Chandler Raymond - Bay City Blues.pdf - Chandler Raymond - ssonja

Raymond Chandler - Bay City Blues

Samobójstwo Kopciuszka

To musiał być chyba piątek, bo smród ryb dolatujący z baru Mansion House był tak

silny, że można było na nim wybudować garaż. Poza tym normalka: miły, ciepły

wiosenny dzień, późne popołudnie, a w tygodniu nie miałem zbyt dużo roboty.

Siedziałem z nogami założonymi na krawędź biurka i w smudze słońca opalałem sobie

kostki stóp, kiedy zadzwonił telefon. Zdjąłem kapelusz i ziewnąłem w słuchawkę.

- No wiesz - powiedział. - Powinieneś się wstydzić, Dalmas. Słyszałeś o sprawie tej

Austrian?

To był M'Gee, Fiołek M'Gee, tajniak z biura szeryfa. Miły gość, tylko miał jedną

wadę: przy rozpracowywaniu spraw, jakie mi podsuwał, zawsze zbierałem okrutne cięgi i

dostawałem za to tyle co nic, nawet na używane kalesony by nie starczyło.

- Nie.

- Ci z plaży znów narozrabiali. Wiesz, ci z Bay City. Od czasu, kiedy wybrali sobie

burmistrza, siedzą w tej dziurze jak napuszone kwoki na grzędzie. Ale nasz szeryf tam

mieszka, więc staramy się być mili. No i nie naciskaliśmy. Powiadają, że ci od hazardu

wyłożyli na fundusz wyborczy trzydzieści patoli i teraz razem z programem wyścigów

dostajesz za frajer talon do garkuchni.

Znów ziewnąłem.

- To też słyszałem - warknął M'Gee. - Jak cię to nie bawi, to dam temu spokój. Mam

to gdzieś. Najwyżej obgryzę sobie paznokieć u drugiego kciuka i po krzyku. Facet mówi,

że gotów jest wyłożyć trochę szmalu.

- Jaki facet?

- Ten, co znalazł truposza, Matson.

- Jakiego truposza?

- Więc jednak nic o tej sprawie nie słyszałeś, hę?

- To nie powiedziałem, że nie?

- Nic nie powiedziałeś. Cały czas ziewasz i pytasz, jaki facet, jaki truposz. No dobra,

jak chcesz. Po prostu, niech biedaka kropną i skoro jest teraz w mieście, niech się o to

martwi miejski wydział zabójstw.

- To tego Matsona chcą zaciukać? Kto?

- Gdyby wiedział, po co miałby wynajmować tajniaka, nie? Człowiek robił do

niedawna w twoim fachu, ale go trochę zwyobracali i teraz prawie nie wychodzi z

chałupy, bo paru facetów z gnatami chce go ponoć urządzić na cacy.

- Wpadnij do mnie - powiedziałem. - Lewa ręka mi drętwieje.

- Jestem na służbie.

- Właśnie miałem zamiar skoczyć do sklepu po butelczynę szkockiej. Bardzo leciwej

zresztą...

- Słyszysz, jak ktoś puka do drzwi? To ja - odrzekł M'Gee.

Przyjechał za niecałe pół godziny - wielki facet o przyjemnej twarzy z dołeczkami w

policzkach, o przyprószonych srebrem włosach i maleńkich usteczkach stworzonych do

całowania niewinnych bobasków. Miał na sobie idealnie odprasowany granatowy

garnitur, wypolerowane buty z kwadratowymi noskami i ząb łosia na złotym łańcuchu

przewieszonym przez brzuch.

Usiadł ostrożnie, jak siadają ludzie tędzy, otworzył butelkę, przytknął do nosa i

podejrzliwie nim pociągnął, by się upewnić, że nie napełniłem jej dziewięćdziesię-

cioośmioprocentowym bimbrem, jak to robią w barach. Potem nalał sobie sporą miarkę,

upił łyk, mlasnąwszy językiem chwilę smakował i zaczął obmacywać wzrokiem moje

biuro.

- Nic dziwnego, że sterczysz tutaj jak kołek i czekasz na klientów - skonstatował. - W

dzisiejszych czasach bez dobrego opakowania towaru nie opchniesz.

- Nie dobijaj mnie, dobra? - odrzekłem. - No to co z tym Matsonem i tą Austrian?

M'Gee dopił drinka i nalał sobie następnego, tym razem trochę mniejszego. Patrzył,

jak bawię się papierosem.

- Samobójstwo - rzucił. - Zagazowana lalunia. Blondyna nazwiskiem Austrian, żona

lekarza z Bay City. Faceta, który lata nocami po całym mieście i szprycuje aktorów, żeby

nie zjedli na śniadanie różowego słonika. No to lalunia biegała samopas. Tej nocy, kiedy

się przekręciła, wpadła do klubu Vance'a Conrieda. To na pomoc stąd, wiesz, na tym

urwistym brzegu. Znasz lokal?

- Taaa... Kiedyś to był taki przytulny klubik z ładną prywatną plażą na dole. A przed

koszami paradowały najprzedniejsze nogi w całym Hollywoodzie. Więc poszła tam zagrać

w ruletę, hę?

- Gdybyśmy w tym okręgu mieli jaskinie hazardu - rzekł M'Gee - powiedziałbym, że

klub Conrieda to jedna z nich, i że owszem, jest tam ruleta. Powiedzmy, że grała w ruletę.

Powiadają, że z Conriedem grywała częściej i w bardziej intymne gry, ale powiedzmy, że

na boku grywała też w ruletę. Przegrywa, bo ruleta jest po to, żeby w nią przegrywać. Tej

nocy spłukuje się do czysta, odbija jej szajba i lalunia robi w lokalu burdel. Conried

zgarnia ją do prywatnego gabinetu i przez lekarską centralę telefoniczną namierza

doktorka, jej męża. Doktorek. ..

- Chwila - wtrąciłem. - Tylko mi nie mów, że ujęli to wszystko w materiale

dowodowym. Nie w okręgu, którym trzęsie syndykat szulerów. Oczywiście, jeśli mamy tu

syndykat szulerów.

M'Gee spojrzał na mnie z politowaniem.

- Moja żona ma młodszego brata, który robi w Bay City jako dziennikarz czy

reporter. Nie było żadnego śledztwa. No więc doktorek grzeje do klubu i szprycuje

żoneczkę, żeby się uspokoiła. Ale nie może jej zabrać do domu, bo akurat ma ciężki

przypadek w Brentwood Heights. Vance Conried wyprowadza z garażu swój samochód i

wiezie ją do domu, tymczasem doktorek dzwoni do biura, do pielęgniarki, i prosi ją, żeby

wpadła do niego do domu i sprawdziła, jak się miewa żoneczka. I wszystko gra. Conried

wraca do swoich żetonów, pielęgniarka widzi, że pani doktorowa leży spokojnie w łóżku, i

wychodzi. Pokojówka idzie spać. Jest mniej więcej północ, może kilka minut po północy.

Gdzieś około drugiej nad ranem napatoczył się tam Harry Matson. Jego ludzie

pilnują nocami okolicznych domostw, a tej nocy obchód robi sam Matson. Na ulicy, gdzie

mieszka nasza pani doktorowa, słyszy warkot samochodu dochodzący z ciemnego garażu.

Idzie sprawdzić, co jest grane, i na podłodze znajduje blondynę. Blondyna leży na

plecach, w przeźroczystej piżamce i pantofelkach, a włosy ma okopcone spalinami z rury

wydechowej.

M'Gee zrobił krótką przerwę, żeby łyknąć whisky i po raz któryś rozejrzeć się po

moim biurze. Patrzyłem, jak ostatnie promienie zachodzącego słońca muskają parapet

okna i znikają w ciemnej rozpadlinie zaułka.

- Więc co ten palant robi? - kontynuował M'Gee, wycierając usta jedwabną

chusteczką do nosa. - Dochodzi do wniosku, że lalunia nie żyje. Może i faktycznie nie

żyje, ale w przypadku śmierci przez zaczadzenie nigdy nic nie wiadomo, bo mają teraz tę

nową kurację błękitem metylenowym i...

- Na miłość boską - wtrąciłem. - Powiedz wreszcie, co zrobił.

- Nie wzywa glin - odparł surowo M'Gee. - Gasi silnik, wyłącza latarkę i zmiata do

domu, a mieszka kilka przecznic dalej. W domu namierza telefonicznie doktorka i po

chwili są już z powrotem w garażu. Doktorek stwierdza zgon. Każe Matsonowi wejść

bocznymi drzwiami do domu i zadzwonić bezpośrednio do szefa miejscowej policji.

Matson wchodzi, dzwoni i wkrótce przyjeżdża tam szef z kilkoma pomagierami, a po nich

karawaniarz, który w tym tygodniu ma dyżur jako zastępca koronera. Wywożą truposza,

gość z laboratorium bierze próbkę krwi i stwierdza, że pełno w niej tlenku węgla.

Koroner podpisuje co trzeba, lalunia zostaje skremowana, a sprawa zamknięta.

- No i co tu nie gra? - spytałem.

M'Gee dopił drugiego drinka i myślał chwilę, czy aby nie wypić trzeciego.

Zdecydował, że najpierw wypali cygaro. Nie miałem cygar, i to go trochę wnerwiło, ale

zapalił w końcu swoje.

- Jestem tylko zwykłym gliniarzem - odrzekł, przypatrując mi się spokojnie

przymrużonymi od dymu oczyma. - Nie wiem. Wiem tylko, że Matsonowi zabrali

licencję, że dał nogę z miasta, i że jest cały przerażony.

- Do diabła - powiedziałem. - Ostatnim razem, kiedy wdepnąłem w

małomiasteczkowe gówno, rozłupali mi czaszkę. Jak się z tym Matsonem skontaktować?

- Dam mu twój numer. On się skontaktuje z tobą.

- Dobrze go znasz?

- Na tyle, żeby podsunąć mu ciebie - odrzekł. - Oczywiście, jeśli coś wyskoczy,

zajrzę...

- Jasne, nie ma sprawy - wtrąciłem. - Zostawię ci ją na biurku. Wolisz bourbon czy

żyto?

- Idź do diabła, Dalmas. Szkocką.

- Jak ten Matson wygląda?

- Średniej budowy ciała, pięć stóp i siedem cali wzrostu, sto siedemdziesiąt funtów

wagi, szpakowate włosy.

Nalał sobie malucha, szybko wypił i już go nie było.

Siedziałem w biurze jeszcze z pół godziny i wypaliłem o wiele za dużo papierosów.

Zapadł zmrok i miałem sucho w ustach. Nikt nie zadzwonił. Zapaliłem światło, umyłem

ręce, wypiłem naparsteczek i zakorkowałem butelkę. Nadeszła pora coś przegryźć.

Miałem już kapelusz na głowie i wychodziłem z biura, kiedy zobaczyłem w holu

posłańca z Green Feather, który szedł rozglądając się po drzwiach. Szukał mojego

numeru. Podpisałem świstek i wcisnął mi nieregularnych rozmiarów paczkę, owiniętą

marnym żółtym papierem, jakiego używają w pralniach. Postawiłem paczkę na biurku i

przeciąłem sznurek. W środku znalazłem zawiniątko w bibułce i kopertę z listem i

płaskim kluczykiem. List był bez żadnego wstępu:

Przyjaciel z biura szeryfa dał mi ten adres i polecił mi pana jako człowieka,

któremu mogę zaufać. Muszę się ukrywać, wpadłem w tarapaty i chcę się z nich

wyplątać. Proszę przyjść po zmroku do Tennyson Arms Apartments numer 524, na

Harvard koło Szóstej. Jeśli mnie nie będzie, niech pan otworzy tym kluczem i wejdzie. I

niech pan uważa na kierownika, Pata Reela, bo mu nie ufam. Proszę ukryć but w

bezpiecznym miejscu i go nie obmacywać.

P.S. Nazywają go Fiołek, ale nie wiem dlaczego.

Ja wiedziałem. Bo żuł cukierki odświeżające o zapachu fiołków. List był nie

podpisany i chyba trochę chaotyczny. Rozwinąłem pakunek.

Zawierał zielony aksamitny pantofelek, na oko czwórka, wykończony białą skórką.

Na skórzanej wyściółce odciśnięto złoty napis. Pochyłe litery układały się w słowo

Verschoyle. Z boku, gdzie zwykle widniał numer obuwia, niezmywalnym tuszem

dopisano symbol S465. Wiedziałem, że to nie może być rozmiar buta, ponieważ firma

Verschoyle, Inc. z ulicy Cherokee w Hollywood robiła buty tylko na miarę; poza tym

robiła jeszcze obuwie teatralne i buty jeździeckie.

Usiadłem wygodniej, zapaliłem papierosa i myślałem o tym przez chwilę. W końcu

Chandler Raymond - Bay City Blues.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: