Wynurzenie Wnętrze Beebe zionie niczym czarna jama pomiędzy jego stopami. Dobiega stamtšd niezidentyfikowany szelest; mężczyzna dostrzega jaki ruch, ciemnoć przemieszczajšcš się poród ciemnoci. Nagle co błyska; dwie plamy odbitego wiatła w kolorze koci słoniowej, niemal niezauważalne na czarnym tle. Przez chwilę wiszš bez ruchu, po czym zaczynajš się wznosić. Wokół nich z mroku wyłania się blada twarz. Kobieta wychodzi z wnętrza stacji, ociekajšc wodš; wydaje się, że przyniosła ze sobš częć tej ciemnoci. Mrok podšża za niš do kšta kabiny pasażerskiej i okrywa jš niczym koc. Kobieta nie odzywa się ani słowem. Joel zaglšda w głšb jamy, po czym znów kieruje wzrok na ryftowca. - Czy kto jeszcze, ee... Kobieta kręci głowš; gest jest tak nieznaczny, że Joel niemal go nie zauważa. - Tam był - to znaczy, ten drugi... Kobieta musi być tym ryfterem, który kilka minut temu wisiał przed iluminatorem: CLARKE, głosi naszywka na jej ramieniu. Ale ten drugi, ten który dał nogę jak uchodca przyłapany po nieodpowiedniej stronie ogrodzenia - według sonaru wcišż znajduje się gdzie nieopodal. Trzyma się blisko dna, trzydzieci metrów poza kręgiem wiatła. I po prostu tam siedzi. - Nikt więcej nie przyjdzie - mówi kobieta. Jej głos jest cichy i martwy. - Nikt? - Dwoje na całš szecioosobowš załogę? Joel zwiększa zakres wywietlacza; dalej też nikogo nie widać. Chyba, że chowajš się za skałami, czy co w tym stylu. Spoglšda znów w głšb gardła Beebe. Albo kryjš się gdzie tam, jak trolle, i czekajš... Gwałtownie zatrzaskuje właz i zamyka go na głucho. - Clarke, tak? Co tu się dzieje? Kobieta mruga. - Mylisz, że ja wiem? - Sprawia wrażenie zaskoczonej pytaniem. - Sšdziłam, że to ty będziesz potrafił mi odpowiedzieć. - Wiem tylko, że GA płaci mi w chuj kasy za wzięcie nocnej zmiany w ostatniej chwili. - Joel przemieszcza się na dziób skafu i opada na fotel pilota. Rzuca okiem na sonar. Ten dziwny sukinsyn dalej tam jest. - Wydaje mi się, że nie powinienem nikogo zostawiać. - No i tego nie zrobisz - oznajmia Clarke. - Włanie, że tak. Widzę go na wywietlaczu. Ta nie odpowiada. Joel odwraca się i spoglšda na niš. - Dobra - odzywa się wreszcie kobieta. - W takim razie sam po niego id. Joel przez kilka sekund wpatruje się jej w oczy. Właciwie to wcale nie chcę wiedzieć, dochodzi ostatecznie do wniosku. Odwraca się, nie mówišc już nic więcej, i nadmuchuje zbiorniki. Zyskawszy nagle nonoć, skaf zaczyna walczyć z unieruchamiajšcymi go zaciskami dokujšcymi. Joel wciska guzik, a te wypuszczajš go na wolnoć. Maszyna odskakuje od Beebe niczym żywe stworzenie, chwieje się nieco napotykajšc na kleisty opór wody, po czym powoli pnie się do góry. - Ty... - Głos dochodzi zza jego pleców. Joel odwraca się. - Ty naprawdę nie wiesz, co tu jest grane? - pyta Clarke. - Zadzwonili do mnie jakie dwanacie godzin temu. Kurs do Beebe o północy, powiedzieli. Kiedy dotarłem do Astorii dowiedziałem się, że mam wszystkich ewakuować. Powiedzieli, że będziecie już na mnie czekać, gotowi. Jej wargi wyginajš się nieznacznie. To nie do końca umiech, ale w przypadku tych psycholi temu grymasowi pewnie do niego najbliżej. Kobiecie z nim do twarzy, w pewien zimny, odległy sposób. Gdyby zdjšć jej z oczu nakładki, bez problemu mógłby umiecić jš w swoim programie do wirtualnej rzeczywistoci. - Co stało się z całš resztš? - postanawia zaryzykować. - Nic - pada odpowied. - Po prostu nabawilimy się... lekkiej paranoi. Joel chrzška. - Wcale się nie dziwię. Gdyby to mnie wsadzili tu na rok, paranoja byłaby moim najmniejszym problemem. Znów ten przelotny, upiorny umiech. - Ale tak na serio - naciska. - Dlaczego reszta zdecydowała się zostać? To jaki akcja robotnicza? Jeden z tych - jak to się kiedy nazywało? - strajków, czy jak mu tam? - Co w tym stylu. - Clarke spoglšda na gród nad swojš głowš. - Ile do powierzchni? - Obawiam się, że dobre dwadziecia minut. Skafy GA to jebane sterówce. Cała reszta może cigać się z delfinami, a najlepsze, co mi uda się wycisnšć z tego czego, to szybkie kołysanie. Jednak ma to swoje dobre strony. - Joel posyła kobiecie rozbrajajšcy umiech. - Płacš mi od godziny. - Dobra twoja - rzuca Clarke.
sunzi