Achromatopsja - Artur Chmielewski.pdf

(2232 KB) Pobierz

„Z ruin czasu wzniesione są wieczności dworzyszcza”.

James Joyce,

Ulisses

(przekład Maciej Słomczyński)

Tom pierwszy

Pasterz

Rozdział 1

– Ty pierdolony szczurożerco! – potężna postać odrywa się od konturu

wypalonej ściany i rusza w kierunku kłębka łachmanów, konwulsyjnie

kopiącego brudny śnieg. Gdyby nie szkło maski przeciwgazowej, odbijające

blade, zimne światło szarego nieba, można by pomyśleć, że to jakieś

wściekłe zwierzę wije się pod stertą starych szmat. Jednak spod grubej

warstwy czerwonej mgły błyskają białka oszalałych z bólu ludzkich oczu.

Krew tryskająca z urwanej w łokciu ręki znaczy monotonny szary krajobraz

nieoczekiwanym barwnym akcentem.

– Seba, zostaw go! – stłumiony przerażeniem kobiecy głos brzmi bardziej

jak nieśmiała prośba niż rozkaz, nie robiąc większego wrażenia na

atakującym.

Rozjuszony osiłek doskakuje do rannego, siada na nim okrakiem i zaczyna

okładać go pięściami, szamocząc się w niekształtnym skórzanym worze

powiązanego parcianymi pasami kombinezonu. Tamten odruchowo osłania

głowę kikutem i strumień jasnoczerwonej krwi bryzga wprost w maskę

napastnika, na chwilę powstrzymując jego furię. Oślepiony, mieląc w zębach

przekleństwa, usiłuje wytrzeć okulary grzbietem rękawicy. W tym momencie

potężny, wymierzony w głowę kopniak powala go na ziemię. Spokojny

celność

ciosu

mężczyzna

wojskowym

kombinezonie

przeciwchemicznym nie zwraca najmniejszej uwagi na padające w śnieg

bezwładne ciało. Mimo niemłodego wieku porusza się pewnie i sprężyście.