03 BBY 3653 - Old Republic - Oszukani - Paul S. Kemp.pdf - 02 Era Starej Republiki - od 25000 do 1000 roku przed BY - ppiotr444

THE OLD REPUBLIC

OSZUKANI

PAUL S. KEMP

Przekład

Anna Hikiert

Małgorzata Stefaniuk

Błażej Niedziński

Redakcja stylistyczna

Magdalena Stachowicz

Korekta

Halina Lisińska

Renata Kuk

Projekt graficzny i ilustracja na okładce

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

The Old Republic: Deceived

Used Under Authorization.

For the Polish translation

ISBN 978-83-24 M244-6

Warszawa 2012. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. 22620 40 13,22620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Jen, Riordanowi i Roarkemu

BOHATEROWIE POWIEŚCI

Adraas - Lord Sithów (mężczyzna)

Angral - Lord Sithów (mężczyzna)

Arra Yooms - dziewczynka

Aryn Leneer - Rycerz Jedi (kobieta)

Eleena - sługa (Twi’lekanka)

Malgus - Lord Sithów (mężczyzna)

Ven Zallow - Mistrz Jedi (mężczyzna)

Vrath Xizor - najemnik (mężczyzna)

Zeerid Korr - przemytnik (mężczyzna)

DZIEŃ PIERWSZY

ROZDZIAŁ 1

„Tłuścioch” zadygotał, kiedy Zeerid wprowadził statek w atmosferę Ord Mantell. Poszycie

jęknęło przeciągle, a tarcie zmieniło powietrze w ogień. Zeerid przyglądał się pomarańczowej

poświacie płomieni przez transpastalowy iluminator kabiny frachtowca. Uświadomił sobie, że

kurczowo zaciska palce na drążku sterowniczym, więc powoli, z determinacją rozluźnił chwyt.

Od zawsze nienawidził momentu wejścia w atmosferę - tego długiego odliczania sekund,

kiedy żar, pęd i zjonizowane cząstki oślepiały na chwilę czujniki statku. Nigdy nie wiedział, co

zastanie, gdy sytuacja wróci do normy. Kiedy transportował komandosów Eskadry Zagłada na

pokładzie republikańskiego promu, jemu i jego pilotom ten moment skojarzył się z nurkowaniem na

ślepo z morskiego klifu.

Zawsze liczy się na głębię, powiedzieli mu wtedy. Ale, wcześniej czy później, przypływ

mija i trafiasz na skałę. Albo w sam środek strzelaniny, dodał ponuro w myśli. Tak naprawdę nie

miało to znaczenia - efekt był ten sam.

- Wychodzimy z mroku - mruknął, kiedy płomienie zaczęły przygasać, a pod nimi

zajaśniało niebo.

Nikt mu nie odpowiedział. Był na pokładzie „Tłuściocha” sam - pracował w pojedynkę.

Jedyną rzeczą, jaka dotrzymywała mu towarzystwa, była broń dla Kantoru. Miał swoje powody,

żeby podjąć się tego zlecenia, ale wolał o nim za dużo nie myśleć.

Wyrównał kurs, wyprostował się w fotelu pilota i zlustrował pobieżnie otoczenie; czujniki

nie wykryły nic niepokojącego.

- No to mamy głębię - dodał, uśmiechając się pod nosem. - Wygląda całkiem nieźle.

W przypadku większości planet chwila, w której opuszczał atmosferę, oznaczała

konieczność pilnowania się przed namierzeniem przez rządowe systemy, ale nie na Ord Mantell.

Ten świat był siedliskiem licznych organizacji przestępczych, najemników, łowców nagród,

przemytników, handlarzy bronią i przyprawą. To oni sprawowali tutaj władzę.

Ich myśli zaprzątały bez reszty wojenki gangów i lokalne porachunki - nie interesowały ich

formalności, a już na pewno nie egzekwowanie lokalnego prawa. Niższe i wyższe szerokości

geograficzne planety były bardzo słabo zasiedlone. Prawie nigdy nie docierały tu patrole - to była

ziemia niczyja. Zeerid byłby zaskoczony, gdyby okazało się, że te tereny są nadzorowane przez

satelity rządowe. Taki stan rzeczy bardzo mu odpowiadał.

„Tłuścioch” przedarł się przez cienką, różowawą warstwę chmur i jego przedni iluminator

wypełniła brązowo-niebiesko-biała półkula Ord Mantell. W poszycie kadłuba zabębniły odłamki

śniegu i lodu, niczym zamarznięte szrapnele wybijając rytm na metalowej powłoce statku.

Zachodzące słońce oblewało większość hemisfery pomarańczowoczerwoną poświatą. Statek

przeleciał nad północnym morzem planety, ciemnym i wzburzonym, poznaczonym nieregularnymi

plamami białych grzyw fal, rozbijających się o nieoznaczone na mapie wyspy, wyzierające tu i

ówdzie z kipieli. Daleko na zachodzie majaczył mglisty kontur kontynentu i ledwie widoczne

grzbiety otulonych śniegiem szczytów pasma górskiego, które ciągnęło się wzdłuż osi północ-

południe.

Kątem oka złowił jakiś ruch - stado skórolotów, zbyt małych, żeby wychwyciły je czujniki.

Istoty przeleciały jakieś dwieście metrów od sterburty, pod brzuchem „Tłuściocha”, trzepocząc

majestatycznie potężnymi, błoniastymi skrzydłami w podmuchach mroźnego wiatru. Kierowały się

na południe, w poszukiwaniu cieplejszej okolicy, i nie zwracały na niego uwagi; ich matowe,

ciemne oczy mrugały powoli w śnieżnej zamieci.

Zeerid wyhamował i zwolnił. Z trudem stłumił ziewnięcie. Potrząsnął głową i wyprostował

się znów w fotelu pilota, próbując odegnać zmęczenie - na próżno. Było uparte jak narowista

bantha. Podczas skoku z Vulty przestawił statek na autopilota i zdrzemnął się chwilę, ale był to

jedyny odpoczynek, na który pozwolił sobie w ciągu ostatnich dwóch standardowych dni. Teraz

brak snu dawał mu się we znaki.

Podrapał się po zarośniętym kilkudniową szczeciną podbródku, potarł zesztywniały kark i

wpisał współrzędne punktu lądowania do komputera nawigacyjnego. Komputer połączył się z jedną

z niezabezpieczonych stacji geosynchronizacyjnych i przesłał mu dane na temat współrzędnych i

kursu „Tłuściocha”, które Zeerid wywołał na wyświetlacz przezierny. Namierzył lokalizację statku

i wskazał punkt docelowy.

- Wyspa, o której nikt nigdy nie słyszał i której nikt nigdy nie odwiedzał - westchnął. -

Brzmi nieźle. - Kiedy przełączył sterowanie na autopilota, statek zakręcił w stronę wyspy.

Podczas gdy „Tłuścioch” przecinał nieboskłon, myśli Zeerida błądziły chaotycznie.

Monotonny stuk cząsteczek śniegu i lodu o kadłub brzmiał w jego uszach jak kołysanka. Wrócił

myślą do chwil sprzed wypadku, do momentu, w którym opuścił szeregi floty. Wtedy jeszcze nosił

z dumą mundur i potrafił spojrzeć sobie w oczy w lustrze...

Złapał się na tym, że zaczyna się nad sobą litować, więc odpędził od siebie wspomnienia.

Wiedział, do czego może to doprowadzić.

- Ogarnij się, żołnierzu - powiedział do siebie. Był tym, kim był, a sprawy miały się tak, a

nie inaczej. - Skup się na robocie.

Jeszcze raz sprawdził lokalizację ze współrzędnymi w komputerze nawigacyjnym. Był

prawie na miejscu.

- Przygotuj się i łeb do pionu - nakazał sobie, powtarzając słowa, którymi zwykł był raczyć

swoich komandosów. - Dziewięćdziesiąt sekund do lądowania.

Kontynuował swój rytuał - sprawdził stan ogniwa w Masterze, poprawił paski

kompozytowej zbroi i skupił się na wykonaniu zadania.

Przed sobą, za iluminatorem, widział wyspę, na której miał wylądować - jakieś dziesięć

klików kwadratowych wulkanicznej skały, obrzeżonej karłowatą roślinnością, targaną lodowatym

wichrem. Bardzo prawdopodobne, że za jakiś rok ten skrawek lądu zaleje woda i nie zostanie po

nim żaden ślad.

Sprowadził statek niżej i zatoczył szerokie koło, ale z powodu śnieżycy nie dostrzegł zbyt

wielu szczegółów krajobrazu. Podchodził już do lądowania i skanował - jak zawsze - okolicę, kiedy

zaskoczył go sygnał z czujników. Zerknął na chronometr na nadgarstku: przyleciał pełne

dwadzieścia standardowych minut wcześniej. Robił ten kurs już trzy razy, ale Arigo (był pewien, że

to tylko pseudonim gościa) nigdy nie zjawiał się przed czasem.

Zszedł na wysokość kilkuset metrów, żeby mieć lepszy widok.

Frachtowiec Ariga, „Buda”, przypominający kształtem beznogiego żuka, czekał na polanie

po wschodniej stronie wyspy. Trap miał opuszczony; wystawał z kadłuba niczym jęzor jakiegoś

osobliwego zwierzęcia, a halogenowe światła lśniły w zapadającym zmierzchu, odbijając refleksy

rzucane przez płatki śniegu i zmieniając je w połyskliwe klejnoty. Zeerid widział w dole trzech

mężczyzn kręcących się w pobliżu rampy, ale był zbyt daleko, żeby dostrzec inne szczegóły poza

tym, że mieli na sobie zimowe, białe parki.

Kiedy zauważyli „Tłuściocha”, jeden z nich pomachał do niego dłonią w rękawiczce. Zeerid

oblizał wargi i zmarszczył brwi. Coś tu było nie tak.

Z punktu, w którym znajdował się statek, wystrzeliły flary: zielona, czerwona, czerwona i

zielona. Cóż, porządek był właściwy.

Zeerid zatoczył jeszcze jedno koło, wpatrując się w powierzchnię wyspy poprzez tumany

śniegu, ale nie rzuciło mu się w oczy nic niepokojącego - ani na lądzie, ani na otaczającym ją

morzu. Odsunął na bok swoje obawy i złożył niepokój na karb napięcia, towarzyszącego zawsze

prowadzeniu interesów z mętami i kryminalistami.

Tak czy siak, nie mógł sobie pozwolić na zawalenie fuchy wartej kilka ładnych milionów

kredytów tylko dlatego, że miał głupie przeczucia. Kupiec - kimkolwiek był - okazałby się na

pewno bardziej niż niezadowolony z takiego obrotu spraw, a Kantor zemściłby się na Zeeridzie

okrutnie za utratę zysku, tłukąc go na miazgę, a potem dodając jego długi do tych, które już u nich

zaciągnął. Stracił już rachubę, ile tego było, ale wiedział, że co najmniej dwa miliony kredytów za

03 BBY 3653 - Old Republic - Oszukani - Paul S. Kemp.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: