Collins Joan - Diabelnie slawna.pdf - Joan Collins - ewadyjak1954

Joan Collins

DlABELNIE SŁAWNA

(Tłum, Monika Sujczyńska)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Nie potrzebuję męża, lecz żony - mruknęła Katherine Bennet,

ale na tyle głośno, żeby usłyszeli to depczący jej po piętach

reporterzy. Szła prędkim krokiem krętymi korytarzami Sądu

Najwyższego w Santa Monica, za nią zaś podążał Barry Lefcovitz -

drogi, za to bardzo skuteczny prawnik od rozwodów - i z

charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru odpierał pytania

dziennikarzy.

Katherine dobrze wiedziała, że na okładkach pism ilustrowanych i

w dziennikach telewizyjnych jej uśmiech - zimny, przylepiony do ust,

tak żeby przypadkiem nie sięgnął jasnozielonych oczu - będzie

wyglądał dość wiarygodnie. Nie chciała wydawać się zbyt szczęśliwą

po tym okropnym rozwodzie.

A co do tego, że jej zdjęcie trafi na pierwsze strony gazet, okładki

magazynów i do wszystkich kolumn towarzyskich od Nowego Jorku

po Nowe Delhi (jak zresztą już od trzech lat), nie miała cienia -

wątpliwości. Jako gwiazda telewizyjna, zaliczała się do najbardziej

ezoterycznych kobiet; była tak sławna, że ludzie chcieli wiedzieć o

niej jak najwięcej, a niektórzy może nawet marzyli, żeby nią być.

Rój reporterów nie odstępował jej niczym muchy padliny. Ale

czyż nie padliną stała się na tej sali sądowej, gdzie sędzia, męski

szowinista, skończony kretyn, zajęty wyłącznie krygowaniem się do

kamer telewizyjnych i do dziennikarzy, których zresztą wpuścił na

rozprawę z wielką łaską, pozbawił ją niemal wszystkich ciężko

zapracowanych pieniędzy, dorobku całego życia?

Dzięki ci, Boże, za Barry’ego, pomyślała Katherine, zerkając

kątem oka na adwokata. Jego gęste srebrzyste włosy i rozbawione

czarne oczy błyszczały chyba bardziej niż zwykle, gdy przeganiał

paparazzich, fotografujących ją bez ustanku podczas tego mozolnego

przepychania się po schodach do wyjścia z sądu i do chłodnego

wnętrza czekającej limuzyny.

Katherine uśmiechnęła się do siebie. Ależ ten Barry Lefcovitz

kochał rozgłos. Centymetry kolumn towarzyskich były mu strawą i

napitkiem. Nie istniało dla niego większe szczęście od wystąpienia w

popularnych programach, w których mądrzył się na temat

maltretowanych żon, równouprawnienia mniejszości lub prawa kobiet

do przerywania ciąży.

Gdyby jednak nie podjął się przeprowadzenia jej rozwodu za

marne jego zdaniem pięćdziesiąt tysięcy dolarów plus oczywiście

pokrycie dodatkowych wydatków, plus całe to zainteresowanie

mediów, które przypadło mu w udziale jako obrońcy jednej z

najsławniejszych kobiet w Ameryce, Katherine straciłaby dwieście

pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Kwota ta, łącznie z tym, co musiała dać Johnny’emu, stanowiła

jej całe oszczędności, które jak na megagwiazdę były oczywiście

bardzo skromne. Katherine gwiazdą była już od przeszło trzech lat,

nie zdążyła jednak jeszcze okrzepnąć finansowo.

- Jakie są twoje plany na przyszłość, Katherine? - dopytywał się

mikrus w nieprzemakalnym płaszczu, ten sam, któremu wcześniej

powiedziała, że nie potrzebuje męża, lecz żony.

- Wracam do pracy - odparła na tyle uprzejmie, na ile może się

zdobyć kobieta w sytuacji, gdy nagle błyska jej w twarz dwadzieścia

fleszy. Najwyższy czas zostawić przeszłość za sobą.

Flesze tak ją oślepiły, że musiała włożyć ciemne okulary.

- Nie, nie, Katherine. Nie rób nam tego, kotku. Pozwól nam

patrzeć na te cudowne oczy.

- Napatrzyliście się na nie dość przez ostatnie pięć dni. Teraz

pozwólcie im odpocząć, panowie. I mnie również, jeśli łaska. - Za

wszelką cenę starała się pokazać, że jest w dobrym humorze, choć

wcale tak nie było.

- Panowie, bardzo was proszę, przepuśćcie panią - apelował do

reporterów goryl Katherine, Burt, który wraz z trzema lub czterema

rosłymi, zwalistymi pomagierami, liczącymi ponad metr

dziewięćdziesiąt dwa wzrostu i na oko tyle samo w barach, torował

drogę Katherine, ograniczając się do łagodnej perswazji.

Ją potrącano i poszturchiwano bez skrępowania, ale gdyby któryś

z nich tknął kogoś palcem, z miejsca zaskarżono by go do sądu. Mieli

chronić swoich klientów, unikając szarpania się z natrętnymi

fotoreporterami, co tych ostatnich, a w każdym razie niektórych z

nich, napawało wielkim rozczarowaniem.

Ludzie nie mają pojęcia, jak trudno być gwiazdą. Kilkakrotnie już

nastąpiono na czubki jej butów, dwa razy o mały włos nie dostała w

twarz aparatem foto graficznym, gdy pewien strasznie przejęty swoją

rolą paparazzo szukał lepszego ujęcia, a jedwabny żakiet miała

poplamiony tuszem, bo jakiś nieuważny reporter przejechał

długopisem po jej rękawie. Wszystko to razem sprawiało, że czuła się

okropnie sponiewierana.

Jej rozwód był najświeższym, a zarazem najbardziej

dramatycznym wydarzeniem w Hollywood, nic, więc dziwnego, że

reporterzy dosłownie wychodzili ze skóry, żeby uzyskać jej

wypowiedź, a w razie niepowodzenia wymyślą ją sami. Katherine już

na samo wspomnienie o tym, co wypisywali o niej w minionym

tygodniu, dostawała dreszczy.

„Katherine Bennet, lat 43, na rozprawę rozwodową przez cały

tydzień przychodziła codziennie w innym stroju - donosił jeden

tygodnik. - Każdej drogiej kreacji towarzyszyła nowa wymyślna

fryzura oraz tyle makijażu, że wystarczyłoby go do zaopatrzenia

średniej wielkości drogerii”. Przesadzali, oczywiście. Po prostu

należała do dobrze ubranych, zadbanych kobiet. Już jako mała

dziewczynka zawsze pilnowała, żeby kokarda była starannie

zawiązana, a skarpetki podciągnięte.

Tak naprawdę, to w sądzie wystąpiła w trzech, no może w

czterech klasycznych kostiumach o delikatnych od cieniach zgniłej

zieleni i szarości. Plus wysoki obcas. Zawsze nosiła pantofle na

wysokim obcasie, nawet do spodni. Mając tylko metr sześćdziesiąt

pięć wzrostu, lubiła się podwyższać do metra siedemdziesięciu dwu. I

nie bała się ewentualnego zarzutu, że ubiera się w stylu lat

sześćdziesiątych.

Katherine była dumna z tego, że jest sobą. Nie starała się nikomu

przypodobać, zawsze szczerze wygłaszała swoje opinie. Nosiła to, co

Collins Joan - Diabelnie slawna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: