Steel Danielle - Siostry.pdf - Danielle Steel - casia99

DANIELLE STEEL

SIOSTRY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sesja zdjęciowa na placu Concorde w Paryżu zaczęła się o ósmej rano. Teren wokół

jednej z fontann był otoczony kordonem, a znudzony paryski żandarm przyglądał się

przygotowaniom. Modelka przez wiele godzin stała w fontannie, skakała, pluskała się w

wodzie, śmiała, odrzucając do tyłu głowę z wystudiowaną radością, i nawet była w tym

przekonywająca. Miała na sobie suknię wieczorową uniesioną do kolan i etolę z norek.

Wiatrak na akumulator o dużej mocy rozwiewał jej długie blond włosy.

Przechodnie zatrzymywali się, podziwiając wizażystkę w bezrękawniku i szortach,

która wskakiwała i wyskakiwała z fontanny, dbając o to, aby makijaże modelki był w

idealnym stanie. W południe modelka nadal być w doskonałej formie, zaśmiewała się z

fotografem i jego dwoma asystentami i wdzięczyła do obiektywu. Samochody przejeżdżające

obok zwalniały, a dwie amerykańskie nastolatki przystanęły i wpatrywały się w nią z

zachwytem.

- Boże, mamo! To przecież Candy! - powiedziała z podziwem starsza dziewczynka.

Przyjechały na wakacje z Chicago, ale nawet paryżanie od razu rozpoznawali Candy,

która już w wieku siedemnastu lat była naj sławniejszą supermodelką nie tylko w Ameryce.

Miała teraz dwadzieścia jeden lat i zdobyła fortunę, pracując na wybiegach Nowego Jorku,

Paryża, Londynu, Mediolanu, Tokio i wielu innych miast. Agencja, która ją reprezentowała,

ledwo nadążała z załatwianiem jej angaży. Candy była przynajmniej dwa razy w roku na

okładce ,,vogue'a” i biła rekordy popularności.

Tak naprawdę nazywała się Candy Adams, ale nigdy nie używała swojego nazwiska.

Wystarczało imię, bo i tak wszyscy ją znali. Pozując, wyglądała zachwycająco bez względu

na to, czy biegała boso po śniegu w bikini na przenikliwym mrozie w Szwajcarii, spacerowała

zimą wśród fal na Long Island ubrana w suknię wieczorową, czy przechadzała się po

wzgórzach Toskanii w palącym słońcu, w długim do ziemi futrze z soboli. Pozowanie w

fontannie na placu Concorde w lipcu było dla niej pestką pomimo typowych letnich upałów w

Paryżu. Fotografia z paryskiej sesji miała pojawić się w październiku na okładce ,,vogue'a”, a

Matt Harding, któremu pozowała, był jednym z naj słynniejszych fotografów. W ciągu

ostatnich czterech lat pracowali ze sobą setki razy i Matt uwielbiał ją fotografować. W

przeciwieństwie do innych sławnych modelek Candy była zaskakująco prostolinijna,

wyrozumiała, wesoła, dowcipna i miła. No i niewiarygodnie piękna. Miała niemal idealnie

fotogeniczną twarz, bez żadnych skaz i defektów. Delikatna niczym kamea, o regularnych

rysach, z burzą naturalnych blond włosów, przeważnie rozpuszczonych, i z ogromnymi

niebieskimi oczami w kolorze nieba. Matt wiedział, że Candy lubi nocne życie, ale w

zadziwiający sposób nigdy nie było tego po niej widać następnego dnia. Kiedyś pewnie

przestanie jej to uchodzić na sucho, ale na razie mogła jeszcze poszaleć. Lata dodawały jej

tylko urody. Co prawda w wieku dwudziestu jeden lat trudno spodziewać się oznak

niszczącego działania czasu, ale u niektórych modelek w jej wieku można już było je

zauważyć. Matt nadal widział w niej naturalny wdzięk, który miała jako siedemnastolatka,

podczas pierwszej sesji zdjęciowej dla „Vogue'a”. Uwielbiał ją. Jak zresztą wszyscy z branży.

Miała metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, ważyła najwyżej pięćdziesiąt dwa kilo i prawie

nic nie jadła. Pomimo że w rzeczywistości była chuda, na jego zdjęciach zawsze wyglądała

fantastycznie. Sesja zakończyła się o wpół do pierwszej i Candy wyskoczyła z fontanny, jak

gdyby spędziła tam zaledwie dziesięć minut, a nie cztery i pół godziny. Po południu mieli

robić kolejne zdjęcia przy Łuku Triumfalnym, a wieczorem na wieży Eiffla ze sztucznymi

ogniami w tle. Candy nigdy nie narzekała na trudne warunki i wydłużone godziny pracy, i z

tego powodu fotografowie chętnie z nią pracowali. Poza tym zdjęcia zawsze wychodziły

dobrze, bo Candy była .wyjątkowo fotogeniczna.

- Gdzie chciałabyś zjeść lunch? - zapytał Matt, kiedy asystenci spakowali jego sprzęt

fotograficzny, a Candy zdjęła etolę z białych norek i wycierała sobie nogi ręcznikiem,

uśmiechając się beztrosko.

- Nie wiem. Może w L' Avenue? - zaproponowała.

Była odprężona, bo mieli dużo czasu. Ekipa potrzebowała około dwóch godzin, aby

zorganizować sesję pod Łukiem Triumfalnym. Matt poprzedniego dnia omówił ze swoimi

asystentami wszystkie szczegóły i mogli pojawić się dopiero wtedy, gdy wszystko będzie

dopięte na ostatni guzik. Dzięki temu zyskali kilka godzin wolnego czasu na lunch. Wiele

modelek i słynnych postaci świata mody bywało w L' Avenue, Costes, Buddha Bar, Man Ray

i w różnych innych paryskich lokalach. Matt również lubił L' Avenue, a poza tym stamtąd

było niedaleko do Łuku Triumfalnego. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma zbyt wielkiego

znaczenia, gdzie pójdą, bo Candy, podobnie jak wszystkie modelki, pewnie i tak niewiele zje,

wypije tylko litry wody. Modelka stale oczyszcza swój organizm, żeby nie przybrać ani

grama na wadze. Zresztą trudno przytyć, kiedy zjada się dwa liście sałaty. Candy raczej z

roku na rok szczuplała, ale pomimo śmiesznie niskiej wagi w stosunku do swego wzrostu

wyglądała zdrowo. Można było policzyć jej żebra, kości na barkach i klatce piersiowej. Matt

czasami martwił się, czy nie ma problemów z trawieniem, ale ona zbywała śmiechem jego

obawy. Większość słynnych modelek popadała w anoreksję lub była na jej granicy, albo

miała jeszcze poważniejsze dolegliwości. To była nieodłączna część tego zawodu.

Prywatny szofer zawiózł ich do restauracji przy avenue Montaigne, która jak zwykle o

tej godzinie i porze roku była zatłoczona. W następnym tygodniu miał odbyć się pokaz

kolekcji haute couture i do Paryża zaczęli już zjeżdżać projektanci, fotografowie i modelki.

W dodatku był to szczyt sezonu turystycznego. Amerykanie uwielbiali tę restaurację,

podobnie jak hołdujący modzie paryżanie. Jeden z właścicieli natychmiast rozpoznał Candy i

zaprowadził do stolika na oszklonym tarasie, który nazywano Werandą. Tam lubiła siedzieć

najbardziej. Podobało jej się, że w paryskich restauracjach można palić. Nie była nałogową

palaczką, ale czasami pozwalała sobie na papierosa i czuła się dobrze, wiedząc, że nie będzie

zmuszona znosić groźnych spojrzeń i nieprzyjemnych uwag. Matt twierdził, że Candy należy

do niewielu kobiet, które z papierosem wyglądają pociągająco. Wszystko robiła z wdziękiem,

nawet gdy zawiązywała sznurówki, wyglądała seksownie. Po prostu miała klasę. Matt

zamówił kieliszek białego wina, a Candy poprosiła o dużą butelkę wody mineralnej.

Zamówiła sałatę bez sosu, a Matt tatara, po czym rozsiedli się wygodnie, żeby odpocząć.

Wszyscy goście w restauracji wpatrywali się w słynną modelkę. Miała na sobie dżinsy i

koszulkę na ramiączkach, a na nogach srebrne sandałki na płaskim obcasie, które kupiła w

Portofino. Często kupowała sandałki w Portofino lub w Sto Tropez, gdzie przeważnie bywała

latem. Przez cienką białą bawełnianą bluzkę prześwitywały jej sutki, co bynajmniej nie

przeszkadzało ani modelce, ani mężczyznom, którzy pożerali ją wzrokiem. Czuła się dobrze

we własnej skórze. - Czy wybierasz się w ten weekend do St. Tropez? - zapytał Matt,

przypuszczając, że odpowiedź będzie twierdząca. - Valentino wydaje przyjęcie na jachcie.

Wiedział, że Candy zostanie zaproszona w pierwszej kolejności, a ona rzadko

odrzucała zaproszenia, a już z pewnością nie takie jak to. Zwykle spędzała czas w hotelu

Byblos z przyjaciółmi albo na jakimś jachcie. Candy była rozrywana i wszędzie oczekiwana.

Każdy chciał pochwalić się, że znana modelka będzie na jego przyjęciu, licząc, że inne sławy

też tam przyjdą. Ludzie traktowali ją jako wabik i dowód sukcesu towarzyskiego. Stanowiło

to dla niej poważne obciążenie i często zakrawało na wykorzystywanie, ale Candy wcale się

tym nie przejmowała i przyzwyczaiła się do takich sytuacji. Chodziła tam, gdzie miała ochotę

i gdzie spodziewała się dobrej zabawy. Ale tym razem kompletnie go zaskoczyła. Pomimo

wyjątkowej urody była inteligentną kobietą o bogatym wnętrzu, a nie bezmyślną

powierzchowną pięknością, jak to często bywa. Nie była ani trochę zblazowana i cieszyło ją

wszystko, co robiła. Mattowi właśnie to się w niej podobało.

- Nie mogę pojechać do St Tropez - odparła, skubiąc liść sałaty. Matt zauważył, że do

tej pory przełknęła zaledwie dwa kęsy.

- Masz jakieś inne plany?

- Tak. Muszę jechać do domu. Rodzice co roku robią przyjęcie z okazji święta 4

Lipca. Mama chyba by mnie zabiła, gdybym się tam nie pojawiła. Dla mnie i moich sióstr to

takie galowe przedstawienie.

Matt wiedział, że Candy jest bardzo związana z siostrami. Żadna z nich nie była

modelką i jeśli dobrze pamiętał, Candy była najmłodsza.

- Nie masz w przyszłym tygodniu pokazów haute couture ? Candy najczęściej

występowała w sukniach ślubnych Chanel, a wcześniej w kreacjach Saint Laurenta. Była olś-

niewającą panną młodą.

- Nie w tym roku. Biorę dwa tygodnie urlopu. Obiecałam. Zwykle jechałam na

przyjęcie do domu i wracałam na pokazy, ale w tym roku postanowiłam, że spędzę u

rodziców dwa tygodnie. Nie widziałam się z siostrami od świąt Bożego Narodzenia.

Rodzicom ciężko, kiedy wszystkie jesteśmy poza domem. Ja od marca rzadko bywam w

Nowym Jorku i mama narzeka, więc zostanę na dwa tygodnie, a potem lecę do Tokio na sesję

zdjęciową do japońskiego wydania „Vogue'a”.

Wiele modelek zarobiło w Japonii spore pieniądze, zwłaszcza Candy, która dostawała

największą gażę. Japońskie magazyny mody biły się o nią. Japończycy ubóstwiali jej blond

włosy i podziwiali wzrost.

- Mama jest naprawdę wkurzona, kiedy mnie długo nie widzi - dodała, a Matt się

roześmiał. - Co cię tak rozśmieszyło?

- Ty. Jesteś najsłynniejszą modelką, a martwisz się, że twoja mama będzie wściekła,

jeśli nie przyjedziesz na jakiegoś grilla, piknik czy coś w tym rodzaju. To mi się właśnie w

tobie podoba. Tak naprawdę jesteś jeszcze dzieckiem.

W zruszyła ramionami z figlarnym uśmiechem.

- Kocham mamę - powiedziała z rozbrajającą szczerością - i moje siostry. Mamie

naprawdę jest smutno, kiedy nie ma nas w domu. Czeka na nas w święto 4 Lipca, w Święto

Dziękczynienia i w Boże Narodzenie. Kiedy raz nie dotarłam na Święto Dziękczynienia,

mama wymawiała mi to przez cały rok. Ona twierdzi, że najważniejsza jest rodzina. I chyba

ma rację. Kiedy będę miała dzieci, też będę tak uważać. Ta praca jest fajna, ale nie będzie

trwać wiecznie. A rodzina tak.

Candy nadal wyznawała wartości, które przekazali jej rodzice, i głęboko w nie

wierzyła, ale bardzo lubiła swoją pracę. Jednak o wiele bardziej zależało jej na rodzinie.

Steel Danielle - Siostry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: