21 BLATV.pdf

Rozdział 21

Miałam serdecznie dość tego wszystkiego. Zewnętrznie byłam

spokojna i opanowana, ale w środku krzyczałam. Był to krzyk rozpaczy,

tęsknoty i bólu. Ciągłe pytania o zastawę, kolory, kwiaty doprowadzały

mnie do załamania nerwowego. Spędzałam sporo czasu z Jasperem, ale

przyznaję, że nadal coś czułam do starszego Cullena. Jednak, ten

zielonooki bufon denerwował mnie za każdym razem samym swoim

spojrzeniem ociekającym sarkazmem i samozadowoleniem. Do tego

parlament i ministrowie, to dopiero jest banda idiotów! Mój jakże

wspaniały ojciec, tak jakby ich popierał. Dzięki Bogu miałam Alice i

Emmeta, którzy byli po mojej stronie. Wieczorami często rozmyślałam o

swoim życiu. O tym, jak wyglądało wcześniej i jak wkrótce będzie

wyglądało. Błyszczący diament na palcu tylko ciążył.

Dzisiaj mam razem z Allie i Rose wyjść, aby kupić suknie dla druhen

na co nie miałam aktualnie ochoty, mimo to, zawsze jest to jakieś zajęcie

na oderwanie myśli od niebezpiecznych tematów. Ubrałam się w; brązowe,

obcisłe rurki i żółtą koszulkę na ramiączka z dekoltem w V. Na ramiona

narzuciłam brązową marynarkę, której rękawy podwinęłam do łokci, a

następnie włożyłam czarne dwudziesto centymetrowe szpilki. Mały

wisiorek z diamentową koroną tylko dopełnił efektu. Wyglądałam

elegancko i swobodnie – tak jak lubię. Wkrótce potem zeszłam na dół, do

holu gdzie miałam się spotkać z All i Rose. Mam cholerne szczęście do

nieszczęścia – w holu stał nie kto inny, jak starszy Cullen, o dziwo bez

swojej pijawki.

- Księżniczka Isabella. - Skłonił się.

- Ach, książę Edwarda – Podjęłam jego grę. Skinęłam głową z

uśmiechem.

- Zakupy? - Spytał, unosząc lewą brew i uśmiechając się przy tym słodko.

- Owszem. - Przytaknęłam.

- To uroczo. - Stwierdził. - Pragniesz zadowolić mego brata?

- Raczej gości. - Mruknęłam, podchodząc do lustra. Będąc przy lustrze,

wyciągnęłam z torebki błyszczyk i pomalowałam sobie usta, przy całej

czynności Edward uważnie mi się przyglądał.

- A myślałem, że znam Cię z nieco innej strony... - Powiedział, patrząc na

moje odbicie w lustrze.

- Przestań. - Skarciłam go, odwracając się w Jego stronę. - Ktoś może Cię

usłyszeć.

- Och. - Udawał oburzenie. - Jeszcze wybuchłby skandal i nie doszło do

ślubu, cóż za strata.

- Chciałbyś. - Zmrużyłam oczy.

- Oczywiście. Nie chcę mieć w rodzinie tak zepsutej, rozpuszczonej i

kła...

- Edwardzie, Isabello. - Rozległ się głos Rosalie.

- Rose. - Wyprostował się. - Siostrzyczko, jak zwykle wyglądasz

prześlicznie.

- Mhm, dziękuję. - Zerknęła podejrzliwie na mnie, lecz po chwili

przeniosła swój wzrok na brata.

- Wybierasz się gdzieś? - Spytał.

- Jasne, na zakupy z Bells i Allie – Posłała mu szeroki uśmiech. - No

wiesz, suknie dla mnie i Alice i pewne dodatki na noc poślubną. - Puściła

mi oczko. CZEMU ZIEMIA SIĘ NIE ROZSTĄPI I MNIE NIE

POCHŁONIE ?!

- Rozumiem. - Posłał mi znaczący uśmiech. - Z pewnością będzie udana. -

Miałam ochotę walnąć go w głowę wazonem, który stał niedaleko.

- Są uroczą parą. - Przyznała.

- Pewnie. - Przytaknął. - Może wybiorę się z Wami? Jako tragarz. - Już

gorszego pomysłu nie mógł wymyślić!

- Obawiam się, że nie. - Uważnie go obserwowała. - To damski wypad. -

Dodała.

- Wielka szkoda.

- Sprawdź lepiej co z twoim garniturem, dość długo się spóźniają z jego

dostawą. - Przypomniała. - W ogóle się nie starasz.

- Rose, co innego gdyby to był mój ślub. - Powiedział i spojrzał na mnie,

podkreślając słowo: Mój. Nagle, wzorki na wazonie wydały mi się bardzo

interesujące.

- Najmocniej przepraszam, madame. - Skłonił się nisko w kierunku

Rosalie. - Obiecuję poprawę.

- Nie błaznuj. - Skarciła brata. - Chodź Bella, idziemy. - Zwróciła się do

mnie. - Alice czeka w limuzynie.

- Jasne. - Zwróciłam się do zielonookiego: - Do zobaczenia, Edwardzie. -

Usłyszałam cichą odpowiedź, wyżej wymienionego, a następnie ruszyłam

za siostrą Cullena. Po chwili jechałyśmy już do centrum, gdzie mieściły

się najdroższe sklepy najbardziej znanych marek oraz obsługa, gotowa

spełnić każdą naszą zachciankę, w końcu rodzina królewska miała swoje

przywileje. Co szło w parze z górą pieniędzy, które zostawiałyśmy w ich

kasach.

Na miejscu odwiedziłyśmy ciekawsze sklepy, zaczynając od H&M

kończąc na mniej znanych, ale równie drogich butikach. Znalazłyśmy

piękne sukienki w kolorze brzoskwini. Na obu dziewczynach sukienka

wyglądała idealnie, podkreślając ich atuty. A przecież to i tak sukienki,

tylko na ceremonię zaślubin, ponieważ nie wypadałoby im być na weselu

w takich samych sukienkach nawet zważając na to, że obie są druhnami.

Szofer odniósł nasze zakupy do samochodu, a my ruszyłyśmy do mojej

ulubionej kawiarni. Kochałam tą kawiarnię, bo była taka... Taka ludzka.

Ciepła. I zawsze kojarzyła mi się z uczuciem. Miłością. Przyjaźnią.

Szczęściem. Lubiłam przesiadywać tutaj i obserwować ludzi. To takie...

zwyczajne. Patrzeć na spokojne, przeciętne życie człowieka.

- Bella. Bell! - Szarpnęła mnie Alice, delikatnie za ramie.

- Tak, co się stało? - Alice pokręciła głową i dodała:

- Nic, po prostu odleciałaś.

- Nie, wyraźnie słyszałam to, co do mnie mówiłaś. - Rose zakasłała,

tłumiąc chichot.

- To co mówiłam? - Spytała All, z rozbawionym uśmiechem.

- No... No, okej. Odleciałam. Ale tylko na chwilę! - Dodałam kiedy obie

dziewczyny roześmiały się.

- Nie martw się siostrzyczko, tym razem Ci wybaczę. - Rzekła Alice,

nadal się śmiejąc i obejmując mnie przyjaźnie ramieniem. W kawiarni,

usiadłyśmy w kącie pomieszczenia przy stoliku tak, aby móc obserwować

to co się dzieje we wnętrzu pomieszczenia. Oczywiście – ochrona stała

niedaleko. Każda zamówiła sobie po ciastku i napoju, po czym zaczęłyśmy

omawiać kwestię wesela. Po kilku minutach spostrzegłam, że Rosalie nie

spuszcza ze mnie wzroku.

- Idę do toalety. - Oznajmiła All, po czym wstała od stolika i ruszyła w

kierunku toalet.

- Bella. - Odezwała się w końcu, blondynka.

- Tak, Rose?

- Powiedz mi prawdę. - Wyprostowałam się jak struna i spojrzałam na

wyraz twarzy Rosalie. Była śmiertelnie poważna.

- Na jaki temat? - Spuściłam oczy na drewniany stolik.

- Wy coś ukrywacie. Ty i mój brat. Coś was łączy...

- Co niby? - Szybko podniosłam głowę i czekałam w napięciu na to, co

powie siostra narzeczonego. - W sumie racja, przepraszam. W końcu

wychodzę za niego za mąż.

- Nie mówię o Jasperze, tylko o Edwardzie, głupolu. - Zmarszczyłam

brwi. Zauważyła coś?! Nie, to niemożliwe.

- Co? - Zamrugałam kilka razy powiekami, nadal będąc w szoku.

- Widzę jak na siebie patrzycie. - Wyznała. - On nigdy nie patrzył tak na

nikogo, jak na ciebie. A patrzy z takim... Oddaniem – Zawahała się. - I

miłością. Tak, jakby był gotów w każdej chwili oddać za Ciebie życie.

Nie. - Pokręciła głową. - Jakbyś TY była jego życiem.

- A jesteś pewna, że to nie był Jasper? - Próbowałam wszystko obrócić w

żart.

- Wcale nie. - Upierała się przy swoim. - Ty też tak masz. Na widok Ed'a

coś w twoich oczach się zmienia, iskrzą. Mogę nawet zaproponować

stwierdzenie, że promienieją.

- Wiesz, nie przepadamy za sobą.

- To nie to. - Naciskała. - Jesteście w sobie zakochani, prawda? - Spojrzała

z powagą na mnie.

- Opowiadasz głupstwa, Rose.

- Wtedy kiedy wyjechałaś – Poczułam się przerażona tym, jak szybko

kojarzyła fakty. - On też zniknął. - Wyraźnie odtwarzała te sytuacje w

pamięci. - Byliście razem, prawda?

- Rose... - Zaczęłam, niepewna jak zacząć. Rosalie wystarczył sam wyraz

mojej twarzy na potwierdzenie jej słów.

- Boże - Pisnęła, szeptem.

- Rose...

- Wychodzisz za Jaspera. - Oskarżyła mnie, krzycząc szeptem.

- Wiem i nawet nie wyobrażasz sobie jakie to trudne dla mnie. -

Spuściłam oczy. - Nawet nie wiesz jak Mi przykro.

- Spałaś z nim?

- Rosalie! - Syknęłam.

- Jezu. - Mruknęła, załamując ręce i badawczo obserwując rumieniec

wpełzający na moją twarz.

- To było jakiś czas temu. - Okłamuje samą siebie.

- W waszych oczach widać coś całkowicie innego.

- Rose, nawet gdyby sytuacja nie byłaby tak poplątana to i tak by nie

wyszło. On jest z Tanyą, a ja z Jasperem. I dobrze jest tak, jak jest. I tak

pozostanie – Stwierdziłam, widząc jej minę.

- Przecież można coś zrobić. - Mówiła. - Cokolwiek.

- Wszystko prawie gotowe. - Wymruczałam. - Nie będę już nic zmieniała.

Nie mogę zawieść rodziny, kraju...

- Na pierwszym miejscu powinno być twoje własne szczęście. Tak, jesteś

księżniczką, ale również kobietą, która ma prawo kochać i być szczęśliwa.

- Na ręce, poczułam uścisk dłoni blondynki siedzącej naprzeciwko.

- Nie rozumiem Cię. To twoi bracia. - Powiedziałam, czekając na jej

reakcję.

- Właśnie dlatego chcę ich szczęścia. Wiem, że Jazz cię lubi, ale nie

kocha. Za to Edward Cię kocha. - Mówiła z przejęciem. - Tak rzadko

okazuje uczucia, a teraz jest mu źle. Prawe w ogóle się nie uśmiecha.

Chciałabym mu pomóc, ale wiem, że teraz nie mogę. Za to Ty możesz. -

Dodała, widząc, że na nią patrzę.

- Nie chcę zranić Jaspera, ani jego dumy. Rodzice tak zdecydowali.

- Przemyśl to. Lepiej, aby jedna osoba cierpiała, niż czwórka osób. -

Oznajmiła. - Tanya nie kocha Edwarda. Ona leci tylko na jego tytuł i forsę.

- Ciągnęła. - Poza tym nie cierpię jej – to pusta laleczka.

- Z tym się zgadzam!

- No widzisz. - Westchnęłam.

- Nie rozstaliśmy się w zgodzie, każde z nas zawiodło. - Przyznałam. -

Teraz już nawet nie ma czego ratować. Czasem sama miłość nie wystarcza.

- Proszę Cię, Bella. Nie daj mu, ze złości ożenić się z nią, to harpia.

- Rose, stawiasz mnie w trudnej sytuacji. - Odwróciłam głowę w bok,

obserwując oszklone drzwi, które prowadziły do wyjścia.

- Proszę, chociaż z nim porozmawiaj. - Poprosiła.

- Nie mogę. - Posmutniałam.

- Bo powiem o wszystkim Jasperowi! - Zagroziła. Odwróciłam głowę i

ponownie spojrzałam na nią.

- Obie wiemy, że tego nie zrobisz. - Posłałam jej słaby uśmiech. - Nie

dałabyś rady.

- Ale wy się kochacie. - To, co zobaczyłam w jej oczach mi sprawiło ból.

Ból, zawód.

- Muszę przede wszystkim, myśleć o Kraju. Teraz tylko on się liczy.

- Nie wierzę Ci. - Oznajmiła, twardo patrząc na mnie. Zdziwiona,

zmarszczyłam brwi. Już chciałam jej odpowiedzieć, gdy z ni kąt zjawiła

się chochlica.

- Jestem. - Oznajmiła. - O czym tak debatowałyście?

- Zastanawiałyśmy się nad dodatkami na noc poślubną. - Powiedziała

Rose, posyłając mi spojrzenie typu: ,,Nawet nie zaczynaj!''. Cicho

westchnęłam, po czym się uśmiechnęłam i zwróciłam w stronę siostry:

- Rose mówi, że wszystko ma być czarne a ja, że niebieskie. Jak myślisz?

- Alice zerknęła na Rosalie, po czym na mnie i wzruszyła ramionami:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: