073 - Handlarz jablek.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Noc była jesienna, pochmurna. Wyłaniający się zza

nabrzmiałych obłoków księżyc odsłaniał martwą okolicę, nad

którą przeszła niedawno deszczowa burza. Po wyboistej

drodze sunęła ciężarówka. Nie była to właściwie droga, tylko

przeorana koleinami struga błota, z której co kilkadziesiąt

metrów wyłaniały się łby kamieni, strzaskane gałęzie, jakieś

szczątki rozbitych pojazdów, skrzyń, a czasem światło

księżyca wyławiało z tego krajobrazu przewróconą na bok

armatnią lawetę lub zastygły w martwocie blok czołgu.

To był krajobraz, przez który przetoczył się niedawno

oddech wojny.

Krajobraz, gdzie bitewne spustoszenie nie zdążyło jeszcze

wsiąknąć w glebo, obrosnąć świeżą trawą, zaszyć się w

zielsku. Jesień tego roku była ostatnią jesienią wojny. Front

parł nieustannie na zachód, zostawiając za sobą ziemię, na

której wszystko należało ustanawiać od początku, na której

ze zdwojoną siłą. wybuchły nowe namiętności, i znowu ta

ziemia miała swoje podziemie, tym razem godzące w nią

samą. i znowu ludzie sny mieli krótkie, gwałtowne, a dni

rozpalone jak żelazo.

Jedna ofiara pociągała za sobą drugą, jeden ogień

wspomagał drugi. Zdawało się nieraz, że rozlana na niebie

łuna toczy się jak potok i gruchocze po drodze wszystko, co

jeszcze z wojennej zawieruchy ocalało. Z pierwszym

zmierzchem odzywały się karabiny, pękały granaty, a

rozrzucone na ziemi ciała były jak prze-cinki, które nie mogą

zatrzymać rozpędzonego zdania. Zdania w krwawym i

sięgającym po Ostatnie argumenty dialogu. Racja była jedna,

ale żeby ją udowodnić, setki szły w ziemię, setki tych. co już

powinni byli przestać ginąć. Przez niejedną wioskę i

miasteczko przeciągały pogrzeby zbiorowe, w skleconych

naprędce z prostych desek trumnach odchodzili na zawsze...

Zostawali inni, ci, co salwą nad grobem czcili ich pamięć, ale

i dla nich każdy dzień mógł wynająć stolarza...

Noc była jesienna, pochmurna. Światła ciężarówki

wyłapywały z mroku rozlazłe, błotniste kałuże; wy-boje,

utrącone pnie przydrożnych drzew. Wiatr łomotał o szczelnie

zasznurowaną plandekę okrywającą platformę samochodu.

Krawczuk, młody chłopak o kędzierzawej czuprynie,

przełączył biegi. Ciężarówka wolno zaczęła się wdrapywać na

wzniesienie. Silnik prychał, rzęził, zdawało się, że za chwilę

stanie.

Na tle ciemnego horyzontu zarysował się wyraźnie masyw

lasu.

Ciężarówka ciągle jeszcze pokonywała wzniesienie.

Krawczuk wpił się dłońmi w kierownicę, zacisnął zęby.

Na jego zazwyczaj łagodnej twarzy pojawiła się teraz

zaciętość, tak jak gdyby własne mięśnie sprzągł z

mechanizmem ciężko pracującej maszyny. Obok Krawczuka

siedział Kołdak. Spokojnie ćmił skręta, jego kudłata ruda

głowa bezwolnie chwiała się w rytmie drżenia i kołysania

całej ciężarówki.

Przez szybę szoferki coraz wyraźniej widzieli las.

— Ty... Ty w tym lesie to lepiej przyciśnij — mruknął

Kołdak.

— Przycisnąć to se możesz babę do płotu! - warknął

Krawczuk i jego dłonie ściskające kierownicę rozwarły się

nieco. Mięśnie w nim jak gdyby na chwilę rozluźniły się, ale

wiedział, co to znaczy, znał ten moment, nigdy nie wróżył

niczego dobrego. Nacisnął wolną od kierownicy ręką czapkę

na oczy, też znajomy odruch. Ściągnął czapkę na tył głowy,

omal jej. nie wyrzucił przez otwarte okienko szoferki.

— A niech cię... A niech cię... — zaczął mamrotać pod

nosem.

Usiłował się uspokoić, przemawiać w duchu sam do siebie i

kląć.

Zjeżdżali po zboczu. Kołdak milczał przez dłuższą chwilę,

skręt zaczął mu parzyć koniuszki palców.

—Jakbyś tak dodał gazu... — mruknął znowu.

— Czego?

— Gazu, mówię.

— Dodaj se — tego, co masz w portkach!

— Mnie daleko do strachu — ciągnął swoje spokojnie

Kołdak. —Ale jakbyś tak dodał gazu, to po tych dołach

śmigałbyś, że hej!... A tam w lesie trzeba by...

— Pieprzyta, ojciec! — krzyknął Krawczuk. Widać było, że

tym krzykiem chce stłamsić wzbierający w nim niepokój.

Metoda, psiakrew, niezawodna metoda — myślał

gorączkowo. — Ojciec uczył, ale chyba niewiele nauczył...

Pomyśl, że już wszystko przeżyłeś, że już nic do stracenia nie

masz... On nie miał. kiedy uczył, a ja?... O kur...! Wścieknij

się, myśl, że litr samogonki masz w sobie, że ci wszystko

jedno, nic gorszego ani za tobą, ani przed tobą... A każdy ma

diabła za skórą na swoją miarę! Kiedy trzeba, wypuszczaj

czorta!... Ej, ojciec, ojciec...

Wjechali między pierwsze drzewa.

Las był rozedrgany od wiejącego silnie wiatru, którego

ciągłe porywy strącały z gałęzi smugi kropli.

Dudniły głucho o napiętą plandekę i dach szoferki. W lesie

droga się zwężyła, zdawało się. że jest jakby na siłę upchana

między zwarte ściany drzew. Zaciskały się coraz bardziej, i

światła reflektorów, kiedy tylko ciężarówką rzuciła jakaś

koleina czy wykrot, biły w górę, jak gdyby roztrącając je,

wyłamując między nimi coraz szersze przejście. Kałuże pod

kołami pryskały wtedy na boki i w cieniu następującym za

oświetloną maską samochodu rozlatujące się bryzgi

błotnistej wody podobne były do przyczajonych postaci,

które wyskakiwały nagle w leśny gąszcz.

073 - Handlarz jablek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: