Antologia - Barbarzyncy II.pdf - Antologie, opowiadania i czasopisma - Zabr7

M ARTIN G REENBERG

B ARBARZYŃCY

TOM II

T YTUŁ ORYGINAŁU : B ARBARIANS

L IN C ARTER

G ROBOWIEC CISZY

Z IELONE OCZY

Od bram Grand Khev droga na wschód wiedzie przez rozległe, trawiaste doliny Sarkovy aż

ku górom. Potem zakręca i wije się piaszczystą serpentyną przez podgórze, wznosząc się

coraz wyżej i wyżej ku przełęczy Arul. To właśnie tutaj, na wysokości przełęczy, Carthalla

opadła z sił i osunęła się na kolana pomiędzy ostre kamienie.

Przez cały dzień biegła za kudłatymi, rogatymi kucami tych, którzy ją pojmali. Dopiero

zaczęło świtać, gdy oddział wojowników Thungody zaatakował zastęp dwunastu rycerzy ojca,

eskortujących ją podczas drogi. Szkaradni, niscy mężczyźni leżeli ukryci w wysokich

trawach. Nagle zerwali się, posyłając na zdumionych rycerzy deszcz ostrych strzał, rzucili się

z wyciem, ściągając ich kolejno na ziemię.

Tylko Carthallę ocalili. Powód był jasny: była kobietą, młodą, świeżą i piękną.

Skrępowali jej ręce skórzanym rzemieniem i pognali w stronę gór. Biegła za nimi w kurzu

wzbijanym przez końskie kopyta. Jeśli tylko upadła, a upadała wiele razy, musiała pozbierać

się i iść dalej albo dać się wlec bezwładnie aż do śmierci.

Życie córki książęcej jest wytworne i słodkie. Carthalla nie znała zmęczenia, pominąwszy

jedynie osłabienie po całonocnym balu. Nie wiedziała, co to ból, jeśli nie liczyć drobnych

dolegliwości czy chorób wieku dziecięcego, rychło wyleczonych przez nadwornego medyka.

Teraz poznała nadludzki ból i wyczerpanie, jakiego sobie nie wyobrażała.

W płucach czuła ogień. Każdy łyk powietrza, wciągany suchymi i drżącymi z cierpienia

ustami, był dla niej udręką. W rękach spętanych rzemieniem czuła ból aż do odrętwienia. Ale

torturą, torturą niewyobrażalną, były dla niej stopy i nogi. Jej wytworne buty do konnej jazdy

z ordowickiej skóry wpadły w oko niskiemu, krępemu hersztowi Thungodów, zdarł więc je,

pozostawiając ją boso. Droga była długa i ciernista, spieczona od żaru letniego słońca. Jej

szczupłe małe stopy były delikatne i wrażliwe, szybko pokryły się sińcami i ranami. Znaczyła

zakurzoną drogę wilgotnym, krwawym śladem.

Po dotarciu niemal do krańca przełęczy iść już nie mogła. Osunęła się na kolana, płacząc

przejmująco z bólu, jaki sprawiały rzemienie wpijające się okrutnie w opuchnięte dłonie.

Thungodowie nie przystanęli, wlekli ją po piachu, zaś ten, do którego konia ją przywiązali,

odwrócił się i wyszczerzył zęby. Suknię miała w nieładzie, porwaną przez plugawe ręce

Thungodów szukających klejnotów. Poprzez dziury w długiej szacie jaśniały bielą nagie nogi.

Ostre skały poraniły jej uda i kolana. Szorstki piach otarł do krwi jej delikatne ciało.

Ze zmęczenia, bólu i rozpaczy zaczęła głośno wzywać swojego boga. Był nim

Changlamar, pomniejszy bóg mórz, z rzadka czczony w owych mrocznych czasach. Imię to

towarzyszyło jej przy narodzinach, a książę, ojciec Carthalli, oddał ją pod jego opiekę.

Wzywała go teraz w głębokiej rozpaczy. Nie oczekiwała jednak niczego.

Wtem rogaty koń zatrzymał się. Skonana i cała we krwi leżała w piachu, z trudem

oddychała spękanymi ustami. Nie miała siły wstać — niech ją tu zabiją. Albo zgwałcą, albo

zrobią z nią to, co zwierzęcy ród Thungodów robił z pojmanymi kobietami z Sarkovy. Nikt

jednak jej nie podniósł. Zamiast tego usłyszała mamroczących między sobą wojowników.

Uniosła głowę znad piachu i spojrzała przed siebie.

Słońce prawie już zachodziło, a rozległy łuk nieba płonął bladym szkarłatem. Na tle

tajemniczego blasku, przed zgromadzonymi na krańcu przełęczy, stał wysoki mężczyzna.

Nie widziała go wyraźnie, światło było przyćmione, a oczy łzawiły od piachu. Ale nie był

jednym z rodu Thungodów: miał ponad sześć stóp wzrostu, był smukły i prosty jak strzała.

Muskularne ramiona wyłaniały się spod miękkiej skórzanej tuniki, przepasanej w talii pasem

z żelaznych łusek. Prawy nadgarstek i przedramię opinały ciężkie klamry. Nosił wysokie buty

bez ostróg. Olbrzymi czarny płaszcz z kołnierzem, niczym skrzydła nietoperza, powiewał

wokół jego postaci na wzbierającym wietrze.

Stał nieruchomo, groźnie mierząc ich wzrokiem. Dziewięciu jeźdźców Thungoda

spoglądało na niego wojowniczo, choć z niepokojem. Ich dłonie spoczywały na rękojeściach

mieczy. Obok bezradne dziewczę o ognistych włosach rozrzuconych na ziemi patrzyło nań

błagalnie. Przez chwilę nie ruszał się ani nie przemówił. Podparty na okutej lasce z czarnego

mocnego drewna, przypatrywał się im płonącymi oczami osadzonymi w ciemnej, kamiennej

twarzy.

Oczy. To pierwsza dziwna rzecz, jaką spostrzegła u niego Carthalla. W Sarkovy, królestwie

jej ojca, ludzie mieli oczy niebieskie lub szare. Jego natomiast były zielone — zimne, płonące

przedziwnym blaskiem. Jaśniały na tle śniadej i posępnej twarzy. Była koścista, zbyt surowa i

ponura, by nazwać ją piękną. Od linii włosów aż do czarnych, gniewnych brwi ciągnęła się

łukiem długa, cienka szrama. Dziewczyna zadrżała, gdy spoczęło na niej spojrzenie

płonących zielenią oczu. Po chwili dopiero mężczyzna skierował wzrok w stronę porywaczy.

Potem zobaczyła jego prawą dłoń. Okrywała ją rękawica z owczej skóry, podczas gdy lewa

ręka, ta która ściskała czarną laskę, była naga.

Trzecią dziwną rzeczą, która zwróciła jej uwagę, było jego spojrzenie. Surowe i groźne,

godne wojownika. On jednak nie był wojownikiem, nie miał miecza przy sobie — nawet

pustej pochwy. Jego czarne gęste włosy — teraz dopiero to sobie uświadomiła — nie były

splecione w warkocz, jaki zwykli nosić wojownicy. Skręcone w loki, swobodnie opadały

wzdłuż szczupłej twarzy, poruszane podmuchami wiatru. Nagle zrobiło się chłodno.

Na tle ciemnego blasku nieba wydawał się być duchem. Samotny, nieuzbrojony

mężczyzna, w którym było coś, co nakazywało Thungodom trzymać się z dala. Szeptali

niespokojnie między sobą, ukradkiem rzucając w jego kierunku spojrzenia na pół przerażone,

na pół wyzywające. Dotąd każdego, kto stanął im na drodze, od razu tratowali — dodając

sobie odwagi okrzykami wymachiwali mieczami gdzie popadnie. Tego człowieka jednak …

woleliby nie spotkać. Wszystko to było bardzo dziwne.

A nawet nieco przerażające.

C ZARNY WILK

Kugal, wódz oddziału Thungodów, wystawiał swoją reputację na szwank, stojąc

niezdecydowanie naprzeciw groźnego i tajemniczego mężczyzny, który zastawił im drogę.

Ściągnął cugle i ruszając z kopyta wydobył zakrzywiony miecz.

— Kim jesteś, człowieku? — zapytał szorstko, obnażając stal miecza.

— Nazywam się Kellory — odpowiedział przybysz niskim głosem i dodał: — Uwolnij

kobietę.

— Ha! — zakrzyknął Kugal, szczerząc zęby. — Samotny człowieku — bez miecza — ty

śmiesz rozkazywać Thungodom!

Zaśmiał się, odsłaniając zepsute zęby. W jednej chwili zmienił mu się nastrój. Splunął ze

złością, a z wąskich szpar jego oczu trysnął jad.

— Tym wypruję ci flaki — prychnął, jeszcze raz podnosząc swój miecz — a ty wpakujesz

je sobie z powrotem.

Kellory nie poruszył się. Powiódł lodowatym spojrzeniem, a gdy przemówił, głos jego

zabrzmiał nisko:

— Puść kobietę wolno i idź swoją drogą, Thungodzie. Albo nim upłynie godzina, padniesz

u stóp Pnomu w Królestwie Cieni.

To nie były przechwałki — nawet nie pogróżki. W jego głosie brzmiało zdecydowanie. To

była zwykła obietnica.

Kugal wykrzywił usta w grymasie, znowu splunął i nieznacznie cofnął swojego rumaka.

Najchętniej wydałby okrzyk wojenny i stratował tego olbrzymiego człowieka. Nie wiedzieć

jednak czemu, nie zrobił tego. Nawet nie próbował.

— Czy jesteś człowiekiem z Sarkovy? — zapytał. Kellory pokręcił głową, potrząsając przy

tym lokami.

— Jestem człowiekiem z północy — powiedział z kamienną twarzą.

— Barbarzyńca?

Oczy Kellory’ego rozbłysły na wspomnienie dawnych dziejów.

— Moi ludzie pochodzili z rodu Czarnego Wilka — rzekł łagodnie. — Dziesięć lat temu

horda Thungodów wymordowała ich do ostatniego niemowlęcia. Nigdy nie zapomniałem

wyrazu twarzy ich wodza, Mnara.

Kugal znowu odsłonił zęby.

— Książe Mnar? On rządzi całym narodem Thungodów. Wyciął Czarnych Wilków

Thedrica Żelaznego. Wkrótce wszyscy ludzie Sarkovy padną od miecza Thungodów, jak ta

kobieta. Miasto Khev utonie we krwi Sarkovian. Zabijemy wszystkich! Wszystkich!

Jego tłusta twarz poczerwieniała na myśl o krwi. Kugal nie czuł się już zastraszony

groźnym wyglądem i diabelsko płonącymi oczami wysokiego mężczyzny. W pewnej chwili

gwałtownie szarpnął rogatym koniem przed siebie i tuż przed twarzą Kellory’ego machnął

mieczem, którego blask zamigotał w świetle zachodzącego słońca.

Błysnął piorun!

Oślepiający biało–niebieski snop światła wzbił się z czarnej laski Kellory’ego. Jedna iskra

padła na miecz, w momencie gdy ten zawisł nad jego twarzą. Z sykiem topiącego się metalu,

miecz wypadł z rąk Kugala. Nim zdążył krzyknąć, padł martwy rażony piorunem wprost pod

kopyta swojego konia, który rzucał się i szarpał, spłoszony bliskością tajemniczego

człowieka. W końcu pognał w dół przełęczy ku pozostałym ośmiu wojownikom Thungody,

roztrącając ich, gdzie popadnie. Ci zaś, mocując się z cuglami, chwytali za miecze,

wrzeszczeli i pluli ze złości i przerażenia, w zamieszaniu rozpierzchli się po przełęczy. Blask

czarnej laski oświetlał mroczną drogę w chwili zwycięstwa Kellory’ego.

Skończyło się to równie szybko, jak się zaczęło. Dziewięć bezwładnych ciał rzuconych

zostało pomiędzy ostre skały.

Rześkie powietrze zbliżającej się nocy napełniło się swądem spalonych zwłok i unoszącym

się metalicznym zapachem ozonu.

Kellory skierował się do miejsca, gdzie leżała zdrętwiała Carthalla i przeciął jej pęta.

Uniosła zakurzoną, bladą z przestrachu twarz i spojrzała w jego stronę ogromnymi, pełnymi

trwogi oczyma.

— Kim jesteś, czarownikiem czy wojownikiem? — wyszeptała omdlałym głosem.

— Jednym i drugim — odparł, pomagając jej wstać.

Podał jej lewą dłoń, oparłszy czarną laskę o ścianę skalistej przełęczy. Prawa, okryta

rękawicą z czarnej skóry, była bezwładna i sztywna.

— Pójdziesz sama, czy mam cię może nieść? — spytał.

— Dokąd?

Skinieniem głowy wskazał drogę.

— Na górze, pod krawędzią urwiska, jest jaskinia. Tam rozpalę ognisko. Wkrótce nad

Wzgórzami Wampirów zapadnie noc. Chodź — pomogę ci.

Wtem zerwał się wiatr i rozgonił grubą warstwę chmur, ukazało się na horyzoncie

niesamowite palenisko jaśniejącego złotem zachodu słońca.

Antologia - Barbarzyncy II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: