Dean Koontz - Nieznajomi.pdf - Dean Koontz - Jakubinka

Dean KOONTZ

Nieznajomi

Z angielskiego przełożył CEZARY FRĄC

Tytuł oryginału: STRANGERS

Dla Boba Tannera, którego entuzjazm na decydującym etapie był ważniejszy, niż

mógłby przypuszczać.

Część I

Czas kłopotów

Wierny przyjaciel jest potężną obroną.

Wierny przyjaciel jest lekarstwem życia.

APOKRYFY

Spadla na nas straszna ciemność, ale nie wolno nam jej ulec. Musimy zapalić latarnie

odwagi i znaleźć drogą do świtu.

ANONIMOWY CZŁONEK FRANCUSKIEGO RUCHU OPORU (1943)

7 listopada - 2 grudnia

Laguna Beach, Kalifornia

Dominick Corvaisis położył się spać pod lekkim wełnianym kocem i świeżym białym

prześcieradłem we własnym łóżku, ale zbudził się gdzie indziej - w ciemności wielkiej szafy

w holu, za płaszczami i marynarkami. Leżał skulony w pozycji embrionalnej. Ręce miał

mocno zaciśnięte. Mięśnie karku i ramion bolały go od napięcia, jakie zrodził zły sen, którego

nie pamiętał.

Nie pamiętał też, jak w nocy opuścił wygodne łóżko, ale nie był zaskoczony swoją

nocną wędrówką. To samo zdarzyło się niedawno już dwa razy.

Somnambulizm, zjawisko polegające na chodzeniu w czasie snu, fascynowało ludzi

od najdawniejszych czasów. Fascynowało także Dorna od chwili, gdy stał się jego zdumioną

ofiarą. Znalazł wzmianki o lunatyzmie w pismach pochodzących już z tysięcznego roku przed

naszą erą. Starożytni Persowie wierzyli, że wędrujące ciało śpiącego szuka ducha, który

oddzielił się od niego i błąka po nocy. Europejczycy z ponurych wieków średnich tłumaczyli

to zaburzenie opętaniem przez demona lub wilkołactwem.

Dom Corvaisis nie przejmował się zbytnio swoją dolegliwością, choć był

skonsternowany i nieco zakłopotany. Intrygowały go te nocne eskapady, gdyż był pisarzem i

wszystkie nowe doświadczenia postrzegał jako materiał do powieści. Z drugiej strony, choć

kreatywnie wykorzystany somnambulizm mógł mu w końcu przynieść pożytek, miał do

czynienia ze schorzeniem.

Wygramolił się z szafy, krzywiąc się z bólu, który promieniowałz karku na głowę i

ramiona. Podniósł się nie bez trudu, bo ścierpły mu nogi.

Jak w poprzednich przypadkach, czuł się zawstydzony. Wiedział, że somnambulizm

dotyka również osoby dorosłe, ale wciąż uważał to za dziecięcą przypadłość. Jak moczenie

nocne.

Ubrany tylko w spodnie od piżamy, z nagim torsem i boso, przeszedł przez salon i

krótki korytarz do sypialni, a stamtąd do łazienki. Przejrzał się w lustrze. Sprawiał wrażenie

wyczerpanego, jak człowiek, który wrócił do domu po tygodniu bezwstydnego nurzania się w

rozpuście.

W rzeczywistości był człowiekiem o stosunkowo nielicznych przywarach. Nie palił,

nie przejadał się, nie zażywał narkotyków. Pił niewiele alkoholu. Lubił kobiety, ale nie

prowadził bogatego życia seksualnego; wierzył w stałe związki. Nie spał z nikim od - jak

długo? - prawie od czterech miesięcy.

Wyglądał tak źle - jak wypompowany rozpustnik - tylko wtedy, gdy budził się i

stwierdzał, że odbył jedną z nieplanowanych nocnych wędrówek. Za każdym razem był

wyczerpany. Choć spał, te noce nie zapewniały mu odpoczynku.

Usiadł na brzegu wanny i podciągnął najpierw jedną, potem drugą nogę, żeby obejrzeć

podeszwy stóp. Nie były pocięte, podrapane ani szczególnie brudne, a zatem nie opuścił

domu w czasie chodzenia we śnie. Budził się w szafach już dwa razy, w ubiegłym tygodniu i

dwanaście dni wcześniej, i wtedy też nie miał brudnych stóp. Jak wówczas, czuł się, jakby w

stanie nieświadomości przebył wiele kilometrów, ale jeśli rzeczywiście tak było, to tylko

zataczając niezliczone kręgi w swoim niewielkim domu.

Długi gorący prysznic wypłukał z jego mięśni znaczną część bólu. Dominick był

szczupły i wysportowany, miał trzydzieści pięć lat i zdolność regeneracji odpowiednią do

wieku. Nim skończył śniadanie, czuł się prawie normalnie.

Posiedział przy kawie na patio, przyglądając się malowniczej scenerii miasta Laguna

Beach, które zbiegało ze wzgórz ku morzu, a potem poszedł do gabinetu. Był pewien, że

przyczyną jego lunatyzmu jest praca. Nie tyle sama praca, ile zdumiewający sukces

ukończonej w lutym pierwszej powieści Zmierzch w Babilonie.

Agent wystawił książkę na aukcję i zawarł umowę z wydawnictwem Random House,

które wypłaciło niezwykle wysoką zaliczkę. W ciągu miesiąca sprzedano prawa do

ekranizacji (co umożliwiło wpłacenie pierwszej raty za dom), a klub książkowy Literary

Guild umieścił Zmierzch wśród polecanych tytułów. Dominick przez siedem żmudnych

miesięcy pracował po sześćdziesiąt, siedemdziesiąt i osiemdziesiąt godzin w tygodniu nad

tworzeniem tej historii, nie wspominając o dziesięciu latach przygotowywania się do pisania.

Mimo to wciąż miał wrażenie, że odniósł sukces z dnia na dzień, jednym wielkim susem

wyrywając się z życia niemal w ubóstwie.

Niegdyś biednemu Dominickowi Corvaisisowi od czasu do czasu migała w lustrze

albo w osrebrzonej słońcem szybie twarz obecnie bogatego Dominicka Corvaisisa.

Nieprzygotowany na taką konfrontację, zastanawiał się, czy naprawdę zasłużył na to, co go

spotkało. Czasami się martwił, że zmierza w stronę wielkiego upadku. Z triumfem i uznaniem

wiązało się duże napięcie.

Czy kiedy Zmierzch zostanie opublikowany w lutym przyszłego roku, spotka się z

dobrym przyjęciem i potwierdzi słuszność inwestycji Random House, czy też nie spełni

pokładanych w nim nadziei i tylko go upokorzy? A jeśli powieść odniesie sukces, to czy

kiedyś zdoła go powtórzyć? Może Zmierzch jest tylko fuksem?

W każdej godzinie dnia te i inne pytania z sępim uporem krążyły mu po głowie.

Dominick przypuszczał, że te same cholerne myśli nurtowały go w czasie snu. Dlatego

chodził we śnie: próbował uciec przed nieustannymi troskami, chciał od nich odpocząć i

szukał tajemnego miejsca, w którym zmartwienia nie zdołają go odnaleźć.

Usiadł za biurkiem, włączył IBM Displaywriter i z pierwszej dyskietki wczytał

rozdział osiemnasty swojej nowej książki, jeszcze bez tytułu. Wczoraj przerwał pisanie w

środku szóstej strony, ale gdy ją kopiował, zamierzając zacząć tam, gdzie skończył, zobaczył,

że jest zapełniona. Na ekranie monitora jarzyły się zielone linie nieznanego tekstu.

Przez chwilę mrugał w oszołomieniu, patrząc na wyświetlone litery, a potem pokręcił

głową w bezsensownym zaprzeczeniu.

Nagle poczuł zimno i wilgoć na karku.

O ciarki przyprawiła go nie sama obecność, lecz treść tekstu na stronie szóstej. Co

więcej, w rozdziale nie powinno być strony siódmej, bo jeszcze jej nie stworzył, a jednak

była. Znalazł również stronę ósmą.

Gdy przeglądał materiał z dyskietki, jego dłonie zrobiły się lepkie. Alarmujący

dodatek do bieżącej pracy składał się z powtórzonego setki razy dwuwyrazowego zdania:

Boję się. Boję się. Boję się. Boję się.

Podwójne spacje, poczwórne wcięcia, cztery zdania w wierszu, trzynaście linijek na

stronie szóstej, dwadzieścia siedem na stronie siódmej, kolejnych dwadzieścia siedem na

stronie ósmej - łącznie dwieście sześćdziesiąt osiem powtórzeń zdania. Maszyna nie

stworzyła ich sama, bo przecież była tylko posłusznym niewolnikiem, który robił dokładnie

to, co mu kazano. Zastanawianie się, czy ktoś nie włamał się w nocy do domu, żeby grzebać

w jego elektronicznie przechowywanym rękopisie, także nie miało sensu. Nie zauważył

żadnych śladów włamania i nie przychodził mu na myśl nikt, kto mógłby zrobić takiego

psikusa. Najwyraźniej przyszedł do komputera w czasie snu i obsesyjnie napisał to zdanie

dwieście sześćdziesiąt osiem razy, choć absolutnie tego nie pamiętał.

Boję się.

Boję się czego - chodzenia we śnie? Lunatykowanie było dezorientującym

doświadczeniem, przynajmniej zaraz po przebudzeniu, ale przecież nie na tyle strasznym,

żeby wzbudzać lęk.

Był przestraszony szybkością swojego literackiego wzlotu i możliwością równie

szybkiego upadku w otchłań zapomnienia. Nie mógł jednak przepędzić natrętnej myśli, że ten

lęk nie ma nic wspólnego z jego karierą, że wisząca nad nim groźba wiąże się z czymś

zupełnie innym, czymś dziwnym, czymś, czego jeszcze nie pojmował, ale co dostrzegła jego

podświadomość i próbowała mu przekazać poprzez informację zostawioną w czasie snu.

Nie. Bzdura. Ponosiła go zbyt bujna wyobraźnia pisarza. Praca. To będzie dla niego

najlepsze lekarstwo.

Poza tym z badań tematu wiedział, że somnambulizm u większości dorosłych nie trwa

długo. Niewiele osób doświadczało więcej niż pół tuzina epizodów, zwykle w okresie sześciu

lub mniej miesięcy. Istniały duże szanse, że nocne wędrówki przestaną zakłócać mu sen, że

już nigdy nie zbudzi się spięty, skulony w głębi szafy.

Wykasował z tekstu nieproszone słowa i zabrał się do pracy nad rozdziałem

osiemnastym.

Spojrzał na zegarek i z zaskoczeniem zobaczył, że minęła pierwsza. Przepracował

porę lunchu.

Jesienny dzień był wyjątkowo ciepły, nawet jak na południową Kalifornię, więc zjadł

lunch na patio. Palmy szeleściły na umiarkowanym wietrze, w powietrzu unosił się zapach

jesiennych kwiatów. Laguna Beach ze stylem i gracją schodziła ku brzegom Pacyfiku. Ocean

skrzył się w blasku słońca.

Dopijając ostatni łyk coli, Dom odchylił głowę do tyłu, spojrzał w błękitne niebo i

wybuchnął śmiechem.

- Rozumiesz, żadne spadanie nie jest bezpieczne, ani fortepianu, ani miecza

Damoklesa.

Był siódmy listopada.

Boston, Massachusetts

Doktor Ginger Marie Weiss nie spodziewała się kłopotów w delikatesach Bernsteina,

ale właśnie tam się zaczęły, od incydentu z czarnymi rękawiczkami.

Zwykle umiała sobie poradzić z wszelkimi napotkanymi problemami. Delektowała się

wyzwaniami rzucanymi przez życie, walka z kłopotami jej służyła. Byłaby znudzona, gdyby

ścieżka życia zawsze biegła prosto, bez żadnych przeszkód. Nigdy jednak nie przyszło jej na

myśl, że w końcu może spotkać się z czymś, co ją przerośnie.

Poza rzucaniem wyzwań życie udziela lekcji: miłych i przykrych, łatwych i trudnych.

Niektóre są druzgoczące.

Ginger była inteligentna, ładna, ambitna, pracowita i wyśmienicie gotowała, ale jej

największym atutem było to, że w czasie pierwszego spotkania nie była przez nikogo

traktowana poważnie. Smukła, drobna i pełna wdzięku, przypominała ślicznego, lecz słabego

chochlika. Większość ludzi z początku jej nie doceniała; dopiero po tygodniach czy

miesiącach znajomości zaczynali sobie uświadamiać, że jest wspaniałą partnerką - albo godną

przeciwniczką.

Historia bandyckiego napadu stała się legendą w szpitalu Columbia Presbyterian w

Nowym Jorku, gdzie Ginger odbywała staż cztery lata przed zdarzeniem w delikatesach

Bernsteina. Jak wszyscy stażyści, często pracowała na szesnastogodzinnych, a nawet

dłuższych zmianach, dzień po dniu, i po wyjściu ze szpitala starczało jej sił zaledwie na

dowleczenie się do domu. Pewnej gorącej, parnej sobotniej nocy w lipcu, po zakończeniu

Dean Koontz - Nieznajomi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: