David Eddings - Malloreon 04 - Czarodziejka Z Darshivy.pdf - David Eddgins - gato6822

DAVID EDDINGS

C ZARODZIEJKA Z D ARSHIVY

K SIĘGA C ZWARTA M ALLOREONU

SCAN- DAL

PROLOG

Będący krótką historią Wschodniego Imperium z Cesarzy Melceny i Mallorei.

Drukarnia Uniwersytetu w Melcene

Początki Imperium Melceńskiego pozostaną dla nas na zawsze tajemnicą. Według

niektórych legend prekursorzy Melcenów przybyli w prymitywnych dłubankach z wielkiego

morza leżącego na wschód od Wysp Melceńskich; według innych - przodek Melcenów

wywodził się z tajemniczej kultury, istniejącej w Dalazji od zarania dziejów. Jakiekolwiek były

jej początki, Melcena pozostaje najstarszą cywilizacją zamieszkującą Ziemię.

Melcena zawsze była ściśle związana z morzem, a jej pierwotne tereny leżały na

wyspach za wschodnim wybrzeżem kontynentu malloreańskiego. Stolica, Melcene, uchodziła

za miasto oświecenia i wysokiej kultury, przy którym Tol Honeth stanowiło prymitywną

wioskę, a Mal Zeth było co najwyżej skupiskiem podniszczonych namiotów. Jedynie Kell,

wpatrzone w niebo, mogło rywalizować z rodową siedzibą Melcenów.

Katastrofa spowodowała jednak, że Melcena przestała się izolować. Jakieś pięć tysięcy

lat temu na Zachodzie nastąpił wielki kataklizm. Angarakowie i Alornowie widzą w nim skutek

teologicznego sporu bogów. Nie powinno się jednak traktować poważnie takiego tłumaczenia,

które wszakże rzuca pewne światło na tę sprawę i wspomaga wysiłki prymitywnych umysłów,

zmierzające do wyjaśnienia działania sił natury.

Bez względu na to, jaka była jego przyczyna, kataklizm spowodował pęknięcie

protokontynentu, wywołując gigantyczne fale przypływu. Początkowo poziom morza obniżył

się, a następnie podniósł, by w końcu znieruchomieć w miejscu, w którym obecnie przebiega

linia brzegowa. Skutki okazały się katastrofalne dla Melceny. Połowa lądów starożytnej krainy

znalazła się pod wodą. Chociaż straty materialne przewyższyły wszelkie wyobrażenie, to

ogromna większość ludzi ocalała, zamieszkując teraz niewielkie wysepki powstałe z zalanych

ogromnych niegdyś wysp. Stolica, Melcene, przed katastrofą była miastem targowym

położonym w górach, gdzie ludzie nie byli narażeni na wpływ zabójczego klimatu, jaki

panował na niżej położonych obszarach tropikalnych. Kiedy Melcena legła w gruzach

zniszczona trzęsieniem ziemi i powodzią, linia brzegowa przybliżyła się na jakąś milę do

murów miasta.

Po okresie odbudowy stało się jasne, że wysepki nie mogą dłużej utrzymać tak licznej

populacji, toteż Melcenowie zwrócili się ku stałemu lądowi. Najbliżej znajdowała się

południowo-wschodnia Mallorea - obszar zamieszkany przez narody tej samej rasy,

posługujące się podobnym językiem. Melcenowie zwrócili uwagę na te obszary, które były

podzielone pomiędzy pięć prymitywnych królestw: Gandahar, Darshivę, Celantę, Peldane i

Rengel. Wkrótce, wykorzystując technologiczną przewagę, Melcenowie opanowali te kraje i

wcielili je do błyskawicznie rosnącego imperium.

Potęga imperium melceńskiego opierała się na biurokracji. Mimo że biurokratyczne

formy rządów cechowało wiele wad, dostarczały jednak korzyści, gdyż trzeźwy pragmatyzm

pozwalał znaleźć praktyczne sposoby poprawienia efektywności pracy. Nie było tu miejsca na

kaprysy, uprzedzenia i egocentryzm, które to cechy tak często charakteryzowały - i osłabiały

inne formy rządów. Biurokracja melceńska była na wskroś praktyczna. Melceński sposób

myślenia został całkowicie zdominowany koncepcją “arystokracji talentu”; gdy jedno biuro

zignorowało pewną utalentowaną jednostkę, drugie czym prędzej korzystało ze sposobności i

ją przechwytywało.

Różne departamenty rządu melceńskiego w poszukiwaniu geniuszy rzuciły się na

zdobyte prowincje stałego lądu. Podbite ludy zostały w ten sposób wciągnięte w wartki nurt

życia imperium. Jak zawsze, pragmatyczni Melcenowie pozostawili na tronach królewskie

rody pięciu prowincji woląc działać poprzez trwające już linie władzy niż ustanawiać nowe.

Przez następne tysiąc czterysta lat Imperium Melceńskie kwitło, oddalone od

teologicznych i politycznych waśni zachodniego kontynentu. Świecka i wysoce wykształcona

cywilizacja melceńska nie znała niewolnictwa, a handel z Angarakami i podbitymi przez nich

ludami w Karandzie i Dalazji przynosił ogromne profity. Stara stolica Melcene stała się

głównym centrum nauki. Na nieszczęście niektórzy naukowcy melceńscy zainteresowali się

wiedzą tajemną. Kontakty ze złymi mocami przewyższyły daleko zwykłe praktyki

Morindimów czy Karandów i zaczęły wkraczać na coraz ciemniejsze obszary, uczeni czynili

postępy w magii i nekromancji, lecz w sferze ich głównego zainteresowania znalazła się

alchemia.

Pierwsza konfrontacja z Angarakami miała miejsce w tym właśnie okresie. Mimo że

podczas pierwszego starcia Melcenowie odnieśli zwycięstwo, to jednak zdawali sobie sprawę,

że w końcu Angarakowie zwyciężą ich, mając przewagę liczebną.

Podczas gdy Angarakowie większość wysiłków koncentrowali na ustanowieniu

Protektoratów Dalazjańskich, zapanował rozważny tymczasowy pokój. Kontakty handlowe

między dwoma narodami ujawniały nieco lepsze wzajemne zrozumienie, choć Melcenowie nie

ukrywali swego rozbawienia, widząc jak głęboko jest zakorzeniona religia w umysłach

Angaraków uważanych dotąd za najbardziej cywilizowanych. W ciągu następnych tysiąca

ośmiuset lat stosunki między obu nacjami pogorszyły się i zdarzały się nawet małe wojny,

rzadko trwające dłużej niż rok czy dwa. Obydwie strony skrupulatnie unikały angażowania

pełnych sił, wyraźnie nie chcąc totalnej konfrontacji.

W celu uzyskania większej wiedzy o sobie nawzajem, w obu narodach rozwinęła się

tradycja wymiany dzieci przywódców na pewne okresy. Synowie wysokich rangą melceńskich

urzędników byli wysyłani do Mal Zeth, by tam żyć w rodzinach angarackich generałów, a

synów generałów wysyłano na wychowanie do stolicy imperium. W rezultacie wykształcono

grupę młodych ludzi o kosmopolitycznych poglądach, które wkrótce przeniknęły w struktury

klasy rządzącej Imperium Malloreańskim.

Jedna z takich wymian, mająca miejsce pod koniec czwartego tysiąclecia, doprowadziła

ostatecznie do zjednoczenia dwóch narodów. W wieku około dwunastu lat młodzian imieniem

Kallath, syn angarackiego generała, został wysłany do Melcene, by spędzić tam lata

dojrzewania w rodzinie cesarskiego ministra spraw zagranicznych. Minister często spotykał się

z rodziną cesarską na gruncie urzędowym i towarzyskim i Kallath wkrótce stał się mile

widzianym gościem w pałacu. Cesarz Molvan był już starszym człowiekiem a tylko jednemu z

jego dzieci udało się przeżyć, córce o imieniu Danera, prawdopodobnie rok młodszej od

Kalatha. Sprawy pomiędzy dwojgiem młodych ludzi toczyły się naturalnym torem, aż Kallath

w wieku osiemnastu lat został wezwany do Mal Zeth, by rozpocząć karierę wojskową.

Błyskawicznie przeszedł poprzez wszystkie stopnie aż do stanowiska generała gubernatora

okręgu Rakuth, jakie osiągnął w wieku dwudziestu ośmiu lat, stając się w ten sposób

najmłodszym generałem w historii. Rok później udał się do Melcene, gdzie pojął za żonę

księżniczkę Danerę.

W następnych latach dzielił swój czas między Melcene a Mal Zeth, budując wszędzie

twierdze i warownie, i kiedy w roku 3829 zmarł cesarz Molvan, Kallath był w pełni

przygotowany do objęcia władzy. Choć kilku innych pretendentów do tronu zmarło nagle w

tajemniczych okolicznościach, koronacji Kallatha w 3830 roku towarzyszyło wiele

sprzeciwów ze strony wysoko postawionych rodzin. Sprzeciwy zostały uciszone brutalnie i

skutecznie przez kohorty młodego władcy. Danera dała mu siedmioro zdrowych dzieci, by

zapewnić kontynuację linii Kallatha.

W następnym roku podróżując do Mal Zeth, Kallath przywiódł armię melceńską do

granicy Delchinu, gdzie stanęła w gotowości. W Mal Zeth wystosował ultimatum do Walnego

Zgromadzenia. Dysponował własną armią z okręgu Rakuth oraz ze wschodnich prowincji w

Karandzie, gdzie angarccy wojskowi gubernatorzy przyrzekli mu lojalność. Wraz z wojskiem

stojącym na granicy Delchinu dawało mu to absolutną przewagę militarną. Zażądał, by

obwołano go naczelnym dowódcą armii angarckiej. W przeszłości często generałowie pełnili

ten urząd, lecz to Walne Zgromadzenie sprawowało wspólne rządy. Teraz żądanie Kallatha

przyniosło coś nowego: jego cesarska władza była dziedziczna i naczelne dowództwo

Angaraku również miało przechodzić z pokolenia na pokolenie. Generałowie zgodzili się

bezradnie na owo żądanie i Kallath rozpoczął swe panowanie na kontynencie jako cesarz

Melceny i naczelny dowódca Angaraku.

Integracja Melceny i Angaraku odbywała się burzliwie, lecz w końcu cierpliwość

melceńska zwyciężyła angaracką brutalność. Z biegiem lat stało się oczywiste, że biurokracja

melceńska była dalece bardziej skuteczna niż wojskowa administracja angarcka. Biurokraci

zajmowali się doczesnymi sprawami, jak parytety czy waluty. Stąd był już tylko krok do

powstania Kontynentalnego Biura Dróg. Przez kilkaset lat biurokraci zarządzali każdym

aspektem życia na kontynencie. Wyszukiwali utalentowanych mężczyzn i kobiety nawet w

najodleglejszych zakątkach Mallorei bez względu na rasę. Wkrótce działy administracyjne

złożone z Melcenów, Karandów, Dalazjan i Angaraków przestały być rzadkością. Do roku

4400 przewaga biurokracji stała się oczywista. Tymczasem stanowisko naczelnego dowódcy

zaczęło tracić znaczenie. Wydaje się, że nie istnieje konkretna data zespolenia w jedno tytułu

cesarza Melceny i cesarza Mallorei. Formalnie tytułu takiego nie używano aż do nieszczęsnego

wydarzenia na Zachodzie, które zakończyło się bitwą o Vo Mimbre.

Nawrócenie Melcenów na kult Toraka było pozorne. Pragmatycznie zaakceptowali

formy angarackiego kultu jedynie ze względów politycznych, i Grolimowie z pogardą patrzyli

na to, wciąż poddani woli Boga-Smoka, z religijną obsesją tak charakterystyczną dla

Angaraków.

I w 4850 Torak wyłonił się nagle z wieków odosobnienia w Ashabie. Ogromny szok

wstrząsnął Malloreą, kiedy żywy bóg z oszpeconą twarzą, skrytą za wypolerowaną stalową

maską, pojawił się u wrót Mal Zeth. Cesarz został usunięty, Torak przejął władzę jako Kal

Torak - Król i Bóg. Rozesłano posłańców do Cthol Murgos, Mishrak ac Thull i Gar og Nadrak

i w 4852 w Mal Zeth odbyła się narada wojenna. Dalazjan, Karandów i Melcenów ogarnęło

zdumienie na widok postaci, o której zawsze sądzili, iż była jedynie mitem. Wstrząsnęła też

nimi obecność uczniów Toraka.

Torak był bogiem i nie miał zwyczaju przemawiać, on wydawał rozkazy, lecz

uczniowie - Ctuchik, Zedar i Urvon - byli ludźmi i analizowali każdą sprawę z zimną pogardą.

Natychmiast dostrzegli, że społeczeństwo stało się prawie całkowicie świeckie, i powzięli

kroki, by zmienić tę sytuację. Dla Mallorei nadeszły czasy terroru. Grolimowie pojawiali się

wszędzie, a sekularyzacja była dla nich formą herezji. Odżyło dawno zapomniane składanie

David Eddings - Malloreon 04 - Czarodziejka Z Darshivy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: