Norton Andre - Cień Sokoła.pdf - ebooki Fantasy i horrory - romek2701

Andre Norton

Cien Sokola

Przelozyla Bozena Jozwiak

Tytul oryginalu shadow hawk

Przedmowa

Niemal dwa tysiace lat przed narodzeniem Chrystusa zwycieska armia Hyksosow

wyruszyla z serca Azji Mniejszej. W swym marszu na zachod zdobywcy bez przeszkod

pustoszyli inne kraje dzieki nowej, niezwykle skutecznej broni - ciagnietym przez konie

rydwanom. Wojska, probujace bronic swych ziem, byly blyskawicznie rozbijane w

pyl.Jednym z podbitych panstw byl Egipt, panstwo stare i swego czasu potezne. Egipcjanie

byli tak zawzieci w stosunku do obcych najezdzcow, ze kiedy kilka pokolen pozniej udalo im

sie ich wypedzic, podjeli skuteczna probe usuniecia wszelkich sladow okupacji Doliny Nilu. Z

tego powodu po dzis dzien nie wiemy dokladnie, kim byli Hyksosi, skad przybyli i jak dlugo

rzadzili. Wiadomo jedynie, ze przez pewien czas okupowali ten kraj, sprowadzili do niego

konie, a przez jego mieszkancow uwazani byli za istoty gorsze od diabla. Byl to okres

intryg, niebezpieczenstw i wasni, takze w szeregach samych Egipcjan, poniewaz bardziej

konserwatywni urzednicy faraona woleli placic Hyksosom symboliczny trybut, niz wszczynac

otwarta walke. Byl to rowniez okres, kiedy to mlodzi ludzie mogli dokonywac rzeczy

wielkich. Wysoko urodzeni Egipcjanie rozpoczynali szkolenie oficerskie w wieku mniej wiecej

dziesieciu lat. a majac lat czternascie lub pietnascie byli juz wojownikami w oddzialach

liniowych. Obydwaj ksiazeta, ktorzy poprowadzili pierwsze ataki na Hyksosow. nie skonczyli

jeszcze dwudziestu lat.

Podczas wielu lat obcej okupacji Egipcjanie zyli po staremu tylko na dalekim poludniu

Egiptu oraz w Nubii (dzisiejszy Sudan). Nubia, zwana Kraina Luku. rzadzona przez wicekrola

faraona, dostarczala lucznikow dla Pustynnych Zwiadowcow - korpusu slynnego od ponad

tysiaca lat w historii Egiptu. Ich umiejetnosci byly tak szeroko znane i szanowane, ze w

obcych jezykach slowo okreslajace Egipcjanina oznaczalo rowniez lucznika. Wlasnie w

Tebach, starozytnej stolicy poludnia, wybuchlo w 1590 r. p.n.e. uwienczone sukcesem

powstanie przeciwko Hyksosom. Egipcjanie, ponownie zjednoczeni, wygnali wroga i

stworzyli imperium, ktore mialo w nadchodzacych wiekach dominowac w poludniowej czesci

basenu Morza Srodziemnego.

1. Graniczny patrol

Nad spieczona ziemia niewyczuwalny byl nawet najlzejszy podmuch wiatru, ktory moglby

rozwiac przykry swad, unoszacy sie wraz z ciezkim, zoltawym dymem z brudnych chalup

nedznej wioski Kuszytow. Nubijsko-egipscy lucznicy z oddzialu Pustynnych Zwiadowcow

podkladali ogien pod chaty z wprawa, ktora nabyli w czasie dlugotrwalej praktyki. Kiedy

niedbale pokryte strzecha lub zle wyprawiona skora dachy zamienia sie w popiol, zolnierze

rozrzuca kamienie tworzace koliste sciany i w ten sposob przestanie istniec - przynajmniej

na jakis czas - kolejne gniazdo lupiezcow w obszarze przygranicznym.Kuszyci sa jak

mrowki, myslal ze znuzeniem Rahotep, mlody kapitan zwiadowcow, stojac na pagorku,

ktory wynosil chate wodza ponad inne. Coz z tego, ze zdepczesz sandalem ich kopiec lub

nawet przekopiesz znajdujace sie pod nim korytarzyki? Zostaniesz pokasany, a i tak, za

dzien lub dwa, nowa budowla wystrzeli na to miejsce.

W tej chwili kleby dymu otoczyly jego glowe i zaczal kaszlec. Nie opuscil jednak swojego

stanowiska. Wiedzial, podobnie jak wszyscy na pozor beztroscy lucznicy z jego oddzialu, ze

obserwuja ich oczy wrogow - z nienawiscia i, mial nadzieje, z pewnym przerazeniem. Choc

pomiedzy chatami widoczne bylo klebowisko ciemnych cial barbarzyncow, nie wszyscy

Kuszyci z tej wioski zostali trafieni czerwonymi, wojennymi strzalami patrolu. Rahotep nie

zarzadzil pogoni za jencami - czekal ich bowiem zbyt dlugi marsz przez pustynie do fortu,

zeby obarczac sie wiezniami.

-Juz sie tu nie zagniezdza ponownie, panie! - W stwierdzeniu tym zabrzmiala nuta

satysfakcji. Nubijczyk Kheti, podoficer Rahotepa, wbiegl na pagorek sprezystym krokiem.

Gorowal on dobre pietnascie centymetrow nad drobniejszym, delikatniej zbudowanym

Egipcjaninem, pochodzacym ze starego rodu z polnocy. Ogromny luk, ktory tylko Kheti

potrafil naciagnac, wystawal zza ich glow jak proporzec pulkowy. Kiedy dym dosiegnal

Khetiego, ten zakaszlal i splunal.

-Niestety, juz wkrotce znajda nowe siedlisko! - stwierdzil Rahotep.

-Niech i tak bedzie! - odparl Kheti. Mial pogodna nature, byl czlowiekiem, ktory chetnie

przyjmuje rozkazy i wprowadza je w zycie, lecz od ktorego nie zada sie planowania

wlasnych akcji. - Czyz ludzie nie wiedza, ze zadna z tych przekletych dziur nie ukryje sie

dlugo przed wzrokiem krazacego Sokola?

Rahotep sciagnal gniewnie swe proste, czarne brwi pod nemesem, sfinksowym nakryciem

glowy z pasiastego lnu. Zirytowalo go przypomnienie utraconego dziedzictwa w Egipcie.

Glupota bylo podawanie sie za pana nomu Uderzajacy Sokol, podczas gdy posiadlosci te

juz od jednego pokolenia byly we wladaniu hyksoskich najezdzcow. On sam byl tylko

Rahotepem, pozbawionym ziemi i niemal opuszczonym przez przyjaciol oficerem

Pustynnych Zwiadowcow, a nie Sokolem. Jego przyrodni brat Unis oraz jego pochlebcy

nawet ten tytul wykorzystywali przeciw niemu w swoich drwinach. Mowili o nim: "Cien

Sokola" - wladca nie istniejacego nomu.

Kilka nastepnych dachow zapadlo sie. wzbijajac snopy iskier i kleby jeszcze bardziej

gestego dymu. Podczas gdy lucznicy wyburzali sciany. Rahotep wprawnym okiem mierzyl

polozenie slonca na niebie. Musieli opuscie to miejsce przed nadejsciem nocy.

-Niewiele zostalo czasu - rzekl Kheti, ktory dostrzegl spojrzenie Rahotepa skierowane w

gore. - Wielka szkoda, ze nie udalo nam sie poslac Haptkego do jego smierdzacych

przodkow. Lecz nie zawsze mozna miec zupelne szczescie.

-Ruszamy! - Kapitan, ktory dotad trzymal w reku bicz. bedacy symbolem jego wladzy,

teraz wepchnal go za pas przy swej krotkiej spodniczce i chwycil sistrum, rodzaj grzechotki

uzywanej do dawania sygnalow wojownikom w polu. Potrzasnal nim ostrym ruchem

nadgarstka, wydobywajac z naciagnietych na druty koralikow syk rozwscieczonej zmii.

Podczas gdy lucznicy ustawiali sie w luzny szyk marszowy, Kheti wepchnal w reke

dowodcy mala, gliniana figurke, ktora ulepil, kiedy dotarl do nich w forcie rozkaz wyruszenia

na ten patrol. Rahotep wystawil ja w kierunku slonca, w pelni swiadomy faktu, ze ukryte

oczy to widza, a ukryte uszy uslysza kazde slowo z tego, co ma do powiedzenia w jezyku

Kuszytow.

-Haptke! - zawolal, nazywajac wodza Kuszytow imieniem, pod ktorym byl znany

zwiadowcom. - Haptke, synu Taji i wy wszyscy, ktorzy za nim podazacie, jego wojownicy,

jego poslancy, jego przyjaciele; wy wszyscy, ktorzy jecie z jego garnkow i lezycie w cieniu

jego chaty, ktorzy wzniecacie rebelie, ktorzy pustoszycie ziemie, ktorzy zabijacie za pomoca

siekiery i noza, dzidy i strzaly, ktorzy myslicie tylko o niszczeniu i zabijaniu - na was

wszystkich i waszego pana, Haptkego. rzucam teraz to przeklenstwo. A kiedy to uczynie,

niech sie zisci jemu i wszystkim, ktorych tu wymienilem - w obliczu Amona-Re. Pana

Wysokich Niebios i Jego Syna na ziemi, faraona, wladcy Dwoch Krajow.

Chociaz jezyk Kuszytow byl chropawy, Rahotepowi udalo sie nadac mu rytm piesni

swiatynnej. Podniosl gliniana figurke nad glowe i cisnal nia w naznaczona plomieniami

sciane ostatniej kwatery Haptkego. Wysuszona na sloncu glina rozprysnela sie, a lucznicy

wydali okrzyki aprobaty. Ludzie zrobili juz wszystko, co bylo w ich mocy, by rozprawic sie z

lupiezcami. Teraz odwolali sie do pomocy bogow.

Zwiadowcy opuscili zrujnowana wioske legendarnym juz klusem, gnajac przed soba

zdobycz - osly i pare wspanialych, sudanskich chartow, ktore warczaly i szczekaly,

ciagniete z uporem na smyczach przez swoich nowych panow. Zdaniem lucznikow wypad

byl udany, ale Rahotep byl niepocieszony - oddalby chetnie czterokrotna wartosc lupu za

smierc Haptkego. Zniszczyli wprawdzie legowisko, lecz lew uszedl calo, by ponownie siac

zniszczenie.

Spalona sloncem roslinnosc pory suchej zamykala sie wokol nich. gdy podazali sciezka

wzdluz waskiego koryta, w ktorym strumien skurczyl sie do zaledwie kilku spienionych

kaluz. Sploszone owady unosily sie gestymi chmarami i Rahotep musial w koncu uzyc

swego bicza, aby odgonic muchy. Szli miarowym krokiem. Regularnemu, gluchemu

odglosowi sandalow wtorowal ostry stukot oslich kopyt po wygladzonych woda kamykach. '

Kiedy dotarli do pokrytego krzakami terenu, za ktorym rozciagala sie prawdziwa pustynia,

gdzie w peknieciach czerwonej gliny ukazywaly sie plaszczyzny kamienia, jakis cien

przesunal sie przed nimi po ziemi, kierujac uwage Rahotepa ku niebu. W bezchmurnej

przestrzeni ponad niecka szybowal sokol, jego wlasny symbol. Zdawal sie krazyc nad

kolumna ludzi i zwierzat, tak jakby w tej pylem okrytej grupie znalazl zdobycz, ktorej szukal.

Ptak plynal bezglosnie w powietrzu, lecac na czele lucznikow niczym przewodnik. Znizyl

lot. kierujac sie ku pasmu piaszczystych wzgorz, przez ktore biegla ich droga na polnoc. W

pewnej chwili zanurkowal i zniknal im z oczu.

-Poslaniec Wielkich poluje! - dobiegl zza plecow kapitana glos Khetiego. - Zycz sludze Re,

Morusowi Bystrookiemu, takiego szczescia, jakie my dzis mielismy, panie.

Rahotep zwalnial kroku, az w koncu stanal i zafurkotal swym sistrum z rozkazujacym

szczekiem, ktory zatrzymal caly szereg mezczyzn. Nie, nie mylil sie. Znowu uslyszal zza

wzgorza piskliwy placz - dzwiek, ktorego nie potrafil rozpoznac.

Ze sztyletem w dloni zaczal wspinac sie na zbocze, wyszukujac droge z ostroznoscia

mysliwego. Kheti, z wyciagnietym toporkiem, nastepowal mu na piety. Kiedy zblizyli sie do

szczytu wzniesienia, za ktorym zniknal sokol, opadli na dlonie i kolana, i w ten sposob

wspinali sie dalej. Potem, lezac plasko, podczolgali sie do krawedzi i ujrzeli w dole scene

tak niezwykla, ze Kheti wydal z siebie okrzyk szczerego zdumienia.

W uskoku pod nimi znajdowala sie jaskinia, a przed nia kamienny wystep oczyszczony

przez wiatr z ziemi i piasku. Lezala tam sztywna lamparcica, wygieta przez smierc, ktora na

jej pysku wycisnela wyraz nienawisci. Zmierzwiona siersc wokol pogryzionego drzewca

strzaly swiadczyla o dlugich godzinach jej konania.

Przy wejsciu do jaskini lezalo lamparciatko o zoltym futrze, rownie sztywne po smierci jak

jego matka. Wlasnie na jego grzbiecie usadowil sie sokol, ktory krecil powoli zakonczona

ostrym dziobem glowa, jakby nad czyms sie zastanawial. Postawa ptaka nie wyrazala ani

mysliwskiego zapalu, ani gniewu, gdy obserwowal znajdujacy sie przed nim maly klebek

czarnego futra, byla to raczej zwyczajna ciekawosc.

Futrzana kuleczka otworzyla swoj koci pyszczek i prychnela, wygiela w luk grzbiet i uniosla

lape z wysunietymi pazurami, zeby przestraszyc skrzydlatego intruza. Jednak, ku zdumieniu

Rahotepa, pierzasty lowca nie odplacil mu szponami czy dziobem. Uniosl tylko glowe i

wrzasnal, uderzajac zamglone od goraca powietrze skrzydlami.

Rahotep przekroczyl krawedz zbocza, po czym znalazl sie na dole znacznie szybciej, niz

zamierzal, wraz z lawina wyschnietej gliny, ktora nie wytrzymala jego ciezaru. Sokol

ponownie chrapliwie wrzasnal, wiec kapitan wykonal ubrudzonymi palcami znak, ktory mial

go przeblagac. Wtedy ptak wzbil sie w powietrze i zataczajac kola, skierowal sie ku nisko

zawieszonemu sloncu. Rahotep obserwowal przez chwile, jak sokol wznosi sie -

nieustraszony i wolny - a potem odwrocil sie do malego, dzielnego wojownika w czarnym

futrze.

Norton Andre - Cień Sokoła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: