Oparzenia i odmrożenia należą do grupy termicznych urazów powłok skóry. Są one bardzo niebezpieczne, gdyż mogą wpływać na cały organizm. Dlatego też bardzo ważna jest natychmiastowa reakcja na uszkodzenia, zaobserwowanie objawów, właściwe rozpoznanie obrażenia i podjęcie właściwych działań, by zminimalizować ryzyko powstałej w wyniku zmian choroby.
Oparzenia
Oparzenie jest to uszkodzenie tkanek powstałe w wyniku działania czynników termicznych, chemicznych, promieniowania lub prądu elektrycznego. Prowadzi do martwicy tkanek i utraty płynów ustrojowych, wskutek zwiększonej przepuszczalności naczyń. Skutki oparzeń, takie jak wstrząs hipowolemiczny, uszkodzenie układu oddechowego czy zakażenia stanowią bezpośrednie zagrożenie życia. Oparzenia rozpoznaje się na podstawie wywiadu od poszkodowanego lub świadków zdarzenia i na podstawie typowych objawów.
Podział oparzeń ze względu na przyczynę:
· Oparzenia termiczne – spowodowane są przez wysoką temperaturę. Powstają w wyniku bezpośredniego kontaktu z płomieniami, gorącymi płynami, gazami lub gorącą powierzchnią.
· Oparzenia chemiczne – spowodowane są przez kontakt ze stężonymi kwasami, zasadami lub pewnymi związkami organicznymi (np. fenolami), które mogą występować nie tylko w postaci płynnej ale również stałej lub gazowej.
· Oparzenia elektryczne – powstają w wyniku przepływu prądu elektrycznego przez ciało. Źródłem prądu może być domowa lub przemysłowa instalacja elektryczna, piorun lub nagromadzenie bardzo dużego ładunku statycznego.
· Oparzenia radiacyjne – są wynikiem działania promieniowania np. słonecznego lub radioaktywnego. Mogą objawić się bezpośrednio po napromieniowaniu lub z opóźnieniem.
Ciężkość oparzenia i jego wpływ na cały organizm zależy od głębokości uszkodzeń tkankowych (stopień oparzenia) oraz od powierzchni oparzonych powłok skórnych (rozległość oparzenia). Głębokość doznanych uszkodzeń tkankowych określa się stopniem oparzenia. Rozróżniamy cztery stopnie oparzeń:
I stopień – powierzchowne.
· Przyczyna: wybuch płomienia, krótkie działanie gorącego płynu, krótki kontakt z gorącymi ciałami stałymi, oparzenie słoneczne.
· Wygląd powierzchni: sucha, bez pęcherzy lub z niewielkim obrzękiem.
· Kolor: rumień.
· Ból: silny.
II stopień – niepełnej grubości skóry.
· Przyczyna: bezpośredni kontakt z płomieniem, kontakt z gorącymi płynami i ciałami stałymi, oparzenia chemiczne.
· Wygląd powierzchni: pęcherze.
· Kolor: różowo-biały, czerwono-wiśniowy.
III stopień – pełnej grubości skóry.
· Przyczyna: płomień, płonące ubranie, kontakt z gorącymi płynami i ciałami stałymi.
· Wygląd powierzchni: sucha, twardy strup.
· Kolor: biały, woskowy, ciemny lub występuje czarny strup.
· Ból: słaby lub bezbolesność.
IV stopień – dotyczy głębszych struktur.
· Przyczyna: długotrwały kontakt z płomieniem, oparzenie elektryczne.
· Wygląd powierzchni: jak w III stopniu, dodatkowo mogą być widoczne ścięgna, mięśnie, kości.
· Kolor: jak w III stopniu.
· Ból: jak w III stopniu.
Czasami nie wyróżnia się oparzeń IV stopnia i wszystkie oparzenia tego typu zalicza się do oparzeń III stopnia.
Powierzchnię oparzenia można z grubsza ocenić już na miejscu wypadku. W obliczeniu powierzchni małych oparzeń można posłużyć się jako wzorcem dłonią poszkodowanego. Dłoń z wyprostowanymi, przywiedzionymi palcami stanowi 1 % powierzchni ciała. Przy bardziej rozległych poparzeniach u dorosłych stosuje się tzw. regułę dziewiątek, a u dzieci – regułę piątek.
Reguła dziewiątek u dorosłych:
· 9 % głowa.
· 9 % każda kończyna górna.
· 18 % przód tułowia.
· 18 % tył tułowia.
· 18 % każda kończyna dolna.
· 1 % okolica krocza.
Reguła piątek u dzieci i niemowląt:
· 20 % głowa.
· 20 % przód tułowia.
· 20 % tył tułowia.
· 10 % każda kończyna.
Ocena ciężkości oparzeń:
Oparzenia dzielą się na lekkie, średnie i ciężkie. Aby dokładnie ocenić uraz należy uwzględnić głębokość i powierzchnię oparzenia.
· Lekkie – to takie, w których oparzenia I lub II stopnia nie przekraczają 15 % powierzchni ciała, a oparzenia III stopnia 5 %.
· Średnie – gdzie oparzenia I lub II stopnia obejmują od 15 – 30 % powierzchni ciała, a oparzenia III stopnia do 15 %.
· Ciężkie – oparzenia I lub II stopnia powyżej 30 % powierzchni ciała, a oparzenia III stopnia powyżej 15 %.
Zasady postępowania przy oparzeniach
Do zadań pierwszej pomocy w przypadkach oparzeń należy z jednej strony miejscowe zaopatrzenie rany, z drugiej zaś zwalczanie zaburzeń ogólnoustrojowych. I tak w kolejności należy:
· wyeliminować czynnik parzący – ewentualnie ugaszenie płonącej odzieży za pomocą polewania wodą, wełnianego koca, gaśnicy lub poprzez toczenie po ziemi. Należy tu pamiętać o własnym bezpieczeństwie;
· usunąć ubranie – jeśli tkanina wniknęła w ranę, należy ją obciąć wokół oparzenia;
· natychmiast polać miejsce poparzone czystą, zimną, najlepiej bieżącą wodą, przez ok. 15 min dużą powierzchnię lub do ustąpienia bólu małą powierzchnię. Przy zbyt długim chłodzeniu rozległych oparzeń można doprowadzić do nadmiernego ochłodzenia organizmu, co objawia się dreszczami. Ochłodzenie miejsca poparzonego skraca czas przegrzania, co może zmniejszyć głębokość oparzenia. Zabieg chłodzenia jest tym skuteczniejszy im krótszy okres upłynie od momentu oparzenia. Przy oparzeniach dłoni należy na tym etapie pozdejmować wszelkiego rodzaju biżuterię. Przy oparzeniach jamy ustnej, jeśli poszkodowany jest przytomny, powinien ssać kostki lodu, albo płukać jamę ustną zimną wodą;
· ocenić stopień oparzenia i rozległość;
· opatrzyć rany jałowym opatrunkiem - na ranę nakłada się jałowe gaziki lub gazę (w zależności od rozległości oparzenia). Opatrunek nie może wywierać żadnego nacisku na miejsce oparzone. W przypadku rozleglejszych oparzeń można zastosować chustę oparzeniową;
· należy również zadbać o komfort psychiczny i fizyczny poszkodowanego - chronić przed utratą ciepła, bądź przed przegrzaniem (okryć kocem);
· uzupełnić objętość płynów – roztworami elektrolitowymi lub podać lekko słoną wodę;
· w przypadku stwierdzenia objawów wstrząsu należy ułożyć poszkodowanego na plecach, z podniesionymi nogami;
· jeżeli poszkodowany jest nieprzytomny, należy sprawdzić oddech i tętno, w razie braku - ABC resuscytacji;
· w oparzeniach twarzy – zapewnić drożność dróg oddechowych, w razie potrzeby zastosować intubacje i wentylację, nie nakrywać oparzeń twarzy (nie stosujemy jałowego opatrunku).
Przy opatrywaniu oparzeń nie wolno:
· zrywać odzieży, która przykleiła się do skóry.
· dotykać ran oparzeniowych, opatrywać niejałowymi materiałami (np. chusteczkami higienicznymi, watą).
· smarować miejsca oparzonego takimi środkami, jak różnego rodzaju maści, kremy, tłuszcz, białko jaja kurzego, spirytus, ani używać żadnych innych tzw. domowych sposobów.
· nakłuwać lub przebijać samodzielnie pęcherzy.
Jako oparzenia, które wymagają konsultacji lekarskiej traktujemy:
· Oparzenia przekraczające 3 % powierzchni ciała.
· Oparzenia twarzy, szyi i klatki piersiowej, krocza.
· Oparzenia II i III stopnia.
Odmrożenia
Odmrożenie jest to lokalne uszkodzenie tkanek spowodowane intensywnym, miejscowym działaniem zimna. Czynnikami sprzyjającymi są spożycie alkoholu (wypromieniowanie ciepła wskutek rozszerzenia naczyń), przemoczona, ciasna odzież (utrata ciepła wskutek konwekcji) albo obwodowe niedokrwienie spowodowane istniejącym niedokrwieniem naczyń. Zagrożone są przede wszystkim stopy, dłonie, twarz, nos, uszy. Do odmrożenia dochodzi poprzez pozakomórkowe zamarzanie wody, co prowadzi do odwodnienia i rozpadu komórek.
Podobnie jak oparzenia, odmrożenia dzieli się na stopnie:
I stopień: Obejmuje zasięgiem powierzchowne warstwy naskórka. Skóra jest blada, zimna, odczuwalne jest mrowienie w odmrożonych częściach ciała, występuje upośledzenie ruchów palców, zachowane jest czucie bólów, później pojawia się zaczerwienienie, obrzęk, piekące bóle, czasem tworzą się odmroziny.
II stopień: Obejmuje wszystkie warstwy naskórka oraz sięga ogniskowo do skóry właściwej. Pojawiają się pęcherze na sino przekrwionej skórze (z zawartością krwotoczną), obrzęk, po ogrzaniu zaczerwienie, czucie jest zachowane.
III stopień: Obejmuje skórę i głębiej położone tkanki oraz narządy. Skóra kończyn jest biała i twarda, są obecne pęcherze i obrzęk wykraczający poza granice odmrożenia, pojawiają się również niebieskawo czarne zmiany martwicze, całkowity brak możliwości poruszania objętą częścią ciała, utrata czucia.
IV stopień: Następuje całkowite zamarznięcie tkanek, odłamywanie się członków, po ogrzaniu rozpad i upłynnienie się tkanek.
Zwykle występują równocześnie różne stopnie odmrożeń. Pierwszego dnia jest prawie niemożliwe ścisłe zakwalifikowanie odmrożenia w ramach jednego z czterech stopni. Czasami można ocenić szczegółowo rozmiar uszkodzenia dopiero w kilka tygodni po ogrzaniu. Głównym zagrożeniem jest nieodwracalne obumarcie odmrożonych części ciała.
Zasady postępowania przy odmrożeniach
Istotne dla postępowania jest odróżnienie powierzchownych od głębokich odmrożeń. I tak:
· przy miejscowych wyziębieniach i powierzchownych odmrożeniach - przerwanie narażenia na zimno, zdjęcie mokrej odzieży, ogrzanie odmrożonej części ciała, odmrożone dłonie można okryć własnymi bądź włożyć je pod pachy lub między uda;
· następnie można nałożyć dodatkowe części garderoby, okryć kocami i podawać łyżeczkami mocno osłodzone gorące napoje;
· od stopnia II – ułożyć w pozycji leżącej, chory nie powinien wykonywać żadnych ruchów;
· powolnie ogrzewać odmrożoną część ciała ciepłem własnym lub metodą szybkiego ogrzewania przez 30 min kąpieli wodnej w temp. 35-40°C (nie stosować w przypadku hipotermii);
· założyć luźne, suche opatrunki jałowe, niekiedy opatrunek z waty;
· w razie potrzeby podać leki uspokajające i przeciwbólowe.
Przy opatrywaniu odmrożeń nie wolno:
· ze względu na możliwość uszkodzeń mechanicznych nie stosować miejscowego nacierania;
· przy odmrożeniach dużego stopnia nie podawać alkoholu;
· ofiara odmrożenia nie powinna palić, gdyż nikotyna działa zwężająco na naczynia krwionośne, które i tak są już zwężone w odmrożonych okolicach.
Poza tym należy jak najszybciej zapewnić pomoc lekarza.
Bibliografia
1. M. Buchfelder, A. Buchfelder: „Podręcznik pierwszej pomocy”, PZWL, Warszawa 1997;
2. P. Sefrin, R. Schua: „Postępowanie w nagłych przypadkach”, wydanie I polskie pod red. Zbigniewa Rybickiego, Wrocław 1998;
3. www.pierwszapomoc.com;
4.www.ratownik-med.pl.
8
sangwaraba