Zwyczajna noc w Malibu-sometimes_.pdf

Zwyczajna noc w

Malibu

Malibu, raj na kalifornijskim wybrzeżu. Błękitny ocean i złote plaże,

wzdłuż których ciągną się rezydencje najbogatszych i najsławniejszych.

Edward Cullen pracuje dla gwiazd filmowych jako prywatny detektyw.

Pewnego wieczora podczas spaceru po plaży słyszy przerażony kobiecy krzyk.

Bez namysłu biegnie na ratunek... i ledwo uchodzi z życiem, gdy piękna

kobieta strzela do niego z pistoletu. Kilka dni później znajduje w swoim

samochodzie tę samą broń. Postanawia dowiedzieć się, kim była nieznajoma, i

trafia w matnię oszustw, fałszywych tropów i nieoczekiwanej namiętności...

str. 1|| Zwyczajna noc w Malibu || sometimes_

Rozdział 1

W taką noc i w takim miejscu nikt raczej nie spodziewa się usłyszeć krzyku

kobiety. Zwyczajna noc w Malibu , mroczna jak aksamitny całun. Miękkie fale

uderzały o wybrzeże, morska bryza była delikatna jak koci oddech.

Prywatny detektyw Edward Cullen spacerował po plaży ze swoim psem.

Jego przyjaciółka, Isabella

Swan, poleciała do Rzymu po drobnym

„nieporozumieniu" co do przyszłości ich związku. Ale to zdarzało im się już

nieraz.

Edward mieszkał w słynnej Malibu Colony, w sąsiedztwie gwiazdliM,

rekinów show-biznesu i innych grubych ryb, jedna bogatsza od drugiej, plus

minus parę milionów, czasem miliardowi. Ich rezydencje na plaży wcale nie

wyglądały tak elegancko z punktu widzenia Edwarda. No ale większość ludzi

nie mogłaby ich oglądać z tej perspektywy. Kolonia, zamknięta i strzeżona,

miała jedną bramę przy wjeździe, drugą przy wyjeździe. Co prawda można było

wejść na plażę, ale tylko po to, aby spokojnie pospacerować wzdłuż brzegu.

Każdego nieznanego osobnika, który się tam wałęsał o północy, czekało parę

ostrych pytań.

Rezydencje kolonii to głównie skromne, drugie albo nawet i trzecie domy

bogatych ludzi, dyskretne w swoim plażowym szyku, z wąziutkimi tarasami

wychodzącymi na ocean - ale koszt metra kwadratowego i tak wprawiał

księgowych w osłupienie.

Dom Edwarda zaliczał się do najskromniejszych - parterowy budynek z lat

czterdziestych. Kupił go tanio przed laty w czasie znacznego, nagłego spadku

cen nieruchomości. Podobno należał kiedyś do dawnej gwiazdy kina, Normy

Shearer. A może chodziło o Normę Jean? Norma czy Marylin, wszystko jedno.

Chata to chata, z której strony by na to spojrzeć.

str. 2|| Zwyczajna noc w Malibu || sometimes_

Pomijając szykowną lokalizację i widok, dom miał jedną zaletę -wąski

drewniany taras, na który wchodziło się schodkami prosto z plaży. Zdarzało się,

że w czasie zimowego sztormu ocean z głuchym odgłosem walił o pale

podtrzymujące taras i przelewał się przez barierkę, a Edwardowi wydawało się,

że jest na łodzi, ale polubił to wrażenie, a nawet ewentualne niebezpieczeństwo.

Był szczęśliwy w Malibu, nie chciałby mieszkać nigdzie indziej, nawet gdyby

mu za to płacono. Może z wyjątkiem Rzymu, przez jakiś tydzień czy dwa, w

towarzystwie Isabella.

Edward rzeczywiście wyglądał jak prywatny detektyw. Miał metr

osiemdziesiąt pięć wzrostu, przydługie ciemne włosy, nadal gęste, dzięki Bogu,

chociaż stuknęła mu czterdziestka. Ciemnoniebieskie oczy i kurze łapki od zbyt

wielu dni spędzonych na plaży i wieczorów przesiedzianych w młodości w

różnych barach. Nie nosił zarostu - Isabella tego nie lubiła. Zbyt leniwy, żeby

ćwiczyć na siłowni, szczupłą, atletyczną sylwetkę zawdzięczał głównie biegom

po plaży. Towarzyszył mu Pirat - kundel, którego kiedyś uratował. Pies miał

tylko jedno oko, trzy łapy, ale potrafił biegać całkiem szybko, kiedy miał wiatr

w rufę.

Pirat był najlepszym kumplem

Edwarda i wyjątkowo zuchwałym

zawadiaką. Z długimi, patykowatymi łapami, ze złachmanioną, szaroburą

sierścią i wyraźnym tyłozgryzem, który obnażał dolne zęby w wiecznym

uśmiechu, bez trudu wygrałby konkurs na najbrzydszego psa w Malibu.

Oczywiście, Isabella uwielbiała Pirata, chociaż starała się nie dopuszczać

go w pobliże swojej suczki chihuahua. Tesoro, choć ważyła zaledwie półtora

kilo, to zawsze gotowa gryźć i drapać, umiała na każdym kroku dać się Piratowi

we znaki.

Isabella wierzyła, że to właśnie wzajemna niechęć między psami stoi na

przeszkodzie małżeństwu jej i Edwarda, ale Edward nie był taki pewien, czy

rzeczywiście o to chodzi. Po co psuć coś dobrego? Przecież świetnie

funkcjonowali w wolnym związku.

str. 3|| Zwyczajna noc w Malibu || sometimes_

Czasem Edwardowi wydawało się, że w czwartkowe wieczory na ekranach

telewizyjnych występowało jego alter ego. Puszczano wtedy para-dokumentalny

program, w którym od nowa prowadził śledztwa w sprawach starych

hollywoodzkich zbrodni - było ich więcej, niż można by przypuszczać. Program

nosił tytuł Tajemnice Malibu Edwarda Cullena, a sam Edward prezentował się

w nim niezwykle elegancko w czarnej skórzanej kurtce Dolce & Gabbany, którą

kupiła mu Isabella.

Kiedy mu powiedziała, że to Dolce, nie miał pojęcia, o co jej chodzi. Dla

niego brzmiało to jak nazwa marki włoskich lodów. Później dowiedział się, że

to włoski projektant, a kurtka bez wątpienia była najfajniejszym ciuchem w jego

szafie. Miękka i elastyczna jak wosk, stała sie częścią jego telewizyjnego

wizerunku, chociaż Bóg świadkiem, łatwiej było go spotkać w dresie, kiedy

wlókł się wzdłuż Malibu Road do supermarketu Ralphs po piwo i psie jedzenie,

albo kiedy w T-shircie i szortach jadł śniadanie w kawiarni Coogies, niż

wystrojonego w czarną skórę.

W każdym razie, program, w którym starał się wyjaśnić dawne morderstwa,

przyniósł mu pewien rodzaj sławy. Wszystko oczywiście jest kwestią względną,

bo, jak wie każdy mieszkaniec Hollywood, kiedy program znika z anteny, o

człowieku zapomina się jak o zeszłotygodniowym obiedzie. A teraz wydawało

się, że czas Edwarda minął, a Tajemnice Malibu prawdopodobnie nie wrócą na

antenę w kolejnym sezonie Wielka szkoda, bo dawały mu dochód, a przy tym

me musiał rezygnować ze swojej codziennej pracy detektywa. Mógł nie

zajmować się sprawami wszystkich tych sympatycznych bogaczy. Zadziwiające,

większość z nich rzeczywiście była sympatyczna. Poza tym mieli takie same

kłopoty, jak inni. Seks i pieniądze. W tej właśnie kolejności.

Zagwizdał cicho, co oznaczało, że Pirat ma natychmiast zameldować mu

się przy nodze. Kundel podbiegł, porzucając tajemnicze, ekscytujące psie

sekrety, jakie da się wywęszyć na najdroższym skrawku wybrzeża w Malibu.

str. 4|| Zwyczajna noc w Malibu || sometimes_

Razem zawrócili w stronę domu. Szli plażą, każdy zajęty własnymi

myślami, słuchając rozbijających się na brzegu fal, wdychając słoną bryzę

oceanu i wypatrując spadających gwiazd. Czysty romantyzm. I nagle usłyszeli

krzyk.

Na wysokiej nucie. Drżący. Przerażony.

Nie trzeba być prywatnym detektywem, żeby się zorientować, że krzyczała

kobieta. I że coś jej groziło.

Rozdział 2

Edward szybko omiótł wzrokiem domy. Wszystkie były pogrążone w

mroku, tylko dwa tarasy dalej migotało światło. Zaczął brnąć przez miękki

piasek w tamtą stronę, Pirat biegł jego śladem.

Przystanął u stóp drewnianych schodków i zaczął nasłuchiwać, ale nie

rozległ się już żaden krzyk. Wydawało mu się jednak, że słyszy jakiś szloch.

Stłumiony, ale to był na pewno szloch.

Kazał Piratowi warować i pomału wszedł po schodach na taras, który miał

zaledwie trzy metry głębokości, zresztą jak wszystkie inne wKolonii. Dom

wznosił się przed nim niczym urwisko z piaskowca i szkła, nowoczesny, a przy

tym bardziej surowy niż dzieła Richarda Meiera, słynnego projektanta Muzeum

Getty'ego w Los Angeles. I był równie mroczny, jak otaczająca go noc.

Nagle zapaliła się lampa. Przez okno Edward zobaczył kobietę. Rudowłosą,

w przezroczystej halce i niczym więcej, jeśli się nie mylił z odległości prawie

pięćdziesięciu kroków. Wbrew powszechnym wyobrażeniom, to wcale nie był

normalny nocny strój w Malibu, poza tym tu zwykle nikt nie zbierał się do snu o

północy. Niemal wszyscy z przemysłu filmowego kładli się do łóżka wcześnie i

koło dziewiątej leżeli pod kołdrami we flanelowych piżaEdwardh, wkuwając

fragment roli na następny dzień.

str. 5|| Zwyczajna noc w Malibu || sometimes_

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: