Rodda Emily - Spotkanie poza barierą czasu.pdf - Emily Rodda - Zabr7

Rodda Emily

Spotkanie poza barierą czasu

A oto kilka uwag na temat programu telewizyjnego Zgubione-Znalezione, na kanale 8, za Barierą,

autorstwa jego twórcy Maksa Treweeka, naczelnego informatyka.

W dzieciństwie, mimo że moją największą miłością były komputery, zawsze fascynowała mnie tajemnica

Bariery, oddzielającej nasz strumień czasu od sąsiedniego. W owym czasie żadna żywa istota nie mogła

przedostać się przez Barierę, jakkolwiek rozmaite przedmioty z łatwością prześlizgiwały się przez szpary i

pęknięcia.

Sądząc po rzeczach, które przenikały przez Barierę z drugiej strony, doszedłem do wniosku, że jej

mieszkańcy muszą być całkiem podobni do nas - z jednym tylko wyjątkiem. Wyglądało na to, że nie

interesują się posiadanymi rzeczami i nie troszczą o to, żeby chronić je przed niebezpieczeństwem Jakie

stwarza Bariera. Do dziś zresztą wiele cennych przedmiotów spada na naszą stronę za każdym razem, gdy

pojawia się pęknięcie. I choć nasi Strażnicy nieustannie patrolują słabe odcinki Bariery i odrzucają rzeczy z

powrotem, zawsze zostają jakieś „skarby". Zbieracze barierowi (nazywani brzydko padliniarzami)

gromadzą je i sprzedają.

Ale dlaczego ludzie po drugiej stronie nie trzymają swoich rzeczy z dala od Bariery, tak jak my? I dlaczego,

kiedy nasze rzeczy znikają za Barierą, nigdy ich nie zwracają? Kiedyś tego nie rozumiałem. I bardzo mnie

to dziwiło.

Wiele lat później, pracując (przy komputerach, naturalnie) w kanale 8 - największej krajowej stacji

telewizyjnej - wpadłem na pomysł, że może komputer byłby w stanie pokonać Barierę i umożliwić

kontakt z drugą stroną. Całymi latami, w czasie wolnym od pracy, prowadziłem eksperymenty i wreszcie,

po niezliczonych porażkach, zdołałem stworzyć komputer, który się do tego nadawał. Odkryłem również,

że podłączając mój komputer do odbiornika telewizyjnego po drugiej stronie, mogłem ściągać ludzi

stamtąd i odsyłać ich z powrotem tak często, jak mi się podobało.

Szefowie kanału 8 zachwycili się wynalazkiem. Potrzebowali nowego, popularnego teleturnieju. Czegoś

odmiennego. I tak narodził się program Zgubione-Znalezione.

Pomysł był prosty. Spośród widzów, którzy stracili jakiś przedmiot za Barierą, co tydzień wybierano troje

do roli Poszkodowanych. Za pomocą komputera sprowadzałem Poszukiwacza, zawodnika z drugiej

strony. Potem odsyłałem go z powrotem, żeby odnalazł poszukiwany przedmiot.

Program cieszył się ogromnym powodzeniem. Prowadził go Lucky Lamont, standartowy model robota

konferansjera. Jego opiekunka, Boopie Cupid, zyskała niezwykłą popularność. Jej siostra, Estella Blacker,

prowadziła naszą zakładową stołówkę.

Program dostarczył odpowiedzi na wiele pytań, które zadawałem sobie w dzieciństwie. Najbardziej

zdumiał mnie fakt, że ludzie po drugiej stronie nie zdawali sobie sprawy z istnienia Bariery! Wydaje się, że

u nich Bariera nie jest gładką ścianą. Biegnie łamaną linią i nie sposób jej zobaczyć. Kiedy coś wypada

przez nią na drugą stronę, uważa się, że „zginęło". Kiedy pojawia się znowu, co zdarza się dość często, bo

przecież nasi Strażnicy Barierowi pracują bez ustanku, ludzie uznają, że za pierwszym razem po prostu nie

patrzyli dość uważnie. Niewiarygodne, ale prawdziwe!

Nie trzymałem długo żadnego z Poszukiwaczy, ponieważ szybko sobie zdałem sprawę, że przedłużający

się pobyt po naszej stronie Bariery może być dla nich niebezpieczny. Po paru tygodniach słabli i zaczynali

tracić pamięć, jakby zanikali. Tę przypadłość określono mianem Efektu Przekroczenia Bariery (EPB).

Nasze kłopoty zaczęły się parę miesięcy temu. Boopie pokazywała siostrze komputer, którego przez

głupotę nie wyłączyłem, wychodząc. Jakimś cudem Boopie uruchomiła program i Estella zniknęła po

drugiej stronie Bariery, bez możliwości powrotu czy kontaktu. Wiedziałem, że ludzie stamtąd mogą

przekraczać Barierę w tę i z powrotem, nie wywołując zakłóceń, ale z tej strony sprawa wygląda trochę

inaczej. I rzeczywiście, komputer uległ poważnemu uszkodzeniu, a Estella zaginęła bez śladu.

Nikomu o tym nie powiedzieliśmy. W tajemnicy pracowałem w dzień i w nocy, próbując odnaleźć Estellę i

sprowadzić ją z powrotem. Wszelkie próby jednak zawodziły i w końcu wpadliśmy w rozpacz.

Wiedzieliśmy, że Estella ucierpi na skutek Efektu Przekroczenia Bariery. W międzyczasie, oczywiście,

program musiał odbywać się dalej. Nie było to łatwe. Naprawiłem najpoważniejsze szkody, ale komputer

stał się nieprzewidywalny.

Potem szczęście uśmiechnęło się do nas niespodziewanie. Pojawił się kolejny Poszukiwacz, mały chłopiec,

Patrick Minter. Jako Poszkodowani występowali: Clyde O'Brien, raczej nieprzyjemny typ, który zgubił

książkę z ukrytym w niej testamentem, Eleonora Doon, bogate, stare skąpiradło, zginął jej pierścionek,

oraz Strażniczka Barierowa Wendy Minelli, która przez pomyłkę przepchnęła przez Barierę maskotkę

należącą do szefowej.

Patrick okazał się znakomity jako Poszukiwacz. Najpierw znalazł książkę O'Briena i sprowadził ją do nas.

Potem udał się na poszukiwanie pierścionka Eleonory Doon. Okazało się, że po tamtej stronie pierścionek

znalazła opiekunka do dzieci zatrudniona przez jego mamę. Patrick bardzo ją lubił. Martwił się o nią,

ponieważ jak zauważył, gasła w oczach. Była blada, zapominalska i coraz bardziej rozkojarzona. Martwił

się zupełnie słusznie, bo opiekunką do dzieci była w rzeczywistości Estella, która zdążyła już zapomnieć o

swoim poprzednim życiu, ale trzymała się rozpaczliwie, nie wiedząc dlaczego, pierścionka pochodzącego

stąd.

Patrick - mądry dzieciak - chociaż nie miał pojęcia o zaginięciu Estelli, wiedział o istnieniu Efektu

Przekroczenia Bariery. Obserwując stan Estelli i jej miłość do pierścienia, wpadł na to, że Estella musi

należeć do świata po drugiej stronie. Kiedy więc wrócił do Zgubione-Znale-zione po raz trzeci, zabrał ją ze

sobą.

Tak więc odzyskaliśmy Estellę. Boopie szalała z radości. Jednak wpływ tego wydarzenia na komputer i

system zasilania kanału 8 okazał się katastrofalny. Lucky Lamont uległ awarii - na nieszczęście przed

kamerami. Program przerwano, a Patrick musiał natychmiast wracać do domu - bez obiecanej nagrody w

postaci komputera.

Ale to nie koniec historii.

Parę dni temu Patrick znalazł maskotkę zgubioną przez Wendy Minelli i przesłał ją nam przez szczelinę w

Barierze, którą odkrył, kiedy jego ojciec „zgubił" kluczyki od samochodu. Boopie, Estella i Wendy

nalegały, żeby przekazać mu komputer tą samą drogą, co, ku mojemu zdumieniu, rzeczywiście się udało,

dzięki pomocy zbieraczki barierowej, Ruby. Dołączyłem do komputera specjalny dysk kontaktowy, tak

abyśmy mogli porozumiewać się z Patrickiem. Był to bardzo dobry pomysł. W gruncie rzeczy, zaczynam

uważać, że może rozwiązać wiele problemów...

Te cztery dni będą się ciągnąć w nieskończność. Tak to już jest, kiedy człowiek znajdzie się gdzieś, gdzie

wcale nie chce być, czas dłuży się niemiłosiernie. A Patrick naprawdę nie chciał mieszkać u swojego

przyjaciela, wracać z nim do domu po szkole ani spać na piętrowym łóżku w jego pokoju. Chciał być w

swoim własnym domu.

Normalnie Patrick nie miałby nic przeciwko temu, żeby pomieszkać u Michaela. Nie miałby absolutnie nic

przeciwko temu. Michael nie miał młodszego brata, który zawracałby mu głowę, ani starszej- siostry,

która szarogęsiłaby się i skarżyła na niego. Można było sobie oglądać w telewizji, co się chciało, nie

czekając na swoją kolej wybierania programu, ponieważ Michael miał własny odbiornik w sypialni. Duży

nowy dom był bardzo czysty

i porządnie utrzymany. A mama Michaela zawsze robiła pyszny deser do obiadu - ciasto albo budyń.

W innych okolicznościach Patrick byłby zachwycony pobytem u Michaela. Ze względu na komputer i

najróż-mejsze gry...

Tak, dom przyjaciela jeszcze niedawno wydawałby mu

się rajem.

Teraz jednak nie wydawał się rajem. Teraz Patrick miał swój własny komputer. Wymarzony sprzęt zjawił

się w jego życiu w poniedziałek po lekcjach. Chłopiec skorzystał z niego dokładnie dwa razy, tyle, żeby

przekonać się, że nie jest to zwykły komputer. Potem musiał iść spać.

We wtorek koparka pracująca w pobliżu jego domu uszkodziła rury wodociągowe. Woda zalała ulicę,

wylewała się ze studzienek, tworzyła ogromne kałuże. Patrick poszedł do szkoły w świetnym humorze.

Podśmiewał się w duchu z sąsiadów, którzy przyglądali się powodzi zaaferowani i jakby zmartwieni.

Operator koparki musiał wciąż od nowa wyjaśniać, co się stało. Patrick miał nadzieję, że to się nie

skończy przed jego powrotem do domu. Ale awaria! Super!

Cóż, wszystko obróciło się przeciwko niemu. W porze lunchu w szkole pojawiła się mama z walizką,

oznajmiając, że cała ulica ma odcięty dopływ wody i nie można mieszkać w domu, póki tego nie

naprawią. Ona sama wraz z tatą i Dannym, młodszym braciszkiem, wybierała się do babci. Claire miała

zamieszkać u przyjaciółki. A Patrick miał się przenieść do Michaela. Do piątku. Co najmniej. Mama

mówiła o tym tak, jakby to była wielka frajda. Sądziła, że się ucieszy.

Nie do wiary. Co za pech! Całe życie marzył o własnym komputerze. Fajnie było pograć na komputerze w

szkole, kiedy udało się do niego dopchać, albo u kolegi. Albo, w najgorszym wypadku, zakraść się do

komputera w sklepie komputerowym, korzystając z chwilowej nieuwagi właściciela. Ale własny

komputer! O, to co innego! I właśnie teraz, kiedy marzenie się spełniło, mógł się nim cieszyć tylko przez

jedno popołudnie i jeden wieczór.

Stał na boisku i błagał mamę, żeby mu pozwoliła wrócić do domu. Zapewniał, że sam się sobą zajmie.

Będzie zamykał drzwi. Będzie się żywił płatkami śniadaniowymi i kanapkami. Nie potrzebuje wody.

Będzie...

Niestety, nic nie wskórał.

- Nie ma mowy! - roześmiała się. - Nie pleć głupstw! Nie możesz zostać sam. I w żadnym wypadku nie

możesz mieszkać w domu bez wody. Nie chodzi tylko o picie i mycie rąk. Toaleta jest nieczynna.

Siusiałbyś do wiadra?

Koledzy stojący w pobliżu zachichotali. Patrick poczuł, jak go pieką uszy. To było okropne. Przestał

dyskutować. Zrozumiał, że to bezcelowe. Mama w tym nastroju na pewno nie zmieni zdania.

Tak więc we wtorek po południu poszedł do Michaela. W środę po południu też. I w czwartek. Wbrew

najczarniejszym przewidywaniom, trzy dni minęły błyskawicznie. Leżał teraz na górnym łóżku w pokoju

przyjaciela. Ostatnia noc na wygnaniu. Komputer Michaela stał na biurku, wokół leżały dyskietki. A jego

komputer czekał w domu, w jego pokoju. Już jutro Patrick do niego wróci. Mama dzwoniła i

zapowiedziała, że go zabierze.

Jeszcze tylko jedna, krótka noc i jedno przedpołudnie w szkole.

Kilka ulic dalej pielęgniarka pochylała się nad wysokim, białym łóżkiem, poprawiając pogniecioną pościel.

- Proszę teraz spać - powiedziała stanowczo. - Jest bardzo późno. I dosyć krzyków. Nie wolno

przeszkadzać innym pacjentom. - Wyłączyła lampkę przy łóżku.

Ciemne oczy wpatrywały się w nią w mroku bez drgnienia powieki.

- W takim razie proszę mi pomoc - odezwał się słaby, ale równie stanowczy głos. - Muszę stąd

wyjść. Potrzebują mnie. Muszę iść.

- Niestety, to niemożliwe - odparła pielęgniarka ostrzej, wyraźnie zniecierpliwiona. - Jest pani

bardzo chora. Nie wolno wstawać z łóżka. Chyba nie chciałaby się pani znowu przewrócić, jak ostatnio,

prawda? Proszę się odprężyć i spróbować zasnąć. Wszystko inne może poczekać. Teraz musi pani

koniecznie wypocząć.

Siwa głowa poruszyła się na poduszce. Czarne oczy zamknęły się. W głosie zabrzmiał niepokój.

Pani nie rozumie. Nikt nie rozumie. Co ja tutaj robię? Jak to się mogło stać? Muszę stąd wyjść!

Muszę!

Szalona staruszka! Pielęgniarka westchnęła. Odwróciła się i wyszła z pokoju na palcach, zamykając drzwi.

Patrick ułożył się z rękami pod głową, słuchając cichego chrapania Michaela na dole. Przyjemnie będzie

wrócić do własnego domu i własnego łóżka, zobaczyć mamę i tatę. Nie będzie też źle zobaczyć znowu

Dan-ny'ego i Claire. Czasami działali mu na nerwy, ale przyzwyczaił się, że są w pobliżu.

Kiedy jutro po południu dotrze do domu, pójdzie prosto do komputera i zainstaluje dysk Wtedy będzie

mógł przesłać wiadomość na drugą stronę Bariery i wyjaśnić, dlaczego nie odzywał się tak długo.

Zgubione-Znalezione. Patrick uśmiechnął się w ciemności. To było naprawdę niesamowite! Co by

powiedział Michael! Co by wszyscy powiedzieli! Mama, tata, Claire... oszaleliby! Wiedzieli tylko, że wygrał

komputer w teleturnieju o nazwie Zgubione-Znalezione. Nie mieli jednak pojęcia, że Zgubione-Znalezione

było grą z innego świata. Dosłownie! Żeby wziąć w niej udział, musiał przekroczyć niewidzialną Barierę i

wejść w inny strumień czasu. Nie wiedzieli, że po tamtej stronie, przed kamerami i hałaśliwą

publicznością, poznał troje Poszkodowanych, z których każdy stracił coś cennego. Przedmioty

prześlizgnęły się niepostrzeżenie przez Barierę do jego świata. Nie wiedzieli, że to on właśnie musiał je

odnaleźć. Ponieważ on, Patrick Minter, był Poszukiwaczem. A Zgubione-Znalezione stanowiło niezwykłą

zabawę w poszukiwanie skarbu, obejmującą dwa światy. Nawet jemu trudno było w to uwierzyć.

Ale tak to wyglądało naprawdę. A Patrick okazał się mistrzem Poszukiwaczy. Odnalazł wszystkie trzy

brakujące przedmioty. I wygrał nagrodę, komputer. Zyskał mnóstwo nowych przyjaciół.

Boopie Cupid, gospodyni programu, Max, spec od komputerów w Zgubione-Znalezione, Wendy Minelli,

Strażniczka Barierowa i zarazem jego ulubiona Poszkodowana, poczciwa Ruby, zbieraczka barierowa... a

także siostra Boopie, Estella. Przyjaciele. Wiele razem przeżyli. Ciekaw był, jak się mają i co robią.

Ziewnął, przewrócił się na drugi bok i zanurkował pod kołdrę. Cóż, wkrótce się dowie. Już za parę godzin.

Pewnie nie zdarzyło się za wiele. W końcu, co takiego mogło się stać przez cztery krótkie dni?

Rodda Emily - Spotkanie poza barierą czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: