13_cz1_10. Dariusz Sidor - Pewnego razu.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 10

Dariusz Sidor

Pewnego razu

Rozpoczął się kolejny ponury i tchnący beznadzieją ranek. Krokodyl

obudził się na skutek ssania w żołądku. Czuł jak przykleił się do

kręgosłupa i domaga się jedzenia. Te, niestety, od jakiegoś czasu było

racjonowane. Konwoje od kilku tygodni nie przyjeżdżały, nie docierały

dyspozycje o kolejnym uboju, a zima przedłużała się. Tak naprawdę, to

wcale nie minęła. Ludzie znosili to z milczącą rezygnacją, skrycie

pielęgnując nadzieję na słoneczne ciepło i zapominaną z każdym dniem

soczystą zieleń.

Wiecznie trwająca szarówka jakoś niezbyt mocno dawała się we

znaki zwierzom, za to rośliny hodowlane, w przeciwieństwie do tych

rosnących dziko, nie bardzo chciały się dostosować. Usiłowali uprawiać

jakieś zboża, buraki, ziemniaki, cebulę, ale plony były chaotycznie

przypadkowe. Oprócz wyznaczonych dla nich dyń i kukurydzy. Dyń

uprawianych hydroponicznie w produkcyjnej części hali zwanej Szklarnią

i kukurydzy uprawianej wokół wypalonych kół na zewnątrz. Czemu

właśnie te przetrwały i dojrzewały nieczułe na środowisko, a nie inne?

Nie miał pojęcia. Nie tylko zresztą on.

Był jeszcze w oparach snu, którego wspomnienie było przyjemne, a

którego już nie pamiętał. Liczyło się tylko, że było miło i ciepło, i miał

trochę żalu do samego siebie, że trzeba było się obudzić. Wyrwać z

błogostanu do codziennych obowiązków. Przez jakiś czas wpatrywał się w

odległy sufit w kolorze szarym, z pęknięciami i załataną dziurą, w których

widział lecącego ptaka patrzącego na niego jednym okiem. Poranne

odnalezienie tego skojarzenia było codzienną rutyną, przypominającą

mu, gdzie się znajduje.

Wygramolił się ze śpiwora. Zajmował górną pryczę na sali ogólnej.

Nie mając rodziny, nie będąc uprzywilejowanym członkiem społeczności,

nie miał prawa ani do namiotu, ani do własnego pomieszczenia za

ścianami z dykty. O czymś takim jak własna narzędziownia mógł tylko

pomarzyć. Rozejrzał się. Na sali kilka łóżek było pustych, na innych leżeli

okutani kocami głównie jego koledzy i nieliczne koleżanki izolując dla

siebie każdą odrobinę ciepła. Wspólna sala nie miała ogrzewania, nie to

co „domki”, pobudowane z odzyskanych materiałów znoszonych z

wypraw po okolicznych wioskach, które zajmowały piętrowo większą

część jednej ze ścian cementowni. Spojrzał w stronę, gdzie leżała Ruda,

obiekt nie tylko jego westchnień. Zacisnął dłoń na stwardniałym członku i

boczną śluzą wyszedł z hali.

Na dworze było szaro i chłodno. W takie poranki wydawało się, że

zima ustępuje, po czym zazwyczaj po kilku godzinach spadał śnieg

zmieszany z popiołem, robiło się chłodno i porządek rzeczy, w którym

zimno dyktowało warunki przetrwania wracał na swoje ustalone miejsce.

Nie korzystał rano z ubikacji. Nie lubił kolejek z atmosferą

milczącego wyczekiwania i gotowości. Wysikał się wytapiając płat

brudnego śniegu i rozcierając ramiona wrócił do środka. Mieszkańcy hali

powoli budzili się. Wstawali, kręcili się, stawali za potrzebą, odbierali

wrzątek. Gwar narastał.

Podszedł do swojego łóżka, zwinął śpiwór i wrzucił do skrzyni

stojącej w nogach pryczy. Wyciągnął z niej dodatkową bluzę i plecak z

różnymi rzeczami. Dzisiaj przypadała jego kolej na parodniowe

doglądanie zwierzy. Popatrzył w stronę skleconych „domków”, jedynych

ogrzewanych pomieszczeń w hali. W jednym z nich była kobieta, którą

kiedyś nazywał swoją mamą, a teraz Aneczką, jak i pozostali. Była jedną z

nielicznych kobiet w ich zbiorowości i, jak to ujęto, musi dostosować się

do nowych warunków. Stare więzi i zasady zostały zmienione i wtłoczone

w nowe realia. Przynajmniej miała ciepło. Zastanawiał się przez chwilę

jak to będzie, gdy wyciągnie los Aneczki, ale odpędził tę myśl. Pewnie

przehandluje za coś wartościowego, na przykład dobre ogniwo. Miał co

prawda jeszcze kilka nowych i ukrytych w skrzyni, o których nikomu nie

mówił, ale kilka więcej mieć nie zaszkodzi. Były bardzo dobrą,

uniwersalną walutą. Wyżej ceniono tylko broń i amunicję do niej.

– Idziesz na pole? – stłumiony głos z dolnego łóżka spod koca zadał

pytanie, co pewnie miało być porannym powitaniem.

– No, a co? – odparł zaczepnie czując, że już jest podirytowany.

– Nic. – Łysa głowa wychynęła spod koca. – Mógłbyś mi zostawić

śpiwór. Dzisiaj mam wolne za wartę.

Krokodyl spojrzał na sąsiada na dole wzrokiem pełnym pogardy.

Dwa koce może i wydawały się zbyt małym zabezpieczeniem przed

zimnem, ale jego puchowy śpiwór był zbyt cenną rzeczą, by powierzać go

komukolwiek. Nawet sąsiadowi z jednej pryczy, od którego się go

wygrało.

– Nie – uciął krótko.

– Nie to nie. – Łysa głowa ziewnęła głośno i zanurzyła się pod koc.

– Zapamiętam to sobie.

– Zapamiętuj, łysielcu – mruknął do siebie i poszedł w stronę

narzędziowni Szefa.

Przechodząc obok łóżka Rudej, mimo obietnic dawanych samemu

sobie, że już nigdy w życiu nie popatrzy na nią, zwolnił i kolejny raz

spojrzał w jej stronę. Wygrzebała się spod kaptura śpiwora, omiatając

halę jeszcze wzrokiem rozespanym, nieostrym, bez uczuć i bez uśmiechu,

którego najbardziej pragnął. Nie widziała go. Znowu westchnął. Był dla

niej jednym z wielu i, wiedząc, jaka będzie jej rola, pewnie wcale nie było

jej z tym lekko. Kim jednak był żeby zmienić zasady? Pamiętał jak jakiś

czas temu, by przyciągnąć jej wzrok, zwrócić na siebie uwagę, wyjął z

plecaka prawie nowe ogniwo i rzucił Trzeciemu, przybłędzie, którego

znaleźli na autostradzie. Twierdził, że uciekał z KoGu, a przecież cały

Konglomerat Górnośląski był wypaloną dziurą. Nikt tam nie mógł

przeżyć. Zresztą, co go to obchodziło. Może i tak było jak szczeniak

mówił. Był zdrowy, tylko chudy i wynędzniały. Chodził wiecznie smętny i

przestraszony po hali ciągnąc przy sobie zabawkę – starego mecha,

jeszcze nie tak dopracowanego jak następna seria, ale całkiem sprawnego

z pokaźnym zasobem gier i sporą biblioteką. Niestety, panele miał

stłuczone i potrzebował wspomagania z ogniw. Pamiętał, jak upewniwszy

się, że Ruda jest w pobliżu, rzucił małemu jedno całkiem sprawne

ogniwo. Dzieciak złapał ogniwo i tylko rozdziawił usta ze zdziwienia,

nawet nie krzyknął w zachwycie, a właśnie ten radosny okrzyk miał

zwrócić uwagę Rudej. Miał pokazać jaki jest szczodry i wspaniałomyślny.

Jaki bogaty i gardzący pożądanymi błahostkami. Nie zwrócił, nawet nie

spojrzała. Zmarnował ogniwo dla ulotnej chwili dziewczęcej aprobaty.

Jakim był głupcem!

– Ej, Kroko, chcesz herbatki? – To ojciec Smutnego kiwając dłonią

przywoływał go do siebie. Herbatkę robili z rozrosłych ponad miarę

wiecznie zielonych iglaków, których igły były twarde i niesmaczne, ale

napary były nadzwyczaj odżywcze. Robili z nich tylko wywar, cierpki i

gorzki, i udający herbatę; herbatkę, jak ją zwali. Na szczęście od czasu do

czasu docierali do nich konwojowani handlarze z ziołami od innych grup.

Wtedy był czas na rozkoszowanie się aromatycznymi napojami,

skręcaniem na zapas papierosów i odstawianiem w ciemny kąt puszek z

suszonymi i prażonymi igłami.

– Nie dzięki. Idę na patrol – wyjaśnił.

– Radiowy? Wartowniczy? – I widząc, że Krokodyl kręci głową,

zaniechał dalszych pytań. Bo po co pytać, skoro zostawał tylko patrol

pasterski, którego, mimo ważności dla ich wspólnoty, nikt nie lubił ze

13_cz1_10. Dariusz Sidor - Pewnego razu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: