Rafał Ziemkiewicz - Pieprzony Los Kataryniarza.pdf - Rafał Ziemkiewicz - helenalisowska

RAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ

PIEPRZONY LOS

KATARYNIARZA

Pierwsi rycerze nie wzięli się z racji swojego

urodzenia, wszyscy bowiem pochodzimy od jednej

matki i jednego ojca. Wszelako gdy zło i nieprawość

rozpanoszyły się na świecie, słabi ustanowili ponad

sobą obrońców.

Jacąues Boulenger, Opowieści Okrągłego Stołu

Prolog

Zacznijmy od tego kamerzysty, który wpatrując się z natężeniem w wizjer, rzucił:

- Nogi trochę szerzej!

Wysokie lustro, wmurowane w białą, zdobioną gipsowymi stiukami ścianę odbijało

jego przygarbioną, skupioną sylwetkę oraz stojących z boku technicznych.

- Koszula trochę bardziej na boki - ciągnął monotonnie kamerzysta. - Nie wstydzić się,

to ma zrobić wrażenie...

Wreszcie z przeciągłym westchnieniem odkleił się od kamery i przytknąwszy do ust

hołubiony w prawej dłoni niedopałek, popatrzył na opartego o stiuk reżysera.

- No? - zagadnął ten po chwili milczenia. Dłoń z niedopałkiem wykonała jakiś

nieokreślony gest.

- Coś mi w tym wszystkim nie pasuje - oznajmił kamerzysta z niewyraźną miną.

Reżyser oderwał się od ściany i energicznym krokiem podszedł do miejsca, w którym przed

chwilą stał jego podwładny. Przykucnął, zadumał się, zrobił dwa kacze kroki w lewo, wstał,

znowu się zadumał, znowu przykucnął i przesunął się w głębokim przysiadzie w przeciwną

stronę, wreszcie oderwał wzrok od leżącej przed nim postaci i skinął na technicznych.

- Zrobicie posłów - oświadczył. - No już, już, nie ma czasu na rzeźbienie w gównie. Ty

tutaj, ty tu, a ty obok -porozstawiał technicznych ruchami ręki, a potem nakreślił dłonią w

powietrzu linię od nich, ponad leżącą postacią, aż do zamkniętych jeszcze drzwi sali. -

Wchodzicie... Gdzie! Stać, baranki boże, udajecie, że wchodzicie! No -odsapnął i ponownie

popadł w zadumę, kontemplując ustawiony przed sobą żywy obraz.

- Za dużo pan masz tych kłaków na piersi - zawyrokował w końcu. - O, właśnie. To

psuje efekt. - Spojrzał na kamerzystę, który pokiwał głową w geście “może, może".

- To co, mam se ogolić? - zirytował się leżący. - Czy założyć podkoszulek?

Reżyser skwitował te słowa wzruszeniem ramion, powracając do swoich przysiadów

oraz kaczych chodów.

- Słuchajcie, panowie, zdecydujcie się - przynaglał leżący, któremu zdążył już

ścierpnąć łokieć i w ogóle było mu w tej rozkraczonej pozycji bardzo niewygodnie. - Ja mam

obowiązki...

Reżyser pomachał tylko ręką spoko-spoko, ale w końcu podniósł się i rzuciwszy

krótkie: “dobra" pokazał kamerzyście, gdzie ma stać i jak kadrować w czasie transmisji. Potem

podszedł do posła Suchorzewskiego i wyciągnął ku niemu rękę.

- W porządku, może pan wstać. Tylko niech pan pamięta: ekspresja. Na maks ekspresji.

To ma zrobić wrażenie - i dodał po chwili, pomagając posłowi się podnieść: -A szkaplerzyk

trzeba będzie przykleić, bo pod pachę zjeżdża.

- Przykleić?

Reżyser popukał się w guzik kamizelki.

- Może być skocz, w obrazie nie widać, albo weź pan taki klej od nas z

charakteryzatorni Jezus Maria!!!

“Jezus, Maria!" nie odnosiło się oczywiście do kleju ani charakteryzatorni; po prostu

podczas stukania się w guzik reżyser zauważył przypadkiem swój zegarek oraz godzinę, którą

ten pokazywał.

- Jezus, Maria! Zbierać mi się wszyscy do wozu, ale już, już, bo nam dybki pouciekają!

Ruchy, ruchy, no! - zaklaskał kilkakrotnie. - Panie pośle, my się widzimy wieczorem, już, już!

Po chwili w opustoszałych kuluarach sejmu, ozdobionych patriotycznymi

emblematami, popielniczkami na nóżkach oraz gobelinami z wypełnionym herbami

województw konturem Rzeczpospolitej, pozostał tylko poseł Suchorzewski. Rozejrzawszy się,

czy aby w pobliżu nie kręcą się jakieś nadgorliwe sprzątaczki, rozpiął spodnie i przystąpił do

upychania w nich koszuli.

Robert stał w łazience, pochylony nad umywalką i w zadumie wodził czubkami palców

po policzkach. Stał tak już od dłuższej chwili, porażony odkryciem, które spadło na niego

właśnie tego poranka.

Jego skóra zwiotczała.

Przy goleniu musiał ją naciągać palcem. Właściwie musiał to robić już od dawna, ale

przyzwyczaił się do swojej jędrnej, gładkiej twarzy tak bardzo, że jakoś nic dotąd nie zauważył.

Dopiero teraz nagle dotarło do niego, że od dłuższego już czasu ta jędrna, gładka twarz

przypomina raczej wymiętoszone ciasto, które zarost przebija codziennie niczym ostre

końcówki drutu.

Pierwsze odkrycie pociągnęło za sobą następne. Robert uświadomił sobie, że we

włosach - kiedyś nie zaczynały się one chyba tak wysoko? - pobłyskują nitki siwizny. Zaczął je

wyszukiwać niecierpliwymi palcami. Były.

Dwie poziome kreski nad brwiami nie dawały się wygładzić, choć wykrzywiał twarz na

wszelkie możliwe sposoby, wyginając brwi i wypychając ile się tylko dało podbródek. To już

nie był świadczący o skupieniu i powadze mars, przywoływany na twarz w stosownych

chwilach. Przyzwyczaił się do tego miejsca, wrósł w nie. Lęgły się pierwsze zmarszczki.

Nie tylko tam. Koło oczu rozgościła się na dobre siateczka drobniutkich rys, od nosa do

kącików ust ciągnęły się jeszcze słabo widoczne, ale już wyraźne bruzdy. Nawet wtedy, gdy nie

uśmiechał się ani odrobinę.

Wpatrywał się w to wszystko ze spokojną rezygnacją człowieka stającego twarzą w

twarz z nieszczęściem, ktorego oczekiwał od tak dawna, że omal już o nim zapomniał.

Wreszcie ponownie przejechał dłonią po twarzy, raz jeszcze upewniając się, że nie jest tak

jędrna i gładka, jak być powinna, potem znowu zaczął bardzo uważnie oglądać każdy siwy

włos i każdą lęgnącą się zmarszczkę z osobna. Spróbował bezskutecznie wygładzić czoło, po

czym kolejny raz przejechał palcami po zwiotczałych policzkach, usiłując bez nadziei zetrzeć i

rozciągnąć rozchodzące się promieniście od oczu linie.

Coś się w nim na moment popsuło, jakby nagły wstrząs powytrącał poruszające

Robertem trybiki i gumowe kółka z łożysk, że przestały o siebie zahaczać i chodziły na pusto,

nie mogąc skrzesać żadnej myśli, żadnego impulsu -był zdolny tylko wodzić bezmyślnie dłonią

po zmarszczonym czole, ciastowatych policzkach, siwiejących włosach, i znowu, i znowu, i

jeszcze raz. Mogłoby to trwać bez końca, gdyby nie usłyszał za plecami rozbawionego głosu

żony:

Rafał Ziemkiewicz - Pieprzony Los Kataryniarza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: