Forester Cecil Scott - Hornblower 11 - Hornblower w Indiach Zachodnich.pdf - Horatio Hornblower - stasiek51

C.S. FORESTER

Hornblower w Indiach Zachodnich

Przekład Henryka Stępień

WYDAWNICTWO MORSKIE GDAŃSK

„TEKOP” GLIWICE

1991

Tytuł oryginału angielskiego Hornblower in the West Indies

Redaktor Alina Walczak

Opracowanie graficzne Erwin Pawlusiński Ryszard Bartnik

Korekta Teresa Kubica

Mapki

Erwin Pawlusiński

ISBN 83-85297-16-2

Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1991

we współpracy z „Tekop” Spółka z o.o. Gliwice

Bielskie Zakłady Graficzne zam. 1725/K

Święta Elżbieta Węgierska

Kontradmirał Lord Hornblower, mimo swego zaszczytnego stanowiska głównodowodzącego

statków i okrętów Jego Królewskiej Mości w Indiach Zachodnich, składał oficjalną wizytę w

Nowym Orleanie na „Crabie”, szkunerze JKM, uzbrojonym tylko w dwa działka sześciofuntowe i z

załogą nie przekraczającą szesnastu ludzi, nie wliczając nadliczbowych.

Konsul generalny Jego Brytyjskiej Królewskiej Mości w Nowym Orleanie, pan Cloudesley

Sharpe, skomentował ten fakt po swojemu.

— Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że zobaczę waszą lordowską wysokość na takiej

małej jednostce — powiedział, rozglądając się wokół siebie. Podjechawszy powozem do nabrzeża,

przy którym stał „Crab”, wysłał lokaja w liberii do trapu, żeby go zaanonsował, i poczuł się nieco

rozczarowany, że przywitały go gwizdki zaledwie dwóch bosmanów (tylko tylu wolno było

„Crabowi” zamustrować), a na pokładzie rufowym poza admirałem i jego oficerem flagowym

oczekiwał go jedynie dowódca w stopniu porucznika.

— Trudności z tonażem, sir — wyjaśnił Hornblower. — Jeśli jednak pozwoli pan za mną do

mojej kajuty, to podejmę pana z całą gościnnością, na jaką stać ten mój tymczasowy okręt flagowy.

Pan Sharpe[1] — z pewnością nie było nazwiska, które by się bardziej kłóciło z postacią

tego, co je nosił, był to bowiem mężczyzna otyły, po prostu góra mięsa — wcisnął się w fotel przy

stole w przyjemnej małej kajucie, ale gdy Hornblower zaproponował mu śniadanie, odparł, że już

jadł. Miał widocznie bardzo poważne wątpliwości co do jakości śniadania, jakie mógłby dostać na

tym okręciku. Gerard, oficer flagowy, usadowił się dyskretnie w kącie kajuty z ołówkiem i notesem

na kolanach, a Hornblower ponownie zagaił rozmowę.

— „Phoebe” trafił piorun w pobliżu przylądka Morant — powiedział. — A zamierzałem

przybyć tu na jej pokładzie. „Clorinda” była już w doku, w trakcie wyposażania. Zaś „Roebuck”[2]

przebywa w okolicy Curacao, gdzie ma oko na Holendrów — tam idzie teraz ożywiony handel

bronią z Wenezuelą.

— No cóż, wiem o tym — rzekł Sharpe.

— To są moje trzy fregaty — ciągnął Hornblower. — Ponieważ wszystko zostało już tu

przygotowane, doszedłem do wniosku, że lepiej przybyć na tym szkunerze, niż nie przybyć wcale.

— Jakże podupadli możni tego świata! — zauważył pan Sharpe. — Weźmy waszą lordowską

wysokość, głównodowodzący, a ma pan zaledwie trzy fregaty plus pół tuzina slupów i szkunerów.

— Czternaście słupów i szkunerów, sir — poprawił go Hornblower. — To jednostki bardzo

przydatne do zadań, jakie mam wykonywać.

— Na pewno, milordzie — zgodził się Sharpe. — Pamiętam jednak czasy, kiedy

głównodowodzący Bazy Zachodnioindyjskiej miał do dyspozycji eskadrę okrętów liniowych.

— To było w czasie wojny, sir — odparł Hornblower, przypominając sobie uwagi

Pierwszego Lorda Admiralicji wypowiedziane w trakcie rozmowy, w której zaoferowano mu to

stanowisko. „Izba Gmin prędzej dopuści, żeby flota Królewskiej Marynarki Wojennej gniła na

cumowiskach, niż przywróci podatek dochodowy”.

— Tak czy owak wasza lordowska wysokość jest tutaj — stwierdził Sharpe. — Wasza

lordowska wysokość wymienił saluty z Fortem Św. Filipa?

— Wystrzał za wystrzał, zgodnie z pańską depeszą.

— Doskonale! — powiedział Sharpe.

Dziwnie skromna była ta uroczystość powitalna. Cała załoga szkunera „Crab” stała, jak

należało, w szeregu przy relingu, a oficerowie na baczność na pokładzie rufowym, lecz ta „cała

załoga” była bardzo nieliczna, bo czterech ludzi obsługiwało działko, z którego oddawano salut,

jeden marynarz był przy flaglinkach i jeden u steru. Do tego padał deszcz i lśniący lamówkami

mundur Hornblowera przemókł i przylgnął mu do ciała.

— Wasza lordowska wysokość skorzystał z usług holownika parowego?

— Oczywiście! — wykrzyknął Hornblower.

— Niezwykłe przeżycie dla waszej lordowskiej wysokości, nieprawdaż?

— Z pewnością tak — odrzekł Hornblower. — Ja…

Powstrzymał się przed wypowiedzeniem swych spostrzeżeń na ten temat, bo dałoby to asumpt

do zbyt wielu pasjonujących dywagacji. Faktem było, że między świtem i zmierzchem holownik

parowy przeprowadził „Craba” sto mil pod prąd, od morza do Nowego Orleanu, przybywając

dokładnie co do minuty o czasie przewidzianym przez jego dowódcę. I oto jest Nowy Orlean,

zatłoczony nie tylko pełnomorskimi żaglowcami, lecz także flotyllą długich, wąskich parowców

wykonujących manewry odchodzenia w nurt rzeki i dobijania do nabrzeża z łatwością (dzięki

dwóm kołom łopatkowym), z jaką nawet „Crab”, ze swym poręcznym ożaglowaniem skośnym, nie

miał szans współzawodniczyć. Dzięki pracy tych kół łopatkowych mknęły pod prąd z niewiarygodną

prawie prędkością.

— Para, milordzie, otworzyła dostęp do kontynentu — zauważył Sharpe, wtórując myślom

Hornblowera. — Prawdziwe imperium. Tysiące, tysiące mil żeglownych dróg wodnych. Za kilka lat

ludność doliny Missisipi będzie liczona w milionach.

Hornblower wspomniał rozmowy w kraju, gdy jako oficer na połowie pensji czekał na awans

do stopnia admiralskiego, kiedy to ktoś uczynił wzmiankę o „kotłach parowych”, nadmieniając

nawet o możliwości budowy jednostek pełnomorskich napędzanych parą, co z pogardą wyśmiano

— oznaczałoby to przecież upadek prawdziwej sztuki żeglarskiej. Hornblower nie był o tym tak

bardzo przekonany, lecz przezornie zachował swoje opinie dla siebie, nie chcąc uchodzić za

niebezpiecznego ekscentryka. Nie miał też zamiaru dać się teraz wciągać w podobną dyskusję,

choćby tylko z cywilem.

— Ma pan dla mnie jakieś wiadomości, sir? — spytał.

— Bardzo dużo, milordzie.

Pan Sharpe wyjął zwitek papierów z kieszeni surduta.

— Oto najświeższe nowiny z Nowej Granady — sądzę, że świeższe od wszystkich, jakie pan

miał dotychczas. Powstańcy…

Pan Sharpe zaczął szybko wyjaśniać sytuację wojskową i polityczną w Ameryce Środkowej.

Kolonie hiszpańskie wchodziły w końcowy etap walki o niepodległość.

— Rząd jego królewskiej mości musi niedługo uznać tę niepodległość — powiedział. — Zaś

nasz minister w Waszyngtonie informuje mnie, iż rząd Stanów Zjednoczonych również rozważa

podobny krok. Pozostaje czekać, milordzie, co Święte Przymierze[3] będzie miało do powiedzenia

na ten temat.

Nie ulega wątpliwości, że Europa pozostająca pod rządami monarchii absolutnej będzie

patrzeć zawistnym okiem na powstawanie szeregu nowych republik. Ale to, co Europa ma do

powiedzenia, niewiele znaczy, dopóki Królewska Marynarka Wojenna — nawet uszczuplona na czas

pokoju — sprawuje kontrolę nad morzami, a rządy obu krajów mówiących językiem angielskim

pozostają w przyjaznych stosunkach.

— Kuba zdradza pewne oznaki niepokoju — ciągnął Sharpe — mam też wiadomość o

wystawieniu dalszych listów kaperskich przez rząd hiszpański statkom wypływającym z Hawany…

Listy kaperskie stanowiły jedno z głównych źródeł zmartwień Hornblowera. Wystawiane

zarówno przez powstańców, jak i prawowite władze państwowe upoważniały do polowania na

jednostki żeglujące pod starymi i nowymi banderami, zaś ich posiadacze w mgnieniu oka

przekształcali się w piratów w razie niedostatku jednostek, które na podstawie takich listów

mogłyby być zdobywane jako pryzy, i przy braku sprawnie działających sądów pryzowych. Spośród

czternastu stateczków Hornblowera rozstawionych po Karaibach trzynaście śledziło poczynania

korsarzy.

— Przygotowałem duplikaty moich raportów do wiadomości waszej lordowskiej wysokości

— zakończył Sharpe. — Zabrałem je ze sobą w celu przekazania waszej lordowskiej wysokości

wraz z kopiami skarg kapitanów odnośnych statków.

— Dziękuję, sir — odrzekł Hornblower, a Gerard wziął papiery, żeby się nimi zająć.

— A teraz, jeśli wasza lordowska wysokość pozwoli, przejdę do handlu niewolnikami —

ciągnął Sharpe otwierając nowy plik papierów.

Handel niewolnikami był problemem równie nabrzmiałym co piractwo, a pod pewnymi

względami nawet bardziej, ponieważ Stowarzyszenie do Zwalczania Niewolnictwa powstałe w

Anglii i dysponujące silnym i głośnym poparciem w obu izbach parlamentu podniosłoby znacznie

gwałtowniejszy szum w sprawie ładunku niewolników wiezionego do Hawany czy do Rio de

Forester Cecil Scott - Hornblower 11 - Hornblower w Indiach Zachodnich.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: