livermore'a o kanapkę dla pana Braunsteina,

który wyglądał tak, jakby lada chwila miało mu się zacząć dymić z uszu: był

wściekły i na miejscu zatrzymywała go tylko solidność zawodowa był zdecydowany

doprowadzić do końca to, po co tu przyszedł.

Z pomocą Coopa lub bez niej.

Dziwił się, jakim cudem Liz znosiła tego faceta przez tyle lat.

Zawsze podejrzewał ich o romans i byłby zdumiony, gdyby się dowiedział, że nic

podobnego nie miało miejsca.

I Liz, i Coop mieli po temu zbyt wiele zdrowego rozsądku.

Liz wprawdzie od lat uwielbiała, Coopa, ale ani razu nie poszła z nim do łóżka;

on zresztą nawet tego nie sugerował pewien typ związków, jak ten pomiędzy nim a

Liz, stanowił dlań świętość, której nie godzi się kalać.

Był koniec końców dżentelmenem w każdym calu i w każdej chwili.

Kiedy o wpół do drugiej Abe skończył jeść kanapkę, Liz wciągnęła go w

pogawędkę o bejsbolu, który jak wiedziała, uwielbiał, a w szczególności o,

Dodgersach, którym zapamiętale kibicował?

Manewr okazał się skuteczny, bo Abe zapomniał o upływie czasu i pogrążony w

rozmowie nie usłyszał nawet, że na podjeździe pod kołami samochodu zaskrzypiał

żwir.

Już jest powiedziała uśmiechnięta Liz takim tonem, jakby obwieszczała

przybycie trzech królów.

Jak zwykle miała rację: Coop przyjechał bentleyem azure, wypożyczonym na

kilka tygodni przez dealera, fantastycznym wozem, który wydawał się dla Coopa

stworzony?

Sam Coop, który prowadził zasłuchany w dźwięki Cyganerii odtwarzanej z CD, był

uderzająco przystojnym mężczyzną miał rzeźbione rysy, dołek w brodzie,

ciemnoniebieskie oczy i nienagannie ufryzowaną srebrną czuprynę, i to wciąż

nienagannie ufryzowaną mimo szybkiej jazdy w kabriolecie.

Cooper Winslow stanowił wcieloną doskonałość: był męski, elegancki, zawsze

naturalny i swobodny, rzadko tracił zimną krew i jeszcze rzadziej dawał to po

sobie poznać.

Roztaczał lekką aurę arystokratycznej dystynkcji, co doprowadził do perfekcji i

co przychodziło mu łatwo, wywodził się, bowiem ze starego nowojorskiego rodu,

wielce nobliwego, lecz zubożałego.

Posługiwał się własnym nazwiskiem.

W latach świetności był kimś, kogo można by określić mianem Gary'ego

Coopera obsadzonego w rolach, Cary'ego Granta grywał playboyów, bogatych

młodzieńców z wyższych sfer, rycerskich bohaterów.

Wyłącznie, bo ani razu nie odtwarzał postaci negatywnej czy choćby dwuznacznej.

Zresztą w nim samym nie było żadnej złości czy małostkowości.

Kobiety uwielbiały jego dobre oczy, a te, z którymi się spotykał,

uwielbiały go jeszcze długo po rozstaniu; rozstaniu notabene z ich inicjatywy,

Coop, bowiem zawsze umiał doprowadzić do tego, by to one go porzucały, kiedy

miał ich już dość.

Tak, jego podejście do kobiet nosiło znamiona geniuszu panie cudownie i

wykwintnie bawiły się podczas trwania romansu, cóż, więc dziwnego, że miały, o

Coopie do powiedzenia tylko dobre rzeczy, kiedy go wreszcie porzucały.

Był playboyem i kawalerem przez całe życie, w takim czy innym momencie widziano

u jego boku każdą z wielkich hollywoodzkich gwiazd, dotrwał siedemdziesiątki,

skutecznie unikając uwikłania się w „sieć”, jak to określał.

W żadnym razie nie wyglądał na swoje lata: z troski o kondycję, zdrowie i

wygląd uczynił formę sztuki, w najgorszym, więc wypadku sprawiał wrażenie

mężczyzny pięćdziesięcioletniego.

Danielle Steel - Chata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: