§ Robinson Patrick - Arnold Morgan 04 - USS Seawolf(1).pdf - ebooki różne - barbaratomek

■■■■

USS SEAWOLF

Dom Wydawniczy REBIS poleca m.in.

technothrillery:

Patrick Robinson HMS UNSEEN

Tom Clancy, Martin Greenberg POLITYKA RUTHLESS.COM SPRAWA ORIONA

thrillery:

Richard North Patterson WYROK OSTATECZNY MILCZĄCY ŚWIADEK OCZY DZIECKA

Graham Masterton KRZYWA SWEETMANA GŁÓD OFIARA GENIUSZ KONDOR IKON

Nelson DeMille, Thomas Block MAYDAY

Vince Flynn PRZERWANE KADENCJE

Paul Lindsay PRAWO DO ZABIJANIA

Patrick Robinson

USS SEAWOLF

Przełożył Janusz Szczepański

<S>

REBIS

Dom Wydawniczy REBIS Poznań 2002

Tytuł oryginału U.S.S. Seawolf

Patrick Robinson has asserted his right under the Copyright, Designs and Patents Act, 1988 to be

identified as the author of this work

Redaktor Małgorzata Chwałek

Opracowanie graficzne okładki Jacek Pietrzyński

Fotografia na okładce Agencja fotograficzna East News

Wydanie I

ISBN 83-7301-157-9

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań tel. 867-47-08, 867-81-

40; fax 867-37-74 e-mail: rebis@pol.pl www.rebis.com.pl Druk i oprawa: ABEDIK Poznań

Powieść tę - jako wyraz wielkiego szacunku - dedykują ludziom z SEALs, elitarnej jednostki

specjalnej US Navy, którzy zawsze działają w warunkach zagrożenia i wśród których męstwo jest

cechą powszechną.

PODZIĘKOWANIA

Moim głównym doradcą przy pisaniu czwartej powieści militarnej był po raz kolejny admirał Sir

John „Sandy" Woodward, który pilotował mnie przez niebezpieczne wody mórz chińskich „na

pokładzie" dużego atomowego okrętu podwodnego.

Dotarcie do miejsc, do których chciałem dotrzeć, często okazywało się niemożliwe. „Głębokość,

człowieku, głębokość! Pilnuj głębokości, na miłość boską!" Na zawsze zapamiętam jego

napomnienia, wygłaszane podczas niespokojnego marszu po gabinecie z wzrokiem utkwionym w

mapy. Kiedy przedzierałem się przez niuanse angielskiej prozy, przemawiał do mnie jak do

nieudolnie sterującego bosmanmata.

Ale na szczęście już wcześniej żeglowaliśmy razem wśród literackich raf i jakoś daliśmy sobie radę

także z tym rejsem. Mam wobec niego wielki dług za fachowe porady, niezrównaną wiedzę o

operacjach okrętów podwodnych i znajomość fizyki jądrowej, z czego czerpałem pełnymi

garściami. Admirał okazał się też całkiem niezły w kwestii konstruowania fabuły, wyczulony jak

radar na tekstowe słabości, nieprawdopodobieństwa i, jak mawiał, „groteskowe niemożliwości".

Najważniejsza dla mnie w tworzeniu każdej z tych powieści była chwila, kiedy admirał

podsumowywał długie miesiące pracy, krytyki i sprawdzania krótkim kiwnięciem głową i słowami:

„Może być". Jestem pewien, że podczas kampanii falklandzkiej w 1982 r. podlegli mu dowódcy

nieraz doświadczali tego samego. Autor powieści marynistycznych wygrał los na loterii, jeśli ma

pod ręką byłego dowódcę zespołu okrętów i byłego dowódcę Floty Podwodnej Royal Navy; nigdzie

jednak nie jest powiedziane, że współpraca z nim ma być łatwa.

Przy pisaniu tej książki potrzebna mi też była fachowa

pomoc oficerów sił specjalnych. Z oczywistych przyczyn nie mogę wymienić nazwiska żadnego z

nich, pragnę jedynie wyrazić wdzięczność za ich rady i wyjaśnienia na temat działań zaczepnych na

dużą skalę.

Dziękuję też pani Anne Reiley za wnikliwe opisy pewnych charakterystycznych elementów

Waszyngtonu, a także mojemu przyjacielowi Rayowi McDwyerowi z Cavan w Irlandii za

udostępnienie mi zacisznej „przystani" w południowej części Dublina, gdzie rokrocznie w

samotności zasiadam do tworzenia czterystustronicowej powieści.

WAINAN

CHINY

I* Chongqing

PROWINCJA I GUANGDONG

_ , Xiamen Guangzhou

(Kanton) shajj3

Makau

Hongkong

hanjmg

'TAJWAN

LUZON STRAIT

MORZE POŁUDNIOWOCHIŃSKJE 120 E

FILIPINY

130 E

Rejon działania Seawolfa

ściana północna wieża

cele pojedyncze

cele przesłuchań

centrala łączności i kwatera komendanta

wartownia

ściana wschodnia

brama główna

administracja, 4 magazyn i koszary straży

paliwo

Więzienie na Xiachuan Dao

OSOBY

Naczelne dowództwo

prezydent Stanów Zjednoczonych (naczelny dowódca Sił Zbrojnych USA)

wiceadmirał Arnold Morgan (doradca ds. bezpieczeństwa narodowego)

gen. Tim Scannell (przewodniczący Połączonego Komitetu Szefów Sztabów)

gen. Cale Carter (dowódca Sił Powietrznych USA) Harcourt Travis (sekretarz stanu)

kontradm. George R. Morris (dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego - NSA)

Naczelne dowództwo US Navy

adm. Joseph Mulligan (szef operacji morskich*) kontradm. John Bergstrom (dowódca Sił

Specjalnych, SPECWARCOM)

adm. Archie Cameron (dowódca Floty Pacyfiku) kontradm. Freddie Curran (dowódca Floty

Podwodnej Pacyfiku, COMSUBPAC)

USS Seawolf

kapitan Judd Crocker (dowódca okrętu)

kmdr ppor. Linus Clarke (zastępca dowódcy okrętu, ZDO)

kmdr ppor. Cy Rothstein (oficer uzbrojenia)

kmdr ppor. Mike Schultz (starszy mechanik)

kmdr ppor. Rich Thomson (oficer mechanik)

por. Kyle Frank (oficer sonarowy)

* Oficjalny tytuł dowódcy marynarki wojennej (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).

por. Shawn Pearson (oficer nawigacyjny)

por. Andy Warren (oficer pokładowy)

st. bosm. sztab. Brad Stockton (szef okrętu)

bosm. Chase Utley (elektronik)

bosmanmat Jason Colson (pisarz kapitański)

bosmanmat Andy Cannizaro

st. mar. Tony Fontana (motorzysta)

mar. Kirk Sarloos (torpedysta)

Personel US Navy

kmdr Tom Wheaton (dowódca USS Greenville) kpt. Chuck Freeburg (dowódca USS Vella Gulf)

kmdr por. Joe Farrell (pilot bombowca typu Hornet)

US Navy SEALs*

płk Frank Hart (starszy oficer sztabowy formacji SEALs, koordynator akcji na pokładzie USS

Ronald Reagan)

kmdr por. Rick Hunter (dowódca oddziału szturmowego) kmdr por. Russell „Rusty" Bennett

(dowódca pododdziału zwiadu, osłony ewakuacji i pododdziału szturmowego „A")

st. bosm. John McCarthy (zastępca dowódcy pododdziału szturmowego „A")

por. Dan Conway (dowódca pododdziału szturmowego „B") por. Paul Merloni (zastępca dowódcy

pododdziału szturmowego „B")

kmdr por. Olaf Davidson (dowódca przedniej grupy desantowej i pododdziału szturmowego „C")

por. Ray Schaeffer (zastępca dowódcy pododdziału szturmowego „C")

por. Bobby Aliensworth (strażnik przyboczny kmdra por. Huntera)

bosm. Catfish Jones

bosm. Rocky Lamb

Mar. Riff „Grzechotnik" Davies

Mar. Buster Townsend (radiooperator)

St. bosm. Steve Whipple (saper i obsługa ckm)

* Kryptonim oddziałów specjalnych w marynarce USA.

Personel brytyjskich sił specjalnych SAS

płk Mike Andrews (dowódca pułku SAS w Bradbury Lines)

sierż. Fred Jones (asysta pododdziału szturmowego „B" SEAL)

kpr. Syd Thomas (asysta pododdziału szturmowego „B" SEAL)

sierż. Charlie Murphy (asysta pododdziału szturmowego „B" SEAL)

Kierownictwo i agenci terenowi CIA

Jake Raeburn (kierownik wydziału Dalekiego Wschodu) Rick White (California Bank w

Hongkongu) Honghai Shan (Chińskie Międzynarodowe Biuro Turystyczne)

Quinlei Dong (baza marynarki wojennej w Guangzhou) Quinlei Zhao (kupiec znad Rzeki Perłowej)

Kexiong Gao (kupiec znad Rzeki Perłowej)

Marynarka Ludowo-Wyzwoleńcza

adm. Zhang Yushu (naczelny dowódca) wiceadm. Sang Ye (szef sztabu marynarki) adm. Zu Jicai

(dowódca Floty Południowej) adm. Yibo Yunsheng (dowódca Floty Wschodniej) płk Lee Peng

(dowódca niszczyciela Xiangtan) kmdr Li Zemin (szef bezpieczeństwa bazy marynarki wojennej w

Guangzhou)

Personel Białego Domu

Kathy O'Brien (osobista sekretarka adm. Morgana)

Adwokaci sądu wojskowego

kmdr por. Edward Kirk (Pentagon)

mec. Philip Myerscough (obrońca kmdra por. Clarke'a)

mec. Art Mangone (obrońca kpt. Crockera)

PROLOG

27 kwietnia 2006 r., godz. 13.30. Stacja radarowa obrony przeciwlotniczej marynarki wojennej, na

zachód od Hsinchu (Tajwan)

Od samego brzasku radarzyści obserwowali jednostki oceanicznej floty Marynarki Ludowo-

Wyzwoleńczej, pięćdziesiąt mil od brzegu przepływające tam i z powrotem klasycznym kursem

nawrotnym. Dwadzieścia dwa okręty, włącznie ze zbudowanym w Rosji nowym lotniskowcem o

wyporności 80 000 ton, który jeszcze nawet nie miał nazwy Tajwańczycy nerwowo śledzili chińskie

niszczyciele: jednostki klasy Luhu, stare klasy Luda i najnowsze Luhai. Po raz czwarty w ciągu

ostatnich osiemnastu miesięcy zanotowali salwy rakiet wo-da-woda, wystrzeliwane z fregat klasy

Jiangwei. Patrzyli, jak flotylla stopniowo się zbliża, a potem przekracza niewidzialną linię

rozgraniczającą cieśninę i wpływa na wody terytorialne Tajwanu. Szef zmiany natychmiast

powiadomił o tym główną bazę marynarki w Tsoying. Ku satelicie łączności automatycznie

pomknął sygnał alarmowy dla dowództwa Floty Pacyfiku US Navy w Pearl Harbor.

Na pokładzie znajdującego się o dwieście mil morskich na wschód, od Tajwanu olbrzymiego

lotniskowca klasy Nimitz amerykański admirał położył okręty zespołu na kurs zachodni. Dwanaście

potężnie uzbrojonych okrętów rakietowych skierowało się ostentacyjnie ku swym przyjaciołom na

niepodległej wyspie, którzy czuli teraz na twarzach gorący oddech chińskiego smoka.

Lecz o trzynastej pięćdziesiąt siedem tego pięknego, chłodnego kwietniowego dnia wszelkie

dotychczasowe alerty w stacjach radarowych straciły ważność. Chiny niespodzie-

wanie wystrzeliły dużą rakietę krótkiego zasięgu typu cruise wprost na stolicę, Tajpej. Radary stacji

brzegowej pod Hsinchu wykryły ją w odległości czterdziestu pięciu mil. Mknęła ku nim nad

wodami Cieśniny Tajwańskiej z prędkością dziewięciuset sześćdziesięciu kilometrów na godzinę na

pułapie nie wyższym niż sześćdziesiąt metrów, zmiennymi kursami oscylującymi wokół

osiemdziesięciu stopni, prosto z chińskiej prowincji Fujian. Operatorzy z początku pomyśleli, że to

samolot osłaniający chińską flotyllę, ale echo przesuwało się zbyt nisko i zbyt szybko, pokonując w

każdej minucie szesnaście kilometrów.

Nie było czasu na próbę zestrzelenia pocisku, a systemy zakłócające były bezradne wobec wstępnie

zaprogramowanego układu nawigacji inercyjnej kierującego rakietą M-ll rosyjskiej konstrukcji.

Obrona przeciwlotnicza zaledwie zdążyła ocenić zagrożenie, zanim pocisk z rykiem silnika

przeleciał nad linią brzegu, wyraźnie widoczny dla każdego mieszkańca w okolicy, który akurat

spojrzał w niebo.

O tej porze na całej nadbrzeżnej autostradzie do Tajpej panował duży ruch. Kierowca wojskowej

ciężarówki patrzył na rakietę, nie wierząc własnym oczom; zagapiony, najechał na autokar

turystyczny, który przeleciał przez pas rozgraniczający jezdnie wprost pod nadjeżdżające z

przeciwka pojazdy. W karambolu zniszczone zostało pięćdziesiąt dziewięć samochodów i zginęło

czternaścioro ludzi.

W tym samym czasie uruchomiono procedury alarmowe; radiowe i telewizyjne obwieszczenia

nakazywały obywatelom pozostać w domach, w miarę możliwości pod ziemią, w obliczu mającego

nastąpić lada chwila ataku rakietowego. Nikt nie wiedział, czy pocisk ma głowicę jądrową, ale

niebezpieczeństwo promieniowania radioaktywnego zaprzątało myśli przedstawicieli organów

administracji.

W pomieszczeniu kontroli lotów międzynarodowego lotniska CKS wszyscy obecni w napięciu

śledzili lot rakiety przez tajwańską przestrzeń powietrzną i na ekranach radarów, i bezpośrednio

przez wielkie okna. Pocisk lekko skorygował kurs i pomknął nad miasto Taoyuan. Mijając dworzec

kolejowy, wciąż leciał z tą samą prędkością na nie zmienionym pułapie. Kiedy przelatywał tuż

ponad nowym

McDonaldem przy Fuhsing Road, znajdował się o sto dwadzieścia sekund od stolicy Tajwanu.

Wojsko mogło jedynie ogłosić alarm dla ludności. Poinformowano rząd Stanów Zjednoczonych

oraz Organizację Narodów Zjednoczonych

0 ataku rakietowym ze strony Chin - i o czternastej sześć rakieta znalazła się nad Tajpej.

Jednak ku zaskoczeniu dowództwa armii poleciała dalej, wprost nad centrum miasta, minęła rzekę

Tan i skierowała się na północno-wschodnie wybrzeże, ku drugiemu co do wielkości terminalowi

kontenerowemu wyspy, Chilung. Lecz

1 ten port nie był jej celem. Rakieta przeleciała nad linią brzegu i pomknęła nad otwarty

ocean, po czym trzydzieści mil morskich dalej spadła do wody i eksplodowała.

Sztab armii tajwańskiej wystosował ostry protest do Pekinu, żądając zapewnienia, że nie

wystrzelono żadnych innych rakiet. Premier skontaktował się bezpośrednio z Najwyższym

Sternikiem ChRL, by przestrzec go, że siły zbrojne Tajwanu będą walczyć w obronie niepodległości

do ostatniego skrawka swej ziemi, a jeśli zajdzie potrzeba, odpowiedzą uderzeniem amerykańskich

rakiet kierowanych, które dalece przewyższają każdą broń, jaką Chińczycy mogą mieć w swym

arsenale.

- Być może przegramy - zakończył swą wypowiedź premier Tajwanu - ale mogę przysiąc, że

pociągniemy za sobą na dno także Pekin.

Chińczycy ani nie przeprosili za incydent, ani nie udzielili żadnych gwarancji, że podobne wypadki

nie zdarzą się w przyszłości.

27 kwietnia, godz. 9.00 czasu lokalnego. Biuro doradcy prezydenta ds. bezpieczeństwa

narodowego, Biały Dom, Waszyngton

Admirał Arnold Morgan z rosnącą furią słuchał wyjaśnień, dlaczego ambasador Chińskiej

Republiki Ludowej nie będzie mógł się stawić w Białym Domu w ciągu dwudziestu minut.

— On jest na konferencji, Arnoldzie — powtórzyła jego sekretarka. - Nie chcą mnie nawet

połączyć z jego asystentem.

Mówią, że przekażą mu wiadomość i oddzwoni do ciebie za jakieś pół godziny. Ambasador

rozmawia teraz z sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Chin, który, jak ci wiadomo, jest

w Waszyngtonie i dziś wieczorem je kolację z prezydentem.

— Kathy O'Brien, nad której śladami stóp wielbię powietrze! - warknął doradca prezydenta do

spraw bezpieczeństwa narodowego. - Wysłuchaj mnie uważnie. Nie obchodzi mnie, czy towarzysz

Ling Pieprzony Guofeng, czcigodny ambasador w naszym kraju, jest właśnie w trakcie

spirytualistycznego kontaktu z Czang Kaj-szekiem albo z pomylonym duchem Mao Zedonga czy

któregokolwiek z tych pieprzonych kulisów, którzy dorwali się do władzy. Ma tu być za

dwadzieścia minut, bo inaczej stanie się byłym ambasadorem w naszym kraju. Każę go deportować

dziś o siedemnastej.

— Dobrze, Arnoldzie, przekażę twoje życzenie na najwyższy możliwy szczebel.

W siedemnaście minut później zaanonsowano przybycie ambasadora Linga.

— Siadaj. Sprawa jest poważna. I słuchaj. - Admirał nie był w przyjaznym nastroju.

Ambasador usiadł i rzekł z najwyższą kurtuazją:

— Czy popełniłbym faux pas, admirale, gdybym życzył panu dobrego popołudnia?

— Owszem, skoro już o tym mowa. Bardziej jestem poruszony tym, że parę godzin temu wasz

cholerny kraj o mało nie wywołał pieprzonej wojny!

— Admirale, z pewnością nie ma pan na myśli tego mało znaczącego incydentu w naszej

Cieśninie Tajwańskiej?

— Mało znaczącego? Wy szalone skurczybyki, posłaliście rakietę M-ll prosto nad Tajpej! To

ma być mało znaczący incydent?

— Panie admirale, otrzymałem jak najpewniejszy komunikat, że to był najzwyklejszy

wypadek. W jakiś sposób straciliśmy kontrolę nad rakietą. W każdym razie nic się nie stało,

§ Robinson Patrick - Arnold Morgan 04 - USS Seawolf(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: