13_cz1_06. Polip - Trąba Kasandry.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 6

Polip

Trąba Kasandry

Poznań

Zimne powietrze rozrywało mu płuca. Biegł najszybciej, jak tylko

potrafił. Stopy przy każdym kroku zapadały się w śnieg zmieszany z

błotem.

Nagle potknął się i wylądował twarzą w biało–brunatnej mazi.

Kilka uderzeń serca leżał. Zamknął oczy. Wtem usłyszał w oddali

krzyki.

Zmusił swe ciało do jeszcze jednego wysiłku, poderwał się i ruszył

dalej.

Uciekał.

Przy każdym oddechu jakby setki lodowatych igiełek wbijały się mu

gardło i płuca, ale Jan cały spływał potem. W ciepłym odzieniu sapał jak

jedna z maszyn Tamtych, dodatkowo ciężkie skóry krępowały ruchy. Był

już potwornie zmęczony.

„Lepiej umrzeć, niż tak dalej biec", przemknęło mu przez głowę. Ale

dalej sunął wielkimi skokami, niczym przerażone zwierzę, nie wiedząc, co

ma zrobić. Był na wyspie, drogę ucieczki odgradzały mu rzeki – z prawej

strony Warta, z lewej Cybina. Niegdyś Ostrów Tumski spajały z dawnym

miastem mosty. Dziś tylko betonowe szkielety przypominały o

utraconych osiągnięciach inżynierii. Nie miał żadnych szans wymknąć się

Sługusom Tamtych.

Ale mimo braku nadziei biegł, skłonność do ucieczki, tak jak

wszyscy pozostali przy życiu ludzie (oczywiście prawdziwi ludzie, a nie

Sługusi), wyssał z mlekiem matki. Zostawiał ślady w błocie i śniegu, a

dodatkowo wyspa była niewielka. Prześladowcy łatwo go znajdą, jak tylko

skończą z pozostałymi uczestnikami Nabożeństwa, zresztą może już go

ścigają.

Gdyby wciąż istniał most... Ale na pewno by go obstawili, przecież

pierwszą rzeczą, jaką zrobili Sługusi, było zagarnięcie łodzi.

Gdyby była Pora Lodu! Wtedy dałoby się bez przeszkód przebiec

przez zamarzniętą Wartę... Lecz w Porze Błota rzeka nie zamarzała w

całości.

Gdyby była noc... Mógłby próbować ukryć się gdzieś w ruinach.

Krążyły opowieści, że złodzieje wykorzystują je czasami jako kryjówkę.

Było jednak zbyt wcześnie, wciąż panował półmrok dnia Zimy, łatwo go

schwytają.

„Złodzieje!", olśniło go, „może złodzieje zostawili od strony Warty

łódź!"

Natychmiast skręcił w lewo. Jest duża szansa, że o tym Sługusi nie

pomyśleli. Jeśli szybko znajdzie łódź, może zdoła odpłynąć, zanim go

dopadną.

„Szybciej!", ponaglał się w myślach. Jeszcze nie wszystko stracone.

Biegł nierówno, potykając się, nie miał siły. Przewrócił się jeszcze parę

razy, śnieg w butach, śnieg w rękawach, śnieg za szyją. Gdyby nie myśl o

łodzi, już by się poddał.

Nie wiedział, co kiedyś znajdowało się w ruinach nad brzegiem

Warty, przypuszczał, że miało to jakiś związek z katedrą. Myślał: „kiedyś

nie ukrywano się w ruinach, tylko wznoszono Bogu potężne świątynie. A

dziś kryjemy się jak szczury w podziemiach, a dawny przybytek Pan służy

złodziejom!" Ale Jan zaraz pomyślał, że złodzieje też służą Panu, bo

działają na szkodę Tamtych i ich Sługusów. A jeśli znajdzie łódź...

To była raczej tratwa. Ale wystarczy, by przedostać się na drugą

stronę!

„Trzeba zmówić modlitwę dziękczynną! Nie, potem, teraz muszę

uciekać!”

Obie rzeki były dziś dużo szersze niż w czasach, gdy powstała

zabudowa Ostrowa Tumskiego, dlatego niektóre domy znajdowały się

częściowo pod lodem. Przy brzegu Warta nie rozmarzała nawet w Porze

Błota.

Jan usłyszał gardłowe nawoływanie, gdzieś blisko. Sługusi prawie

go mają. Z wiosłem pod pachą, bezpiecznie dotarł do granicy rzeki po

wystającym nad taflę lodu murku, to ciągnąc, to pchając tratwę obok

siebie. Gdy spuszczał ją na wodę, usłyszał za sobą krzyk. Dwóch Sługusów

biegło ku niemu, byli nie dalej niż kilkadziesiąt łokci!

Ale nie mogli go dopaść. Płynął już na drugą stronę, zanim oni się

przeprawią, zdąży ukryć się w osadzie, nie rozpoznają go.

Wtem ze zgrozą ujrzał, jak jeden ze Sługusów wyciąga kuszę!

Drugi zatrzymał go. Tamci, chociaż zwykle nie zwracali uwagi na

okrucieństwa Sługusów, użycie broni wobec swoich poddanych

dopuszczali tylko w ostateczności, w obronie własnej. Jan, uciekający

uczestnik Nabożeństwa, nie stanowił żadnego zagrożenia.

Na drugim brzegu! Chłopak czuł się potwornie, był pewien, że za

szaleńczą ucieczkę zapłaci ciężką chorobą. Z trudem wspiął się na

przyrzeczny wał. Ale uratował się!

Niewiele zostało z miasta rozciągającego się po obu stronach Warty.

Dziś skromne chatynki osady dziedziczącej starą nazwę, były rozsiane bez

żadnego planu wśród ruin dumnych budowli niegdysiejszego Starego

Rynku. Sługusi gnieździli się w zachowanych dolnych piętrach dawnego

Ratusza, któremu seria eksplozji rozbiła wieżę. Znad rzeki do chat Jan

miał blisko. Mimo bólu w płucach, uśmiechał się. Już niedaleko. Koszmar

się skończył.

Pomylił się. Koszmar dopiero miał się zacząć.

Tamten!

Stwór jakby czekał po drugiej stronie wału. Kilka razy większy od

człowieka zmutowana istota, uosobienie zła nękającego resztki ludzkości.

Macka była groźnie uniesiona w górę, choć masywne cielsko barwy

szarego granitu stało spokojnie, wspierając się na czterech nogach jak na

słupach. Jan dotychczas bardzo rzadko widywał przeklętych ciemięzców i

tylko z daleka. W Poznaniu wszystkim zajmowali się Sługusi. Teraz

pierwszy raz stanął twarzą w twarz z nieprzyjacielem.

Jan padł nieprzytomny na ziemię twarzą w błoto.

„Tak, od tego się wszystko zaczęło...", pomyślał Jan. Siedział w

ogrodzie, na ławce pod owocowym drzewem. Wspominał.

Dzisiaj miał dokonać wyboru.

Marsz

Szli w dwóch kolumnach, skrępowani łańcuchami, z ciężkimi

kajdanami na nogach. Dano im ciepłą odzież i nowe buty, ale i tak marsz

po mieszaninie mokrego śniegu i błotnistej mazi, wśród kałuży i

strumieni roztopów, był bardzo ciężki. Eskortowało ich kilku uzbrojonych

Sługusów, nieszczędzących razów tym więźniom, którzy się ociągali.

Drogę z Poznania do Warszawy podzielono na kilkanaście etapów.

Każdego dnia wieczorem docierali do drewnianych bud, gdzie spali i w

których wydzielano im racje żywnościowe. Na mapie trasa marszu

przypominałaby zygzakowate pełzanie węża – musieli omijać

niebezpieczne miejsca: strefy radioaktywne, skażone jezioro wydzielające

trujące wyziewy, rozlewiska rzek, nad którymi nie było już mostów.

Jan paskudnie się rozchorował po wydarzeniach owego pamiętnego

dnia. Nie wiedział nawet, ile dni leżał w gorączce. Wspomnienia z tego

13_cz1_06. Polip - Trąba Kasandry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: