Armstrong Campbell - Frank Pagan 06 Układanka.pdf - Armstrong Campbell - ssonja

Campbell Armstrong

Układanka

Patrickowi Janson-Smithowi, Księciu Ciemności

Londyn

Bryce Harcourt powiedział dobranoc oficerowi dyżurnemu - uprzejmemu, energicznemu

żołnierzowi piechoty morskiej z Alabamy - i wyszedł z gmachu amerykańskiej ambasady. Na

Grosvenor Sąuare od razu ogarnął go przenikliwy chłód wczesnego wieczoru. W całej

Europie panowała niespotykanie sroga zima. W bałtyckich portach stały puste statki

unieruchomione w zamarzniętej wodzie, nad Niemcami oraz krajami Beneluksu szalały

bezlitosne zamiecie i nawet południowe rejony Włoch skuł mróz - nigdzie nie można się było

ukryć przed dokuczliwością arktycznej aury. Zalodzony Londyn chłostany przez porywiste

wiatry przypominał miasto zahibernowane.

Spieszący na pociąg metra Harcourt niezależnie od pogody uważał to miasto - pełne

szarych, rozległych i opustoszałych parków oraz ludzi kryjących się w autobusach lub metrze

przed wiatrami wyjącymi po ulicach Mayfair z zaciekłością psów - za godne pożałowania.

Jedynie gdy pojawiają się świąteczne lampki, bywa tu weselej, bo wtedy ma się przynajmniej

złudzenie przytulności i radości. Jednak dekoracje już dawno zdjęto, a pierwszy miesiąc

nowego roku upłynął bez żadnych optymistycznych zmian w wyglądzie.

Harcourt, opatulony w gruby czarny płaszcz, rozpaczliwie tęsknił za ojczystą Florydą, za

upałem Miami, za palmami, za błękitnym niebem i kolorowymi domami. Wyobrażał sobie,

jak w bawełnianej koszuli oraz krótkich spodenkach wychodzi na balkon i obserwuje skąpany

w słońcu ocean. Na języku czuł niemalże cytrynowy smak daiquiri. Widział flamingi na tle

czerwonego słońca i opalone dzieci hasające po piasku. To tylko fantazja, ale jak, do diabła,

inaczej przetrzymać te okrutne czasy, kiedy rano jest ciemno, a po południu zimno i szybko

zapada zmierzch?

Gdy wszedł na stację metra, po plecach przeszły mu ciarki. Dokoła kłębił się typowy dla

godzin szczytu tłum rozsierdzonych ludzi, chcących jak najszybciej dostać się do domów na

przedmieściach. W ścisku dotarł do bramek prowadzących na perony. Miasto kretów,

pomyślał. Wszyscy są przygnębieni i wszyscy mają blade twarze. Choć otacza ich ponura,

wroga zima, troszczą się o swe sprawy z typowym angielskim stoicyzmem, którego on,

Harcourt, nie potrafił zrozumieć. Bez szemrania czekają na spóźniające się autobusy lub stoją

w wagonach metra, tak zatłoczonych i przegrzanych, że uwłacza to ludzkiej godności. Oto

duch Anglii, imperium, w którym zapanowała obojętność i niekompetencja.

Mocniej przycisnął aktówkę i zszedł na ruchome schody. Tam zderzył się z próbującą go

wyprzedzić kobietą. Pomimo czerwonego wełnianego szalika zasłaniającego dolną część

twarzy wydała mu się znajoma.

Spojrzała na niego, lecz zaraz, przepychając się między ludźmi, zbiegła po schodach w dół.

Harcourt spoglądał za nią z zaciekawieniem. Był pewien, że już gdzieś ją widział. Nie potrafił

tylko powiedzieć, kiedy i gdzie. Z uwagi na pracę w ambasadzie spotykał się z wieloma

ludźmi, więc trudno byłoby mu spamiętać wszystkich. Często chodził na kolacje, przyjęcia i

inne imprezy. Rozchwytywały go też zamężne kobiety, które potrzebowały czasem

uprzejmego kawalera jako asysty przy obiedzie w Knightsbridge lub Swiss Cottage. On sam

również lubił przebywać w towarzystwie kobiet i pokazywać się z nimi.

Po zejściu ze schodów znów dostrzegł tamtą kobietę. Miała krótko ostrzyżone, zaczesane

na bok czarne włosy. Po prawej stronie głowy rzucał się w oczy jasny kosmyk mający

szokować swym wyglądem. Było w tej fryzurze coś ze stylu punk. Nosiła małe, okrągłe

okulary i pomimo dziwacznie wyglądających włosów wydawała się Harcourtowi atrakcyjna.

Sprawiała wrażenie inteligentnej, śmiałej i sympatycznej.

Reakcja Harcourta nie ograniczyła się jedynie do zainteresowania. Niepokoił się, że

zawodzi go pamięć, spisująca się zazwyczaj doskonale. W tej kobiecie było coś

intrygującego, coś, o czym powinien wiedzieć i przypomnieć sobie.

Przez chwilę rozglądała się i w końcu wyłowiła z tłumu jego spojrzenie. Wnioskował po jej

minie, że go rozpoznaje, a może nawet oczekuje, aby podszedł do niej porozmawiać. Czy my

się skądś znamy? Jednak pomysł zatrzymania się na pogawędkę uznał za szalony. Nie miał

wyboru i musiał iść naprzód w stronę peronu za podążającym w jednym kierunku tłumem

kretów. Pomyślał, że być może kobieta ta wsiądzie do tego samego wagonu co on, stanie

gdzieś niedaleko i w tej wymuszonej atmosferze intymności nadarzy się okazja do

wyjaśnienia, skąd się znają. Być może nawet, gdy pociąg szarpnie, będzie musiała go

potrącić.

Skąd my się znamy? - zapyta wtedy. Nie jest to najlepszy sposób na zawieranie

znajomości, lecz trzeba sobie jakoś uprzyjemniać koszmar jeżdżenia metrem w godzinach

szczytu. A może ona mu przypomni, gdzie się spotkali, staną koło siebie, ona muśnie

piersiami jego rękę i... kto wie, do czego to doprowadzi.

Gorące powietrze podziemnego tunelu utrudniało oddychanie. W wagonie będzie jeszcze

gorzej -jak w saunie na kółkach. Cały czas myślał o tej kobiecie. Zastanawiał się, dlaczego ni

stąd, ni zowąd poczuł się nagle tak zaniepokojony. Czyżby z powodu swojego ciągłego

zdenerwowania?

Ostatnio źle sypiał. Prezentowany codziennie w ambasadzie spokój był tylko

powierzchowny. Harcourt palił zbyt dużo papierosów i do późna w nocy nerwowo wertował

czasopisma, jak człowiek, którego nie są w stanie zmóc środki nasenne, czyli brandy i tabletki

uspokajające. W chwilach letargu i błogosławionych momentach płytkiego snu, który

przychodził tuż przed świtem, pojawiały się chaotyczne majaki. Czasami przewijał się w nich

przerażony grubas, Jacob Streik.

Zawsze gdy śnił mu się Streik, budził się zmęczony. A znużony umysł potrafi płatać figle.

Po pewnym czasie człowiek zaczyna wyobrażać sobie, że jest śledzony albo że ma podsłuch

w telefonie. Wówczas dochodzi się do punktu zatarcia różnic pomiędzy urojeniami a

rzeczywistością.

Gdzie w życiu Harcourta umiejscowić tę kobietę o dziwacznej fryzurze? A może na skutek

zmęczenia uległ tylko zwykłemu złudzeniu? Jak to możliwe, że nie potrafi sobie przypomnieć

przystojnej i najwyraźniej rozpoznającej go kobiety?

W ciemnym tunelu rozległo się dudnienie nadjeżdżającego pociągu. Tłum ruszył ku

krawędzi peronu. Harcourt został zmuszony do tego samego. Czuł się bezsilny jak patyk na

wodzie.

Dostrzegł pociąg i usłyszał odgłos hamowania. Wagony były już przepełnione - wszystkie

miejsca zajęte, żadnych wolnych uchwytów, tłok na pctnostach. Harcourt zastanawiał się,

dlaczego zamiast cierpieć tu katusze, nie zamówił po prostu taksówki. W ostatnich

tygodniach zaczęła go już nudzić rutyna przejazdów autobusami, metrem, taksówkami albo

własnym mercedesem. Samochód zresztą, na skutek niedawnego aktu wandalizmu, chwilowo

nie nadawał się dojazdy.

Nigdy dwa dni z rzędu nie wracał tym samym środkiem lokomocji. Biorąc pod uwagę

niepewną sytuację, w jakiej się znalazł, dla zachowania ostrożności zmieniał środki

lokomocji. Czasami wydawało mu się, że Streik podjął słuszną decyzję, i idąc za jego

przykładem, także należałoby zniknąć. Jednak bardzo różnił się od Streika. Choćby tym, że w

przeciwieństwie do niego ma w ambasadzie stanowisko, które musi utrzymać. Streik jest

strachliwy, poddaje się losowi, a po czwartym martini widzi diabła. Ostatnio, cztery tygodnie

temu, spotkali się pod starym wiaduktem w Camden Town, bo grubas miał skłonności do

umawiania się w dziwnych miejscach.

- Bryce, oni chcą nas zabić - powiedział wtedy Streik. - Chcą nas odsunąć na boczny tor.

Był tego dnia pijany, zrozpaczony i opętany strachem.

- Dlaczego mieliby nas zabijać? - zapytał Harcourt.

- Bo za dużo wiemy.

- A niby co takiego? Zwinęliśmy tylko kilka papierów i to wszystko. Na tyrn koniec.

Streik napił się wódki.

Armstrong Campbell - Frank Pagan 06 Układanka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: