* - To nie powinno się już dziać - powiedziała Bates. - Ekranowanie było porzšdne. Banda krzštała się po przeciwnej stronie bębna, porzšdkujšc co w swym namiocie. Sarasti czaił się dzi za kulisami, monitorujšc działania z kajuty. W mesie zostałem więc ja, Bates i Szpindel. - Może przeciwko bezporednim impulsom. - Szpindel przecišgnšł się, stłumił ziewnięcie. - Ultradwięki czasem wzbudzajš pola magnetyczne mimo ekranowania, przynajmniej w żywych tkankach. Mylisz, że co takiego może się dziać z twojš elektronikš? Bates rozłożyła ręce. - Skšd mam wiedzieć? Równie dobrze może tam działać czarna magia i elfy. - No wiesz, tak ciemni nie jestemy. Możemy się czego inteligentnie domylić, nie? - Na przykład? Szpindel uniósł palec. - Warstwy, przez które się przewiercilimy, nie mogły powstać w żadnym znanym mi procesie metabolicznym. Więc to nie jest żywe, przynajmniej w biologicznym sensie. Chociaż, w tych czasach to nic nie znaczy. - Rozejrzał się po brzuchu naszego potwora. - A życie wewnštrz konstrukcji? - Atmosfera jest beztlenowa. To pewnie eliminuje szanse na złożone wielokomórkowe organizmy. Może jakie bakterie, w takim razie cholernie przydałoby się zobaczyć je w próbkach. Ale cokolwiek na tyle złożonego, żeby myleć, nie mówišc już o umiejętnoci zbudowania czego takiego - gest w stronę obrazu w ConSensusie - wymaga wysokoenergetycznego metabolizmu, a to oznacza tlen. - Czyli mylisz, że tam jest pusto? - Nic takiego chyba nie powiedziałem. Wiadomo, że obcy muszš być tajemniczy i w ogóle, ale zupełnie nie rozumiem, po co kto budowałby dla bakterii beztlenowych rezerwat wielkoci miasta. - To musi być rodowisko dla kogo. Po co w ogóle atmosfera, jeli to tylko jaka machina do terraformowania? Szpindel wskazała namiot Bandy. - Susan już mówiła. Atmosfera jest jeszcze w budowie, więc mamy okazję do darmowej przejażdżki, dopóki nie przyjdš właciciele. - Darmowej. - W pewnym sensie. Wiadomo: widzielimy ułamek ułamka tego, co tam jest w rodku. Ale to co ewidentnie widziało, że nadlatujemy. Nawet się na nas darło, o ile dobrze pamiętam. Skoro sš inteligentni i nieprzyjani, dlaczego nie strzelajš? - Może strzelajš. - Jeli co się tam kryje i niszczy twoje roboty, to nie robi tego specjalnie szybciej niż typowe tamtejsze rodowisko. - Może twoje typowe rodowisko to włanie aktywne działanie przeciwko intruzom? Bo inaczej po co komu siedlisko nienadajšce się do zasiedlenia? Szpindel przewrócił oczyma. - No dobra, myliłem się. Jestemy ciemni i nie damy rady niczego się domylić. Mimo że próbowalimy. Po sfajczeniu czujników w głowicy Diabełka oddelegowalimy jš do rycia w powierzchni; kroczek za kroczkiem poszerzała rednicę naszego pierwszego odwiertu, aż mierzyła prawie metr. My tymczasem konfigurowalimy żołnierzy Bates, ekranujšc ich przeciwko reaktorom atomowym i wnętrzom cyklotronów - a gdy nadchodziło perygeum, ciskalimy nimi w Rorschacha jak kamieniami w nawiedzony las. Wszystkie wchodziły przez diabełkowy otwór, rozwijajšc za sobš cienki jak włos wiatłowód, przekazujšcy zdobywanš informację przez zjonizowanš atmosferę. Na ogół ledwo zdšżały mrugnšć. Parę dłuższych ujęć. Widzielimy, że ciany Rorschacha poruszajš się, powolnymi, leniwymi perystaltycznymi falami. Widzielimy powstajšce jakby w lepkim syropie wgłobienia i mozolnie rosnšce zwężenia, które zapewne po pewnym czasie przetnš cały korytarz. Nasze trepy przechodziły gładko przez niektóre pomieszczenia, w innych się potykały, gdy tło magnetyczne wytršcało je z równowagi. Przechodziły przez osobliwe gardziele wypełnione cienkimi jak brzytwy zębami, tysišcami trójkštnych, spiralnie zakrzywionych ostrzy w równoległych rzędach. Przemykały ostrożnie obok chmur mgły wyrzebionych w abstrakcyjne fraktale, ruchome i nieskończenie rekurencyjne; ich naładowane elektrycznie kropelki nanizane na milion zbieżnych linii pola elektromagnetycznego. I w końcu każdy zdychał lub znikał. - Da się jako wzmocnić to ekranowanie? - zapytałem. Szpindel spojrzał na mnie. - Wszystko jest ekranowane, poza głowicš z czujnikami - wyjaniła Bates. - Jeli jš też zaekranujemy, nic nie będziemy widzieć. - Ale wiatło widzialne jest doć nieszkodliwe. Gdyby tak łšczyć się tylko opty... - Komisarzu, my korzystamy z optycznych łšcz - wypalił Szpindel. - I zapewne zauważyłe, że to gówno i tak się przebije. - Ale czy nie ma jakich... - po omacku szukałem słowa - filtrów pasmowych? Czego, co przepuci widzialne wiatło, a wytnie zabójcze częstotliwoci po obu stronach? Parsknšł. - No pewnie. Nazywa się to atmosfera i gdybymy przytargali ze sobš co takiego, tylko z pięćdziesišt razy gęstsze niż na Ziemi, to może trochę by tego koktajlu zablokowało. Owszem, na Ziemi pomaga jeszcze pole magnetyczne, ale nie dałbym sobie ucišć ręki za pola magnetyczne, które nam się uda tam wytworzyć. - Gdybymy tylko nie trafiali na te impulsy - powiedziała Bates. - To jest główny problem. - One sš losowe? - zapytałem. Szpindel wzruszył ramionami, jakby się wzdrygał. - Dla mnie to tam nic nie jest losowe. Ale kto to wie? Potrzebujemy więcej danych. - Których pewnie nie dostaniemy - rzuciła James, idšc ku nam po suficie - jeli wszystkie roboty będš się tak fajczyć. Tryb warunkowy był tylko formalnym zabiegiem. Próbowalimy grać na prawdopodobieństwo, powięcajšc robota za robotem, w nadziei że któremu się poszczęci; przeżywalnoć malała wykładniczo do zera ze wzrostem odległoci od bazy. Próbowalimy opancerzać wiatłowód, żeby ograniczyć przesłuchy na złšczach, lecz opakowana w tyle warstw ferroceramiki smycz robiła się sztywna i kłopotliwa, jakbymy wymachiwali botem na kiju. Próbowalimy całkiem jš odcišć - wysyłalimy maszyny, żeby eksplorowały na własnš rękę - mrużšc oczy w dookolnej zamieci i zapisujšc obserwacje do póniejszego cišgnięcia. Żadna nie wróciła. Próbowalimy wszystkiego. - Możemy sami tam zejć - powiedziała James. Prawie wszystkiego. - Prawda - mruknšł Szpindel głosem, który nie mógł oznaczać nic innego niż nieprawda. - Tylko w ten sposób dowiemy się czego sensownego. - Otóż to. Na przykład, ile sekund potrzeba, żeby twój mózg zmienił się w synchrotronowy koktajl. - Nasze skafandry da się izolować. - Aha, tak jak roboty Mandy? - Naprawdę bym wolała, żeby mnie tak nie nazywał - rzuciła Bates. - Sęk w tym, że Rorschach cię zabije, obojętne, czy jeste mechaniczna, czy białkowa. - A według mnie w tym, że białko będzie zabijać inaczej - odparła James. - I dłużej to potrwa. Szpindel pokręcił głowš. - W pięćdziesišt minut będziesz prawie trupem. Nawet w ekranowaniu. Nawet w tak zwanych chłodnych strefach. - I zero objawów przez kolejne trzy godziny, albo i więcej. A nawet potem trzeba dni, żeby naprawdę umrzeć, tak że już dawno zdšżymy wrócić, a statek połata nas od niechcenia. Isaac, tyle akurat wiemy, masz to przed nosem w ConSensusie. A skoro my to wiemy, ty też to wiesz. Więc tej dyskusji w ogóle nie powinno być. - To jest twoje rozwišzanie? Co trzydzieci godzin szprycujemy się po uszy promieniowaniem, a potem ja każdemu wycinam guzy i łatam wszystkie komórki po kolei? - Kapsuły sš automatyczne. Nawet nie ruszysz palcem. - Już nie mówišc, co te pola magnetyczne porobiš z twoim mózgiem. Będziemy halucynować od chwili kiedy... - Zrobimy ze skafandrów klatki Faradaya. - Aha, czyli wchodzimy tam głuchoniemi i lepi. wietny pomysł. - wiatło możemy wpucić. Podczerwień... - To wszystko elektromagnetyka, Suze. Nawet jeli całkiem zasłonimy hełmy i pucimy sobie obraz kamery, będziemy mieć przeciek tam, gdzie przechodzi kabel. - Trochę. Ale to i tak lepiej niż... - Jezu. - Skurcz wystrzelił z kšcika ust Szpindla grudkę liny. - Daj mi Mi... - Isaac, rozmawiałam już o tym z resztš Bandy. Wszyscy się zgodzilimy. - Wszyscy się zgodzilicie? Suze, ty nie masz tutaj większoci. Pokroiła sobie mózg na kawałki, ale to nie znaczy, że każdy z nich ma jeden głos. - A dlaczego nie? Wszyscy jestemy co najmniej tak samo wiadomi, jak ty. - To wszystko ty. Tylko podzielona. - Ale jako nie masz specjalnych problemów, żeby traktować Michelle jak oddzielnš osobę. - Michelle jest... to znaczy, no tak, wszyscy macie całkiem inne osobowoci, ale jest tylko jeden oryginał. Twoi alterzy... - Nie mów tak o nas - rzuciła Sascha głosem zimnym jak ciekły tlen. - Nigdy. Szpindel usiłował się wycofać. - Ale nie chodziło mi... no wiecie, że przecież... Sascha zniknęła. - Co ty gadasz? - rozległ się łagodniejszy głos. - Mylisz, że ja to mama, że ona mnie udaje? Że jak jestemy razem, to jeste z niš? - Michelle... - powiedział udręczonym głosem Szpindel. - Nie. Ja mylę, że... - Nie ma znaczenia - ucišł Sarasti. - Tutaj się nie głosuje. Polatywał nad nami porodku bębna, z twarzš zakrytš osłonš, nieprzeniknionš. Nikt nie zauważył, kiedy się pojawił. Obracał się powoli wokół własnej osi, tak by cały czas nas widzieć, gdy wirujemy wokół niego. - Przygotowujemy Scyllę. Amanda potrzebuje dwóch trepów bez uwięzi, z uzbrojeniem obronnym. Kamery w pamie od jednego do miliona angstremów, ekranowane bębenki, zero autonomicznych obwodów. O trzynastej pięćdziesišt dla wszystkich wzmocnienie płytek krwi, dimenhydrynat i jodek potasu. - Dla wszystkich? - zapytała Bates. Sarasti kiwnšł głowš. - Okno otwiera się o czwartej dwadziecia trzy. - Odwrócił się z powrotem ku kręgosłupowi. - Ja nie - powiedziałem. Sarasti się zatrzymał. - Nie biorę udziału w operacjach terenowych - przypomniałem. - Teraz już bierzesz. - Jestem syntetykiem. - Oczywicie, że to wiedział, wszyscy wiedzš: nie da się obserwować systemu, ...
sunzi