bajtek_1986_05_06_redux.pdf

NR INDEKSU

PL ISSN 0860 – 1674

5-6

NR 5–6/86

CENA 100ZŁ

FAIRLIGHT

– gra roku!

WYBIERZ SAM

A JEDNAK SZKOŁA!

GRA O JUTRO

Optymista ................................................ 3

SWEGO NIE ZNACIE

Meritum w ELZABIE ............................. 4-5

LOGO — Słownik minimum cz. II .......... 7-8

NIE BÓJ SIĘ MNIE

Pokaż język .............................................. 9

KLAN AMSTRAD — SCHNEIDER

Arnold ...................................................... 6

CPC646 ............................................ 10-11

Mini ORGANY ....................................... 12

PISAĆ zamiast PISAC ........................... 13

Animacja ................................................ 14

MUNDIAL'86 .......................................... 15

CO JEST GRANE

Fairlight ............................................. 16-17

Lista przebojów ...................................... 18

Fighter Pilot ........................................... 18

Caomic Wartoad .................................... 18

Ceasar the cat ........................................ 18

KLAN ATARI

Animacja .................................................19

Renumeracja programów ...................... 20

Weryikacja programów na kasecie ....... 20

KLAN SPECTRUM

Numeryczna metoda znajdowania

pierwiastków .......................................... 21

CLAN COMMODORE

READY czy GOTOWY ............................ 23

PEEK i POKE w C-64 ............................ 24

WSZYSTKO DLA WSZYSTKICH ..... 25-26

WARTO PRZECZYTAĆ ......................... 27

SWEGO NIE ZNACIE

„Junior" i „Mazowia"................................ 28

TYLKO DLA PRZEDSZKOLAKÓW

Spadochroniarze .................................... 29

SAMI O SOBIE

Maniak ................................................... 30

SPRZĘŻENIE ZWROTNE ...................... 30

NIE TYLKO KOMPUTERY

Następcy czyli o robotach ...................... 32

Ciągle otrzymujemy listy, których autorzy

proszą o pomoc w zdobyciu lub przynajmniej

w uzyskaniu dostępu do komputera osobiste-

go. „Jak mam przejść z mikrokomputerem na

ty, do czego BAJTEK zachęca, skoro moich ro-

dziców nigdy nie będzie stać na tak duży wy-

datek?" — żali się w liście do redakcji 13-letni

Dariusz Grębkowski z Rzeszowa. „Kochani, wy-

drukowaliście artykuł, w którym Adam Krau-

ze chwali się, że poznał tajemnice informaty-

ki, gdyż zdobył IBM PC. Ale kogo stać na taki

komputer!? Zastanówcie się co lansujecie! Prze-

cież po takim artykule można się tylko skręcić

z bezsilności!" — ma do nas pretensje Krzysztof

z Warszawy.

Listy takie z jednej strony cieszą, gdyż świad-

czą przecież o autentycznym zainteresowaniu

informatyką, ale również prowokują do relek-

sji mniej optymistycznych. Releksji dotyczących

społecznych konsekwencji „polskiej drogi" do in-

formatyki popularnej.

Sytuacja jest otóż na dzisiaj taka, że — za

sprawą komputerów osobistych — pogłębia się

w błyskawicznym tempie rozwarstwienie spo-

łeczne wśród młodzieży. Mówiąc wprost: dzieci

z rodzin bogatszych dostają coraz nowsze mo-

dele komputerów, a jednocześnie dzieci z rodzin

biedniejszych mają do tego wymarzonego cuda

techniki drugiej połowy XX wieku coraz dalej.

Jak to ma się do haseł o stwarzaniu młodzieży

równych szans startu, demokratyzacji systemu

oświatowego itp. każdy czytelnik sam potrai so-

bie odpowiedzieć.

Może ktoś zapytać: Czy jest coś złego w tym,

że ci rodzice, których na to stać, fundują swo-

im kilku i kilkunastoletnim pociechom „zabaw-

ki" o cenie dochodzącej, po przeliczeniach, na-

wet do miliona złotych? Nic złego, oczywiście,

w tym nie ma, a nawet może to być z pewno-

ścią zakup o wiele bardziej sensowny niż kilka

innych, które można byłoby za tę sumę poczy-

nić. Problem polega na tym, że tych uprzywile-

jowanych jest niewielu — ok. 10 procent w ska-

li kraju. Inni — czyli znakomita większość — ta-

kich „rodzinnych" szans na zdobycie kompute-

rów nie mają i za swej młodości już raczej mieć

nie będą. Dlatego konieczne są znaczące korek-

ty na krętej drodze rozwoju naszej informatyki.

O powszechnej edukacji informatycznej bę-

dzie można mówić dopiero wówczas, gdy trai

ona szeroką falą tam, gdzie powinna być tzn.

do szkół. Jak wiele nie mielibyśmy bowiem do

naszego systemu oświatowego zastrzeżeń, jak

wiele nie kierowalibyśmy pod adresem nauczy-

cieli pretensji — faktem pozostaje, że tylko szko-

ła może zapewnić to, co w powszechnej edukacji

jest najważniejsze, właśnie POWSZECHNOŚĆ,

tak właśnie, poprzez szkołę, naucza się informa-

tyki zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie.

U nas również ograniczone nauczanie informa-

tyki ma zostać wprowadzone od nowego roku

szkolnego, ale jest to próba zbyt nieśmiała i po-

zbawiona niezbędnego rozmachu

Mogę zapewne usłyszeć w tym momencie sto

argumentów wykazujących, że szkoły i nauczy-

ciele nie są do nauczania informatyki przygo-

towani, że brakuje komputerów i podręczników,

że niski poziom nauczania może zniechęcić

uczniów do informatyki i komputerów... Wszyst-

ko to być może prawdą. Ale nie wolno wyciągać

z tego wniosku o poddaniu się, o zaniechaniu

szerszych działań, tylko wniosek przeciwny:

należy bowiem wykorzystać informatykę do

zmiany oblicza szkoły. Jest to realne. Pasjona-

tów edukacji informatycznej w Polsce nie braku-

je. Szkoła musi odważyć się, szeroko otworzyć

drzwi i zaprosić ich do siebie. Oni już podpowie-

dzą skąd i na jakich warunkach zdobyć lub wy-

pożyczyć sprzęt, którego będzie zresztą z roku na

rok przybywać. To właśnie szkoła powinna mieć

pierwszeństwo w zakupach i dostawach kompu-

terów osobistych. Te same 10 maszyn przekaza-

nych do małego klubu zaspokoi ciekawość 20-

30 chętnych, gdy tymczasem oddane do klubu

szkolnego stworzą szansę edukacji dla o wiele

większej liczby osób. A co stoi na przeszkodzie,

aby na przykład tym, którzy w edukacji kom-

puterowej wykażą największe postępy i talent,

szkoła podarowała w prezencie komputer osobi-

sty?... Powiedzmy: jeden rocznie na klasę. Ze za

drogo? Po pierwsze — w ten lub inny sposób pie-

niądze na informatykę i tak będą z państwowej

kiesy iść, a po drugie — to jest akurat inwestycja,

która się stokrotnie w przyszłości zwróci (jak

zresztą każda inwestycja w ludzi).

Jest szansa — dzięki edukacji informatycz-

nej — przybliżenia szkoły do życia. Jest szansa

wyrównania uczniom warunków startu życiowe-

go, o których ciągle tak dużo się mówi. Są lu-

dzie gotowi podjąć się tej pracy, gotowi wesprzeć

szkołę... Jest nieźle wykształcona armia nauczy-

cieli matematyki i izyki, która — po odpowied-

nim przeszkoleniu — może również wziąć na sie-

bie spory ciężar wysiłku w tej dziedzinie. Trzeba

tylko jasno, określić społeczne priorytety i dro-

gowskazy. Jeśli ich nie postawimy, to o kształcie

polskiej drogi do informatyki w dalszym ciągu

decydować będą tylko prywatne portfele i konta.

Waldemar Siwiński

ZESPÓŁ REDAKCYJNY: Waldemar Siwiński (z-ca re-

daktora naczelnego „SM” — kierownik zespołu), Oskar

Bramski, Krzysztof Czernek, Wiesław Migut, Sławomir

Polak, Roman Poznański, Wanda Roszkowska (opr.

graiczne), Marcin Waligórski, Roman Wojciechowski.

„BAJTEK” – MIESIĘCZNY DODATEK DO „SZTAN-

DARU MŁODYCH”. ADRES: 00-687 Warszawa, ul.

Wspólna 61. Telefon 21-12-05. Przewodniczący Rady

Redakcyjnej: Jerzy Domański – redaktor naczelny

„Sztandaru Młodych”. ZESPÓŁ REDAKCYJNY: Wal-

demar Siwiński (z-ca redaktora naczelnego „SM” –

kierownik zespołu). Oskar Bramski, Roman Poznań-

ski, Wanda Roszkowska (opr. graiczne), Roman Woj-

ciechowski. WYDAWCA: RSW „Prasa-Ksiazka-Ruch”

Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, al. Stanów Zjed-

noczonych 53. 04-028 Warszawa. Telefony: Centrala

13-20-40 do 49. Redakcja Reklamy 13-20-40 do 49 w.

403, 414. Cena 100 zł. Skład technikę CRT 200, przy-

gotowalnią offsetowa i druk: PRASOWE ZAKŁADY

GRAFICZNE RSW „PRASA-KSIĄŻKA-RUCH” w Cie-

chanowie, ul. Sienkiewicza 51.

Zam. nr 615/86, nakład 200.000 egz. P-101

BAJTEK 5–6/86

GRA O JUTRO

Rozmowa

z Andrzejem Wojciechowskim,

konstruktorem w Zakładach

Urządzeń Komputerowych

„MERA-ELZAB”, zdobywcą

I miejsca w Turnieju

Młodych Mistrzów Techniki

w woj. katowickim

za opracowanie „Zmniejszenia

wsadu pamięci EPROM 2716

do monitorów

7953 NCH/7209”.

— Co sądzisz o MERITUM?

— Pracuję w zakładach, które go

produkują i wolałbym się nie wypo-

wiadać...

Nie chcesz narazić się dyrekcji

lub kolegom?

— Nie o to chodzi. Ja patrzę na

mikrokomputer pod kątem profe-

sjonalnym. Do pracy konstrukcyjnej

potrzebny jest mi sprzęt o odpowied-

nich parametrach. MERITUM 1 tych

wymagań nie spełnia, chociażby dla-

tego, że jest przeznaczony do innych

celów Natomiast może być z powo-

dzeniem wykorzystany do celów

edukacyjnych w szkoie podstawowej,

średniej czy w klubie.

— MERITUM według założeń

ma być komputerem domowym.

Tylko... nie ma go w domach i przy

obecnym tempie produkcji nie ma

co liczyć, że to się zmieni. Jakie

trzeba pokonać bariery, żebyśmy

wreszcie mieli rodzimy, w miarę

tani i powszechny, na średnim po-

ziomie komputer personalny?

— Może łatwiej byłoby wymienić,

z czym nie mamy kłopotów. Uwa-

żam, że jest w kraju bardzo dużo

fachowców na dobrym, światowym

poziomie. Moi koledzy, podejmujący

pracę za granicą, wcale nie ustępują

wiedzą fachowością specjalistom od

hardware'u czy software'u. A jesz-

cze kilka lat temu w naszym zakła-

dzie mało kto słyszał o mikrokom-

puterach. Dopiero ci, którzy kończy-

li politechnikę w roku 1979 lub 1980

mieli podstawy wiedzy teoretycz-

nej. Co ważne, zainteresowania mi-

kroinformatyką przestały być dome-

ną ludzi z dyplomem uczelni. Dziś

w moim zakładzie jednym z najlep-

BAJTEK 5–6/86

GRA O JUTRO

— Dlaczego to w ogóle robimy? – dyrektor przez chwilę

szuka przekonującej odpowiedzi – Produkcja daje pracow-

nikom nową wiedzę... Poza tym wykorzystujemy te urzą-

dzenia na różnych stanowiskach. I oczywiście mamy plany,

zobowiązania, z których musimy się wywiązać...

Ale odpowiedź wydaje się mało przekonująca Pro-

dukcja jest uboczna, jej wartość niewielka – zaledwie 1

proc. całej sprzedaży. A i sam produkt nie zbiera pochwał,

zwłaszcza jeśli porówna się go z tym, co dziś powstaje na

świecie. Jakby na pocieszenie zastępca dyrektora d.s. han-

dlowo-technicz-nych Zygmunt Korga dodaje:

— Wdrożenie było bardzo tanie, nie przekroczyło 10

mln złotych.

Tyle właśnie kosztowało rozpoczęcie przez Zakłady

Urządzeń Komputerowych MERA-ELZAB w Zabrzu pro-

dukcji pierwszego polskiego komputera personalnego ME-

RITUM I. I rzeczywiście, 10 mln zł to kwota śmiesznie mała,

jeśli uwzględni się cenę prac badawczych i wdrożeniowych

w przemyśle elektronicznym. Prototyp pokazano publicznie

jesienią 1983 roku na Targach Poznańskich. Fakt ten nie

wywołał większego zainteresowania, ale cisza wokół ME-

RITUM trwała krótko. Jeszcze przed rozpoczęciem seryj-

nej produkcji rozgorzała dyskusja nad „pierwszą jaskółką

polskiej mi-kroinformatyki" – jak wówczas pisano. Tematem

numer jeden były nadzieje na rodzimy, w miarę tani dostęp-

ny komputer osobisty

Minęły trzy lata i co pozostało z tych nadziei? Zanim

jednak przejdziemy do dalszych losów MERITUM – parę

słów o proilu produkcji MERY-ELZAB. Jedną gałąź sta-

nowią urządzenia elektromechaniczne, jak dziurkarka ta-

śmy papierowej TT 105 zestaw dziurkarka-czytnik SPTP

3. Były wprawdzie wątpliwości, czy na urządzenia tego

typu będą jakiekolwiek zamówienia w latach osiemdzie-

siątych. Okazało się jednak, że ofert jest tyle, iż starczy

ich na wypełnienie planów na całą pięciolatkę. Obecnie

zakłady są jedynym producentem tych urządzeń w kra-

jach socjalistycznych.

Drugi nurt produkcji – główny – to monitory i terminale

ekranowe w systemie monitorowym W ubiegłym roku ME-

RE-ELZAB opuściło 15 tys. monitorów rożnych typów. Mają

one międzynarodowe badania i w większości są ekspor-

towane. I w tym miejscu trzeba zatrzymać się na dłużej.

Terminale, w pełni kompatybilne z urządzeniami produko-

wanymi na Zachodzie, od 1980 roku bazowały na proce-

sorze 8080. Takim typowo teletype'owym był monitor 7952

i późniejszy, pełny krajowy odpowiednik DEC-owskiego VT

52 – w naszej nomenklaturze – 7953. Obecnie wdrażany

jest do produkcji model 79100. Poszukiwania własnego de-

veloupment systemu doprowadziły do powstania systemu

RTDS-8, który został poszerzony o emulatory - 8085, Z80

Jak widać zakłady miały niezłe przygotowanie – zarów-

no pod względem kadry jak i bazy, aby przymierzać się do

produkcji mikrokomputera. Dyrektor Korga, który przez sie-

dem lat był konstruktorem w tej irmie, wspomina: Gdy po-

wstał RTDS-8. spodoba! nam się pomysł aby skonstruować

własny mikrokomputer. Zaczęliśmy szukać pierwowzoru.

Prace konstrukcyjne nad MERITUM rozpoczęły się

w 1982 roku. Jako pierwowzór wykorzystano amerykań-

ski TRS-80, model II. Opracowany w 1978 roku, popular-

ny w Stanach Zjednoczonych, w Europie był mało znany.

W tym czasie coraz więcei było na światowym rynku ZX

Spectrum, taniał Commodore. Dlaczego więc TRS-80?

Tym bardziej, ze od 1982 roku zaprzestano jego sprzeda-

ży? Po prostu Basic TRS-80 byt najbliższy RTDS-8. Był to

model, który najłatwiej dawał się „przystosować" do warun-

ków naszej produkcji. Poza tym wy korzystano wcześniej

przygotowaną klawiaturę do monitora teletype'owego.

Nie dość, ze już w trakcie wdrażania do produkcji ME-

RITUM było – określając delikatnie – niezbyt nowoczesnym

urządzeniem – to jeszcze od roku 1984 produkuje się je

w małych seriach. Dotychczas ok. 2,5 tys. sztuk! A świat

uparcie ucieka

Dlaczego tak mało? Najszybciej można to zrozumieć,

podczas odwiedzin na Wydziale Montażu Systemów Mi-

krokomputerowych. Tu najlepiej widać, na czym polega

uboczny charakter tej produkcji. Obok przestronne] hali,

szych specjalistów od uruchamiania

MERITUM jest technik.

— Ale zainteresowania i wiedza

to jeszcze mało. Przypomina mi

się sprawa inż. Jacka Karpińskie-

go i jego komputera K-202. Był to

pomysł nowatorski w skali euro-

pejskiej. Niestety, na początku lat

siedemdziesiątych niemożliwy do

zrealizowania przez nasz przemysł.

— Dlatego konieczne są decyzje

o rozwijaniu produkcji części oraz do-

skonaleniu technologii. Oczywiście

wiąże się to z odpowiednimi nakła-

dami na elektronikę.

— Decyzje o rozwoju elektroni-

ki podejmowano już kilkakrotnie

w ciągu ostatnich kilkunastu lat.

— W ślad za decyzjami muszą

iść konkretne działania. Tymczasem

popatrzmy na produkowane u nas

monitory lub mikrokomputery. Jakie

elementy montowane są na płyt-

kach? Polskich jest niewiele — i to

najprostsze. Te o większej integracji

głównie pochodzą albo ze Związku

Radzieckiego albo z Zachodu. Do

tego dochodzą nierzadkie kłopoty

zaopatrzeniowe. Czasami, aby pro-

dukcja nie stała, wmontowuje się

deicytowy element do płytki, następ-

nie sprawdza, czy wszystko działa,

potem wymontowuje, wsadza do na-

stępnej... i tak dalej.

W tej sytuacji niedorzeczne

albo prowokacyjne byłoby pyta-

nie, czy jest szansa, abyśmy do-

gonili czołówkę.

— Lepiej zastanowić się, co zro-

bić, żebyśmy jeszcze bardziej nie

zostawali w tyle. Niestety, jeśli na-

dal producenci sprzętu będą mieli

do dyspozycji taką jak obecnie bazę

elementową — to nie widzę żadnej

szansy. Świat idzie do przodu — my

stoimy. Trzeba rozwinąć produkcję

elementów, a więc unowocześnić

technologie wytwarzania elementów

o dużej skali integracji: mikroproce-

sorów, elementów półprzewodniko-

wych. Musi być także udoskonalona

technologia wytwarzania samych

komputerów. Na przykład w naszym

zakładzie tzw. wąskim gardłem jest

klawiatura lub obudowa. Nie sprawia

kłopotów druk czy opracowanie jego

koncepcji.

Jakie są bariery we wprowadza-

niu do elektroniki nowoczesnych

technologii?

— Zgodnie ze światowym tren-

dem trzeba zmierzać do stosowania

elementów umożliwiających większą

ich integrację, co się z tym wiąże —

większą niezawodność, mniejszą

energochłonność itd. Słuszne jest

także założenie, żeby stosować jak

najwięcej krajowych elementów Ale

w tym miejscu zaczyna się dylemat:

jakie robić projekty, gdy naszych ele-

mentów jest tak mało?

Czy w takiej sytuacji informatyk

lub konstruktor nie czuje się, tak

jakby musiał po raz drugi wymy-

ślać łopatę?

— Nie, jeśli inni mają dostęp do

nowoczesnych elementów, nie mają

ograniczeń technologicznych — to

na pewno mają większe możliwo-

ści konstrukcyjne. I my korzystamy

z tego, co inni już wcześniej wymyślili

— nie błądzimy. Szkoda tylko, że tak

mało jest obcej literatury i czasopism.

Zachwycamy się katalogiem z 1982

lub 1983 roku, a wykorzystywany

przez nas katalog o mikroprocesorze

8086 jest z 1976 roku...

Taki dystans dzieli nas od przo-

dujących irm?

— Zaczynamy produkować typ

monitora, który masowo był robio-

ny na Zachodzie w 1976 roku... Po-

wiedzmy, dzieli nas dziesięć lat.

— Kiedy każdy będzie mógł po-

stawić sobie na biurku mikrokom-

puter, chociażby takiej klasy jak

MERITUM?

— Nie potraię odpowiedzieć...

— Nawet w przybliżeniu?

— Mikrokomputery staną się po-

wszechne wtedy, gdy będą tak tanie

i tak proste w obsłudze jak długopisy.

Lepiej zastanowić się. kiedy na ten

sprzęt będzie mógł sobie pozwolić

każdy, kto uzna, że jest mu potrzeb-

ny do nauki lub pracy. Ponieważ

konstruktorów i programistów mamy

niezłych — wszystko zależy więc od

przemysłu. Byłbym szczęśliwy, gdy-

by nastąpiło to przed rokiem... dwu-

tysięcznym.

Czy to cię nie zniechęca?

— Nie, jestem wręcz optymistą!

Komputer stanie się podstawowym

narzędziem, którego człowiek będzie

używał. Tak będzie na całym świecie

— także u nas. chociaż z pewnym

opóźnieniem. Dzis bardzo mylą się

ci, którzy uważają, że elektronika

to w gospodarce jeszcze piąte koło

u wozu, można z nią poczekać, nie

stać nas na jej rozwój, na inwestowa-

nie. Nie można biec do tyłu. trzeba się

odwrócić. Życie nas do tego zmusi

Jest to optymizm jakby niera-

cjonalny.

— Mam jeszcze teorię bardziej

racjonalną. Otóż dzis ludzi można

podzielić na trzy grupy. Tych, którym

łatwo przychodzi znajomość z mikro-

komputerem. Są to najczęsciej mło-

dzi, kończący studia, szkoły średnie.

Do drugiej grupy należą starsi, którzy

zasad działania mikrokomputera mu-

sieli uczyć się sami. Zdobywali nie

tylko nową wiedzę, ale także prze-

łamali opory psychiczne. Do trzeciei

należą ci, którzy nigdy się tego nie

nauczą — po prostu nie czują kom-

putera. Zgodnie z prawami natury

tych z grupy drugiej i trzeciej będzie

coraz mnie|.

Rozmawiał

Roman Wojciechowski

BAJTEK 5–6/86

SWEGO NIE ZNACIE

gdzie „wygrzewają się" ComPAN-y, niewielkie, ciasne po-

mieszczenie. Kilka stanowisk montażowych, bardziej przy-

pominających warsztaty rzemieślników niż stanowiska pra-

cy w nowoczesnej irmie elektronicznej. Pracuje w tym po-

mieszczeniu brygada licząca... pięć osób: trzech „urucha-

mia-czy" i dwóch montażystów. Przy obecnej technologii,

gdy otrzymują pakiet klawiatury i pakiet procesora, prace

nad jednym egzemplarzem pochłaniają 20 roboczogodzin.

Tegoroczny plan przewiduje produkcję ponad 2 tys. sztuk.

— Ale jak tu myśleć o automatyzacji? – zastanawia się

kierownik wydziału – Andrzej Brodowicz – Gdybyśmy robi-

li dziennie 2 tys. MERITUM, to miałoby sens. Dziś nawet

podwojenie produkcji wymagałoby zatrudnienia dodatko-

wo ok. 20 osób.

Jak rozwinąć produkcję? Dyrektor Korga odpowiada la-

pidarnie – Nie mamy żadnych możliwości, sprzedaliśmy li-

cencję do... ELWRO.

Druga sprawa – dość paradoksalna – to zamówienia.

Po dwóch latach produkcji są wprawdzie zamówienia na

dalsze dwa lata, ale w sumie opiewają na niezbyt imponu-

jącą liczbę... 4 tys. sztuk. Na wielkość zamówień wpływa

m.in. to, że MERITUM – mimo iż produkowane jest na naj-

lepszych, dostępnych częściach – jest modelem przesta-

rzałym. Największym mankamentem są niedostatki graiki.

Zakłady pracy, którym potrzebne były komputery, zaopa-

trzyły się w urządzenia zagraniczne. Jedynym liczącym się

odbiorcą mogłaby być oświata, ale MERITUM I nie nada-

je się do celów dydaktycznych. W związku z tym w 1985

roku Zakłady złożyły Ministerstwu Oświaty i Wychowania

propozycję: połączenie 8 MERITUM I w sieć zarządzają-

ce byłoby MERITUM II, do tego monitor graiczny o du-

żej rozdzielczości. Oczywiście plus urządzenia peryferyj-

ne. Dyskusja nad propozycją trwała rok. Wszystko rozbi-

ło się o cenę.

Jakie będą więc losy pierwszego polskiego kompu-

tera personalnego? Dyrektor Korga twierdzi, ze obecnie

żaden zakład w kraju nie jest w stanie produkować wię-

cej niż 5 tys. sztuk rocznie. Nie barier konstrukcyjnych:

„w Polsce można łatwo, znaleźć kilka tysięcy inżynie-

rów zdolnych opracować założenia nowoczesnego kom-

putera". Największą barierą są części i wcale nie cho-

dzi o „pamięci", a o zwykłe kondensatory, oporniki... Dru-

ga sprawa to cena. Wbrew tendencjom rynku światowe-

MERITUM II

Podstawowe dane techniczne:

Mikroprocesor: U 880 D — odpowied-

nik Z-80

Pamięć operacyjna: 48 kB

Pamięć stała: 8 kB

Pamięć obrazu: 1 kB

Organizacja obrazu:

— 64 znaki w 16 liniach lub 32 znaki

w 16 liniach

— Reprogramowany generator znaków

na PROM-ie

— Semigraika

Sygnały wyjściowe: zespolony sygnał

wizyjny, sygnał wyjściowy w.cz. zmodu-

lowany

Interfejsy — szeregowy w/g standardu

RS 232C, trzy interfejsy równoległe we/

wy z możliwością indywidualnego dei-

niowania linii sterującej.

Klawiatura kontaktronowa typu QWER-

Komputer może pracować w czte-

rech trybach pracy

— tryb bezpośredni (kalkulatorowy)

— tryb edycji

— tryb wykonywania programu

— tryb systemowy (do wprowadzania

programów w języku maszynowym)

go MERITUM nie tanieje, model 64kB bez stacji dysków

i monitora kosztuje od roku 103 tys. zł. Na pocieszenie

można dodać, ze – tym razem wbrew tendencjom na-

szego rynku – nie drożeje. Ale zakłady do produkcji do-

płacają, chociaż na razie niewiele, zależy z jakiego ob-

szaru sprowadzają części. Dlatego najbardziej opłaci się

produkować komputery profesjonalne, które można eks-

ponować. I jeszcze jedno: dziś nie jesteśmy w stanie pro-

dukować mikrokomputera, który miałby cenę konkuren-

cyjną do giełdowej.

Jest jednak wiadomość na pocieszenie: MERA-EL-

ZAB przygotowały nowy model: MERITUM III. Czym bę-

dzie różnił się od poprzednich? Tajemnica produkcji. Sze-

fowie zakładów zainteresowanych zapraszają na Targi Po-

znańskie.

Mikrokomputer wyposażony jest w dwu-

kieszeniową stację dysków produkcji

NRD (K 5600) przystosowaną do dys-

kietek elastycznych o średnicy 5 1/4".

Roman Wojciechowski

BAJTEK 5–6/86

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: