Nowacka_Ewa_-_Jak_okiełznac_wronego_rumaka.pdf

Nowacka Ewa

Jak okiełznać wronego rumaka

Siedmioróg

Projekt okładki i ilustracje: Marzena Zacharewicz

Wydawnictwo Siedmioróg ul. Swiątnicka 7, 52-018 Wrocław Księgarnia internetowa:

www.siedmiorog.com.pl Wrocław 1999

Upał taki, że mózg staje. Od ścian domów, chodników, jezdni bucha żar. Rozgrzane, nieruchome

powietrze cuchnie benzyną i topiącym się

asfaltem. Przy przechodzeniu jezdni podeszwy grzęzną w lepkiej, kleistej masie, silą trzeba odrywać

stopy.

Na wypalonej trawie kulą się osowiałe gołębie, pewnie nie drgnęłyby nawet na widok skradającego się

kota. Zresztą jaki kot chciałby polować w takim upale?

Jeszcze się chodzi do szkoły, chociaż stopnie już wystawione, posiedzenie rady pedagogicznej było we

wtorek. Kto miał poprawić oceny, już poprawił. Dlaczego nie można wcześniej rozpocząć wakacji? A w

ogóle, czego się można jeszcze nauczyć w takim upale, kiedy pot skapuje na kartki podręcznika, a zamiast

wzorów wypisywanych na tablicy widzi się wielką porcję lodów albo szklankę pełną zimnego,

pomarańczowego soku?

W łazience ukryła się Pusia, bo w łazience jest najchłod-niej. Leży na kafelkach pod umywalką i wygląda

tak, jakby

jej było zupełnie wszystko jedno. Nawet nie raczy podnieść głowy, żeby spojrzeć na Pawła.

— Gorąco — mówi zupełnie niepotrzebnie Paweł, przecież Pusia sama wie doskonale, że jest

gorąco. — Chcesz zimnego mleka z lodówki?

Drgnięcie koniuszka ogona może oznaczać, że kotka akceptuje propozycję.

— Przyniosę ci. Leż, Puśka.

Klops. Nie ma mleka. Jest owocowy jogurt, butelka wody mineralnej i trochę truskawek na talerzyku.

Pusia nie lubi słodkich jogurtów, o wodzie mineralnej i truskawkach nie warto nawet jej wspominać, ale

chyba trzeba nalać trochę tej wody na miseczkę, zawsze to lepsze niż nic.

W zamku chrobocze klucz. Kto to może być? Mama ani ojciec nic nie wspominali o wcześniejs2ym

powrocie. Małolaty, Małgośka i Jaś, w świetlicy. Dziadek wyjechał do jakiegoś swojego kolegi, zabrał ze

sobą wędkę w pokrowcu i brezentowe wiaderko na złowione ryby. I duże pudło z błystkami, woblerami i

sztucznymi muszkami.

Już wiadomo, kto chrobocze kluczem. W przedpokoju stoi babcia Lusia w kwiecistej, sięgającej stóp

sukni. Zmieniła kolor włosów, jeszcze tydzień temu była blondynką, dzisiaj jest ruda. Zdaniem Pawła

bardzo ruda. Za ruda.

— Co mi się tak przyglądasz? — chce wiedzieć babcia i zaraz dodaje: — Prawda, jaka ładna kiecka?

Dziadek może jeździć na ryby, a ja sobie mogę kupić odlotowy łaszek dla poprawy humoru.

Babcia Lusia już taka jest. Babcie innych chłopaków pieką szarlotki i placki z kruszonką, przyszywają

oberwane gu-

ziki, pielęgnują kwiatki w doniczkach na parapetach, oglądają seriale w telewizji i siedząc na ławkach

przed blokiem, rozmawiają z innymi babciami. Babcia Lusia nie umie piec ciasta, nie znosi przyszywać

guzików, kwiaty uznaje tylko w wazonie i unika j ak ognia towarzystwa innych babć. Mimo to Paweł lubi

babcię Lusię, chociaż czasem wolałby mieć taką babcię jak wszyscy.

— Nie zaprosisz mnie do pokoju?

— Ale tam jest bałagan.

— Myślisz, że nie widziałam bałaganu? — Na krześle leżą zwinięte w kłąb skarpetki, pod krzesłem

stoją porzucone kapcie, na stole piętrzy się góra papierów, obok której stoi nie dopita szklanka herbaty i

brudny talerzyk wymazany twarożkiem ze szczypiorem. — Usiądę na chwilę. Masz chyba coś zimnego do

picia?

Nalana hojnie woda przelewa się przez obręb szklanki.

— Zdaje się, że ci przeszkodziłam — jak się przyzwyczaić, te rude włosy są nawet fajne. — Nie

bardzo znam się na tych waszych grach. W twoim wieku grywałam w domino, warcaby i bierki. Możesz

mi wyjaśnić, na czym to polega?

Wystarczy się obrócić, żeby zobaczyć, o co babcia pyta. Na ekranie telewizora krzyżują się, plączą,

pełzają, wikłają różnokolorowe linie, drgają, pulsując wszystkimi barwami tęczy. Skąd się znowu wzięły?

— Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha. O co chodzi?

Przełknąwszy ślinę Paweł wykrztusza odpowiedź.

— To jest taka gra. Nazywa się „Skrzydła czasu".

— Sama widzę, że to gra, a nie hipopotam. Czy mogłabym w to z tobą zagrać?

Powiedzieć prawdę czy zacząć kręcić, że nie zna reguł, że tata ma dopiero pokazać, jak się w to gra, że to

nic ciekawego i w ten upał odechciewa się żyć, i on, Paweł, zaraz wyłączy telewizor, bo go strasznie boli

głowa, a jak patrzy na te migające kolory, to boli go sto razy gorzej.

Te wszystkie myśli kicają pod czaszką jak króliki, jedne w lewo, inne w prawo, tak i siak. Trudno coś

powiedzieć, naprawdę bardzo trudno. Jakieś czary czy co?

— Co tak stoisz jak kołek? Czemu nic nie mówisz?

Najlepsza będzie jednak prawda.

— W to się wcale nie gra.

Wyciągniętą z torebki chusteczką babcia ociera sobie czoło.

— No, to zgaś ten telewizor. Oczy bolą.

Powiedzieć prawdę czy zacząć kręcić, że nie zna reguł, że tata ma dopiero pokazać, jak się w to gra, że to

nic ciekawego i w ten upał odechciewa się żyć, i on, Paweł, zaraz wyłączy telewizor, bo go strasznie boli

głowa, a jak patrzy na te migające kolory, to boli go sto razy gorzej.

Te wszystkie myśli kicają pod czaszką jak króliki, jedne w lewo, inne w prawo, tak i siak. Trudno coś

powiedzieć, naprawdę bardzo trudno. Jakieś czary czy co?

— Co tak stoisz jak kołek? Czemu nic nie mówisz?

Najlepsza będzie jednak prawda.

-wsSlfc

— W to się wcale nie gra.

Wyciągniętą z torebki chusteczką babcia ociera sobie czoło.

— No, to zgaś ten telewizor. Oczy bolą.

: „:.. Ł ' *,

Mimo naciśnięcia wyłącznika plansza dalej pulsuje stoma kolorami. Paweł pochyla się i wyciąga wtyczkę z

kontaktu. Kłębowisko barwnych linii wcale nie znika, migocze i drga.

— Ciekawostka przyrodnicza — babcia Lusia wychyla się do przodu. — Nigdy nie widziałam czegoś

podobnego. Będę musiała zapytać twojego taty, jak to w ogóle jest możliwe.

Oczywiście, joystick leży, jakby nigdy nic, na brzegu stołu, obok pomazanego zaschniętym twarożkiem

talerzyka i nie dopitej szklanki. Już dobrze wiadomo, o co chodzi.

— Babciu, jak wyjdę do kuchni, weź joystick i wyłącz tę

grę-

— Dlaczego chcesz iść do kuchni? I dlaczego ja mam to wyłączyć? Ty nie możesz?

— Bo ja się boję.

— Chłop pod niebo i boi się. Czego?

— I tak mi nie uwierzysz.

Babcia Lusia wyjmuje z torebki całą paczkę higienicznych chusteczek. Rozrywa celofan.

— Od tego upału pokręciło ci się w łepetynie, Pawełku. Co to za tajemnice?

— To — palec Pawła celuje w ekran pełen pulsujących kolorów. — To może cię gdzieś przenieść, ale

wcale nie wiadomo gdzie.

— Przenieść? Chcesz powiedzieć, że mogłoby przenieść tam, gdzie jest chłodniej? Zawsze chciałam

zobaczyć norweskie fiordy. A co trzeba zrobić, żeby przeniosło?

— Nacisnąć przycisk. Ale przenoś się sama, babciu. Ja wychodzę do kuchni.

Na wszelki wypadek Paweł zamyka nie tylko drzwi od pokoju, ale także drzwi kuchni. Ma nadzieję, że

Pusia nie wyjdzie z łazienki, bo kotka potrafi, jeśli chce, skoczyć na klamkę.

— Paweł!

Nie ma rady, trzeba porzucić bezpieczne schronienie w kuchni.

— Z tym przenoszeniem to jak? Powietrzem?

— Nie wiem.

— Można wrócić?

— Można, ale...

— W Norwegii jest na pewno chłodne, świeże powietrze — babcia na moment odkłada joystick, by

znów wytrzeć spot-niale czoło. — Zaryzykuję.

I nim Paweł zdąży zrobić choćby jeden krok ku drzwiom,

babcia naciska przycisk.

- • -

Każde kapnięcie kropli deszczu po prostu boli. Lodowate drobiny wody padają na rozgrzane ciało,

sprawiając, że tężeje gęsią skórką. Zęby zaczynają szczękać o siebie, zgrabiałe palce ściskają się w kułaki.

Trudno wyrwać stopy z gęstego, mlaszczącego błota, ale trzeba to zrobić, by uciec spod skośnych biczów

ulewy.

Zatrzymali się oboje na brzegu czegoś, co być może jest drogą, bo w głębokich koleinach gromadzi się

woda, w wądołach stoją całe przepastne jeziora. Za plecami mają splątane chaszcze, za którymi zaczynają

się drzewa wielkiego

boru: stare sosny o śmigłych, rudych pniach, krępe dęby, buki o jasnej korze, zwięzłe graby, a niżej gęsty

podrost: leszczyny, kaliny, kruszyny i sto innych.

— To chyba nie jest Norwegia — babcia Lusia wygląda jak półtora nieszczęścia. Rude włosy zwisają

smutnymi, mokrymi kosmykami, kwiecista sukienka lepi się niczym wilgotny papier, babcia wygląda jak

lalka niechlujnie zapakowana przez leniwego sprzedawcę. Tusz z rzęs spłynął po policzkach i można by

przysięgać, że babcia płacze czarnymi łzami. — Pawełku, to nie jest Norwegia!

Żadna niespodzianka. „Skrzydła czasu" nikogo nie przenoszą zgodnie z życzeniem, Paweł wie o tym

doskonale, szkoda tylko, że nie potrafił tego dostatecznie jasno wytłumaczyć, zanim babcia nacisnęła

przycisk. Dokąd trafili tym razem?

Niebo zasnute chmurami wygląda swojsko, las także, tyle że wydaje się ogromny i mroczny. Deszcz jest

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: