Ketchum Jack - Królestwo spokoju.pdf - e-books - różni autorzy - danamat1

Ketchum Jack

Królestwo spokoju

Jack Ketchum mrozi krew w żyłach! Zamienia w kłębek nerwów! Przyśpiesza puls!

Chwyta czytelnika za gardło od pierwszego zdania i nie puszcza, dopóki ten nie

dotrze do przytłaczającego zakończenia. Wyborny – pierwszy na polskim rynku –

zbiór opowiadań mistrza horroru, Jacka Ketchuma, nagrodzony Bramem Stokerem

i przez wielu uważany za jedno z ważniejszych dzieł autora. Tom zawiera ponad

trzydzieści porywających opowiadań. Niezależnie od tego, czy jesteście już

zaznajomieni z suspensem, stanowiącym znak rozpoznawczy Ketchuma, czy też

doświadczycie go po raz pierwszy, oto książka, której żaden miłośnik horroru nie

może przegapić!

Wstęp

Nie wiem, dlaczego ze mną wytrzymujecie. To kwestia spójności.

Lub, jak w moim przypadku, niespójności.

Jako pisarz, jestem wszędzie.

Spójrzcie na książki. Pewnie dotarliście do mnie dzięki Poza

sezonem i przypuszczalnie polubiliście tę brutalną smugę i ekstremalny przekaz, a później szukaliście

jeszcze więcej tego samego. Musieliście chwilę poczekać - całe cztery lata - a kiedy wreszcie

znaleźliście na półkach nowego Ketchuma, co dostaliście? Hide and seek. Spokojną historię z suspensem

pisaną w pierwszej osobie, skądinąd opowieść o miłości, z kilkoma mocniejszymi akcentami pod koniec,

ale w porównaniu z pierwszą książką, raczej dobrotliwą.

A teraz inny scenariusz. Załóżmy, że pierwszą moją książką, jaką czytaliście, było Hide and seek,

Cover pominęliście - jak większość zresztą - a następnie wpadła wam w ręce Dziewczyna z sąsiedztwa.

Teraz sobie pogdybam i założę, że zignorowaliście tę słodką idiotkę na okładce. Założyliście, że

Ketchum nie ściągnął tego od R. L. Stine'a, kupiliście to i usiedliście, żeby poczytać. Początkowo to

spokojna, pisana w pierwszej osobie nowelka, w stylu pamiętniczka, więc czuliście się komfortowo,

skojarzyła wam się z Hide and seek, wciągnęła was, spodobała się, potem jeszcze bardziej was

zauroczyła, a w końcu zdziwiliście się... co to za gówno? - zapytaliście. - Czy jemu totalnie odpierdoliło?

A może pierwszą waszą książką Ketchuma było She wakesl Antyczni greccy bogowie i boginie,

zombie, koty i węże, goniące się nawzajem dokoła Morza Egejskiego. Potem sięgnęliście po Red.

Hm mm. Ciekawe.

To chyba o starym facecie i jego psie. Czy on kompletnie zwariował? Teraz rozumiecie.

Jeśli jednak potrzebujecie dalszych dowodów mojej niespójności, po to ten tom - abyście raz na zawsze

wyzbyli się wszelkich innych o mnie wyobrażeń. Będę się cieszył z całego serca. Opowiadanie to forma,

która zmusza autora do ciągłego ruchu. W przeciwieństwie do powieści, tu nie musisz żyć pomysłem

przez pół roku czy rok, tak więc dopóki trzymasz się jakiegokolwiek założenia, możesz radośnie

meandrować. Eksperyment. Fruwać jak motyl, żądlić jak osa. Wejść, wyjść, zająć się czymś innym.

Zatem mamy tu Pasować do zbrodni, tak zimne i bezduszne jak nic, co dotąd napisałem i Taniec ognia -

rzecz niemalże do rany przyłóż. Surrealistyczne historie, jak Cela i Łańcuszek, i dziwaczne czarne

komedie, jak Nawiedzony czy Biznes. Dostaniecie nawet jedyną opowieść o wampirach w Przemianie i -

szczerze mówiąc - bajeczkę o UFO w Pośród lekko rannych.

Jest nawet western.

Jak wspomniałem, jestem wszędzie. I myślę, że mam szczęście, iż większość moich czytelników tego

właśnie ode mnie oczekuje i najwyraźniej nie mają potrzeby, żeby mnie przyprzeć do muru. Peter Straub

powiedział mi kiedyś komplement, stwierdzając, że większość ludzi zaczyna mnie czytać ze złych

powodów, ale zostają już ze mną z dobrych. Podejrzewam, że jest w tym ziarnko prawdy.

Z doświadczenia wiem, że większość moich czytelników to przede wszystkim zwykli, staromodni

czytelnicy. Dobrzy czytelnicy. Nie szukają łatwej pozycji opatrzonej znanym nazwiskiem,

co znaczy, że nie muszę im tego dawać. Nie są leniwi i nie mają cierpliwości do prefabrykowanych

książek, nadających się do torby plażowej, albo tych, które zaopiniowała Oprah. Są poszukiwaczami.

Wiedzą, że prędzej czy później im się poszczęści i czyste złoto pokroju Czarnego domu Kinga i Strauba

po prostu wpadnie im w ręce w lokalnym supermarkecie, ale jeśli ich domeną jest horror i suspens, będą

musieli się ubrudzić, kopiąc głębiej. Znajdą Ramseya Campbella i Edwarda Lee. Oczekują różnorodności

i jej szukają. Chcą tego, czego wszyscy dobrzy czytelnicy - zostać zabranym w książce lub opowiadaniu

w miejsce, które warte jest ich wizyty. A może nawet warte rozmyślania o nim po lekturze.

A jeśli to miejsce przestraszy ich na śmierć, to tym lepiej.

Niektóre z zebranych tu opowiadań próbują to zrobić, inne nie. Oczywiście, wszystkie mają na celu

dojście do jakiegoś ciemnego miejsca - w końcu to ja - ale czasem mają też inne zadanie. To jeden z

powodów, dla których książka nosi tytuł Królestwo spokoju.

Szczerze mówiąc, to nie miała być ironia. Tytuł pochodzi z ostatniego opowiadania w książce - Taniec

ognia.

Tak, z tego „do rany przyłóż". Pamiętajcie, że powiedziałem „niemalże".

Dla tych z was, którzy mogą nie pamiętać Starego Testamentu albo historii sztuki, wyrażenie pochodzi z

Księgi Izajasza 11:6-9, którą faworyzowali dziewiętnastoletni malarze, często pięknie przedstawiając

opisaną tam scenę i używając tytułu „Królestwo spokoju".

W moim tekście odnoszę się do malarstwa. A oto wycinek z Księgi Izajasza:

Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się

będą społem

i mały chłopiec będzie je prowadził (...) Zła czynić nie będą ani zgubnie działać, po całej świętej mej

górze. *

Wilk i baranek. Pantera i koźlę. Cielę i lew. Prosiaczek i małe dziecko.

Różnorodność, wspólnota, harmonia. Moje nadzieje w związku z tym zbiorem.

Z drapieżnikami, pozbawionymi kłów na dobre.

Tego życzę nam wszystkim, z ukrytym lub jawnym przekazem płynącym z każdej historii - „Zła czynić nie

będą ani zgubnie działać".

Nie na mojej przeklętej górze.

Jack Ketchum Grudzień, 2001

* Pismo Święte Starego Testamentu, Księga Izajasza, z opracowania Zespołu Biblistów Polskich

z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich (przyp. tłum.).

KARABIN

Znalazła karabin w głębi jego zagraconej szafy. Niespodziewany niczym wąż, mimo że nie starał się

go jakoś ukryć.

Broń stała w rogu za dwudziestofuntowym łukiem z włókna szklanego i kołczanem ze strzałami, które

ojciec kupił mu na Gwiazdkę, pomimo jej sprzeciwu. Zwisała z niej jego zimowa kurtka. Odsunęła ją.

Był tam karabin.

W przeszłości syn narzekał, że myszkuje w jego szafie i przez długi czas tego nie robiła. Prywatność, jak

wiedziała, była ważna dla dziesięciolatka - szczególnie ważna dla Danny'ego. Ale kiedy kłęby kurzu

kulają się spod drzwi, ktoś musi tam wejść i posprzątać, i oczywiście nie będzie to on.

Miała tylko poodkurzać.

A teraz to.

Sięgnęła za siebie i wyłączyła odkurzacz. Przez moment klęczała tylko, gapiąc się w ciężkiej,

przytłaczającej ciszy na karabin. Smukła, czarna lufa, przyczajona w cieniu. Sekret, pomyślała. Kolejny.

Włożyła rękę do środka i chwyciła chłodny metal. Wyciągnęła go na światło.

Stary, samopowtarzalny karabin kaliber 22. Jej brat w wieku piętnastu lat miał kiedyś bardzo podobny -

brał go w soboty na strzelnicę. Potem odkrył dziewczyny.

Donny ma tylko dziesięć lat. Skąd go, na Boga, wytrzasnął?

Richard przecież by mu nie kupił. Nawet jej były mąż nie był na tyle głupi, aby choć przez chwilę

pomyśleć, że pozwolił by mu trzymać w domu broń. Nie, to musiało należeć do... jej ojca.

A to oznaczało, że Danny go ukradł.

Odwiedzili jego farmę dwa tygodnie temu. Znów uderzyło ją, jak pusty wydawał się dom po śmierci jej

matki. Usiadła z ojcem w kuchni, popijając czarną kawę filiżanka za filiżanką, wiedząc jak bardzo

pragnie rozmowy. Danny'ego nikt nie pilnował cały dzień. Obserwowała go przez wielkie okno w

wykuszu, podążającego w stronę stodoły, gdzie ojciec trzymał dwa ostatnie konie. Trochę później

zobaczyła jak szedł przez pole długiej, suchej trawy w stronę lasu i strumienia. A potem o nim

zapomniała na ponad godzinę, do czasu gdy nie wrócił, trzaskając drzwiami, z dużym żółwiem na rękach.

Danny był podekscytowany, dopóki nie kazała mu odnieść stworzenia nad strumień, gdzie je znalazł i

powiedziała, że nie zabiorą go ze sobą do Connecticut.

Jej ojciec trzymał nowszą broń w oszklonej gablocie w salonie. Stara, której już nie używał, leżała w

warsztacie w piwnicy.

Obejrzała kolbę. Była podrapana i pobrużdżona. Zatoki dawały się jej we znaki tego lata i prawie nic nie

czuła, ale i tak pociągnęła nosem. Karabin pachniał ziemią i pleśnią. Tak, należał do ojca. Powąchała

ponownie. Zapach starego oleju na rękach. Prawdopodobnie nie używał go od lat.

Minęłyby miesiące, zanim zauważyłby, jego brak. Jeśli w ogóle by zauważył. Odrzuciła zasuwkę. W

środku błyszczał mosiężny nabój.

Poczuła nagłe uderzenie szoku i wściekłości. Mój Boże.

On załadował tę przeklętą rzecz.

Jej ojciec nigdy by nie zostawił naładowanej broni. To znaczyło, że Danny przeczesał piwnicę w

poszukiwaniu nabojów. I znalazł je. Ile jeszcze miał! Gdzie były!

Oparła się pokusie przeszukania szuflad i grzebania w szafie. To mogło poczekać.

Musiała go teraz znaleźć i zmierzyć się z nim. Jeszcze jedna konfrontacja. Im był starszy, tym więcej ich

było.

Zastanawiała się, jak to wytłumaczy.

To już nie była kradzież batoników Milky Way.

To już nie był pożar, który wzniecił (choć temu zaprzeczał) razem z Billym Berendtem w zeszłym roku na

polu za kościołem.

Nie mógł powiedzieć, że chciał zapłacić za słodycze, ale poszedł popatrzeć na komiksy i po prostu

zapomniał, że były w jego kieszeni. Nie mógł stwierdzić, że wydało go dwoje naocznych świadków -

dzieciaków z tej „twardszej" części miasta - którzy widzieli Billy'ego i Danny'ego idących na pole, a

potem biegnących i śmiejących się chwilę przed tym, jak dym pojawił się na horyzoncie.

Karabin to poważna sprawa. Nabój - jeszcze poważniejsza.

Nie będzie łatwo się z tego wytłumaczyć. To nie to samo, co scyzoryk znikąd, nowa gra Sega Genesis,

czy zapalniczki Bic, które ciągle wypadały komuś z kieszeni, a on znajdował je na ulicy. Co za

szczęściarz.

Była wściekła. I przerażona.

Wściekła i przerażona na tyle, że trzęsły jej się ręce, kiedy wyjmowała nabój i chowała go do kieszeni

dżinsów. Poczuła znane już ukłucie czegoś, co można by nazwać jedynie żalem, wrażenie, że straciła już

swego zaledwie dziesięcioletniego syna. Jakby było w nim coś, czego nie mogła dotknąć, z czym nie

mogła już porozmawiać i po czym żałoba byłaby prosta, usprawiedliwiona i właściwa, jak żal ojca po

stracie jej matki.

Wiedziała, że to ważne, by odsunąć to odczucie na bok. By pozwolić wściekłości swobodnie płynąć.

Potrzebowała jej. W przeciwnym razie, zbyt dużo miłości i strat, zbyt dużo współczucia i - spójrzmy

prawdzie w oczy - zbyt dużo zwykłego, staromodnego użalania się nad sobą, mogło ją tylko osłabić.

Trudna miłość, pomyślała. Tylko to zostało. Próbowała psychiatrów. Próbowała doradców. Próbowała

go zrozumieć.

Zabrać mu rzeczy, przywileje - komputer, telewizor, filmy - chyba tylko to działało.

Wszystko wyleci dziś przez okno. Wszystko.

Zasunęła zamek karabinu i wymaszerowała z pokoju. Wiedziała, gdzie go znajdzie.

W klubie.

Trawa na podwórku łaskotała jej kostki. Najwyższa pora ponownie przystrzyc trawnik. Wilgotność

powietrza sprawiła, że karabin stał się lepki w jej dłoniach. Wsunęła się między dwie sosny i weszła na

wydeptaną, ścieżkę prowadzącą do lasu.

Ścieżka należała do chłopców. Billy Berendt, Danny, Charlie Haas i inni. Nigdy wcześniej nią nie szła.

Prawie nigdy. Tylko, kiedy wołała go na kolację, a on się spóźniał i nie odpowiadał. Ale nawet wtedy

nie zapuściła się tak daleko. Ścieżka miała tylko dwie stopy szerokości, pokryta suchą, brązową trawą,

wiodła wśród zarośli do pasa i wrzośców tak wysokich, jak ona sama. Ścieżka o szerokości ciała

chłopca - nie jej. Była zadowolona, że ma na sobie dżinsy - już pełne cierni - i nieszczęśliwa z powodu

bluzy z krótkim rękawem. Kolczasty krzak naciął dwie cienkie krwawe linie na jej ramieniu. Użyła lufy

karabinu do rozsuwania zarośli.

Cały ten las pewnego dnia zostanie zrównany z ziemią i pójdzie w zapomnienie. Ale mieszkali tu przez

trzy lata i jeszcze się to nie stało, a Danny niedługo osiągnie taki wiek, że nie będzie miało to znaczenia.

Tymczasem las i strumień były powodami, dla których wybrała to miejsce. Dla niego.

Natura, jak wierzyła, jest najlepszą nauczycielką. Dorastała na farmie i myślała, że większość tego, co

wiedziała o życiu, dostrzegła po raz pierwszy właśnie tam, a dopiero potem lepiej zrozumiała.

Narodziny, śmierć, seks, odradzanie się ziemi, jej kruchość i moc, chaos w porządku, zmiany w ludziach,

które przy-

chodziły wraz ze zmianami pór roku. Nieustępliwość naturalnego świata. I to, jak ważna była jego

akceptacja.

Chciała tego wszystkiego dla Danny'ego.

Tego, co sama miała. Tego, co teraz pozwalało jej trwać.

Wiedziała, że wiele kobiet gorzknieje, trwając w nieudanym małżeństwie. Ale nie ona. Niezupełnie.

Nieszczęśliwa, tak, oczywiście

- ale nigdy zgorzkniała. Według niej miłość to kontrakt, który podpisujesz, wiedząc, że pewnego dnia

podpis może wyblaknąć. Richard się odkochał i związał z kimś innym. Zwykła zmiana pór roku. Ciężka

jak zima, ale do zniesienia, a nawet w jakiś sposób zrozumiała. W dzisiejszych czasach nie jest już

konieczne, by ludzie wiązali się na całe życie. Rzeczywistość była jaka była i nie mogła się zmienić ze

względu na jej rozpacz. Pomyślała, że Richard pożałuje kiedyś wyboru kolejnej partnerki. Ale to był jego

romans. Pozwoliła mu odejść.

Mogła być też zgorzkniała przez Danny'ego. Broniła sie przed tym, mimo że nie było z nim łatwo. Nigdy

nie było łatwo. Od rozstania cztery lata temu zawsze wydawał się być jeśli nie w kłopotach, to

Ketchum Jack - Królestwo spokoju.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: