Norton Andre - Book of the Oak 2 - Rycerz czy zbÃ³j.pdf - books(1) - nomaki

Norton Andre

Sasha Miller

RYCERZ CZY ZBÓJ

Knight or Knave

Tom II cyklu

Dąb, Cis, Jesion i Jarzębina

Przekład Ewa Witecka

Wydanie oryginalne: 2001

Wydanie polskie: 2003

PROLOG

W swojej jaskini Mroczne Tkaczki mozoliły się nad Siecią Czasu, dodając najpierw

przydymioną zieloną nić, potem niebieską, później jaskrawozieloną, a na końcu złotą. Szybko

i zręcznie poruszały pomarszczonymi, brązowymi rękami. Każde kolejne pasmo pogrążało się

w Odwiecznej Sieci, zanim wypuściły je z rąk, ale wzór nie był jeszcze wyraźny.

Najmłodsza z trzech Tkaczek dotknęła miejsca, gdzie matowo-zielona nitka krzyżowała

się z niebieską.

– Czy uchodzi, żebyśmy połączyły ze sobą dwoje śmiertelników, choć jedno z nich

wkrótce umrze? – zapytała.

– Uchodzi i jest całkiem poprawne – odparła Najstarsza Tkaczka. – Spójrz tylko tutaj.

Wskazała na deseń, który zaczynał się tworzyć w Sieci Czasu. Z wyglądu i struktury

przypominał burzę śnieżną; przemieszczał się, przybierając groźne kształty, z których każdy

był okropniejszy od poprzedniego. Najmłodsza Tkaczka wzdrygnęła się i odwróciła głowę.

– Czy to temu będą musieli stawić czoło? – szepnęła.

– Wszystko w swoim czasie, Siostro – powiedziała spokojnie Średnia Tkaczka. – Jeszcze

daleko do tego punktu; na razie dotarłyśmy do miejsca, gdzie sytuacja musi się zmienić.

– I nadal nie wiemy, jaka to będzie zmiana – dodała Najstarsza. – Sieć Czasu sama nam

to pokaże.

– A więc ten niefortunny związek może zapobiec okropnej przyszłości?

– Być może. Być może. Zachowaj cierpliwość. Sieć Czasu musi nam to zdradzić. Zawsze

to robi w odpowiedniej chwili.

Najmłodsza Tkaczka znów skupiła uwagę na ostatnich splotach Odwiecznej Sieci.

– W tym miejscu nic nie jest dobrze połączone – zauważyła.

– Nie możemy się przejmować sprawami śmiertelników – wyjaśniła Najstarsza Tkaczka,

dodając kolejną nić. – Jest tak jak jest, a będzie tak jak będzie. Nic tego nie zmieni. Liczy się

tylko Sieć Czasu. Gdybyśmy się zatrzymały z litości nad ludźmi, których losy połączyły się w

ten sposób, Sieć tak się splącze, że już nigdy nie doprowadzimy jej do porządku. Nie mów o

tym więcej.

Najmłodsza Tkaczka pochyliła głowę na znak zgody. Ciągle jednak powracała do

niedawno dodanych nici, dotykając ich brązowymi, pomarszczonymi palcami. Tak, była to

plątanina, ale na jej oczach ułożyła się i stała częścią całości.

Jedna z tych nici życia, matowo-zielona, przetarła się i pękła. Najmłodsza Tkaczka

oderwała ją ostrożnie, pozostawiając w sieci fragment, który w jej dłoni wydłużył się, zaczął

się zmieniać i umacniać niedawno rozpoczęty wzór. Kiedy pozostałe dwie Tkaczki spojrzały

ponad ramionami Najmłodszej, jaskrawozielona nić nieoczekiwanie podchwyciła wątek

opuszczony przez jej mniej błyszczącą sąsiadkę. Teraz już wyglądała na mocną i trwałą;

pozostały na niej szorstkie w dotyku miejsca.

– Tak! – oświadczyła Średnia z Trzech Sióstr. – Właśnie to było potrzebne. Teraz

możemy kontynuować pracę.

A ludzie tak jak zawsze dotąd wierzyli, że mogą postępować wedle własnej woli, robić to,

co uznali za słuszne, chociaż nici ich żywota przechodziły przez palce Mrocznych Tkaczek.

Najmłodsza Tkaczka powiodła wzrokiem po skończonym wzorze. Tak, jest tu zapisane

życie ludzi i ich śmierć, i zagłada królestw. Zrozumiała, że jej Najstarsza Siostra powiedziała

prawdę. Te, które trzymają w dłoniach losy świata, nie mogą sobie pozwolić na łaskę ani na

litość. Byłoby to szaleństwem – i, co gorsza, zniszczyłoby ich dzieło.

Patrzyła z zainteresowaniem, jak wzór się zmienia, żeby dostosować się do wplecionych

ostatnio nici. Poznała, co się dzieje. Nowa, mocna, wytrzymała nić, jeszcze nie Ta, Która

Dokona Zmiany, lecz bliska niej, zaczęła brać górę, wywierać wpływ na wszystkie inne,

jakich dotknęła. A więc to ona starała się wydostać na powierzchnię Odwiecznej Sieci.

Wszystko było w porządku. Uspokojona i wypoczęta Tkaczka raz jeszcze przejęła pracę na

Krosnach Czasu.

Drobny deszcz padał bez przerwy od wielu, dni w stołecznym mieście Rendelsham,

zatrzymując w domach wszystkich tych, których obowiązki nie zmuszały do wyjścia. Było

niezwykle zimno jak na tę porę roku. Słudzy palili w kominkach, a wilgotne, miękkie drewno,

którego musieli używać – bo zapasy suchego opału spalono w zimie – słały kłęby dymu

ponad miasto. W domach, z powodu nie całkiem sprawnych kominów, taka sama zasłona

dymna wisiała w powietrzu, zmuszając do kichania i kasłania ludzi, którzy kulili się w ciepłej

odzieży, choć jeszcze nie tak dawno zamierzali schować ją aż do następnej zimy.

Ta przymusowa bezczynność miała też swoje dobre strony. Wydawało się, że wszyscy na

dworze zajmowali się nader ważnym problemem: co począć z Jesionną, córką zmarłego króla

Borotha, niedawno przybyłą do Rendelu z Bagien Bale, gdzie spędziła niemal całe życie. To

prawda, była nieślubną córką, ale miała niezaprzeczalne prawa do tronu, wystarczające, aby

obalić nowego króla Floriana, gdyby tylko Jesionna się na to zdecydowała.

W wielu rezydencjach ta sprawa była przedmiotem licznych domysłów i przypuszczeń.

W podrzucaniu plotek prym wiedli domownicy Królowej Wdowy Ysy, która często naradzała

się z panem Royance’em, przewodniczącym Rady Regentów, i hrabią Harousem, obecnym

Wielkim Marszałkiem Rendelu. Ten jednak wolał działać samodzielnie. Najwyżej zaczął się

zalecać do pani Jesionny.

Tego dnia pani Marcala z Valvageru – w rzeczywistości Marfey, zwana Królową

Szpiegów – poprosiła o posłuchanie królową Ysę, która chętnie ją przyjęła.

Powitała Marcalę w swoich prywatnych komnatach i poleciła damom dworu:

– Przynieście grzane wino i pikantne ciasteczka, a potem zostawcie nas same.

Marcala pozwoliła, żeby pani Ingrid zawiesiła jej wilgotną od deszczu opończę przy

kominku, by wyschła. Sama też zbliżyła się do ognia, rozcierając zziębnięte ręce.

– Zapomniałam, kiedy ostatni raz widziałam światło słońca.

– Cieszę się z twojego przybycia, ale rozumiem, że tylko bardzo ważna sprawa mogła cię

skłonić do opuszczenia zamku Cragden w taką pogodę. Usiądź przy kominku, zaraz się

ogrzejesz.

Pani Ingrid wniosła tacę z dzbankiem wina, dwoma kielichami i talerzem pełnym

ciasteczek. Marcala nalała wina sobie i Królowej Wdowie. Zaczekała, żeby Ingrid wyszła,

zanim zaczęła mówić.

– Gdybym mogła zaczerpnąć ciepło z wnętrza mojego ciała, nie potrzebowałabym

opończy – powiedziała z nutą goryczy w głosie. Usiadła na niskim krześle, wskazanym jej

przez Ysę; starała się wyglądać na osobę pozostającą w bliskiej zażyłości z prawdziwą

władczynią Rendelu. – Zamiast tego muszę gnić w Cragdenie, podczas gdy Harous flirtuje z

Jesionną tu, w stolicy.

– Nasz zacny hrabia na pewno nie zachowuje się niestosownie.

– Nic na ten temat nie wiem. Pamiętam jednak, że Jesionna przez wiele lat żyła w Krainie

Bagien i potrafiła obronić się przed wszystkimi niebezpieczeństwami, jakie jej zewsząd

zagrażały. Harous nie zdołałby oczarować jej tak bardzo, żeby uległa jego pochlebstwom

przed ślubem, chociaż to on ją uratował i przywiódł tutaj.

Ysa spojrzała uważnie na fałszywą arystokratkę, którą sama stworzyła – na najlepszego

szpiega spośród wszystkich, jacy jej służyli. To ona umieściła Królową Szpiegów wśród

domowników wielmoży, mogącego zagrozić jej planom. Zwróciła uwagę na wzmiankę o

małżeństwie i na wyraźną pretensję w głosie Marcali. Zdawała sobie sprawę, że źródłem tej

urazy jest zazdrość, a korzenie zazdrości wywodzą się z czaru, który królowa sama rzuciła na

swoją służkę. Zrobiła to, żeby mieć pewność, iż Marcala zainteresuje się tylko Harousem.

Dzięki temu Ysa mogła całkowicie kontrolować zakochaną w Harousie Marcalę, najpierw

wyrażając, a potem cofając aprobatę dla jej związku z panem na zamku Cragden.

Dopilnowała też, aby jej czar podziałał również na Harousa i skłonił go do pokochania

Marcali. Lecz takie słabości jak porywy serca nie miały żadnego wpływu na ambicje

hrabiego. Właśnie to stanowiło mankament planu królowej Ysy.

– Ale przecież uległaś marszałkowi – zauważyła Królowa Wdowa, starając się zachować

obojętny ton. Z satysfakcją zobaczyła, że Marcala zaczerwieniła się aż po korzonki włosów.

– Od czasu do czasu odwiedzał moje komnaty. Uznałam, że to odpowiednie posunięcie –

usprawiedliwiła się Królowa Szpiegów. – Z jakim skutkiem? Mówi, że mnie kocha. Kiedy

jesteśmy sami, zachowuje się tak, jakby to była prawda. Ale cały czas zaleca się do Jesionny.

I mówi, że robi duże postępy.

Ysa wysiłkiem woli zachowała obojętny wyraz twarzy. Miała dość zmartwień z królem

Florianem i jego ostatnimi wybrykami. To dobrze, że Harous uderza w konkury do Jesionny

przynajmniej dopóty, dopóki ta dziewka zachowuje rezerwę wobec niego. Ale gdyby Jesionna

uległa jego urokowi... Nie, to byłaby katastrofa.

– Czy rozmawiałaś z panią Jesionną? – zapytała Ysa.

– Nie. Chociaż Harous wyraźnie mi tego nie powiedział, czuję, że chce, abym trzymała

się z daleka od jego rezydencji w Rendelsham, gdzie ulokował Jesionnę. Dlatego nie miałam

okazji do odwiedzenia tej damy. Zresztą uważam, że nie zechciałaby mi się zwierzyć. –

Marcala skrzywiła usta. – Księżniczka to ktoś znacznie lepszy ode mnie. Choćby tylko

bagienna księżniczka.

Ysa zagryzła wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Tak, bagienna księżniczka! A mimo

to rozumiała uczucia Marcali.

– To całkiem naturalne. Nie możesz zmusić się do obdarzenia jej cieplejszymi uczuciami.

Przecież stoi ci na drodze.

Norton Andre - Book of the Oak 2 - Rycerz czy zbÃ³j.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: