Andre Norton - Klucz spoza czasu.pdf - Andre Norton(1) - Erijah

ANDRE NORTON

KLUCZ SPOZA

CZASU

TOM IV CYKLU ROSS MURDOCK

(Tłumacz: Dariusz Kopociński)

1. ŚWIAT LOTOSÓW

Różany odcień ubarwił blade niebo, ciemniejsze nad linią horyzontu, gdzie morze dotykało

obłoków poprzecinanych tęczowymi smugami. Ten sam kolor powlekał fale oceanu, usłane

szkarłatnymi pręgami dryfujących wodorostów. Świat, skąpany w złotych promieniach

słońca, znał jedynie łagodne wiatry, spokój... i słodkie nieróbstwo.

Ross Murdock wychylił się poza krawędź półki skalnej, skąd rozpościerał się widok na plażę

pokrytą drobnym różowawym piaskiem, pełnym lśniących krystalicznych muszelek" - choć

kto wie, czym naprawdę były te delikatne, żłobkowane, jajowate twory. Nawet fale rozbijały

się o brzeg ospale. Powiew bryzy rozdmuchiwał Murdockowi włosy, głaskał i pieścił jego

opalone, półnagie ciało. Nie docierał jednak w głąb lądu i nie wprawiał w ruch roślin zwa-

nych przez ziemskich osadników drzewami", które miały jednak w miejsce normalnych

gałęzi olbrzymie ażurowe liście.

Zwyczajny krajobraz Hawaiki - świata nawiązującego nazwą do dawnego polinezyjskiego

raju - nie miał na pozór żadnych wad, może prócz jednej mało istotnej niedogodności: był

zbyt idealny, przyjazny i kuszący. Długie, monotonne dni wywoływały w człowieku

rozleniwienie, proponowały życie bez wysiłku. Gdyby nie tajemnica...

Napotkany przez ziemskich kolonizatorów świat nie odpowiadał zarejestrowanym na taśmie

obrazom, oglądanym przed wyprawą. Ta starożytna podróżna taśma była równocześnie mapą,

przewodnikiem i zbiorem informacji. Swego czasu Ross brał udział w plądrowaniu

magazynów na nieznanej planecie, gdzie natknął się na górę podobnych taśm. Musiały być

niegdyś mapami nawigacyjnymi, pomocnymi nieznanej rasie lub rasom królującym na

gwiezdnych szlakach przed dziesięcioma tysiącami lat w rachubie jego świata - pomocnymi

cywilizacji, która dawno powróciła w mroki barbarzyństwa.

Po ich przypadkowym znalezie niu taśmy zostały poddane badaniom naukowców,

laborantów i kryptologów, najwybitniejszych umysłów epoki, a potem rozdzielone drogą

losowania pomiędzy wiele podejrzliwych organów, sprawujących władzę nad Ziemią.

Wplotło to w eksplorację kosmosu wątki żałosnych rywalizacji i zadawnionych nienawiści.

To za sprawą jednej z tych taśm ich statek wylądował na Hawaice, w świecie płytkich mórz i

archipelagów, które zastąpiły stałe kontynenty. Cóż z tego, że grupie osadników wpojono całą

wiedzę zawartą na taśmie, skoro później wyszło na jaw, iż większość tych informacji nie

odpowiada prawdzie?!

Rzecz jasna, nikt się nie spodziewał napotkać tu miast i kultury zachowanej od zamierzchłych

czasów. Jednak w dodatku żaden ciąg wysp nawet w przybliżeniu nie odpowiadał

widniejącym na mapach zarysom i na razie nie znaleziono dowodów, by rozumne istoty

kiedykolwiek przemierzały, zamieszkiwały czy kultywowały te przepiękne, uśpione atole. Co

się więc stało z ukazaną na taśmie Hawaiką?

Prawa dłoń Rossa potarła pokrywające lewą rękę wypukłe blizny, trwałą pamiątkę spotkania z

gwiezdnymi wędrowcami w przeszłości jego własnego świata. Rozmyślnie oparzył wtedy

ciało, aby rozerwać więzy mentalnej kontroli, jakie na niego nałożono. Tak zaczęła się bitwa,

z której wyniósł innego rodzaju bliznę: nieprzyjemne uczucie na myśl o tamtej trwodze, kiedy

to Ross Murdock, zawadiaka i buntownik skazany w swojej epoce na banicję, Ross Murdock,

uważający siebie za niepokonanego twardziela, zahartowanego dodatkowo w czasie szkolenia

jednostek agentów czasu, musiał stawić czoło sile, której nie rozumiał, a której nienawidził i

bał się instynktownie.

Odetchnął teraz pełną piersią, wdychając wraz z wiatrem zapach morza i aromaty roślin,

obce, lecz przyjemne. Tak łatwo się odprężyć, poddać kojącym, delikatnym rytmom tej

planety, na której nie natrafili na żadną skazę, żadne niebezpieczeństwo czy niedogodność. A

przecież... byli tu kiedyś ci drudzy, bezwłose istoty w błękitnych kombinezonach, nazwane

przez niego Łysawcami". Co tu się wówczas wydarzyło...? Lub później?

Czarna głowa, brązowe ramiona i wiotkie ciało zmąciły leniwie szemrzące fale. Połyskująca

ogniście w słońcu maska zakrywała twarz. Dwie dłonie odsłoniły duże ciemne oczy,

zaokrąglony, choć mocno zarysowany podbródek i usta stworzone raczej do śmiechu niż do

dąsów. Karara Trenem z Alii, wywodząca się z rodu boskich naczelników Hawaiki, była

prześliczną dziewczyną.

Ross jednak patrzył na nią ze wzgardą i chłodem graniczącym z wrogością, kiedy wkładała

maskę do właściwej przegródki w skrzelopaku. Zatrzymała się na lekko rozstawionych

nogach pod skalną półką i figlarnie skrzywiła usta.

- Czemu nie zejdziesz? Woda jest cudowna! - zawołała zaczepnie.

- Idealna. Jak cała reszta - odpowiedział cierpko i z wyczuwalną irytacją. - Znowu zabrakło

szczęścia?

- Znowu - przyznała Karara. - Nawet jeśli istniała tu kiedyś cywilizacja, zaginęła tak dawno,

że nie znajdziemy po niej żadnych śladów. Dlaczego po prostu nie wybierzesz odpowiedniego

miejsca i nie wyślesz sondy na chybił trafił?

Ross zmarszczył brwi. Bał się, że straci cierpliwość i nie zapanuje nad językiem.

- Ponieważ został nam tylko jeden próbnik. Gdy go już raz ustawimy, nie damy rady łatwo

przetransportować go w inne miejsce, a więc musimy być pewni, że w ogóle warto zaglądać

w przeszłość.

Karara zaczęła wyżymać wodę z długich włosów.

- No cóż, mimo długich badań... ciągle nic. Następnym razem sam się pofatyguj. Tino-rau i

Taua nie są jakimiś dziwadłami. Lubią towarzystwo.

Wsunęła do ust dwa palce i zagwizdała. Z wody wyjrzały dwie bliźniacze głowy ze

spiczastymi nosami i pyszczkami o kącikach uniesionych jak w miłym uśmiechu

skierowanym do stojących na brzegu ludzi. Dwa delfiny - ssaki, których dalecy przodkowie

wybrali życie w wodzie - odgwizdały, tak wiernie naśladując sygnał dziewczyny, że

zabrzmiało to jak echo. Kilka lat temu inteligencja tego gatunku zadziwiła ludzi, prawdziwie

nimi wstrząsnęła. Eksperymenty, szkolenia i współdziałanie zrodziły więź pozwalającą

otoczonym zewsząd wodą przedstawicielom rodzaju ludzkiego uzyskać dodatkowe oczy,

uszy i umysły zdolne do wnikliwego obserwowania, dokonywania ocen i składania raportów

dotyczących środowiska, w którym istoty dwunożne czuły się skrępowane.

Jednocześnie przeprowadzano też inne doświadczenia. Niewygodne, opancerzone skafandry z

początków dwudziestego wieku pozwoliły człowiekowi rozpocząć penetrację nowego,

pełnego zagadek świata; potem kombinezon płetwonurka umożliwił mu w tym świecie

jeszcze większą swobodę ruchów. Teraz, wraz z pojawieniem się skrzelopaków, które

czerpały z wody potrzebny tlen, nawet lekkie butle odstawiano do lamusa historii. Wciąż

jednak pozostawały głębie, w które człowiek nie ważył się opuszczać, choć bardzo chciał

poznać ich sekrety. Tam właśnie wędrowały delfiny, istoty myślące, nie głupsze od ludzi,

choć trudno było się pogodzić z tym ostatnim faktem.

Zdenerwowanie Rossa, choć sam uznawał je za nieuzasadnione, nie miało związku z Tino-rau

czy Tauą. Uwielbiał te chwile, kiedy zakładał skrzelopak i nurkował w morzu u boku tej pary

srebrzysto-czarnych gwardzistów, którzy towarzyszyli mu w czasie badań. Jednak Karara...

Obecność Karary była zupełnie czymś innym.

Jednostki agentów zawsze tworzyli wyłącznie mężczyźni. W skład każdej z nich wchodzili

dwaj osobnicy o uzupełniających się zdolnościach i temperamentach. Razem przechodzili

ćwiczenia, dopóki nie stali się dwiema połówkami zwartej i wydajnej całości. Zanim został

znienacka powołany do udziału w Projekcie, Ross wiódł samotnicze życie, często na bakier z

prawem. Był niestrawnym kęsem dla cywilizacji nazbyt uporządkowanej i dopasowanej", by

mogła tolerować typy jego pokroju. W ramach projektu poznał jednak innych mu podobnych

- ludzi urodzonych niejako poza czasem, o zbyt indywidualnych upodobaniach i zanadto

bezwzględnych jak na wymagania epoki, lecz radzących sobie z łatwością na

niebezpiecznych ścieżkach, jakimi się poruszali agenci czasu.

Kiedy poszukiwanie porzuconych statków kosmitów zakończyło się sukcesem, kiedy

znaleziono, uruchomiono i zduplikowano pierwszy nietknięty okręt, przeszkolonym agentom

kazano podróżować do gwiazd zamiast dokonywać wypadów w przeszłość. Jeszcze niedawno

był Ross Murdock kryminalista. Potem byli Ross Murdock i Gordon Ashe agenci czasu.

Dzisiaj Ross Murdock i Gordon Ashe wykonywali misję nic mniej niebezpieczną niż

wszystkie poprzednie, jednak tym razem musieli polegać na Kararze i jej delfinach.

- Jutro. - Ross w dalszym ciągu miał zamęt w myślach. Drażniło go to niczym cierń wbity w

palec. - Jutro popływam.

- Świetnie! - Nawet jeśli Karara zauważyła jego wrogość, nie wydawała się nią przejmować.

Ponownie zagwizdała na delfiny, machnęła niedbale ręką na pożegnanie i ruszyła plażą w

kierunku głównego obozu. Ross wybrał mniej wygodną drogę nad krawędzią klifu.

Dlaczego nie mogli znaleźć w okolicy tego, czego szukali? Przecież na starej mapie mniej

więcej w tym miejscu postawiono gwiazdkę. Co oznaczała? Miasto? A może gwiezdny port?

Ashe zgłosił się ochotniczo na wyprawę na Hawaikę. Zażądał tego przydziału po zakończonej

katastrofą operacji na Topazie, gdzie grupę śmiałków - Apaczów wysłano zbyt wcześnie, by

mogli poradzić sobie z potajemnie wybudowaną osadą Czerwonych. Ross nadal wspominał z

bólem tamte miesiące, kiedy tylko major Kelgarries i w pewnym stopniu on sam zdołali

zatrzymać Gordona Ashe'a w Projekcie. Fiasko wyprawy na Topaza stało się oczywiste, kiedy

nie powrócił statek kolonizacyjny. Ashe'a gnębiły wyrzuty sumienia, sam bowiem rekrutował

i częściowo wyszkolił zaginioną jednostkę.

Wśród tych, którzy wyruszyli pomimo jego stanowczych protestów, był Travis Fox,

towarzysz Ashe'a i Rossa w pierwszej podróży przez galaktykę wysłużonym, porzuconym

przez swoich budowniczych okrętem. Czy Travis Fox, archeolog z plemienia Apaczów, dotarł

kiedykolwiek na Topaza? A może będzie po wieczne czasy wędrował wraz z całą grupą

między światami? Czy też wylądowali na planecie, gdzie jakaś wroga forma tubylczego życia

lub Czerwoni zgotowali im odpowiednie przyjęcie? Nieznajomość ich losu bezustannie

dręczyła Ashe'a.

Nalegał więc, by pozwolono mu wyruszyć wraz z drugą osiedleńczą grupą ochotników o

hawajskim i samoańskim pochodzeniu, by przeprowadzić jeszcze bardziej ekscytujące i

niebezpieczne badania. Podobnie jak wysłannicy Projektu wnikali niegdyś w przeszłość

Ziemi, tak teraz Ashe i Ross mieli podjąć próbę odkrycia, zbierając możliwie najwięcej

wiadomości o prekursorach współczesnych wypraw międzygwiezdnych, co kryje przeszłość

Hawaiki i jak ten świat wyglądał za dni chwały galaktycznego imperium. Tajemnica, z którą

się spotkali po wylądowaniu, wzmogła jeszcze potrzebę odkrywania.

Gdyby los się do nich uśmiechnął, ich próbnik mógł otworzyć bramę w czasie. Konstrukcja

została bardzo unowocześniona w porównaniu z tymi przejściowymi instalacjami, które

budowano dawniej. Wiedza techniczna odnotowała znaczny postęp, gdy ziemskim

inżynierom i naukowcom udostępniono zapisy gwiezdnej cywilizacji. Dokonano mnóstwa

poprawek i uproszczeń, wdrażając w życie nową hybrydową technologię, wysnutą z wiedzy i

doświadczeń dwóch kultur odległych od siebie w czasie o tysiące lat.

Kiedy i jeśli on lub Ashe - czy też Karara wraz z jej delfinami - odkryją odpowiedni teren,

obaj agenci będą mogli zainstalować swój sprzęt. Zarówno Ross, jak i Ashe zostali do tego

właściwie przygotowani. Potrzebowali choćby jednego małego odkrycia, kamienia

węgielnego, na którym szybko wznieśliby całe mury. Należało jednak odnaleźć jakiś relikt

przeszłości, bodaj najdrobniejszy ślad starożytnych ruin, na które można byłoby nakierować

sondę. Tymczasem od chwili wylądowania płynęły dnie, płynęły tygodnie i nadal nie

natrafiono na żadne znalezisko.

Ross przemierzył skalny grzbiet, wznoszący się niby koguci grzebień wzdłuż kręgosłupa

wyspy. U podnóża tego wzniesienia założono wioskę. Polinezyjscy osadnicy umieli stosować

miejscowe materiały przy budowie charakterystycznych dla ich plemienia domostw i

narzędzi. Ta umiejętność czerpania z miejscowych dóbr była ogromnie istotna, bowiem

ładownie statku mieściły tylko ograniczoną ilość zaopatrzenia. Kiedy już statek wystartuje w

powrotną drogę, przez kilka lat będą zdani na własne siły. Srebrna kula stała na skalnej półce.

Pilot i załoga zwlekali z odlotem w oczekiwaniu na wyniki poszukiwań Ashe'a. Za cztery dni

będą musieli wyruszyć do domu, nawet jeśli agenci nie złożą raportu o pomyślnym rezultacie

swoich starań.

Ashe doznawał bolesnego uczucia rozczarowania. Podobnie jak przed sześcioma miesiącami,

po całej sprawie z Topazem, dręczyły go wyrzuty sumienia i bezsilna wściekłość. Im dłużej

Ross rozmyślał nad sugestią Karary, tym bardziej wydawała mu się racjonalna. Jeśli będzie

polować większa liczba nurków, zwiększy się nieznacznie szansa na odnalezienie istotnej

wskazówki. Do tej pory delfiny nie zawiadomiły o odkryciu żadnej niebezpiecznej formy

podmorskiego życia czy zagrożeń innych niż te, z którymi nurek zawsze ma do czynienia w

głębinie.

Nie brakowało skrzelopaków, a wszyscy osadnicy umieli dobrze pływać. Zorganizowane

łowy powinny pomóc Polinezyjczykom otrząsnąć się z dotychczasowego marazmu i nawyku

odkładania wszelkich spraw na potem. Jak długo mieli do wykonania konkretne zadania:

rozładowanie statku, założenie osady, prace związane z rozbudową bazy - okazywali

entuzjazm i zaangażowanie. Dopiero w ciągu ostatnich dwóch tygodni niezauważalnie ogar-

nęło ich rozleniwienie, stanowiące poniekąd wynik tutejszej atmosfery. Zaczęli znajdować

przyjemność w powolniejszym trybie życia. Ross przypomniał sobie, jak zeszłego wieczoru

Ashe porównał Hawaikę do legendarnej ziemskiej wyspy, gdzie jej mieszkańcy wiedli żywot

w półśnie, spożywając nasiona miejscowej rośliny. Hawaika w szybkim tempie przeistaczała

się dla przybyszów z Ziemi w krainę lotosów.

- Najpierw tędy, potem na zachód... - W pomieszczeniu o ścianach z palmowych mat Ashe

pochylał się nad stołem zrobionym ze skrzyni. Gdy wszedł Ross, nie podniósł wzroku. Karara

zwiesiła mokrą jeszcze głowę tak nisko, że czarne błyszczące loki, teraz przylegające do

czaszki, niemal dotykały kasztanowych, krótko przystrzyżonych włosów mężczyzny.

Studiowali razem mapę, jakby mieli przed sobą nie znaczki na papierze, ale prawdziwe

zatoczki i laguny.

- Jesteś pewien, Gordon, że warto po tylu latach porównywać okolicę z taśmą? - Dziewczyna

odgarnęła palcami opadające na oczy włosy.

A she wzruszył ramionami. Wokół ust zarysowały mu się zmarszczki, których nie było tam

jeszcze przed sześcioma miesiącami. Poruszał się dziwnie nerwowo, nie z tak płynnym

wdziękiem jak kiedyś. Wtedy żadna odległość do przebycia w trakcie podróży w czasie nie

wywierała na nim najmniejszego wrażenia, a jego pewność siebie dodawała otuchy

nowicjuszowi, jakim był Ross.

- Ogólne zarysy tych dwóch wysp przypominają mi przylądki pokazane tutaj... - Przysunął

kolejną mapę, sporządzoną na przezroczystej folii, i nałożył ją na poprzednią. Krawędzie

przylądków znacznie większego lądu pokryły się idealnie z obecnymi wyspami. Po niegdyś

rozległej ziemi, później popękanej i podzielonej, pozostały atole i zatoczki, te, które badali po

przylocie na planetę.

- Od jak dawn a?... - zastanawiała się Karara na głos. - I dlaczego?

Ashe potrząsnął ramionami.

- Dziesięć tysięcy lat, pięć, dwa. - Pokiwał głową. - Nikt nie ma pojęcia. To oczywiste, że

wydarzył się tu kiedyś kataklizm na skalę światową, skoro linia brzegowa uległa całkowitej

zmianie. Może trzeba poczekać, aż statek w drodze powrotnej przywiezie nam śmigłowiec

lub hydroplan, żebyśmy mogli rozszerzyć zakres badań. - Przesunął rękę poza granice mapy,

mając na myśli całą resztę Hawaiki.

- No to poczekamy z rok albo dwa - wtrącił Ross. - Nie wiadomo też, czy Rada uzna naszą

prośbę za wystarczająco uzasadnioną. - Powiedział to bez namysłu, z czystej przekory;

zawsze w obecności Karary świerzbił go język. Usta Ashe'a drgnęły i Ross zdał sobie sprawę

z własnej pomyłki. Gordon potrzebował wsparcia, a nie recytacji listy przyczyn mogących

ściągnąć klęskę na ich misję.

- Tylko popatrz! - Ross podszedł do stołu i machnął ręką obok Karary, wskazując palcem na

mapę. - Wiemy przecież, że to, czego szukamy, łatwo jest przeoczyć, nawet jeśli będą nam

pomagać delfiny. To za duży obszar. Nie ulega wątpliwości, że cokolwiek kryje się pod

wodą, zostało całkowicie obrośnięte wodorostami. A gdybyśmy tak w dziesięciu rozeszli się

wachlarzem... gdzieś stąd i szli, dajmy na to, tutaj, w stronę lądu, filmując co ciekawsze miej-

sca? W razie potrzeby można by przeczesać cal po calu cały sektor. Mamy przecież mnóstwo

czasu i męskich rąk do wykorzystania.

Karara zaśmiała się cicho.

- Męskich, zawsze męskich, co, Ross? A co z żeńskimi rękami? A kto wie, czy my nie mamy

lepszego wzroku? Ale ogólnie to niezły pomysł, Gordon. Niech no pomyślę... - Zaczęła

wyliczać na palcach. - PaKeeKee, Vaeoha, Hori, Liliha, Taema, Ui, Ho-no'ura... Ci są najlepsi

w wodzie. Potem ja, ty, Gordon, Ross. A więc znalazłoby się dziesięciu z bystrymi oczyma.

Nie licząc Tino-rau i Tauy. Zabierzmy prowiant i rozbijmy obóz na tej wyspie, która

przypomina palec zakrzywiony w przyzywającym geście. Jakoś mi się wydaje, że ten

przyzywający palec zapowiada nam, że w końcu szczęście. A więc jak, robimy plan?

Ashe wyraźnie się rozluźnił, a Ross odzyskał spokój ducha. Tego właśnie Gordon

potrzebował - nie ślęczenia nad mapami i raportami, wiecznego analizowania marnych

tropów. Ashe zwykł działać w terenie. Praca przy zakładaniu bazy była dla niego wy-

czerpującym kieratem.

Po odejściu Karary Ross opadł na łóżko przy ścianie.

- Co tu się wydarzyło? Masz jakiś pomysł? - zapytał. Częściowo powodowała nim

rzeczywista chęć wyświetlenia tajemnicy, nad którą tak często debatowali, odkąd wylądowali

na Hawaice, zupełnie zmienionej w porównaniu z mapami, jakimi się posługiwali; częściowo

zaś pragnął zająć myśli Ashe'a czymś innym niż bieżące zmartwienia. - Wojna atomowa?

- Całkiem możliwe. Są przecież ślady dawnego napromieniowania. Tylko ciągle mi się zdaje,

że rozwój tych obcych nie zatrzymał się na atomie. Załóżmy, po prostu załóżmy, że potrafili

wpływać na pogodę, że naruszyli delikatną równowagę powłoki ziemi... Nic nam nie

Andre Norton - Klucz spoza czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: